พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม - บทที่ 46 ยิงปืน
บทที่ 46 ยิงปืน
เว่ยฉางจ้านถึงกับสงสัยว่าตัวเองฟังผิดไปหรือไม่ เขาหรี่ตามองเนี่ยเหล่าสี่ที่กำลังพูดอยู่ จากนั้นก็คิดได้ทันทีว่า “ตาแก่นี่ยังไม่ตายอีกหรือ?”
เนี่ยเหล่าสี่โมโหจนตัวสั่น เพียงแต่ว่าในฐานะที่เป็นพ่อบ้านของตระกูลเนี่ย เขาจะต้องมีจิตใจที่แน่วแน่อย่างแน่นอน
“ไอ้แก่ ปีนั้นคนในตระกูลเนี่ยล้วนตายไปจนหมดแล้ว แท้ที่จริงแล้วแกไปหานักแสดงที่ไหนกัน?ทำไมยังคิดว่าตระกูลเนี่ยจะสามารถทำให้พวกเราตกใจกลัวได้หรือ?”
เว่ยฉางจ้านพ่นบุหรี่ออกมา “ถึงแม้ว่าคนคนนี้จะเป็นเด็กกำพร้าของตระกูลเนี่ย แล้วอย่างไร แกคิดว่าฉันจะกลัวเขาหรือไง?”
“แก!”
เนี่ยเหล่าสี่ได้ยินที่เว่ยฉางจ้านพูดจาไร้มารยาทนั้น ก็โกรธจนยั้งอารมณ์ไว้ไม่อยู่ เขาคิดที่จะลงมือจัดการ แต่กลับถูกเนี่ยเฟิงขวางเอาไว้
“ลุงสี่ ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปทะเลาะกับพวกขยะเช่นนี้”
“เด็กเวรนี่ใกล้จะตายอยู่แล้ว แกยังปากแข็ง! ในเมื่อแกมาถึงที่นี่แล้ว ก็ควรจะเตรียมใจไว้ดี ๆ วันนี้ต่อให้แกมีปีกก็หนีไปไม่รอด!”
ลิซานเผ้าพูดจบก็พุ่งเข้าไปอย่างรู้สึกดีใจมาก เปิดกล่องไม่กี่กล่อง คาดไม่ถึงว่าในกล่องพวกนั้นจะบรรจุเงินกงเต๊กไว้จนแน่นขนัด!
ลิซานเผ้าส่งสายตาหัวเราะ “เป็นยังไง? เงินจำนวนนี้เพียงพอให้แกใช้ในยมโลกหรือเปล่าล่ะ?”
รังแกกันเกินไปแล้ว! เนี่ยเหล่าสี่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างโกรธแค้น!
ในปีนั้นเขาก็เห็นโจรพวกฉวยโอกาสตอนที่กำลังวุ่นวายร่วมมือกันกดขี่ตระกูลเนี่ย ขณะนี้พวกเขาถึงกับกล้าที่จะสร้างความอับอายให้คุณชาย! อภัยให้ไม่ได้เลย!
“เจ้าหนู ฉันยังคงชื่นชมความกล้าหาญของแกเป็นอย่างมาก ถ้าหากว่าแกคุกเข่าโขกหัวร้องขอชีวิต เรียกฉันว่าคุณปู่เว่ย ไม่แน่ว่าฉันอาจจะไว้ชีวิตเล็ก ๆ ของแกสักชีวิต”
เว่ยฉางจ้านหัวเราะเสียงต่ำออกมา
“ถ้าหากฉันไม่ล่ะ?”
เนี่ยเฟิงไม่กลัวแม้แต่น้อย ท่าทางมั่นคงเหมือนต้นไม้ไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใด เขาใช้สายตาที่มองพวกตุ่นมดมองเว่ยฉางจ้าน
“ไม่?”
เว่ยฉางจ้านหัวเราะออกมาเสียงดัง “แกไม่มีคุณสมบัตินี้!”
เว่ยฉางจ้านตบมือ แล้วพวกเดนตายพันกว่าก็ล้อมรอบวิลล่าซิงเยว่เอาไว้แน่นจนแม้แต่น้ำหยดเดียวก็ยังผ่านเข้าไปไม่ได้
เนี่ยเฟิงกะพริบตา ปืนสิบกว่ากระบอกบนอาคารล้วนเล็งมาที่เขาทั้งหมด เหมือนกับว่าแค่เขาขยับเพียงนิดเดียวก็จะยิงเขาให้เป็นตะแกรง
“เป็นอย่างไรอา? ตอนนี้รู้สึกถึงความกลัวหรือยัง? ฉันรู้ว่าแกนั้นร้ายกาจเป็นอย่างยิ่ง ไม่เช่นนั้นแกคนเดียวคงจะไม่สามารถจัดการบอดิ้การ์ดที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีสองร้อยกว่าคนของฉันได้ วันนี้ก็ถือว่าฉันไว้หน้าแกแล้ว แกดู ที่นี่มีบอดี้การ์ดเกือบจะพันคนคอยเล่นเป็นเพื่อนแก!”
