พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม - บทที่ 525 สวัสดิการเล็กๆ น้อยๆ
“แต่ปฏิเสธไปแล้ว”
ในตอนนี้พานฉางอันก็นิ่งไปเป็นหุ่น พักใหญ่ กว่าพานฉางอันจะตั้งสติกลับมาได้ แล้วเขาก็รีบเดินตามไปถามว่า “ทำไมล่ะพี่เฟิง? โอกาสดีๆ แบบนี้ ทำไมพี่ปฏิเสธไปล่ะพี่”
เนี่ยเฟิงก็มองพานฉางอันอย่างสงสัย “บางทีสำหรับเอ็งมันอาจจะเป็นโอกาสที่ดี แต่สำหรับพี่มันไม่ได้เป็นเรื่องดีอะไรเลย เพราะว่าพี่ไม่อยากเข้าร่วมทหารพันธมิตร พี่ก็บอกไปแล้วไม่ใช่หรือไง? ว่าไม่ชอบสงคราม”
อีกอย่าง ที่เนี่ยเฟิงมาที่นี่ ก็มีเรื่องที่ตนเองต้องจัดการ ทำไมเขาต้องไปเข้าร่วมทหารพันธมิตรด้วยล่ะ ถึงแม้เข้าไปในทหารพันธมิตรได้แล้ว จะได้ข่าวคราวอะไรมากขึ้น แต่ว่าเนี่ยเฟิงเองก็ต้องทำงานให้กับทหารพันธมิตรด้วยเหมือนกัน
ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็ เนี่ยเฟิงจะต้องไปเข้าร่วมสมาคมนักล่าเงินรางวัลทำไมกัน?
แต่ว่าคนพวกนี้คงจะไม่รู้ตัวตนของเนี่ยเฟิงในสมาคมนักล่าเงินรางวัล นี่ก็เป็นเรื่องปกติ พวกเขาคงคิดว่าเนี่ยเฟิงปฏิเสธความปรารถนาดีไป
“ไอหย๋า！นี่มันไม่ใช่ปัญหาว่าจะมีสงครามหรือเปล่า ต่อให้พี่อยู่ในพันธมิตรแล้วไม่ทำอะไรเลย แต่ละเดือนก็จะได้รับทองคำแท่ง ทองคำแท่งเลยนะพี่ ใครบ้างไม่ชอบ?”
พานฉางอันก็มองเนี่ยเฟิงอย่างร้อนใจ รู้สึกว่าเนี่ยเฟิงน่าจะพิจารณาหน่อย เพราะว่าเนี่ยเฟิงนั้นเก่งมาก ต่อให้อยู่ในสนามรบ เขาก็คงไม่สละชีพในสงครามง่ายๆ หรอก
“เอ็งชอบใช่ไหม? งั้นเอ็งก็ไปเลยดีไหม?” เนี่ยเฟิงทำตาปริบๆ พูดตัดบทไป
“ผม！คือผม！ถ้าผมไปได้ก็คงไม่มาอยู่ที่นี่หรอกพี่ ตอนแรกพ่อผมวิ่งเต้นให้ผมได้เข้าร่วมทหารพันธมิตร แต่แค่ด่านแรกของทหารพันธมิตรผมก็ยังไม่ผ่านเลย ร่างกายผมมันไม่ไหว！”
พานฉางอันเห็นท่าทางที่ไม่แยแสของเนี่ยเฟิง เขาก็ถอนหายใจออกมา คนเก่งก็เก่งกันไปเลย ไอ้ผมก็ไม่เอาไหนเลย！
“ถ้าเอ้งอยากจะมีร่างกายแข็งแรง พี่ช่วยได้ มา นั่งตรงนี้”
เนี่ยเฟิงกวัดมือเรียกพานฉางอัน ตอนนี้พวกเขาได้เดินออกไปจากตึกของสภานักเรียนแล้ว ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่วิทยาเขตสาธารณะ
พานฉางอันไม่เข้าใจว่าเนี่ยเฟิงจะทำอะไร แต่ว่าพานฉางอันมองเนี่ยเฟิงเป็นพี่ใหญ่ของตนเอง ดังนั้น พานฉางอันก็เลยฟังคำสั่งของเนี่ยเฟิงมาก
เนี่ยเฟิงให้พานฉางอันยื่นมือออกมา พานฉางอันก็ทำตาม
เนี่ยเฟิงมองแขนอ้วนๆ ของพานฉางอัน เขาก็หลุดหัวเราะออกมา “ดูเหมือนว่าเอ็งอยู่ที่โรงเรียนนี้แล้วไม่เคยออกกำลังกายเลยใช่ไหม”
หน้าของพานฉางอันก็แดง แล้วเขาก็บ่นๆ ว่า “จริงๆ แล้วก็เพราะว่าผมไม่มีแรงบันดาลใจ ก่อนหน้านี้ผมจะเข้าร่วมชมรมเทควันโดของโรงเรียน ต่อมาก็ถูกพวกนั้นดูถูก แล้วผมก็ไปหาสมาคมใหม่ พวกนั้นก็ล้วนไม่รับผมเหมือนกันหมด พวกนั้นจะรับแต่คนที่สามารถให้เงินทองและอำนาจได้”
พานฉางอันก็บ่นออกมา “พวกเราไม่ต้องคุยกันเรื่องนี้แล้วพี่เฟิง พี่ให้ผมยื่นมือออกมาทำไมกัน?”
