พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม - บทที่ 370 ของปลอม
เนี่ยเฟิงเป็นกังวลว่าชิวมู่เฉิงจะถูกทำร้าย ขึงเข้าไปขวางอยู่ข้างหน้าชิวมู่เฉิง เนี่ยลู่ลู่ขว้างกล่องของขวัญลงพื้นสำเร็จ เพชรไม่มีวันแตกหายได้ง่ายขนาดนั้นหรอก ถึงแม้ว่าจะเป็นเพชรที่มีอายุค่อนข้างเยอะ แต่ความแข็งของเพรไม่เลวเลย
ถึงแม้ Victoria’s Tearsจะไม่ได้รับความเสียหาย แต่เมื่อกระทบกับพื้นกลับแตกเป็นสี่เสี่ยง
เพราะว่าสิ่งที่เชื่อมต่อกับVictoria’s Tearsไม่ใช่เพชรแต่เป็นทองคำ และทองคำพวกนี้ก็มีอายุมากแล้ว ถึงจะเสริมความแข็งแกร่งแล้ว แต่ก็ยังคงมีปัญหาน้อยใหญ่ในบางจุด ไม่อาจทนกับการขว้างปาเช่นนี้ได้
“เธอทำอะไร？”
คางเมิ่งเห็นเนี่ยลู่ลู่เหมือนสิงโตที่ขว้างปาสิ่งของด้วยความโกรธเกรี้ยว เธอจึงโกรธจนแทบทนไม่ไหว
“นี่ยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ？ฉันกำลังเตือนพวกแกว่าอย่าพูดจาสามหาว ไม่อย่างนั้นฉันจะทำให้พวกแกจำ‘วันเกิด’ที่ไม่มีวันลืม！”
เนี่ยลู่ลู่มองดูของปลอมที่ตกลงไปที่พื้น แล้วหัวเราะเยาะเสียงดัง สายตาของเธอในตอนนั้นบ้าคลั่งมาก ถึงแม้ฉินเห้าหรานจะไม่ชอบเนี่ยลู่ลู่ แต่ถอนหายใจอย่างชั่วร้ายออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ
ชิวมู่เฉิงกำหมัดแน่น มองดูเพชรที่อยู่บนพื้น เธอรู้สึกเสียใจมาก เนื่องจากนี่ของที่เสี่ยวเฟิงเป็นคนมอบให้ เธอยังไม่แม้แต่มีโอกาสในการสวมใส่ด้วยซ้ำ แต่ถูกขว้างปาจนแตกกระจายอยู่ในสภาพแบบนี้
“พวกคุณทำลายของคนอื่นอย่างดูถูกแบบนี้เชียวเหรอ？พวกคุณมีสิทธิ์อะไร หรือบนโลกนี้ไม่มีขื่อมีแปใช่ไหม？”
โจวลี่ซือมองเห็นฉากนั้นแล้วทำให้เธอโกรธเป็นอย่างมาก
“กฎหมาย ฉันจะบอกอะไรให้นะ ฉันก็คือกฎหมาย！หึ！”
เนี่ยลู่ลู่ตบหน้าอกของตัวเองอย่างหยิ่งจองหอง เผยให้เห็นถึงใบหน้าอันเย่อหยิ่งของเธอ
“ไม่เป็นไร มันแตกกระจายไปแล้ว ทำแตกไปให้เธอชดใช้ก็พอแล้ว”
เนี่ยเฟิงใจเย็นมาก เขายืนอยู่ตรงนั้นแล้วมองดูเพชรที่อยู่บนพื้นอย่างเยือกเย็น มุมปากเผยให้เห็นรอยยิ้มที่ไม่รับรู้เสียงภายนอกอีกแล้ว
Victoria’s Tearsสำหรับเนี่ยเฟิงแล้ว เป็นเพียงสร้อยเพชรธรรมดาเท่านั้น เนี่ยเฟิงไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย เพราะว่าเนี่ยเฟิงมีของสะสมมากมาย ผู้มีอิทธิพลทั่วโลกเมื่อมีของอยู่ในมือจะรีบมอบให้เขาทันที ไม่เพียงแต่เท่านั้นแม้เขาจะอยากได้หินหายากก็สามารถหาได้อย่างแน่นอน
