พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม - บทที่ 334 ไปเดินเที่ยวเล่นกัน
พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม
บทที่ 334 ไปเดินเที่ยวเล่นกัน
เนี่ยเฟิงรู้ดีว่าท่านฝูไม่ได้ดื่มอะไรเยอะมากมาย
เขาถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้“ในเมื่อคุณปู่ไม่ได้ดื่มอะไรเยอะ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”
“ไปไหนครับ！นายมาใหม่ไม่รู้จักคุ้นเคยกับสถานที่หรอก！ให้หรงหรงพานายออกไปเดินชมเถอะ！”
ฝูยานหรงไม่ยินยอมแม้แต่น้อย“หนูไม่ไปหรอกค่ะ！”
“โอ้ย ปู่เจ็บตรงหัวใจจังเลย！”
ทันใดนั้นท่านฝูก็เอามือกุมตรงหน้าอกของตัวเองแล้วร้องอย่างเจ็บปวด
เนี่ยเฟิงหมดคำพูด เพราะว่าท่านฝูกุมหน้าอกข้างขวาของตัวเอง ถ้าเขาเจ็บหัวใจจริงๆจะต้องกุมหน้าอกข้างซ้ายถึงจะถูก
“คุณปู่คะ เป็นอะไรไปคะ？ไม่เป็นอะไรใช่ไหม？อย่าทำให้หนูตกใจสิ！”
ฝูยานหรงถึงกับตกใจยกใหญ่ รีบพุ่งตัวเข้าไปดูอาการของท่านฝู
“ถ้าหนูไม่เชื่อฟัง ปู่ก็จะเจ็บตรงหัวใจ！ถ้าหนูเชื่อฟัง ปู่ก็จะไม่เจ็บไม่ทรมานเลย！”
ความจริงแล้วท่านฝูอยากจะลบล้างความเกลียดชังที่ฝูยานหรงมีต่อเนี่ยเฟิง เพราะฉะนั้นถึงได้วางแผนนี้ขึ้น
ฝูยานหรงไม่รู้เป็นอะไร จึงทำได้แค่พูดตอบตกลงอย่างไม่เต็มใจ“หนูรู้แล้วค่ะรู้แล้ว ตอนนี้หนูจะพาเขาไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ พอใจแล้วใช่ไหมคะ？”
ท่านฝูยังคงพูดอย่างหายใจอ่อนแรง“ไม่ได้นะ ถ้าหนูโกหกคนแก่อย่างปู่จะทำยังไงล่ะ？”
ฝูยานหรงอาจจะทำเรื่องแบบนี้ก็เป็นได้ เพราะฉะนั้นท่านฝูจึงไม่อาจปล่อยฝูยานหรงไปได้
“งั้นคุณปู่จะให้ทำอะไรคะ？”
ฝูยานหรงถามอย่างทำอะไรไม่ได้
“งั้นเอางี้ ตอนที่หนูไปออกไปเที่ยวกับเสี่ยวเฟิง จะต้องถ่ายรูปมาด้วย ถ่ายรูปแล้วก็เอากลับมาให้ปู่ดู！”
“รู้แล้วค่ะ！คุณปู่พักผ่อนอยู่บ้านไปเถอะ！”
ฝูยานหรงตอบตกลงหนึ่งประโยคอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วถลึงตาใส่เนี่ยเฟิง“รออะไรอยู่อีก？ยังไม่รีบตามอีกหรือ！”
“เจ้าเด็กคนนี้！อย่าพูดกับเสี่ยวเฟิงแบบนั้นสิ！อ่อนโยนหน่อย！”
“หนูเรียนรู้ไม่ได้หรอกค่ะ！”
เนี่ยเฟิงอดขำออกมาไม่ได้ ฝูยานหรงถลึงตาใส่เนี่ยเฟิง“ขำอะไร？”
“ผมแค่คิดว่า คุณเหมือนเดิมตั้งแต่เด็กจนโต ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลย”
“หึ！ทำตัวสนิทกับฉันนะน้อยหน่อยเถอะ！อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่า ตอนเด็กนายไม่เคยเจอฉันสักครั้งเลยนะ！”
“แต่ปู่ของเธอชอบถ่ายคลิปของคุณให้ปู่ของผมดูนะ แล้วยังให้ผมดูอีกด้วย”
ฝูยานหรงไม่มีความรู้สึกดีต่อเนี่ยเฟิงแม้แต่น้อย อีกทั้งในใจของเธอยังคงรู้สึกขัดแย้ง เธอมักรู้สึกว่าครอบครัวของเนี่ยเฟิงเป็นฆาตกรที่เป็นต้นเหตุให้เกิดอุบัติเหตุในบ้านของพวกเขา
เพราะว่าเป็นแบบนี้ ฝูยานหรงจึงไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเนี่ยเฟิงอย่างไรดี
“ตอนเด็กๆผมของเธอสั้นมาก เหมือนทอมไม่มีผิด ตอนนี้ถึงแม้เธอจะไว้ผมยาวแล้ว สวยมากจริงๆนั่นแหละ แต่ไม่มีกลิ่นอายของความเป็นผู้หญิงเลยแม้แต่น้อย”
“ต้องให้นายสนใจด้วยเหรอ?นายดูแลตัวเองให้ดีแล้วค่อยมาพูดเถอะ！”
ถ้าไม่เป็นเพราะท่านฝูบังคับให้พวกเขาออกมา ฝูยานหรงไม่มีทางออกมาแน่ เธอหารถมาหนึ่งคัน พอนั่นลงแล้ว“ขึ้นมาสิ？”
เนี่ยเฟิงนั่งตรงตำแหน่งข้างคนขับ“เราจะไปไหนกันเหรอ?”