เนี่ยเหล่าสี่ไม่คิดว่าจะมีคนจำนวนมากมายขนาดนี้ พวกเขามีกันแค่สองคนเท่านั้น แม้ว่าคุณชายของพวกเขาจะร้ายกาจยิ่ง ก็ไม่สามารถเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุงได้……..
อีกอย่างคนพวกนี้ล้วนมีปืนอยู่ในมือ ลูกกระสุนปืนนี้มันไม่มีตา ถึงอย่างไรเนี่ยเฟิงก็เป็นคนที่มีเลือดเนื้อ จะสามารถต่อยชนะพวกเขาได้อย่างไร?
เนี่ยเหล่าสี่กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เขามองไปที่เนี่ยเฟิงที่ไม่สะทกสะท้านอย่างเงียบ ๆ ถึงจุดเป็นจุดตายแล้ว คุณชายตระกูลเขาทำไมยังถึงอยู่เฉยได้อีก?
“แค่นี้?”
เนี่ยเฟิงยักไหล่ บนใบหน้าปรากฏความเยาะเย้ยที่มีออกมาทั้งหมด
“ที่นี่คนใดคนหนึ่งก็สามารถทำให้แกทนไม่ไหวแล้ว! แกยังมีหน้ามาปากดีต่อหน้าคุณท่านเว่ย!คุณท่ายเว่ย! ผมไปสั่งสอนไอ้คนที่มันไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำนี่เอง!”
วันนี้ลิซานเผ้าโดนเนี่ยเฟิงจัดการซะน่าสมเพช เกือบจะเสียชีวิต วันนี้มีเว่ยฉางจ้านหมุนหลัง เขาก็เป็นสุนัขอาศัยบารีเจ้าของ จิ้งจอกอ้างบารมีเสือ
เห็นเพียงลิซานเผ้าหยิบปืนพกลูกโม่ออกมา บนใบหน้าก็ปรากฏรอยยิ้มที่โหดร้ายทารุณ ค่อยๆก้าวเดินไปทางเนี่ยเฟิง
“วันนี้ไม่ใช่ว่าแกอวดดีอย่างบ้าระห่ำหรือไง? ทำไม? บ้าไม่ออกแล้วหรือไง?”
ลิซานเผ้าแกว่งปืนพกลูกโม่ในมือ “ตอนนี้แกคุกเข่าเลียรองเท้าให้ฉัน ฉันก็จะช่วยขอร้องให้แก แบบนี้เป็นไง?”
“ลิซานเผ้า ฉันคุณปู่ของแกตอนที่เล่นปืนนั้น ไม่รู้ว่าแกไปอยู่ซอกหลืบไหน”
ลิซานเผ้าที่ถูกเนี่ยเฟิงทำให้อับอายหลายต่อหลายครั้งจนหมดความอดทนแล้ว เขาถูกเนี่ยเฟิงกระตุ้น ทันใดนั้นก็ยกปืนพกลูกโม่ในมือจ่อไปที่หัวของเนี่ยเฟิง “หุบปากซะ หรือว่าแกอยากจะโดนยิงหัวระเบิดล่ะ!”
“งั้นแกก็ลองดู”
ลิซานเผ้าไม่เข้าใจว่าทำไมเนี่ยเฟิงจนถึงจุดเป็นตายแล้วยังสามารถยิ้มออกมาได้ รอยยิ้มนี้กำลังเยาะเย้ยลิซานเผ้าอยู่ชัด ๆ ช่างบาดตานัก!
“ตายไปซะ!”
ลิซานเผ้าตะโกนเสียงดัง!
“โครม!”
“คุณชาย!”
ระหว่างช่วงเวลานั้น วิลล่าซิงเยว่ก็เงียบกริบ!
เลือดที่ระอุถูกฉีดพ่นออกมา เนี่ยเฟิงก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว ราวกับว่ารังเกียจเป็นอย่างมาก ใบหน้าของเขาไม่แสดงอารมณ์ ตบที่บ่าไหล่ของตัวเอง แต่ลิซานเผ้าที่อยู่ตรงหน้าเขากำลังใช้ดวงตามองไปที่เขาอย่างเหลือเชื่อ ร่างกายที่ใหญ่มหึมาของเขาค่อย ๆ ล้มลงไปข้างหลัง กระแทกลงบนพื้น ส่งเสียงดังอึดอัดใจ
เว่ยฉางจ้านตกตะลึงไป!
เมื่อกี้นี้เขาได้ยินเสียงปืน ยังคิดว่าเป็นลิซานเผ้าใช้ปืนยิงเนี่ยเฟิง！
แต่คิดไม่ถึงว่าคนที่ล้มลงกลับเป็นลิซานเผ้า!
“บุก!”
เว่ยฉางจ้านก็ถือว่าเป็นคนที่มีประสบการณ์และความรู้กว้างขวาง เมื่อก่อนนั้นเขาก็เคยใช้ชีวิตที่ปลายดาบย้อมไปด้วยเลือด ด้วยเหตุนี้เขาจึงมีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างทันท่วงที บริเวณใกล้ ๆ นี้จะต้องมีคนดักซุ่มอยู่แน่ ๆ แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องจัดการเนี่ยเฟิงให้เรียบร้อยก่อน!
