พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม - บทที่ 433 ตัวทดลอง
“นี่คือเรื่องมหัศจรรย์”
เหลยเป้าขมวดคิ้วเป็นปม แล้วค่อยๆพูดกับเนี่ยเฟิงว่า“ยาที่พวกเขาฉีดเข้าไปได้รับการพัฒนาจากสถาบันวิจัยที่ผิดกฎหมาย และขายในตลาดมืด พวกเขาบอกว่าหลังจากที่ฉีดยาเข้าไปจะไม่รู้สึกเจ็บปวด อีกทั้งเมื่อออกแรงก็จะเหมือนกับคอนกรีตเสริมเหล็ก ร่างกายคงกระพัน ดังนั้นจึงมีผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้จำนวนมากแห่กันไปใช้ เพราะตราบใดที่ร่างกายแข็งแกร่งในระดับหนึ่ง สำหรับพวกเขาแล้วมันก็คือการไร้คู่ต่อสู้”
เหลยเป้าพูดถึงตรงนี้ก็อดที่ฝืนยิ้มออกอย่างขมขื่นไม่ได้“พูดถึงก็น่าละอายนะครับ ก่อนหน้านี้ผมก็เคยมีความคิดแบบนี้เหมือนกัน แต่หลังจากนั้นผมก็ปัดเป่ามันทิ้งไป เพราะฟังดูแล้วมันเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง ถ้ามนุษย์สามารถใช้ยานี่ได้จริงๆ มันก็คงไม่แพร่กระจายในตลาดมืด”
ถึงตอนนี้ขาของเหลยเป้าจะพิการ ไม่สามารถฝึกศิลปะการต่อสู้ได้ แต่สมองของเขายังคงตื่นตัวอยู่
“สถาบันที่ผิดกฎหมายเหล่านั้นชอบเลี้ยงเด็กที่กักขังไว้เพื่อทดลอง เด็กพวกนั้นสำหรับพวกเขาแล้วก็เหมือนกับหนูขาวทดลอง อ่อ จริงด้วย มาดูนี่หน่อยสิ”
ในตอนนี้เหลยเป้ากังวลเรื่องยาประเภทนี้มาก ดังนั้นจึงทำการศึกษาเกี่ยวกับยาชนิดนี้ แต่เขาศึกษาเข้าใจผิวเผินเท่านั้น ต่อมาภายใต้ความบังเอิญเขาได้รู้มาว่าคนพวกนั้นเป็นคนทดลองยามีบางอย่างที่เหมือนกัน
ความจริงแล้วกล้ามเนื้อของพวกเขาขาดหมด ดูนี่สิ“”
เหลยเป้าพูดจบก็ยื่นมือออกไป กดไปยังกล้ามเนื้อบนแขนของท่านเสือ ท่านเสือได้ตายไปแล้ว แต่หลังจากที่คนตายไม่สามารถแข็งตัวได้เร็วขนาดนี้
เหลยเป้าใช้นิ้วจิ้มลงไปแต่ไม่มีการเด้งกลับ กล้ามเนื้อของมนุษย์โดยปกติแล้วมีความยืดหยุ่น ตามหลักแล้วถึงแม้จะกดลงไปอย่างแรง ผิวหนังและกล้ามเนื้อจะดีดตัวขึ้น แต่แขนของเขากลับทิ้งหลุมไว้หนึ่งหลุม
“นี่มันเกินคาดจริงๆ”เนี่ยเฟิงยังคงรู้สึกว่ามหัศจรรย์ ถึงว่าในตอนที่ต่อสู้กับท่านเสือ เขาพบว่าการเคลื่อนไหวของท่านเสือเร็วกว่าคนปกติมาก อีกทั้งร่างกายยังผิดรูปอย่างประหลาด
“เลือดของเขาไม่ได้เปลี่ยนเป็นสีม่วงทั้งหมดดังนั้นเขายังคงรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด ตอนนั้นผมไปศึกษาในตลาดมืดมา การฉีดยาชนิดนี้ต้องดูสภาพร่างกายด้วย บางคนได้รับการปลูกฝังมาตั้งแต่เด็กๆ ดังนั้นจึงสามารถทนต่อแรงมหาศาลได้”
เพราะฉะนั้นถึงตัวเขาจะฉีดยาชนิดนี้เข้าสู่ร่างกาย ก็อาจจะไม่สามารถรักษาขาของเขาหายดีแล้วยืนขึ้นมาได้
