พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม - บทที่ 353 มาก่อกวน

บทที่ 353 มาก่อกวน
แต่ทว่า ฝูยานหรงก็ยังคงถูกสังเกตเห็นได้
“อ้าว! นี่ไม่ใช่ฝูยานหรงหรอกเหรอ? แปลกใจมากเลยที่เจอคุณที่นี่”
เห็นได้ชัดว่าชายคนนั้นสังเกตเห็นฝูยานหรงแล้ว เขาเดินมุ่งหน้าเข้าไปหาฝูยานหรงทันที
“เสี้ยงหนาน นี่คุณคิดจะทำอะไร?”
ฝูยานหรงไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเสี้ยงหนาน ระดับฝีมือด้านศิลปะการต่อสู้ของเสี้ยงหนานอยู่เหนือฝูยานหรง
เสี้ยงหนานผู้นี้ เป็นคนที่ตามจีบฝูยานหรงอย่างบ้าคลั่งมาก่อน
เขาเป็นพวกถือดี สิ่งที่ฝูยานหรงเกลียดที่สุดคือผู้ชายที่อวดดีเช่นนี้ เขามาจากครอบครัวที่ร่ำรวย แต่ฝูยานหรงไม่ชอบคนแบบนี้เลย
ต่อมาเพื่อกำจัดเขา ฝูยานหรงถึงขนาดย้ายไปโรงเรียนอื่น การย้ายโรงเรียนเพราะคนแบบนี้ ฝูยานหรงรู้สึกไม่ยินดี
ฝูยานหรงเห็นเสื้อทีมที่เขาใส่ เห็นชัดเจนว่าเขาเป็นสมาชิกของสมาคมการต่อสู้เขตตะวันออกเฉียงใต้!
ที่แท้เสี้ยงหนานก็เป็นสมาชิกของสมาคมการต่อสู้ด้วย เธอเกลียดเสี้ยงหนานที่คิดว่าตัวเองถูกตลอด ดังนั้นเธอจึงไม่เคยไปทำความรู้จักกับผู้ชายอวดดีคนนี้
“คุณทำอะไรน่ะ? ปล่อยนะ!”
เหลยจ้านเห็นมือของฝูยานหรงที่ถูกเสี้ยงหนานคว้าจับไว้ ก็โมโหขึ้นมาทันที เขาก้าวไปข้างหน้าเพื่อห้ามเสี้ยงหนาน แต่จู่ๆ เสี้ยงหนานก็เหวี่ยงหมัดใส่เขา จนเหลยจ้านล้มลงไปกองกับพื้นทันที!
เหลยจ้านถูกต่อยจนหน้าสั่น อยากจะลุกก็ลุกไม่ขึ้น!
“คุณบอกว่าคุณมีแฟนแล้ว เจ้าไก่อ่อนนี่น่ะเหรอ?”
“เหลยจ้าน!”
ฝูยานหรงอยากจะก้าวไปข้างหน้า แต่กลับถูกเสี้ยงหนานจับไว้แน่น
“เสี้ยงหรื่อเซิง! คุณคิดจะทำอะไร!”
เหลยเทียนเห็นลูกชายโดนตี ก็รีบก้าวไปข้างหน้าทันที แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเสี้ยงหรื่อเซิงจะเข้ามาขวางทางเขา
เสี้ยงหรื่อเซิงเป็นพ่อของเสี้ยงหนาน เขายิ้มแล้วพูดว่า “เด็กคนนี้เล่นเหมือนเด็กๆ คุณจะไปสนใจทำไม? เราควรมาคุยเรื่องของเจ้านายของเราดีกว่า”
“เล่นแบบเด็กๆ อะไรกัน! ลูกชายของคุณกำลังจะฆ่าลูกชายของผมแล้ว! แม่งเอ๊ย!”
นี่เป็นครั้งแรกที่เหลยเทียนโกรธขนาดนี้ เขาต้องการจะผลักเสี้ยงหรื่อเซิงออกไป “วันนี้คุณพาคนกลุ่มใหญ่มา ผมไม่รู้ว่าคุณคิดจะทำอะไรกันแน่! แต่ไม่ว่าคุณคิดจะทำอะไร อย่าหวังเลย!”
เสี้ยงหรื่อเซิงหัวเราะเยาะ “ผมจะทำอะไรน่ะเหรอ? ก็ต้องมากู้หน้าให้ศิษย์น้องของผมน่ะสิ”
“ฮ่า! ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงอะไร! ผมไม่ได้ทำอะไรเลย!”
คนกลุ่มนี้ช่างเหิมเกริมจริงๆ!
“ถ้าคุณยังไม่หลีกทาง ก็อย่าโทษที่ผมไม่เกรงใจนะ!”
