พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม - บทที่ 366 งานวันเกิด
“ไม่เป็นไรหรอก ถึงหล่อนจะอยากหนีก็หนีไม่พ้นหรอก พวกนี้เป็นคนของฉันหมด พวกเขาอยู่ในมือฉันเดี๋ยวก็กลับมาอีกแน่”
เดิมทีเย่หรูเสว่อยากจะตามไป เพียงแต่ตอนนี้เรื่องที่สำคัญที่สุดก็คือจัดงานวันเกิดให้ดี ถ้าเธอตามไป คนทำงานที่นี่ก็จะน้อย
“เราอย่าพึ่งคุยกันเรื่องพวกนี้เลย ฉันไปเรียกเพื่อนร่วมงานฉันมาจัดการคนพวกนั้นก่อน ยังจะต้องตกแต่งงานวันเกิดต่อ！”
เย่หรูเสว่พูดจบ ก็เดินไปโทรศัพท์ข้างๆ
หลินซูอินอดถอนหายใจไม่ได้“ช่วงเวลาแบบนี้คนอะไรก็มีหมด ช่างน่ากังวลจริงๆเลย”
“น้องสามอย่ากลัวไปเลย มีพวกเราอยู่ด้วยทั้งคนไม่ใช่เหรอ？เราจะปกป้องพวกเธออย่างดี”หยูจิงหงถึงแม้จะดูสวยมาก แต่เธอเป็นคนไม่อ่อนโยนเลย
หลินซูอินหัวเราะแล้วพยักหน้า“พี่สองพูดถูก”
ทั้งหมดการตกแต่งงานวันเกิดต่อ
ผ่านไปไม่นาน คนของโรงพักก็มาถึง หลังจากที่เย่หรูเสว่ส่งมอบตัวพวกที่หาเรื่องให้พวกเขาไปแล้ว ก็สั่งการอีกว่า“ยังมีคนที่บงการอีก พวกคุณไปสอบสวนนะ ดูสิว่าจะถามอะไรออกมาได้ไหม”
พวกเขาต่างพากันพยักหน้า“รับทราบครับ คุณไปทำธุระของคุณต่อเถอะครับ！”
หลังจากที่เย่หรูเสว่มองดูคนถูกพาไปแล้ว ถึงไปถอนหายใจ“หวังว่าผู้หญิงคนนั้นจะจะเจียมเนื้อเจียมตัว เดี๋ยวอย่ากลับมาอีกแล้วกัน”
ตอนนี้สิ่งที่พวกเธอคาดหวังที่สุดนั่นก็คือการไม่ถูกรบกวน พวกเธออายุไล่เลี่ยกัน เพียงแต่ชิวมู่เฉิงเป็นคนโต ตอนนี้เป็นวันเกิดของเธอ แน่นอนว่าทุกคนต่างหวังว่างานวันเกิดจะไม่ถูกทำลาย
ท้องฟ้าค่ำมืดลง อย่างไม่รู้ตัว เนี่ยเฟิงที่อยู่ในบริษัทเทียนหลงเห็นว่าใกล้ได้เวลาแล้ว จึงหันไปพูดกับชิวมู่เฉิงที่นั่งทำงานอยู่ว่า“พี่ใหญ่ครับ พี่หยุดทำงานได้แล้ว ตอนนี้ค่ำแล้วนะครับ เราควรไปทานข้าวกันใช่ไหม？”
ชิวมู่เฉิงที่นั่งทำงานมาทั้งวัน เธอเงยหน้าขึ้นไปมองข้างนอกหน้าต่าง เป็นไปตามขาดท้องฟ้ามืดแล้ว“ได้ นายอยู่เป็นเพื่อนฉันมาทั้งวันแล้ว ต้องหิวแน่ๆ นายพูดมาสิว่าอยากกินอะไร？เดี๋ยวพี่ใหญ่พาไปกินเอง”
เนี่ยเฟิงเอียงศีรษะเล็กน้อย“งั้นผมหาสถานที่หนึ่งนะครับ！เราไปโรงแรมแชงกรีลากันดีไหมครับ？พี่ว่ายังไง？”
“ได้”ชิวมู่เฉิงพยักหน้า ถึงเนี่ยเฟิงบอกว่าอยากไปเมืองนอก ชิวมู่เฉิงก็พร้อมตกลงทันที
ชิวมู่เฉิงที่จัดเก็บข้าวของบนเล็กน้อย แล้วพาเนี่ยเฟิงไปขึ้นรถที่ลานจอด ทั้งสองมุ่งหน้าไปยังโรงแรมแชงกรีลา
ตอนนี้เอง เย่หรูเสว่พวกเธอตกแต่งงานเสร็จแล้ว สวมเสื้อผ้าเรียบร้อย พวกเธอต่างตั้งหน้าตั้งตารอคอย
