พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม - บทที่ 499 ขายได้ราคาดี
เมืองกู่ปาเป็นหนึ่งในสลัมมากมาย มีคนนานาชนิดพักอยู่ในนี้ ทุกคนล้วนยากจนมากไม่มีเงินอะไร ดังนั้นที่นี่ทั้งมีชื่อว่าดินแดนแห่งความสุขของสลัมอีก
พวกสาวๆที่ลำบากยากแค้นเหล่านั้นทำการค้าขายด้วยเนื้อกายขึ้นมาอยู่ที่นี่
เมื่อกี้เนี่ยเฟิงเข้าใจผิดอะไรแล้วใช่หรือไม่? การเชื้อเชิญของเธอจะทำให้เนี่ยเฟิงรู้สึกว่าเชื้อเชิญเขามาหาความสุขไหม?
อะเดค่ายังให้เนี่ยเฟิงซื้อของมากมายขนาดนั้น นี่…..
อะเดค่ากำกำปั้นอย่างแน่น ระมัดระวังเป็นอย่างยิ่งจ้องมองเนี่ยเฟิงหนึ่งที่ เพราะว่าใจเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ถนนที่ยามปกติไม่รู้ว่าเคยเดินผ่านจำนวนมากมายหลายครั้ง ปัจจุบันนี้เธอถึงขนาดสะดุดล้มเลย
เนี่ยเฟิงสังเกตถึงการเดินของอะเดค่ารู้สึกลอยไปเล็กน้อย ตอนที่เธอหกล้มไปยังข้างหน้า โดยจิตใต้สำนึกเนี่ยเฟิงจับเธอไว้ทันที เพราะเนื่องด้วยความเฉื่อย อะเดค่าพุ่งไปยังอ้อมอกของเนี่ยเฟิง
เธอได้รับความตกใจไม่เบา ใช้กำลังดิ้นรนออกมา
เนี่ยเฟิงขมวดคิ้วแล้วขมวดคิ้วอีก “คุณเป็นอะไรเหรอ? ข้อเท้าที่แพลงยังเจ็บอยู่ใช่หรือไม่ จะให้ผมช่วยคุณดูสักหน่อยหรือไม่?”
เดิมทีอะเดค่าหวาดกลัวมากเลย แต่ความอ่อนโยนของเนี่ยเฟิงทำให้อะเดค่ารู้สึกว่าเนี่ยเฟิงไม่ใช่คนร้ายอีก
เธอละทิ้งการต่อต้านกับการดิ้นรนเลย “ฉันไม่เป็นไร…..”
เนี่ยเฟิงไม่รู้ความคิดในใจของอะเดค่าเลย เขาเห็นสภาพการจราจรที่นี่สลับซับซ้อนจริงๆ ก็เหมือนเช่นดั่งใยแมงมุม
“ยามปกติพวกคุณก็พักอยู่ที่นี่เหรอ? มีความต่างกันอย่างมากกับเมืองหลักจริงๆ”
เนี่ยเฟิงก็เคยมาสลัมมาก่อน แต่ว่าภารกิจที่เขาไปทำโดยพื้นฐานล้วนเกี่ยวข้องกับคนมีเงินมีอำนาจ ดังนั้นน้อยมากที่จะมาถึงสลัมที่นี่ แต่ก่อนสลัมไม่ได้เยอะเหมือนปัจจุบันนี้ ปัจจุบันนี้มีแทบจะทั่วทุกมุมจริงๆเลย
“งั้นก็ไม่มีทางอื่นเช่นกัน ถึงยังไงค่าเช่าของสถานที่อื่นแพงเกินไปแล้ว พวกเราสามารถพักอยู่ที่นี่ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว”
เมื่อกี้อะเดค่ายังรู้สึกว่าในใจไม่สบายมาก แต่เห็นรูปร่างลักษณะของเนี่ยเฟิงที่อ่อนโยนขนาดนั้น ในใจอะเดค่ามีความคิดอื่นอีกเลย
เดินไปนานมากพวกเขาจึงมาถึงคลินิกแพทย์แผนจีนขนาดเล็กมากแห่งหนึ่ง คลินิกแพทย์แผนจีนแห่งนี้ ตั้งอยู่แถบใจกลางของเมืองกู่ปา
ดังนั้นพวกเขาใช้เวลานานมากจึงเดินถึงที่นี่
ข้างนอกคลินิกแพทย์แผนจีนขนาดเล็กมีไฟขมุกขมัวดวงหนึ่ง คล้ายเช่นดั่งพร้อมที่จะดับไปในทุกเวลา ทั่วบริเวณเงียบวิเวกเหลือเกิน เห็นลักษณะแล้วไม่เหมือนมีคนพักอยู่ หลังจากอะเดค่าเข้าไปแล้ว ยิ้มอยู่พูดว่า “ฉันกลับมาแล้ว พวกแกรีบออกมาล่ะ!”