“เดินเที่ยวรอบๆ หลังจากนั้นก็ถ่ายรูปกลับไป！ฉันกับนายจะไปไหนกันได้อีก？นายนี่มันน่าตลกชะมัด！”
หลังจากที่ฝูยานหรงรู้ตัวตนของเนี่ยเฟิงแล้ว ท่าทีก็เริ่มเปลี่ยนเป็นคนก้าวร้าวเล็กน้อย
ความจริงแล้วความคิดความรู้สึกของฝูยานหรงในตอนนี้เนี่ยเฟิงก็เคยมีมาก่อน เพราะฉะนั้นเนี่ยเฟิงเข้าใจดี ว่าเหตุใดฝูยานหรงถึงคิดแบบนี้
เนี่ยเฟิงไม่โทษฝูยานหรง ถ้าเป็นคนก็ต้องมีความนึกคิดอย่างนี้อยู่แล้ว ไม่แปลกเลยแม้แต่น้อย
พวกเขามาถึงสวนสาธารณะหนานหู ที่นี่ถือว่าเป็นสถานที่ที่วิวสวยงดงามแห่งหนึ่งเลยทีเดียว
ทันทีที่ลงจากรถ ฝูยานหรงถ่ายรูปของเนี่ยเฟิงมาหนึ่งรูป แล้วส่งไปให้ท่านฝู
ฝูหลังตงตอนนี้ไปที่พิพิธภัณฑ์แล้ว แล้วเขาก็ยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นภาพที่หลานสาวส่งมา
“เอาล่ะ！ขึ้นรถเถอะ！”
เนี่ยเฟิงยังไม่ทันได้ดูทะเลสาบเทียมอย่างชัดๆ คิดไม่ถึงว่าฝูยานหรงจะบอกให้เขาขึ้นรถ
“อุตส่าห์มาถึงที่นี่แล้ว ไม่คิดจะเดินเล่นกันหน่อยเหรอ?”
“เดินอะไร？อย่าลืมนะว่าเรามาที่นี่เพื่อทำอะไรกัน！เรามาที่เพื่อถ่ายรูปส่งให้คุณปู่！”
ฝูยานหรงถลึงตาใส่เนี่ยเฟิง แล้วเดินกลับขึ้นรถไป
แต่สิ่งที่คิดไม่ถึงคือเนี่ยเฟิงไม่กลับไปด้วย แต่เดินตามข้างทางแล้วเริ่มเด่นไปเรื่อยๆ
เดิมทีฝูยานหรงไม่อยากสนใจเนี่ยเฟิง แต่เธอจำเป็นต้องถ่ายรูปเนี่ยเฟิง ไม่อย่างนั้นจะไม่สามารถบอกกับคุณปู่ได้ ฝูยานหรงจึงทำได้เพียงแค่ตามไป
เนี่ยเฟิงไม่เคยมาเมืองหนานหูมาก่อนเลย ครั้งก่อนมาที่นี่ก็ตามเย่หรูเสว่มา เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าวิวทิวทัศน์ที่นี่เป็นอย่างไร
ไม่พูดคงจะไม่ได้ สวนสาธารณะแห่งนี้ไม่เลวเลย และเมื่อประกอบกับโครงการสวนนิเวศวิทยาอ่าวนกยูงของพวกเขาแล้ว
แต่การลงทุนของอ่าวนกยูงสูงกว่าที่นี่มาก โครงการที่จัดตั้งขึ้นก็น่าดึงดูดผู้คนมากๆ
ฝูยานหรงเดินตามเนี่ยเฟิงอยู่ด้านหลัง จึงอดที่จะพูดวิจารณ์ไม่ได้ว่า“ไม่รู้ว่ามีอะไรให้น่าเดินเล่นกัน！”
“เฮ้อ ตรงนู้นมียิงปืน เราไปดูกันหน่อยไหม？”
เนี่ยเฟิงหาเวลาว่างแบบนี้ได้ยาก ครั้งนี้เพราะว่าเขาได้อยู่กับฝูยานหรงที่เจอเหตุการณ์เหมือนกันมา เพราะฉะนั้นเนี่ยเฟิงจึงรู้สึกผ่อนคลายลงเล็กน้อย