“ไม่รู้ว่าพี่ใหญ่จะชอบที่นี่ไหม”
เย่หรูเสว่รู้สึกกังวลเล็กน้อย
“ชอบแน่นอน！พี่อย่ากังวลไปเลย！”
คางเมิ่งมีความมั่นใจมาก พวกเธอเตรียมของขวัญกันเรียบร้อยแล้ว ถึงแม้จะไม่ใช่ของมีค่าอะไร แต่มันเป็นความตั้งใจของพวกเธอ
ผ่านไปไม่นานเนี่ยเฟิงก็เดินทางมาถึงโรงแรมแชงกรีลา หลังจากที่ถึงโรงแรมแล้ว ชิวมู่เฉิงบอกอยากจองที่นั่ง
“ไม่ต้องจองหรอกครับ ผมจองไว้แล้ว เราตรงขึ้นไปก็พอแล้ว”
เนี่ยเฟิงฉีกยิ้มกว้าง ชิวมู่เฉิงอดที่จะตะลึงไม่ได้“นายไปจองตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย？ทำไมไม่บอกกับฉันเลย？โรงแรมนี้ราคาแพงมากเลยนะ”
ความหมายก็คือ นายอย่าใช้เงินเลย จะใช้ก็ใช้เงินฉันสิ
ชิวมู่เฉิงยังคงเห็นว่าเนี่ยเฟิงเป็นเด็กที่ไม่มีงานทำ คิดว่าเขาเป็นนักศึกษาที่พึ่งจบออกมาเผชิญหน้ากับสังคมได้ไม่นาน
เนี่ยเฟิงกะพริบตาปริบๆ“ทำไมเหรอครับ？ต้องให้พี่ใหญ่เลี้ยงข้าวผมทุกที ถึงยังไงผมก็ต้องเลี้ยงพี่ใหญ่สักครั้งไม่ใช่เหรอครับ？พี่ใหญ่ พี่อย่าคิดมากอีกเลย รีบตามผมขึ้นไปด้านบนเถอะ！”
เนี่ยเฟิงไม่รู้ว่าพวกเธอพบกับอุปสรรคเล็กน้อย เพราะว่าเย่หรูเสว่พวกเธอคิดว่าเป็นเรื่องเล็กน้อย ดังนั้นจึงไม่ได้บอกกับเนี่ยเฟิงไป
ตอนนี้เนี่ยเฟิงกับชิวมู่เฉิงขึ้นไปชั้นบนด้วยกัน มาถึงห้องชุดเพรสซิเดนเชียล สวีท
พึ่งผลักประตูเข้าไป เสียงพลุกระดาษดังลั่น ชิวมู่เฉิงตกใจเป็นอย่างมาก ถึงแม้สีหน้าเธอจะเป็นปกติ แต่การหยุดฝีเท้าของเธอแสดงให้เห็นว่าเธอประหม่าเล็กน้อย
“สุขสันต์วันเกิดคะ！พี่ใหญ่！”
คางเมิ่งขยับเข้าไปใกล้อย่างเริงร่า เอามงกุฎวันเกิดสวมไปที่ศีรษะให้กับชิวมู่เฉิง
ชิวมู่เฉิงแปลกใจเล็กน้อย“วันนี้วันเกิดฉันเหรอ？”
“รู้อยู่แล้วว่าพี่ต้องลืม！คนบ้างานเอ้ย！”
คางเมิ่งหัวเราะเสียงดัง หลายวันเกิดคางเมิ่งยังไปปรึกษากับเนี่ยเฟิงอยู่เลยว่าจะซื้ออะไรให้ชิวมู่เฉิง ชิวมู่เฉิงยังร่วมวงสนทนาอยู่เลย ตอนนี้เธอถึงกับลืมไปแล้ว
อันที่จริงชิวมู่เฉิงความจำดีมาก แต่เรื่องที่ชิวมู่เฉิงจำได้มักจะเป็นเรื่องของคนอื่นเสมอ เรื่องของตัวเธอเองกลับจำมาเคยได้
“ฉันก็ว่าทำให้เนี่ยเฟิงถึงอยู่กับฉันทั้งวัน ที่แท้ก็เป็นเหตุผลนี้เอง”
ชิวมู่เฉิงถอนหายใจ มองดูห้องชุดเพรสซิเดนเชียล สวีทที่ถูกตกแต่งราวกับทะเลดอกไม้ สายตาเย็นชาในเวลาปกติคู่นั้นมีความอ่อนโยนแวบผ่านเข้ามา ใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มปรากฏเพิ่มขึ้น
ทำให้เธอดูอ่อนโยนขึ้นมาเล็กน้อย