“งั้นคุณก็ไม่ต้องเกรงใจเลย ไอ้แก่”
เสี้ยงหนานเป็นคนสุดขั้ว มือของเขาจับฝูยานหรงไว้ ขาก็เหยียบอยู่บนหัวของเหลยจ้านที่อยู่บนพื้น เหลยจ้านถูกตีจนเวียนหัวหลงทิศทาง ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย และตอนนี้ก็ไม่มีแรงจะตอบโต้ด้วยซ้ำ!
เหลยเทียนเห็นลูกชายอยู่ในสภาพนี้ เขาจะทนไหวได้อย่างไร!
“เสี้ยงหรื่อเซิง! ฉันจะฆ่าแก!”
“เปล่าประโยชน์! คุณเอาชนะพ่อผมไม่ได้หรอก!”
เป็นไปตามคาด ฝีมือในการต่อสู้ของเสี้ยงหรื่อเซิงนั้นเหนือกว่าเหลยเทียนอย่างแน่นอน เหลยเทียนประมือกับเสี้ยงหรื่อเซิงเพียงไม่กี่ครั้ง ก็ถูกโจมตีจนตับไต้ไส้พุงรวมกัน กระอักเลือดออกมาเต็มปาก!
“พ่อ…”
เหลยจ้านร้องเรียกออกมาอย่างอ่อนแรง
“หยุดเรียกได้แล้ว! พวกคุณสองพ่อลูกน่ะมันไร้ประโยชน์! ฮ่าๆๆๆ!”
เสี้ยงหนานหัวเราะร่า “ฝูยานหรง ถ้าคุณยอมนอนกับผม ผมจะปล่อยพวกเขาไป ว่าไงล่ะ? ถ้าผมรู้ว่าคุณเป็นลูกศิษย์ที่นี่ ผมก็ควรจะมาที่นี่ตั้งนานแล้ว!”
“ฝันไปเถอะ!”
ฝูยานหรงรู้สึกอัปยศที่สุด! เธออยากจะสะบัดมือของเสี้ยงหนานออก แต่ก็ทำไม่ได้!
พลังของเสี้ยงหนานนั้นมีมากเกินไป!
“นิสัยแบบนี้ ผมชอบคนแบบคุณ! ถ้าคุณมากับผม คุณจะได้ทุกอย่างที่คุณต้องการ! คุณจะไม่ลองพิจารณาหน่อยเหรอ? จะว่าไปแล้ว ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ คุณคิดว่าจะเรียนรู้อะไรได้อีก?”
เสี้ยงหนานจับจ้องฝูยานหรงอย่างดุดัน ราวกับว่าเขาต้องการมองฝูยานหรงให้ทะลุปรุโปร่ง
แม้ว่าในใจฝูยานหรงจะหวาดกลัวอยู่บ้าง แต่เธอก็โกรธมากกว่า “คนหน้าด้าน! ต่อให้ผู้ชายทุกคนบนโลกนี้ตายหมด ฉันก็จะไม่เลือกคุณหรอก! ถุย!”
“นังสารเลว! ดีๆ ไม่ชอบ ชอบให้ร้ายๆ ใช่ไหม! ถ้าผมไม่ได้ ผมก็จะทำลาย!”
เสี้ยงหนานเปลี่ยนจากอับอายเป็นความโกรธ เขาได้สิ่งที่เขาต้องการมาโดยตลอด!
สิ่งไหนที่เขาไม่ได้ เขาจะทำลายทิ้ง! เขาเป็นคนสุดโต่งเช่นนี้คนหนึ่ง
เสี้ยงหนานยกฝ่ามือขนาดเท่าพัดฟาดลงไปบนใบหน้าของฝูยานหรง!
ในเสี้ยววินาทีที่ฝูยานหรงหลับตาลง กำลังจะอดทนต่อความเจ็บปวดแสนสาหัส ก็มีคนจับมือของเสี้ยงหนานไว้!
เสี้ยงหนานสะดุ้งตกใจ ใครกัน? ที่กล้าจับมือของตัวเองไว้!
“รังแกผู้หญิงที่อ่อนแอแบบนี้ คุณยังเป็นผู้ชายอยู่อีกหรือเปล่า?”
คนที่พูดไม่ใช่ใครอื่น เขาคือเนี่ยเฟิง
ในเวลานี้เนี่ยเฟิงกำลังดื่มนมถั่วเหลืองพร้อมกับอาหารเช้าในมือที่ซื้อกลับมา
เขาจับจ้องไปที่เสี้ยงหนานด้วยสายตาดุจคบเพลิง
เสี้ยงหนานยิ้มเยาะ “คุณเป็นใคร! กล้าดียังไงมาขวางผม?”
“ผมเหรอ? ผมชื่อเนี่ยเฟิง ที่นี่ผมดูแลอยู่ เกิดอะไรขึ้น?”