ตัวเขาเองยังเป็นเจ้าของเหมืองเพชรหลายแห่ง เพียงแต่เขาไม่สนใจของพวกนั้น เหมืองเพชรพวกนั้นสามารถทำให้เขาได้รับกำไรมหาศาล แต่สำหรับเนี่ยเฟิงแล้ว มันเป็นเพียงแต่รายได้เท่านั้น
“ชดใช้ก็ชดใช้สิ ดูพวกแกไม่มีประสบการณ์อะไร ฉันว่าพวกแกซื้อของในเน็ตราคาเก้าหยวนเก้ามาใช่ไหมล่ะ？ฉันให้แกหนึ่งพัน！พอไหม？”
เมื่อเนี่ยลู่ลู่พูดออกไปคนที่อยู่ด้านหลังก็หัวเราะเสียงดังทันที พวกเขารู้สึกว่านี่เป็นเรื่องที่ตลกมาก
บรรดาพี่สาวที่อยู่ด้านหลังเนี่ยเฟิงในตอนนี้เผยให้เห็นถึงใบหน้าแห่งความโกรธเกรี้ยว
“ถ้าคุณหมายถึงสิบล้าน ผมว่ามันคงไม่พอจะซื้อVictoria’s Tearsหรอกนะ”
เนี่ยเฟิงพูดจบก็ลูบคางไปมา หลังจากนั้นก็มองไปที่คางเมิ่ง“พี่เจ็ด ผมจำได้ว่าก่อนหน้านั้นมีนักธุรกิจคนหนึ่งเคยให้ราคาไว้สามพันห้าร้อยล้าน แต่ยังคงไม่สามารถซื้อVictoria’s Tearsได้อยู่ดีใช่ไหม？”
คางเมิ่งตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็พยักหน้า นี่เป็นVictoria’s Tearsของแท้ เป็นของที่ประเมินค่าไม่ได้ อย่าว่าแต่สามพันห้าร้อยล้านเลย หรือห้าพันล้านพิพิธภัณฑ์ยังไม่ยอมขายให้เลย
Victoria’s Tearsเป็นของที่มีราคามากทางประวัติศาสตร์ ถึงแม้จะเป็นเพียงของสะสมของพระสนม เป็นของที่Victoria’s Tearsเคยสวมใส่มาแล้ว แต่เพชรของมันมีขนาดใหญ่มาก จัดทำด้วยความประณีตซับซ้อน ถึงแม้จะผ่านมานานหลายปี แต่ยังคงไม่ด้อยไปเลย
แต่นี่เป็นราคาของ Victoria’s Tears ของจริง ถ้าหากไม่ใช่Victoria’s Tearsของแท้ก็จเป็นเพียงแค่ของปลอมเท่านั้น ถึงจะทำมาจากเพชรโมอิสก็ตาม ราคาเต็มที่ก็ไม่กี่พันเอง
“ผมดูความเสียหายเบื้องต้น ผมไม่ให้คุณชดใช้เยอะแล้วกัน คืนมาแค่สามพันห้าร้อยล้านก็พอ！”
เนี่ยเฟิงแสยะยิ้มออกมา พวกเนี่ยลู่ลู่พากันเงียบขรึม จากนั้นก็พากันหัวเราะออกมาอย่างน่ากลัว
“แกกำลังล้อเล่นอะไรอยู่ เมื่อกี้ผู้หญิงคนนั้นบอกแล้วว่าเป็นของแท้ ของแกเป็นแค่ของเลียนแบบบนเคาน์เตอร์ อยากให้ฉันชดใช้3.5ล้าน ฉันว่าสมองแกคิดเรื่องตลกใช่ย่อยเลยนะ？”
ฉินเห้าหรานรู้สึกว่าตลกมาก“ฉันบอกแล้วใช่ไหม ว่าผู้ชายคนนี้ให้อะไรเธอไม่ได้หรอก ถ้าหากเธออยากได้ก็มาหาฉันเถอะ ฉันสามารถให้ของที่เธอคิดไม่ถึงได้！”
ป่านนี้แล้วฉินเห้าหรานก็ยังคงหวังอยากจะได้ชิวมู่เฉิง
ชิวมู่เฉิงไม่คิดจะสนใจฉินเห้าหราน เธอดึงชายเสื้อของเนี่ยเฟิง“เสี่ยวเฟิง ของชิ้นนี้มีค่าขนาดนี้เชียวเหรอ？”
ชิวมู่เฉิงรู้ดีว่าเนี่ยเฟิงกำลังโมโหแทนเธอ แต่ชิวมู่เฉิงยังคงกังวลในสิ่งที่เนี่ยเฟิงพูดอย่างเกินจริง ถ้าไปยั่วยุคนพวกนี้ จะถูกพวกเขาข่มเหงเอาได้ และจะได้ไม่คุ้มเสีย