ในคลินิกแพทย์แผนจีนขนาดเล็กปรากฏหลายคนออกมา เด็กๆหลายคนนั้นชะโงกหัวมองไปยังข้างนอกเห็นอะเดค่าหิ้วของถุงใหญ่ถุงเล็กทันใดนั้นร้องไชโยเสียงหนึ่ง เด็กๆเหล่านี้สีผิวอะไรก็มี เห็นแล้วไม่เหมือนเชื้อชาติเดียวกันกับอะเดค่าเลย
ตอนที่พวกเขาเดินออกมาจึงพบเห็นว่ายังมีผู้ชายคนหนึ่งติดตามอยู่ข้างหลังอะเดค่า พวกเขามีความตื่นตระหนกเล็กน้อยถอยหลังก้าวหนึ่ง อะเดค่าพูดอ่อนโยนกับพวกเขาว่า “ไม่ต้องหวาดกลัว คุณผู้ชายคนนี้เป็นคนดี คืนนี้จะอาศัยพักกับพวกเราที่นี่คืนหนึ่ง พวกแกมาดูสินี่คืออะไรล่ะ?”
อะเดค่าหยิบไก่ทอดที่อยู่ในมือออกมาส่งเข้าไป พวกเด็กๆเหล่านี้อาจจะหิวมาหลายวันแล้ว เห็นของกินพุ่งเข้ามาทันที
อะเดค่าเห็นลักษณะท่าทีของพวกเขาหม่ำเข้าปากอย่างตะกละตะกลาม หางตาของเธอน้ำตาคลอ
“คุณผู้ชายขอโทษจริงๆ ให้คุณเห็นฉากนี้เลย คุณมาที่นี่ก่อน คืนนี้คุณก็พักอยู่ในห้องนอนของปู่ฉัน”
อะเดค่าพูดจบ พาเนี่ยเฟิงเดินไปถึงในห้องเล็กๆห้องหนึ่งที่อยู่ในบ้าน ตามความจริงคลินิกแพทย์แผนจีนแห่งนี้มีเพียงสองห้องนอน
เนี่ยเฟิงยังได้ยินในบ้านมีเสียงร้องไห้โวยวายของเด็กๆ
“อะเดค่า โนราร้องไห้อีกแล้ว! อาจจะเป็นนมผงหมดแล้ว วันนี้ป้อนเธอกินมื้อสุดท้าย”
มีเด็กคนหนึ่งที่ใบหน้าเต็มไปด้วยฝุ่นเดินเข้ามา จ้องมองอะเดค่าตาปริบๆอยู่ อะเดค่ากำกำปั้นกำแล้วกำอีก จากนั้นยิ้มขมอยู่พูดว่า “พรุ่งนี้ฉันจะคิดวิธีอยู่ล่ะ เวสลี่ แกไปกินอะไรสักหน่อยก่อนเถอะ!”
“ช้าก่อน”
เนี่ยเฟิงจ้องมองเด็กผู้ชายคนนั้นหนึ่งที เห็นได้ชัดว่าเด็กผู้ชายมีความหวาดกลัวเล็กน้อยต่อเนี่ยเฟิง
“แขนนี้ของแกหลุดออกจากข้อต่อแล้วใช่หรือไม่” เนี่ยเฟิงแค่เห็นก็มองออกว่าเด็กผู้ชายผิดปกติแล้ว
ตาเวสลี่หมุนแล้วหมุนอีก ไม่เข้าใจคำพูดเหล่านี้ที่เนี่ยเฟิงพูดว่าความหมายอะไร
แต่อะเดค่าเข้าใจ เนี่ยเฟิงมองออกแล้ว แขนของเวสลี่ผิดปกติแล้ว
ยังไม่ทันรอเธอเอ่ยปากเลย เนี่ยเฟิงก็เลยยื่นมือออกไป สองสามทีถึงขนาดช่วยเวสลี่ต่อแขนกลับไป ถึงแม้ว่าเวสลี่รู้สึกถึงความเจ็บปวดของแขนตนเอง แต่ว่าแขนกลับว่องไวมากๆ
“แกยังคงอย่าซี้ซั้วขยับจะดีกว่า แม้ว่าร่างกายของเด็กๆจะหายเร็วกว่าผู้ใหญ่ แต่แขนของแกยังต้องพักฟื้นตัวให้ดีๆ หลายวันนี้ก็อย่าเพิ่งใช้แขนข้างนี้เลย รู้หรือยัง?”