“พี่ใหญ่ นั่งลงก่อนเถอะ！เพื่อที่จะจัดงานวันเกิดนี้ขึ้นมาได้ พวกพี่ๆใช้ความพยายามกันไปไม่น้อยเลยนะ！”
เนี่ยเฟิงดึงเก้าอี้อย่างเอาใจ เพื่อให้ชิวมู่เฉิงนั่ง
ชิวมู่เฉิงพยักหน้า แล้วนั่งลง
“พี่ใหญ่ วันนี้เป็นวันเกิดของพี่ นี่เป็นของขวัญเล็กน้อยๆที่ฉันมอบให้พี่”
คางเมิ่งพูดจบ ก็หยิบกล่องเครื่องประดับออกมาหนึ่งกล่อง ด้านในมีเข็มกลัดเพชร“ถึงจะเป็นของที่ไม่ได้แพงอะไรมากมาย แต่นี่เป็นความตั้งใจของฉันนะคะ”
นี่คือสิ่งที่คางเมิ่งใช้เงินเดือนของตัวเองซื้อมา ช่วงนี้เธอหาเงินได้เยอะเล็กน้อย
“พี่อย่ารังเกียจนะคะ！รอฉันหาเงินได้มากกว่านี้ ฉันจะซื้อของให้พี่ดีกว่านี้！เพชรที่ใหญ่ขึ้นมาอีก！”
ในความเป็นจริง คางเมิ่งสามารถซื้อสวยกว่านี้ได้ แต่คางเมิ่งเป็นห่วงเนี่ยเฟิง ในมือของเนี่ยเฟิงไม่มีเงินอะไร มีแค่Victoria’sของปลอม เดิมทีของสิ่งนี้ถูกเก็บไว้ในพิพิธภัณฑ์อังกฤษ แต่ต่อมาถูกเปลี่ยนมาให้อยู่ในพิพิธภัณฑ์ของฝูหลังตง
เพียงแต่คางเมิ่งไม่รู้ว่าสิ่งที่เนี่ยเฟิงบอกว่าเป็นVictoria’s Tearsของปลอมแต่ความจริงแล้วมันเป็นของแท้
“นี่เป็นของขวัญของฉัน เป็นเครื่องบินจำลองลำหนึ่ง พี่วางไว้ตรงที่ที่พี่ชอบก็พอแล้ว เป็นของที่ระลึกของสาขาการบินพลเรือนจงเฟิง มันมีมูลค่ามากนะ”
โจวลี่ซือพูดจบ ก็หยิบกล่องเล็กๆยื่นส่งให้ ไม่พูดก็คงไม่ได้ ของที่ระลึกของสายการบินพลเรือนจงเฟิงสวยมากจริงๆ
“ถึงแม้จะดูยืมดอกไม้ถวายพระ（ใช้เปรียบเปรยว่านำของที่ผู้อื่นให้มามอบให้กับอีกคนหนึ่งเป็นน้ำใจ）ก็เถอะ แต่ฉันอยากบอกเป็นนัยกับพี่ว่าขอให้การงานของพี่ใหญ่เจริญรุ่งเรืองก้าวหน้า”
“ฉันชอบมาก”
ชิวมู่เฉิงหยักหน้าอย่างตั้งใจ เธอรับของขวัญชิ้นนั้นไว้ ในความเป็นจริง ไม่ว่าเหล่าน้องสาวจะให้อะไรกับเธอก็ตาม เธอก็ชอบทั้งนั้น
“ฉันไม่มีอะไรมอบให้พี่ค่ะ นี่เป็นจี้ที่กองทัพของเราจัดทำขึ้น พี่สวมมาสิคะ มันเหมือนลูกกระสุนมากเลยนะ อันที่จริงมันคือสัญญาณเตือนภัยจิ๋ว”
หยูจิงหงพูดจบก็ยื่นส่งให้กับชิวมู่เฉิง“พี่น้องคนอื่นๆก็มีนะ”
หยูจิงหงพูดจบ ก็แบ่งให้ไป เนี่ยเฟิงขยับเข้าไปใกล้“พี่สอง ของผมล่ะ？”
หยูจิงหงมองดูเนี่ยเฟิงแล้วอดขำออกมาไม่ได้“ผู้ชายอย่างนายจะเอาไปทำอะไร？”
เนี่ยเฟิงเบะปาก“เป็นผู้ชายก็ไม่ต้องใช้งั้นเหรอ？ถ้ามีคนเห็นถึงความหล่อของผมแล้วทนไม่ได้ขึ้นมาจะทำยังไง？ตอนนี้ผู้ชายก็ต้องเจอกับเหตุการณ์อันตรายเหมือนกันนะครับ！พี่จะเลือกที่รักมักที่ชังไม่ได้นะ”
“ไม่มีของนายย่ะ ไปไกลๆเลยนะ！”