แต่เนี่ยเฟิงกลับตบหลังมือของชิวมู่เฉิงเบาๆ“พี่ใหญ่ พี่วางใจเถอะ ผมรู้จักแยกแยะ”
“ใครบอกว่านี่คือของปลอม？นี่เป็นของแท้”
เนี่ยเฟิงมองดูVictoria’s Tearsที่อยู่บนพื้น แล้วพูดออกไปอย่างไม่ไว้หน้า
“โอ้โห ขำจนฟันจะร่วงออกจากปากอยู่แล้ว แกไม่คิดดูหน่อยล่ะว่าแกเป็นใคร จะมีVictoria’s Tearsที่ล้ำค่าขนาดนี้ครอบครองได้ยังไง？ฉันว่านะ แกอยากจะรีดไถมากกว่า！”
สายตาของฉินเห้าหรานยังมีความเย้ยหยัน“หลายปีก่อนพ่อฉันไปเมืองหนานหู ของล้ำค่าชิ้นนี้ยังอยู่ในพิพิธภัณฑ์ของเมืองหนานหู หรือแกจะบอกว่าของชิ้นนี้อยู่ในมือแกอย่างนั้นเหรอ？”
“อย่าว่าแต่Victoria’s Tearsเลย แม้แต่พิพิธภัณฑ์ส่วนตัวก็เป็นของผม”
เนี่ยเฟิงแสยะยิ้ม“เอาล่ะ เราอย่าพูดไร้สาระกันอีกเลย สิ่งที่ควรจะชดใช้ก็รีบชดใช้ซะ วันนี้เป็นวันเกิดของพี่ใหญ่ผม ผมไม่อยากให้พวกคุณทำลายงานวันเกิดนี้”
เนี่ยเฟิงเชิดปลายคางขึ้น เนี่ยลู่ลู่กลับหัวเราะเสียงดังอยู่ตรงหน้า แล้วใช้เท้ากระทืบเพชรเม็ดนั้น“อะไรกันกล้าใหฉันชดใช้อย่างนั้นเหรอ แกไม่ดูหน่อยล่ะว่าแกเป็นมี ไม่เจียมตัวหน่อยหรือไง！หึ！”
เนี่ยเฟิงขมวดคิ้ว“เดิมทีแค่ต้องการให้ชดใช้สามพันห้าร้อยล้านเท่านั้น แต่ดูความโหดร้ายของคุณ ชดใช้มาห้าพันล้านก็แล้วกัน”
“ไอ้เด็กเวรนี่แกฟังคำคนไม่เข้าใจหรือไง ของชินนี้ของแกมันเป็นของปลอมด้วยซ้ำ แกจะให้คนอื่นชดใช้แกได้ยังไง？”
ฉินเห้าหรานเบะปาก แล้วโต้ตอบกลับไปอย่างไม่ไว้หน้า
“คุณบอกว่าเป็นของปลอมก็ต้องเป็นของปลอมหรือไง？”
“แกบอกว่าเป็นของแท้ ของชิ้นนี้ก็เป็นของแท้หรือไง？”
ทั้งสองทะเลาะกันไม่หยุด
“ในเมื่อแกเชื่อมั่นว่าของของแกเป็นจริง ฉันจะเรียกผู้ประเมินราคาอัญมณีมาประเมิน！แกกล้าไหมล่ะ？”
ฉินเห้าหรานไม่เชื่อว่าสภาพจนๆอย่างเนี่ยเฟิงจะมีปัญญาซื้อVictoria’s Tearsจริงๆ เพราะฉะนั้นเขาจึงกล้าพูดออกไปแบบนั้น
“ในเมื่อจะเอาอย่างนี้ งั้นคุณก็เรียกมาเถอะ”
เนี่ยเฟิงพยักหน้าอย่างมาดมั่น
เนี่ยลู่ลู่พูดพลางหัวเราะอย่างเย็นชา“ดูท่าคนบางคน ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา คุณชายฉินให้เขาดูเถอะว่าของของเขาเป็นขยะอะไร！”
“เสี่ยวเฟิง……”
คางเมิ่งก้าวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง ถ้าหากเชิญผู้ประเมินราคาอัญมณีมาจริงๆ ความลับก็แตกน่ะสิ？
“ไม่เป็นไรครับ พวกพี่ต้องเชื่อผม ผมมั่นใจ！”
เนี่ยเฟิงปลอบพวกพี่สาว คนคนเดียวที่ไม่ร้อนใจก็คือหมิงอี๋หาน