เวสลี่พยักหน้าแล้วพยักหน้าอีกอย่างรีบเร่งมาก ต่อจากนี้ไปกินไก่ทอดอย่างดีอกดีใจมาก
ในเวลานี้เนี่ยเฟิงพบเห็นว่าไม่มีคนอื่นๆอยู่ในคลินิกแพทย์แผนจีนแล้ว คนที่โตที่สุดคนนั้นก็คืออะเดค่า
อะเดค่าต้มน้ำร้อนให้กับเนี่ยเฟิงสักหน่อย ให้เนี่ยเฟิงล้างหน้าล้างตา พวกเด็กคนอื่นๆหลังจากกินอิ่มแล้วล้วนนอนหลับไปเลย ส่วนเนี่ยเฟิงในเวลานี้หยิบมือถือออกมาตรวจดู
เขาต้องมีกระบวนการที่สลับซับซ้อนมากจึงจะสามารถติดต่อสำนักมังกรได้ เพราะว่าในเมืองจันทร์ทองคำข้อมูลทั้งหมดล้วนถูกเฝ้าติดตามดักฟังอยู่
เนี่ยเฟิงไม่ได้คิดว่าจะติดต่อสำนักมังกร หลังจากเขาปิดมือถือเตรียมตัวจะเข้านอน
ในเวลานี้ ม่านประตูดังขึ้นแล้ว เนี่ยเฟิงไม่ได้ลืมตาขึ้น แต่กลับสังเกตถึงว่ามีคนเข้ามาแล้ว
มีเงากายเงาหนึ่งค่อยๆเดินย่องเข้ามา เธอแอบคลำถึงข้างกายของเนี่ยเฟิง “คุณผู้ชาย……..”
เนี่ยเฟิงได้ยินเสียงย่างก้าวก็รู้แล้วว่าเป็นอะเดค่า แต่เพียงไม่รู้ว่าดึกดื่นเที่ยงคืนเธอมาทำอะไรที่นี่
บนกายอะเดค่าห่อเพียงแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว เธอตัวสั่นงั่นงกนอนอยู่ข้างกายเนี่ยเฟิง “คุณผู้ชาย ฉัน ฉันยังเป็นครั้งแรก ขอให้คุณอ่อนโยนหน่อย”
เนี่ยเฟิงนึกถึงสายตาเมื่อกี้ที่อะเดค่าจ้องมองตนเอง ค่อยย้อนนึกถึงคำพูดทั้งหมดของคนขับรถแท็กซี่ เขาเข้าใจแล้ว
“อะเดค่า คุณรู้สึกว่าผมตามคุณกลับมาเพื่อจะมาหาความสุขเหรอ?”
อะเดค่าตะลึงเลย “คุณผู้ชาย ฉัน ……”
“ถ้าหากผมจะหาความสุขก็หาแบบคุณไม่ได้เช่นกัน” เนี่ยเฟิงพูดอยู่ หมุนตัวไป จ้องมองอะเดค่าหนึ่งที “ผมไม่มีความสนใจอะไรต่อคุณ”
ทันใดนั้นอะเดค่าอึดอัดใบหน้าแดงขึ้น “คุณพูดอะไรนะ! หุ่นของฉันดีมากนะ!”
เนี่ยเฟิงอดไม่ไหวที่จะหัวเราะออกมา “นี่จึงเหมือนคุณล่ะ เมื่อกี้คุณอยู่ในบาร์ตอนที่แย่งของของผมไม่ใช่มีกำลังวังชามากเหรอ? คราวนี้ก็เหมือนเช่นดั่งเปลี่ยนไปคนหนึ่ง ทำให้ผมรู้สึกกดดันมากล่ะ?”
อะเดค่าเหมือนเช่นดั่งฟุตบอลถูกปล่อยลมแล้ว “คุณผู้ชาย ฉันพูดจริงนะ ฉันบริสุทธิ์มาก…….ฉันไม่รู้ว่าจะฉันสามารถแลกเงินได้หรือไม่”
อะเดค่าพูดจบ กอดเนี่ยเฟิงไว้ทันที “ถ้าหากเป็นคุณผู้ชาย ฉันไม่เป็นไร! คุณผู้ชาย!”
สายตาอะเดค่าแวววาวจ้องมองเนี่ยเฟิงอยู่ ทั้งหวาดกลัวทั้งเฝ้ารอคอย
“แต่ผมเป็น” เนี่ยเฟิงจริงจังมากๆจ้องมองอะเดค่าอยู่ “ผมพูดอีกครั้ง ผมไม่มีความสนใจต่อคุณ ผมง่วงแล้ว ผมต้องนอนแล้ว ใช่แล้ว”
เนี่ยเฟิงควักเงินออกจากกระเป๋าเงินมาหลายใบ “นี่เป็นค่าห้องพักในคืนนี้ พรุ่งนี้เช้าจำไว้ส่งอาหารเช้าชุดหนึ่งมาให้ผม”
หลังจากเนี่ยเฟิงยัดเงินเข้าไป พลิกตัวหนึ่งทีไม่ไปสนใจอะเดค่าเลย แต่อะเดค่ากลับเกือบจะร้องไห้ออกมา
วันที่สอง อะเดค่าไปซื้อนมผงกับอาหารเช้า เพราะว่าเงินที่เนี่ยเฟิงให้เยอะมากจริงๆนะ