“บุก?”
เนี่ยเฟิงยิ้มพร้อมกับส่ายหัว “ถ้าหากว่าฉันเป็นแก ฉันคงไม่ออกคำสั่งที่มันแลดูโง่เขลาเช่นนี้”
“แกพูดว่าอะไรนะ? !”
เว่ยฉางจ้านขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน ในเวลานั้นเองเนี่ยเฟิงก็ชี้ไปที่กลางอกของเขา “แกก้มหัวลงมอง”
เว่ยฉางจ้านใช้มุมหางตามองไปที่กลางอกของตัวเอง มีจุดของรังสีอินฟราเรดรวมกันอยู่ที่หน้าอกของเขา!
“มีสไนเปอร์! คุ้มกันคุณท่านเว่ย!”
เว่ยฉางจ้านยังมีลูกน้องที่จงรักภักดีในมือไม่น้อย พวกเขารีบเข้ามาขวางที่หน้าเว่ยฉางจ้านทันที
“ยิงปืน! ยังรออะไรอีกล่ะ? ฆ่าไอ้เด็กนี่ซะ!”
พริบตาเดียวเหตุการณ์ก็วุ่นวายขึ้นมา และพวกลูกน้องที่ถือปืนยาวรออยู่บนชั้นสองก็ไม่ทันได้สนใจอะไรมากมาย เสียงปืนก็ดังขึ้นมาจากรอบทุกทิศทาง!
พวกลูกน้องกลุ่มนั้นจับกลุ่มโดยรอบ คิดที่จะจับเนี่ยเฟิงเอาไว้!
แต่ทว่าในตอนนี้เอง ก็มีวัตถุชนิดหนึ่งกลิ้งเข้ามาจากด้านนอก！
“ฟู่!”
“เป็นแก๊สน้ำตา เป็นแก๊สน้ำตา!”
ทุกคนตะโกนเสียงดัง แต่ในวินาทีถัดมาก็ฉุนจนน้ำมูกน้ำตาไหล
ระหว่างที่วุ่นวายกันอยู่นั้น เนี่ยเฟิงก็ถือโอกาสยัดหน้ากากสำหรับหายใจแบบพกพาได้ให้เนี่ยเหล่าสี่ เขาติดหน้ากากอย่างไม่สนใจ ค่อย ๆ เดินผ่านกลุ่มคนที่วุ่นวาย ไปถึงตรงหน้าของเว่ยฉางจ้าน
ถึงแม้ว่าสถานการณ์ในตอนนี้จะวุ่นวายเป็นอย่างมาก แต่เว่ยฉางจ้านกลับถูกพวกลูกน้องกลุ่มหนึ่งปกป้องไว้อย่างเหนียวแน่น
“วู!”
เสียงเรียกที่น่าสงสาร อยู่ ๆ ก็ดังขึ้นมา เว่ยฉางจ้านถึงกับตกใจ แต่เขาปิดจมูกแล้วก็ไม่กล้าที่จะลืมตาขึ้นมอง ตอนนี้เขาทำได้เพียงถอยหลัง!
เนี่ยเฟิงถือโอกาสจัดการลูกน้องไม่กี่คนของเว่ยฉางจ้าน พวกลูกน้องที่ถูกแก๊สน้ำตาก็หมดทางหนีทีไล่ในการต่อต้านอย่างสิ้นเชิง
ในชั่วขณะที่เว่ยฉางจ้านคลำเจอปากประตูเตรียมตัวที่จะออกไปนั้น ก็มีเสียงระเบิดที่น่ากลัว ดังขึ้นโดยฉับพลัน!
พร้อมกับคลื่นความร้อนที่น่ากลัวรวมไปถึงการกระแทกจนกำแพงพังทลาย เว่ยฉางจ้านก็โดนพลิกคว่ำไปไกลหลายเมตร ชนเข้ากับเสา เลือดสด ๆ พ่นออกมาจากปาก!
“นี่คือลูกระเบิด? !”
เว่ยฉางจ้านรู้สึกเพียงว่าในสมองของเขามีเสียงหึ่ง ๆ ดังขึ้น คนคนนี้ทำไมถึงได้กล้าใช้ชนวนระเบิด? หรือว่าเขาไม่ต้องการมีชีวิตแล้ว!
ไม่ถึงอึดใจเดียว ที่ตรงนี้ก็เปลี่ยนแปลงไปเป็นเถ้าถ่านทันที เนี่ยเฟิงลากเก้าอี้มาหนึ่งตัวแล้วนั่งลงไป จากนั้นก็ดีดนิ้ว “พาตัวนักโทษมา”
เวลานี้เองก็มีคนกลุ่มหนึ่งที่ใส่ชุดสีดำคล่องแคล่วทะลักเข้ามาทุกทิศทุกทาง บนใบหน้าของพวกเขาทุกคนล้วนใส่หน้ากาก และบนหน้ากากนั้นก็ถูกยึดครองด้วยเทพมังกร