เนี่ยเฟิงระเบิดพลังออกมาอย่างฉับพลัน เสี้ยงหนานส่งเสียงร้องอย่างน่าเวทนา!
“ลูกชาย!”
เสี้ยงหรื่อเซิงนึกไม่ถึงเลยว่าในสถานฝึกยุทธของพวกเขาจะยังมีคนที่มีฝีมือเช่นนี้อยู่! ดูท่าทางเขาจะเป็นคนที่อะไหลพูดถึงเมื่อวาน!
“ปล่อยลูกชายผมนะ!”
ว่าแล้วเสี้ยงหรื่อเซิงก็พุ่งเข้าไป แต่กลับถูกเหลยเป้าขวางไว้
“เมื่อกี้คุณก็พูดไปแล้วไม่ใช่เหรอ? เด็กๆ ทะเลาะก็ให้เป็นเรื่องของเด็กๆ ผู้ใหญ่ก็ส่วนผู้ใหญ่ ให้ผมเจอกับคุณดีกว่าไหม?”
เหลยเป้าหรี่ตาลง
เสี้ยงหรื่อเซิงมองไปที่เหลยเป้าอย่างไม่อยากจะเชื่อ “นี่คุณไม่ได้พิการไปแล้วเหรอ?”
“ฮึ! ตอนนี้ก็มายืนอยู่ตรงหน้าคุณแล้วไม่ใช่เหรอ? ว่าไง กล้ารังแกพี่น้องของผม แต่ไม่กล้าเผชิญหน้ากับผมเหรอผมตรงๆ เหรอ?”
เสี้ยงหรื่อเซิงกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก แต่แล้วก็สงบลงอย่างรวดเร็ว
แม้ว่าขาของเหลยเป้าจะรักษาหายแล้วก็ไม่มีประโยชน์ เขาพิการมาเป็นเวลานาน ตอนนี้หายแล้วแต่ก็ไม่สามารถแสดงความแข็งแกร่งได้มากนัก!
“ก็เข้ามาสิ! คุณนึกว่าผมกลัวคุณเหรอไง? ล้อเล่นหรือเปล่า!”
ทุกคนต่างพากันส่งเสียงเอะอะโวยวาย พวกเขาก้าวออกไป เตรียมตัวต่อสู้ในสถานที่ที่กว้างขึ้น
แต่ก่อนที่พวกเขาจะเดินออกไป เสี้ยงหนานก็ลอยกระเด็นนำหน้าพวกเขาไปแล้วหนึ่งก้าว!
เสี้ยงหนานร่วงลงกับพื้น กระอักเลือดออกมา!
“ลูกชาย!”
เขานอนอยู่บนพื้นด้วยท่าทางที่แปลกประหลาด ดวงตาสีเลือด ดูดุร้ายและน่ากลัวเป็นพิเศษ!
เนี่ยเฟิงไม่ได้สนใจแขนขาที่หักของเสี้ยงหนาน เขาก้มลงมองที่ข้อมือของฝูยานหรง ขมวดคิ้วแล้วถามว่า “เจ็บไหม?”
ฝูยานหรงรู้สึกผิดในทันที เธอได้รับความรู้สึกอันเป็นที่รักและทะนุถนอม เธอพยักหน้ารับ “เจ็บมาก”
“ผมจะช่วยนวดให้คุณนะ”
เนี่ยเฟิงนวดไปสักพัก ฝูยานหรงก็รู้สึกดีขึ้น
ยังมีคนอีกสองคนนอนอยู่บนพื้น ตอนนี้เหลยเทียนรู้สึกดีขึ้นนิดหน่อยแล้ว จึงเข้าไปช่วยพยุงเขาขึ้นมา แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเหลยจ้านจะขยับเขยื้อนไม่ได้แล้ว
“ลูกพี่เนี่ย! คุณดูลูกชายของผมสิ! ได้โปรด! คุณรีบมาดูเถอะ!”
“คุณทำอะไรลูกชายผม!”
ในขณะเดียวกัน เสี้ยงหรื่อเซิงก็สะกดกลั้นความโกรธของตัวเองเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป เขามองดูเสี้ยงหนานที่แขนขาหัก รู้สึกเพียงว่าหัวใจเต้นแรงขึ้น!
“ไม่ชัดเจนเหรอ? แค่อยากจะเล่นกับเขาเท่านั้น”
เนี่ยเฟิงพูดพร้อมกับคุกเข่าลงเพื่อตรวจดูอาการของเหลยจ้าน แล้วรีบให้การรักษาแก่เขาอย่างฉับไว
“ผมจะไม่มีวันปล่อยคุณไป!”
“พวกเราต่างหากที่จะไม่ปล่อยคุณไป”