พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม - บทที่ 333 ความเกลียดชัง
บทที่ 333 ความเกลียดชัง
โธ่เอ๊ย ทั้งๆที่ตอนนี้เขาโตมาแล้วมีหน้าตาหล่อเหลาขนาดนี้！
ท่านฝูกระแอมไอหนึ่งครั้ง“อย่าพูดแบบนี้สิ ตอนนี้พี่เสี่ยวเฟิงออกจะหล่อขนาดนี้！”
ฝูยานหรงทำเสียงหึอย่างเย็นชา“ก็งั้นๆแหละค่ะ！หนูเจอหล่อกว่านี้มาตั้งเยอะ！”
ความจริงแล้วฝูยานหรงรู้ว่าเนี่ยเฟิงหน้าตาดี แต่เธอตั้งใจพูดออกไปแบบนั้น
ประเด็นคือเมื่อครู่เนี่ยเฟิงตั้งใจแกล้งเธอ มันทำเธอรู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าใดนัก
เพราะฉะนั้นฝูยานหรงจึงแสร้งทำเป็นพูดประชด
“เสี่ยวเฟิง ขอโทษด้วยนะ ตอนแรกปู่คิดว่าไม่อยากมาเร็วขนาดนั้น เลยเรียกให้หลานสาวของปู่มาช่วยสั่งอาหารให้ ใครจะไปรู้ว่าหลานสาวคนนี้จะเข้าใจผิด”
ท่านฝูพาเนี่ยเฟิงหาที่นั่งแล้วนั่งลง
เนี่ยเฟิงโบกมือไปมา“ไม่เป็นไรหรอกครับ พอดีเลยผมจะได้ฝึกมือกับน้องหรงหรง ตอนนี้ผมหิวแล้วล่ะ สั่งอะไรมากินเยอะๆกันเถอะ”
ฝูยานหรงนั่งลงข้างๆท่านฝู เวลานี้เองเธอพึ่งมองเนี่ยเฟิงหัวจรดเท้า“ดูไม่ออกจริงๆ นายดูเป็นคนไม่มีเรี่ยวมีแรงอะไรเลย แต่กลับมีพละกำลังที่น่าทึ่งได้ขนาดนี้！”
เนี่ยเฟิงแสยะยิ้ม“นี่นับประสาอะไรไม่หรอก เป็นแค่ความชำนาญเท่านั้น ถ้าเธอฝึกฝนมากๆ ก็จะมีความสามารถแบบนี้เองแหละ”
“หึ！อย่าคิดว่าตอนนี้ทำทีคุยดีๆกับฉัน และฉันจะให้อภัยนายน่ะ！”
“เฮ้ ทำไมหนูพูดแบบนี้ล่ะ？ทั้งๆที่หนูเป็นคนที่ไม่ถามหาเหตุผลอะไรก่อนคิดว่าเสี่ยวเฟิงเป็นคู่นัดบอดเอง ถึงได้เกิดเรื่องปล่อยให้เข้าใจผิดแบบนี้ได้！”
ท่านฝูกล่าวโทษฝูยานหรง
“คุณปู่โทษหนูไม่ได้นะคะ คุณปู่ลองคิดดูสิคะ ช่วงนี้คุณปู่มักจะหาคู่นัดบอดที่กิเลสตัณหาหนาให้กับหนู แน่นอนว่าหนูต้องรำคาญมากอยู่แล้ว ตอนนี้คุณปู่ยังจะให้หนูมานั่งทานข้าวกับผู้ชายที่ร้านอาหารอีก มันเลยทำให้หนูคิดว่าคุณปู่หาคู่นัดบอดให้กับหนูอีกแล้วไงคะ！”
“หรงหรงพูดไม่ผิดหรอกครับ อีกอย่างเธอไม่ได้ตั้งใจเลย ผมให้อภัยเธอแล้วล่ะครับ！”
ฝูยานหรงหรี่ตาลง“ตอนนี้ดูนายร่าเริงเสียจริงนะ ฉันอยากรู้จริงๆ ตอนนั้นนายหนีรอดมาได้ยังไงเนี่ย？”
“ฝูยานหรง！หุบปากของแกซะ！”