ฝูยานหรงไม่อยากสนใจเนี่ยเฟิงอีก แต่ยังคงเดินตามต่อไป ถ้าทำคนหายไป คุณปู่ของเธอจะต้องว่าเธออีกแน่ๆ
พอมาถึงร้านปืนอัดลม เนี่ยเฟิงก็หยิบปืนขึ้นมาหนึ่งกระบอก
ความรู้สึกเบามาก ไม่มีน้ำหนักมืออะไร
อาจจะเป็นเพราะเป็นวันหยุด เพราะฉะนั้นคนที่รวมตัวกันที่นี่จึงมีจำนวนไม่น้อย ทุกคนต่างยื่นคอมองดู
ถัดจากแผงนี้มีของรางวัลวางเรียงรายเป็นแถว ซึ่งทั้งหมดเป็นตุ๊กตายัดนุ่น เครื่องประดับเล็กๆและของที่คล้ายกัน
“สิบนัดสิบหยวนจ้า！ถ้ายิงได้หมดรับตัวที่ใหญ่ที่สุดไปได้เลยจ้า！”
เจ้าของร้านตะโกนเรียกลูกค้าสุดเสียง
“เรามาเล่นอันนี้กันเถอะ？”
เนี่ยเฟิงรู้สึกสนใจขึ้นมาทันที ฝูยานหรงถลึงตาใส่เขาอย่างดูถูก“นายอายุเท่าไหร่แล้วเนี่ย ยังเล่นของพวกนี้อีก อายคนเขาไหมเนี่ย？”
“ทำไมจะเล่นยิงปืนอัดลมไม่ได้ล่ะ？นี่เป็นสิ่งที่มองดูอย่างเดียวไม่ได้นะ”
เนี่ยเฟิงยิ้มพลางถามเจ้าของร้าน“สิบหยวนใช่ไหมครับ？อ่ะผมให้！”
เจ้าของร้านรับเงินมาอย่างมีความสุข
เนี่ยเฟิงเลือกอยู่ครู่หนึ่ง ฝูยานหรงที่อยู่ข้างๆก็พูดประชดขึ้นมาว่า“นายไม่ต้องเลือกแล้ว ปืนที่นี่เหมือนกันทุกกระบอกนั่นแหละ เลือกยังไงก็ไม่มีประโยชน์หรอก”
“จะเหมือนกันได้ยังไง？ปืนบางกระบอกก็เสียชำรุดไปแล้ว มีบางกระบอกยิ่งยิงไม่แม่นใหญ่เลย”
เนี่ยเฟิงหยิบปืนหนึ่งกระบอกขึ้นมาอย่างว่องไว จากนั้นก็เหนี่ยวไก“ปั้ง！”ลูกบอลแตกกระจายทันที！
ระยะห่างไกลกันพอสมควร บวกกับนี่เป็นเพียงแค่ปืนอัดลมเท่านั้น ลูกกระสุนจึงเป็นพลาสติก มันไม่มีทางเหมือนปืนจริงอย่างแน่นอน
“แค่โชคดีเท่านั้นแหละ！หึ！”
ฝูยานหรงไม่เคยรู้สึกว่าคนที่ยิงปืนแม่นสองนัดจะเก่งอะไรมากมาย
“ในเมื่อคุณพูดแบบนี้ งั้นก็ลองให้ผมดูหน่อยสิ”
เนี่ยเฟิงพูดจบ ก็ยื่นปืนที่อยู่ในมือออกไป
“งั้นฉันจะทำให้นายดูว่าเทพเจ้าแห่งปืนคืออะไร！”
หลังจากที่ฝูยานหรงพูดจบก็ยกปืนที่อยู่ในมือขึ้นมา แล้วจัดการยิงออกไปสองนัดอย่างรุนแรง ใครจะไปรู้ว่าปืนสองนัดนี้จะพลาด
“นี่！นี่จะเป็นไปได้ยังไง？เมื่อก่อนฉันยิงปืนอัดลมได้เก่งมากเลยนะ”
ฝูยานหรงหยุดสงสัยในชีวิตได้แล้ว