“ก็ตรวจร่างกายเอ็งไง”
“ห้ะ? พี่จะตรวจร่างกายผมงั้นหรือ? ผมมีรายงานการตรวจร่างกายอยู่นะพี่！ถ้าพี่อยากได้ เดี๋ยวผมกลับหอไปเอามาให้！” พานฉางอันพูดไป แล้วก็จะดึงมือตนเองกลับมา
แต่ในตอนนี้พานฉางอันกลับรู้สึกว่า หลังมือของตนเองแนบไปกับโต๊ะหินแล้ว ขยับอะไรไม่ได้เลย
เนี่ยเฟิงใช้แค่สองนิ้วกดมือเขาไว้ เขาก็ขยับอะไรไม่ได้แล้ว พานฉางอันรับรู้ถึงความแข็งแกร่งของเนี่ยเฟิงอีกครั้ง
เนี่ยเฟิงจับชีพจรให้กับพานฉางอัน ไม่กี่วินาที เขาก็เอามือกลับมา
“การตรวจร่างกายแบบนี้ไม่เหมือนปกติ ตรวจให้เสร็จแล้ว”
“ห้ะ? แค่นี้หรือพี่? มั่วรึเปล่า?” พานฉางอันยังไม่ทันได้สังเกต ก็พูดสิ่งที่คิดออกมาเลย
เนี่ยเฟิงก็เดาไว้อยู่แล้ว ว่าเขาจะต้องคิดแบบนี้ เขาก็เลยไม่ได้โมโหอะไร แล้วก็ตอบไปว่า “เอ็งพักผ่อนไม่มีวินัย เลือดลมไม่ดี ร่างกายอ้วนอีก ตับมีปัญหานิดหน่อย แต่ว่ากระดูกถือว่าไม่เลว”
พานฉางอันลืมตาโต “พี่เฟิง พี่เป็นหมอหรือเปล่า?”
“อืม คุณตาของพี่เป็นหมอแพทย์แผนจีนที่เก่งเลยล่ะ พี่ก็เรียนจากคุณตานั่นแหละ ร่างกายของเอ็งสามารถเปลี่ยนได้ พอดีว่าในข้าวของที่เอามาด้วย มียาจีนที่สามารถบำรุงเลือดได้พอดี เดี๋ยวจะเอาให้ กินไปได้สัก2-3วันก็จะรู้สึกว่าร่างกายดีขึ้น พอถึงตอนนั้นเดี๋ยวจะวางแผนการออกกำลังให้ด้วย”
พานฉางอันก็มองเนี่ยเฟิงตาแป๋ว “พี่เฟิง！พี่นี่ดีจริงๆ เลย！ขอบคุณพี่มากๆ เลย！”
“ไม่ต้องขอบคุณหรอก ตอนนี้พี่ก็เป็นอาจารย์ของเอ็งแล้วไงล่ะ? ในฐานะที่เป็นอาจารย์ แค่นี้จะสอนลูกศิษย์ตนเองไม่ได้เชียวหรือ?”