ทันใดนั้นท่านฝูถึงกับโมโหขึ้นมา สำหรับเนี่ยเฟิงแล้ว มันคือเรื่องที่เหมือนกับการสาดเกลือลงบนแผล เนี่ยเฟิงในตอนนั้นต้องผ่านเรื่องเลวร้ายมาตั้งมากมายเท่าไหร่ เธอรู้บ้างไหม？
ฝูยานหรงถึงกับขอบตาแดงก่ำ“หนูแค่ไม่เข้าใจเอง！ทำไมต้องทำเพื่อไอ้หมอนี่ด้วย！เพื่อครอบครัวของเขา！ครอบครัวของเราเลยต้องเกิดเรื่องแบบนี้！”
อารมณ์ของฝูยานหรงแปรปรวนสับสนวุ่นวายมาก เนี่ยเฟิงรับรู้ได้ถึงความผิดปกติ จึงรีบเปิดปากพูดขึ้นมาว่า“ไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องนี้ไม่โทษหรงหรง มันเป็นสิ่งที่น่าแปลกใจ สงสัยว่าผมรอดชีวิตจากมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ได้อย่างไร”
เนี่ยเฟิงแปลกใจเล็กน้อย สิ่งที่ฝูยานหรงบอกว่าเป็นเรื่องราวที่เกิดขึ้น ตกลงเกิดเรื่องอะไรขึ้นน่ะ มันเกี่ยวกับพวกเขาใช่ไหม？
ท่านฝูจ้องมองไปที่ฝูยานหรงอย่างถมึงทึง“ถ้าเธอพูดไม่เป็น ก็ออกไปจากตรงนี้ซะ วันนี้ให้เธอมากินข้าว ไม่ได้ให้เธอมาหาเรื่อง！รู้ไหมห้ะ！”
ใครจะไปรู้ ว่าฝูยานหรงเองก็เป็นคนที่มีนิสัยดื้อด้านมาก เธอลุกขึ้นเสียงดัง“พรึบ”แล้วเดินตรงออกไปทันที
ท่านฝูมองดูหลานสาวเดินออกไป จากนั้นก็ถอนหายใจดังเฮือก“เสี่ยวเฟิง อย่าใส่ใจไปเลยนะ หลานสาวของฉันคนนี้นิสัยแบบนี้นั่นแหละ ช่างเธอเถอะ！”
เนี่ยเฟิงส่ายหัว“ไม่เป็นไรหรอกครับ”
อาหารถูกยกออกมาเสิร์ฟอย่างรวดเร็ว และเต็มโต๊ะ เนี่ยเฟิงเห็นอาหารน่าอร่อยพวกนี้ ก็อดที่จะยิ้มพลางพูดออกมาไม่ได้ว่า“คุณปู่ฝูครับ นี่มันมากเกินไปรึเปล่าครับ？อาหารเยอะแยะขนาดนี้ เราจะทานกันหมดหรือครับ？”
“กินกันเถอะๆ！เป็นอาหารที่เธอชอบทั้งนั้นเลยนะ！กินเยอะๆเลย！กินไม่หมดก็ไม่เป็นไร！”
เนี่ยเฟิงหัวเราะแล้วเริ่มคีบอาหารขึ้นมา หลังจากที่ทานได้ไม่กี่คำ เขาก็เงยหน้าขึ้นมามองไปยังท่านฝู“คุณปู่ฝูครับ บอกความจริงผมมาเถอะครับ ว่ามีเรื่องอะไรปิดบังผมอยู่กันแน่？”
ทันใดนั้นมือของท่านฝูก็ถึงกับชะงักไปชั่วครู่ แล้วก็พูดขึ้นอย่างไม่เป็นตัวของตัวเอง“จะมีเรื่องอะไรได้ล่ะ……”
“อย่าปิดบังผมอีกเลย ถึงคุณปู่จะไม่พูด ผมก็สามารถสั่งให้คนไปตรวจสอบได้”
เนี่ยเฟิงพูดกับท่านฝูอย่างจริงจัง
ท่านฝูที่ได้ยินเนี่ยเฟิงพูดออกมาแบบนั้น จึงทำได้เพียงแค่ถอนหายใจ“งั้นก็ได้ ฉันจะเล่าให้นายฟัง……”