“บนตัวของเขาเหมือนจะมีรหัส……”
เมื่อครู่เนี่ยเฟิงไม่ได้ดูสำรวจดีๆ จู่ๆตอนนี้เขาก็พบว่าบนลำคอของท่านเสือมีรหัส
“อืม สิ่งนี้ทำเพื่อติดตามผู้ใช้ยา ดังนั้นทุกคนที่ฉีดยาจึงมีรหัสดังกล่าว และรหัสนี้จะถูกป้อนเข้าสู่ระบบ อันที่จริงผู้ใช้ยาที่ฉีดยาเป็นผู้ทดลองตัวจริง”
เนี่ยเฟิงมองสำรวจดีๆ พบว่ารหัสค่อนข้างแปลก เขาเหมือนจะเคยเห็นที่ไหนมาก่อน……
ทันใดนั้นเขาก็นึกถึงเสื้อผ้าของเหล่าพี่สาวขึ้นมาได้
พี่สาวเจ็ดคนนี้เป็นเด็กที่ครอบครัวของพวกเขาอุปการะ ตอนนั้นพวกเธอถูกคุณปู่เก็บมาในสภาพเสื้อผ้าสกปรกรุงรัง สีหน้าหม่นหมอง เสื้อผ้าบนตัวของทุกคนมีรหัสหนึ่งตัว และรหัสตัวนี้ก็เป็นสิ่งที่คล้ายคลึงกับรหัสที่อยู่บนลำคอของท่านเสือ
ตอนนั้นถึงแม้เขาจะยังเด็ก แต่เขาสามารถจำได้เลือนรางว่าปู่ของเข้าเล่าว่าพี่สาวเหล่านี้เป็นคนอาภัพ อีกทั้งในตอนแรกที่พึ่งมาถึงเหล่าพี่สาวยังอารมณ์เสียได้ง่ายมาก
คุณปู่ขังเหล่าพี่สาวไว้ในห้องทั้งวันที่ชนบท และพ่อแม่ของเขาก็ไม่ให้เขาไปเล่นกับพวกพี่สาวด้วย
ดูเหมือนว่าพวกพี่สาวจะป่วย คุณปู่ทำการรักษาปรับสภาพ ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง พวกพี่สาวก็ค่อยๆได้สติกลับคืนมา ภายใต้การปรับสภาพของคุณปู่ อาการของพวกเธอค่อยๆดีขึ้นมา
ตนนั้นเนี่ยเฟิงไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร รู้แค่ว่าพวกพี่สาวกับตัวเองฝึกศิลปะการต่อสู้มาด้วยกัน เขารู้สึกมีความสุขมาก
หลังจากที่โตขึ้นมา คุณปู่ก็สั่งกับเนี่ยเฟิงว่า“หนูจะต้องดูแลปกป้องพวกพี่สาวให้ดีนะ พวกเธอเป็นคนอาภัพ”
เนี่ยเฟิงรู้แค่ผิวเผิน
หลังจากนั้นครอบครัวของเนี่ยเฟิงก็เกิดเรื่องพวกนั้นขึ้น แล้วจากนั้นเขาก็ค่อยๆลืมเรื่องนี้ไป
และพวกพี่สาวก็ไม่เคยรู้ความเป็นมาของตัวเองมาก่อน เพราะสำหรับพวกเธอแล้ว การได้เติบโตภายใต้การเลี้ยงดูอุปการะของคุณปู่กับพ่อแม่ของเนี่ยเฟิง ถือว่าเป็นของขวัญที่ฟ้าประทานแล้ว
เนี่ยเฟิงขมวดคิ้วมองไปที่รหัสที่สลักบนตัวของท่านเสือ“เมื่อกี้นายบอกว่า สถาบันวิจัยพวกนั้นมักใช้เด็กมาทดลองงั้นเหรอ？”
เหลยเป้าผงะ แล้วพยักหน้า“ใช่ครับ ผมได้ยินมาแบบนี้ แต่ผมไม่เข้าใจเรื่องนี้เท่าไร”
เหตุผลหลักคือสถาบันวิจัยแห่งนี้ซ่อนเร้นมาก ทำให้คนไม่รู้ไม่เข้าใจว่าเป็นมาอย่างไร
เนี่ยเฟิงหรี่ตาลง ครั้งนี้เขาไม่ได้กลับมาแก้แค้นเพียงอย่างเดียว เขายังจะตามหาเหล่าพี่สาวที่สูญหายด้วย
ถ้าหากสามารถสืบความเป็นมาของพวกพี่สาวได้ นั่นคงจะดีมาก