พานฉางอันก็ขยับไปอ้อนข้างๆ เนี่ยเฟิง “พี่เฟิง ผมรู้สึกว่าความโชคดีในชาติ จะถูกเอามาให้เพื่อให้ได้อยู่กับพี่เสียหมดแล้ว！ผมได้เปิดมุมมองต่อโลกนี้ใหม่เลย！”
“พอได้แล้ว อย่าประจบมาก พวกเรากลับกันเถอะ แล้วก็อีกอย่าง ในเมื่อเอ็งเป็นลูกศิษย์ของพี่ งั้นพี่ก็จะให้ของขวัญรับศิษย์เล็กๆ น้อยๆ บวกกับเมื่อครู่ที่เรียกใช้ พี่จะต้องให้อะไรสักหน่อย”
เนี่ยเว็บไซต์พูดจบ ก็หยิบบัตรออกมา “เอ็งก็เอาบัตรใบนี้ไปแล้วกัน”
“คือ?” พานฉางอันทำตาโต “พี่เฟิง…….พี่จะให้เงินผมหรือพี่?”
“คนอย่างพี่ไม่รับลูกศิษย์ ในเมื่อเอ็งได้เคารพพี่เป็นอาจารย์แล้ว งั้นพี่ก็ต้องให้ของขวัญรับศิษย์เสียหน่อย ดังนั้น เมื่อคนอื่นถามว่าอาจารย์เอ็งเป็นใคร ให้อะไรไว้บ้าง ถ้าไม่พูดออกเลย ก็ขายหน้าเขาแย่สิวะ”
อีกอย่าง เงินทอง ไม่ได้มีประโยชน์สำหรับเนี่ยเฟิง เนี่ยเฟิงมีอะไรไม่มาก แต่มีเงินมากที่สุด
ทางบ้านของพานฉางอันก็ถือว่าไม่เลว ไม่อย่างนั้นคงไม่มาปรากฏตัวที่โรงเรียนผู้ดีเมืองจันทร์นี้หรอก แต่ว่าพานฉางอันมาเรียนที่นี่ก็ถือว่าเสียเงินไปไม่น้อย แล้วพานฉางอันก็รับบัตรของเนี่ยเฟิงมาอย่างเคารพนบนอบ ในใจของเขาคงจะกำลังสินะว่าในบัตรคงจะไม่มีเงินเท่าไรหรอก?
เนี่ยเฟิงบอกรหัสให้กับพานฉางอัน พอพานฉางอันเข้าระบบด้วยบัตรแล้ว ก็เห็นว่าข้างในมีเงินอยู่100ล้าน
พานฉางอันกลืนน้ำลายดังเอื๊อก แล้วก็ใช้สายตาไม่เชื่อมองไปยังเนี่ยเฟิง “พี่เฟิง พี่ให้ผมจริงๆ หรือเนี่ย?”
“ใช่น่ะสิ ไม่เอารึไง?”
เนี่ยเฟิงคิดในใจว่าของขวัญนี้มันน้อยไปหรือเปล่า?
“นี่มันมากไปนะพี่ ชีวิตนี้ผมยังไม่เคยเห็นเงินมากขนาดนี้มาก่อนเลย………..”
พานฉางอันเริ่มกลัว แต่เนี่ยเฟิงกลับไม่เป็นอะไร “ไม่เป็นอะไรหรอก”
พานฉางอันคิดในใจว่า ชีวิตนี้เขาจะอยู่กับเนี่ยเฟิงนี่แหละ เพราะว่าเนี่ยเฟิงเป็นสายเปย์ แถมยังเก่งอีกด้วย แบบนี้วันข้างหน้าต้องได้เป็นบุคคลที่ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน
พวกเขาทั้งสองก็กลับหอพัก แต่พานฉางอันเห็นว่าประตูห้องของเนี่ยเฟิงเปิดอยู่ ตอนที่พวกเขาทั้งสองออกไป ก็ปิดดีแล้ว พานฉางอันก็เริ่มใจคอไม่ดี！
ที่เนี่ยเฟิงรับตนเองเป็นศิษย์ ก็เพราะว่าต้องการให้เขาไปเฝ้าดูแลข้าวของของเนี่ยเฟิง
แต่ตอนนี้เกิดเรื่องผิดพลาดแล้ว！
เนี่ยเฟิงเปิดประตูห้องด้วยสีหน้าบึ้ง ในห้องก็รกวุ่นวายไปหมดแล้ว ส่วนกระเป๋าเดินทางและเสื้อผ้าข้าวของด้านในก็ถูกรื้อออกมากระจัดกระจาย