ท่านฝูไม่มีทางเลือกนอกจากต้องพูดถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าด้วยความเจ็บปวด ที่แท้ครอบครัวของพวกเขาก็ถูกทำให้โกรธ
ถึงจะมาถึงจุดนี้ได้ พวกเขาก็ไม่สามารถเอาตัวรอดได้เลย
ลูกชายเพียงคนเดียวของเขาและลูกสะใภ้ต้องตายจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ เหลือไว้เพียงท่านฝูกับฝูยานหรง
ฝูยานหรงคิดว่า ทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพราะตระกูลเนี่ยก่อขึ้น
“หล่อนคิดว่าเพราะว่าเราให้การช่วยเหลือตระกูลเนี่ย ถึงได้ถูกไล่ออกจากเมืองจินไห่ ถึงได้อพยพไปเมืองอื่น และยังถูกต่อต้าน ถึงทำให้พ่อแม่ของเธอต้องเสียชีวิต……”
เนี่ยเฟิงขมวดคิ้วเป็นปม“เหตุการณ์อุบัติเหตุทางรถยนต์ในตอนนั้นตรวจสอบพบอะไรไหมครับ？”
“เบรกขัดข้อง แต่เราต่างรู้ดีว่า เป็นไปไม่ได้ที่รถคันนั้นจะเบรกขัดข้อง”
ท่านฝูตรวจสอบมานานแล้ว ใช้ความสามารถของตัวเองเข้าตรวจสอบ เพียงแต่ไม่เคยได้อะไรกลับมาเลย
ไม่มีทางอื่นแล้ว ถึงแม้หัวใจของเขาจะเจ็บปวดมากแค่ไหน แต่คนเราก็ต้องดำเนินชีวิตก้าวเดินต่อไปข้างหน้าไม่ใช่เหรอ?
แต่ฝูยานหรงยังคงจมอยู่ในความเจ็บปวด ไม่สามารถเอาตัวเองออกมาได้
ถึงแม้ตอนนั้นสถานการณ์จะเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหัน แต่พวกเขาทั้งครอบครัวต่างช่วยเหลือซึ่งกันและกัน สุดท้ายก็ต้องใช้ชีวิตต่อไปให้ดี
แต่ทว่าวันเวลาอันสวยงามยังไม่ทันได้ดำเนินต่อไปนานเท่าใดนัก อุบัติเหตุทางรถยนต์ที่ไร้ซึ่งความปรานีก็ได้คร่าชีวิตของพ่อกับแม่เธอไป
ตอนนี้ฝูยานหรงพอนึกถึง ก็รู้สึกเจ็บปวดทุกข์ทรมานมาก
“ไม่โทษเธอหรอกครับที่จะคิดแบบนี้ ตอนที่ผมต้องเร่ร่อนอยู่ต่างประเทศต้องถูกผู้คนรังแกมากมาย ปมเองก็โทษฟ้าโทษดินเหมือนกัน ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไรถึงต้องเผชิญกับทุกอย่างที่เกิดขึ้น ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพราะอะไรครอบครัวของเราถึงต้องเปลี่ยนไป”
เนี่ยเฟิงหัวเราะอย่างขมขื่น“แต่ว่านะครับปู่ฝู ในเมื่อผมได้กลับมาแล้ว ผมจะไม่มีทางปล่อยพวกที่เคยรังแกคนของผมหรอกครับ ในขณะเดียวกัน ผมก็จะช่วยเหลือพวกคุณ ไม่ให้พวกคุณถูกใครหน้าไหนรังแกทั้งนั้น！”
“นายอยากจะทำอะไรงั้นเหรอ?”