“ลูกพี่เนี่ยครับ ที่นี่ปล่อยให้พวกเราจัดการเถอะครับ！พี่กลับไปก็พอแล้ว！ลำบากพี่แล้วครับ！”
เหลยเป่ากดโทรออก ติดต่อกับคนฝั่งเมืองหนานหูได้แล้ว จากนั้นเขาก็เดินเข้ามาพูดกับเนี่ยเฟิง
เนี่ยเฟิงพยักหน้า“ได้ งั้นรบกวนพวกนายหน่อยนะ”
เห็นได้ชัดว่าคนของแก๊งเสือเถื่อนกลุ่มนี้ตั้งเป้ามาที่ตน ดูท่าเบื้องหลังยังมีคนคอยบงการเรื่องชั่วๆอยู่ เขาไม่เชื่อว่าพี่หมีคนหนึ่งจะสามารถทำให้ท่านเสือกับซามูไรของตงหยิงลงมือได้
ชีอิจิโร่ วาตานาเบะคนนี้เก่งกาจจริงๆนั่นแหละ เพียงแต่บังเอิญเจอเข้ากับเขา ถือว่าเป็นคราวซวยของเขา
เนี่ยเฟิงกลับไปที่โรงพยาบาลเพื่อเยี่ยมท่านฝู ตอนนี้อาการของฝูหลังตงดีขึ้นมากแล้ว
“ขาของคุณปู่ต้องให้ผมช่วยฝังเข็มให้ไหมครับ？”
เนี่ยเฟิงมองดูชายชรานอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง กำลังครุ่นคิดว่าขาของเขาต้องไม่ค่อยสะดวกเพราะอายุเขามากแล้วคาดว่าการเดินน่าจะลำบากไปด้วย
ฝูหลังตงถลึงตาใส่เนี่ยเฟิง“ไม่ต้อง！ร่างกายฉันแข็งแรงดี เดี๋ยวก็หายดีแล้ว ยังต้องการความช่วยเหลือจากนายอีกเหรอ？”
ในตอนนี้เอง มีพยาบาลสาวสวยคนหนึ่งเดินเข้ามาเพื่อแขวนขวดน้ำเกลือให้ฝูหลังตง“คุณปู่ค่ะ วันนี้รู้สึกยังไงบ้างคะ？อาการดีขึ้นไหม？”
ฝูหลังตงรีบเปลี่ยนหน้าทันที“โอ้ย นังหนูเอ้ย ไม่รู้ทำไม ขาของฉันเจ็บตลอดเลย หนูมาช่วยฉันนวดหน่อยสิ？”
“ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันของเปลี่ยนยาแก้อักเสบให้ก่อนนะคะ”
พยาบาลน้อยพูดจบ ก็เข้ามาเปลี่ยนยาแก้อักเสบให้ฝูหลังตง หลังจากนั้นก็บีบนวดขาของท่านฝู ใบหน้าของท่านฝูเผยให้เห็นถึงรอยยิ้มของความพอใจ
เนี่ยเฟิง……
ในที่สุดเขาก็รู้ว่าทำไมชายชราถึงไม่ให้ตนช่วยฝังเข็ม เพราะตอนนี้เขาให้สาวสวยนวดให้นี่เอง
เนี่ยเฟิงชำเลืองมองฝูหลังตง ดูเหมือนฝูหลังตงจะสัมผัสได้ถึงสายตาของเนี่ยเฟิง เขาจึงถลึงตาใส่เนี่ยเฟิง ส่งสัญญาณให้เนี่ยเฟิงรีบออกไปซะ อย่าขัดขวางความสุขของเขา
เนี่ยเฟิงอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ แล้วเดินออกมาจากห้องพักผู้ป่วยของฝูหลังตง มาถึงห้องพักผู้ป่วยของฝูยายหรง
เหลยจ้านมาในเวลานี้เช่นกัน เขาเอาหนังสือมาให้ฝูยานหรงหลายเล่มเพื่อฆ่าเวลา
“พี่เฟิง！พี่มาแล้ว！”เหลยจ้านเอนไปข้างหน้า แล้วฉีกยิ้ม
“อืม พึ่งไปจจัดการธุระมานิดหน่อย”
เนี่ยเฟิงนั่งลง“คุณรู้สึกดีขึ้นมาบ้างไหม？”น้ำเสียงของเนี่ยเฟิงอ่อนโยนมาก จู่ๆแก้มของฝูยานหรงก็ร้อนฉ่าขึ้นมาอย่างอธิบายไม่ถูก ตอนนี้ยิ่งอยู่เธอก็ยิ่งรู้สึกมองเขาสบายตามากขึ้น