ท่านฝูถามอย่างแปลกใจ
“แน่นอนว่าผมจะต้องค้นหาว่าใครอยู่เบื้องหลังอุบัติเหตุทางรถยนต์ ตกลงมันเป็นฝีมือของใครกันแน่ ผมจะต้องหาตัวมันออกมาให้ได้”
ท่านฝูพูดอย่างเป็นกังวล“เสี่ยวเฟิง ตัวตนของนายตอนนี้อ่อนไหวมาก อีกทั้งฉันเป็นห่วงว่าจะมีคนคิดไม่ซื่อกับนาย”
“เมื่อเทียบกับคนอื่นคิดไม่ซื่อกับผมแล้ว สิ่งที่ผมเป็นห่วงมากกว่าคือความปลอดภัยของพวกคุณ คุณปู่วางใจเถอะครับ ผมตัดสินใจแล้ว ว่าจะปกป้องตัวเองให้ดีที่สุด จะไม่ยอมให้คนชั่วมีโอกาสทำอะไรได้อย่างแน่นอน”
ท่านฝูเข้าใจว่าไม่อาจห้ามเนี่ยเฟิงได้ จึงพยักหน้า“งั้นก็ได้！ต้องการฉันเมื่อไหร่ก็ขอให้บอกมานะ คนแก่อย่างฉันก็พอจะมีประโยชน์อยู่บ้างแหละ”
“ปู่ฝูร่างกายแข็งแรง ต้องมีโชคลาภวาสนามาก อายุยืนนานแน่ๆครับ เอาล่ะ เราอย่าพูดเรื่องอื่นกันอีกเลย รีบทานข้าวเถอะครับ！”
ท่านฝูทานอาหารกับเนี่ยเฟิงเล็กน้อย และยังดื่มเหล้าไปอีกหน่อย แต่ทว่าท่านฝูคอไม่แข็ง ผ่านไปไม่นานก็เมามากแล้ว
“เสี่ยวเฟิงเอ้ย ส่งปู่กลับบ้านเถอะ！ตอนนี้ฉันรู้สึกดื่มเยอะไปหน่อย！”
เนี่ยเฟิงรู้สึกประหลาดใจ ตอนนั้นเขายังเคยเห็นฝูหลังตงดื่มกับคุณปู่ของตัวเองตั้งแต่เช้าจรดเย็น ทั้งสองคอแข็งมาก ไม่เหมือนตอนนี้เลยแม้แต่น้อย ที่พึ่งดื่มไปไม่กี่อึกก็เมาแล้ว
หรือเพราะอายุมากแล้ว เพราะฉะนั้นจึงดื่มเหล้าอะไรได้？
ถ้าหากเป็นแบบนี้มันก็เป็นเรื่องปกติมาก
เนี่ยเฟิงไม่มีทางเลือกอื่น จึงทำได้เพียงแค่ฝูหลังตงกลับบ้านของเขาไป
“นายมาบ้านฉันทำไม！”
บังเอิญเจอเข้ากับฝูยานหรงพอดี
เนี่ยเฟิงยักไหล่“ผมไม่ได้อยากมาบ้านของคุณสักหน่อย คุณปู่ดื่มเหล้าไม่เก่ง ตอนนี้ดื่มเยอะไปหน่อย คุณไปดูแลคุณปู่เถอะ！”
ฝูยานหรงมองดูเนี่ยเฟิงอย่างเกลียดชัง
ใครจะไปรู้ ในเวลานี้เองลุกขึ้นมาเหมือนปลาคารปตัวหนึ่ง
“ใครบอกว่าฉันดื่มเยอะ ฉันไม่ได้ดื่มเยอะสักหน่อย！”