พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม - บทที่ 527 หลุยส์

เดิมทีหลี่สิ้นไม่คิดอยากจะบอกเรื่องนี้กับพี่ใหญ่ของตนเองรู้หรอก เพราะว่าพี่ใหญ่มีนิสัยแปลกประหลาด ถ้าเรื่องนี้ไม่ควรค่าที่จะใช้พี่ใหญ่เขาสนใจล่ะก็ คนที่ถูกตีก็อาจจะเป็นตัวหลี่สิ้นเอง

พอหลี่สิ้นคิดถึงจุดนี้ก็ตัวสั่น ดังนั้นหลี่สิ้นก็เลยไปหาหวางต้าฉิว เพราะว่าหลี่สิ้นคิดว่าหวางต้าฉิวต้องช่วยตนเองแน่

แต่สิ่งที่ทำให้คิดไม่ถึงก็คือ เนี่ยเฟิงกลับเอาชนะหวางต้าฉิวได้อีก หลี่สิ้นได้ยินคำพูดที่เนี่ยเฟิงพูดกับตนเอง ทำให้รู้สึกเหมือนตนเองจะถูกฆ่า หลี่สิ้นก็ไม่รอช้า เขาก็เลยรีบเอาเรื่องนี้ไปบอกกับพี่ใหญ่ตนเอง

คนของสมาคมเทพมรณะเดิมทีไม่ค่อยสนใจเรื่องภายนอก เพราะว่าพวกเขาชอบอยู่กันเป็นกลุ่ม และคนอื่นๆ ก็ล้วนมาประจบพี่ใหญ่ของหลี่สิ้น แล้วพี่ใหญ่ของหลี่สิ้น จะเป็นคนแบบไหนกัน?

พี่ใหญ่ของหลี่สิ้น มีชื่อว่า หลุยส์ เป็นลูกครึ่ง เป็นคนอารมณ์ร้อน ค่อนข้างจะเป็นบุคคลอันตราย

พ่อของหลุยส์ เป็นนายทหารระดับสูงของพันธมิตรที่หนึ่งในดินดอนสามเหลี่ยมปากแม่น้ำ

หลุยส์เติบโตมาที่นี่ และคุ้นเคยกับชีวิตในกองทหารไม่น้อย ดังนั้นหลุยส์จึงโหดเหี้ยม มีความสามารถเหนือใคร จะเป็นนายทหารระดับสูงของทหารพันธมิตรในรุ่นต่อไป

และก็เพราะว่าตัวตนของหลุยส์มีความพิเศษนี่แหละ จึงสามารถอวดเบ่งในโรงเรียนได้ ไม่มีใครกล้ามาหาเรื่องสมาคมเทพมรณะ ถ้าสมาคมเทพมรณะส่งจดหมายท้าสู้เมื่อใด คนคนนั้นก็ยากจะหนีไปจากเงื้อมมือของหลุยส์ได้ มีทางเดียวที่ไปได้ นั่นก็คือ ตาย

ดังนั้นพานฉางอันก็เลยกลัว เพราะว่าสมาคมเทพมรณะมันน่ากลัวจริงๆ แต่ว่าพานฉางอันก็ใจเหมือนกัน ไม่ว่าอย่างไรเขาก็ยังติดตามเนี่ยเฟิง เพราะไม่อยากให้เนี่ยเฟิงทำเรื่องโง่ๆ แต่ว่าตอนนี้พานฉางอันถูกเนี่ยเฟิงทิ้งให้อยู่ที่ห้องไปแล้ว

หลุยส์ยกมือขึ้นบอกให้หลี่สิ้นหยุด “ไม่ต้องให้มันมาคุกเข่าขอร้องหรอก ต่อให้มันคุกเข่ากูก็ไม่ปล่อยมันไปหรอก กูได้ยินว่ามึงเอาชนะหวางต้าฉิวได้ โดยใช้แค่2กระบวนท่าเท่านั้นใช่ไหม?”

หลุยส์กวักมือไปทางหลี่สิ้น หลี่สิ้นก็รีบยกเก้าอี้ไปให้

หลุยส์นั่งบนเก้าอี้ราวกับเป็นฮ่องเต้ เขานั่งไขว่ห้าง ประสานมือขึ้นมา เป็นท่าที่มั่นใจมาก และในสายตาของหลุยส์ก็เต็มไปด้วยการดูถูก

เดิมเนี่ยเฟิงก็ไม่ได้อยากจะมาหาเรื่องอะไรที่นี่ แต่เสียดาย เขาอยากจะสงบ แต่มีคนอยากจะทำลายความสงบนี้

“ของสิ่งนี้ใครเป็นคนทำพัง?”

เนี่ยเฟิงไม่ได้สนใจคำพูดของหลุยส์ แต่ยกตุ๊กตาอัดเสียงดอกทานตะวันขึ้นมา หลุยส์ก็กะพริบตาด้วยท่าทางกวนๆ แล้วก็มองไปยังเนี่ยเฟิง พร้อมพูดว่า “ไอ้ของสิ่งนี้มันสำคัญกับมึงมากใช่ไหม? ขอโทษทีนะ ดูเหมือนว่ากูจะเป็นคนทำมันพังเอง ไอ้สิ่งนี้มันเหมือนจะเปิดเสียงออกมาได้ ผู้หญฺงคนนั้นร้องเพลงเพราะดีนะ ทำไมล่ะ? เป็นแฟนมึงรึไง?”

หลุยส์ยิ้มมากขึ้นเรื่อยๆ เขาก็เหมือนกับเทพมรณะ “ไม่รู้ว่าสวยหรือเปล่า แต่ว่าเสียงเพราะมากเลย น่าจะสวยอยู่ กูให้คนไปหาที่อยู่ของเธอแล้ว พอหาเจอแล้วกูจะทำอะไรดีนะ? กูจะทำกรงทองคำ แล้วขังเธอไว้ข้างใน ให้เธอร้องเพลงให้กูฟังทุกวัน กลายเป็นแม่นกน้อยของกู”

หลุยส์พูดไปยิ้มไป แต่สายตาของเนี่ยเฟิงได้เย็นชาขึ้นมากกว่าเดิม หลี่สิ้นก็ยืนยิ้มอยู่ฝั่งตัวเองอย่างได้ใจ ทุกคนก็หัวเราะเยาะกันออกมา

เมื่อครู่หลี่สิ้นยังมีท่าทางกลัวๆ อยู่เลย ตอนนี้สีหน้านั้นมันได้มลายหายไปจนหมดสิ้น หลี่สิ้นไม่เชื่อว่าเนี่ยเฟิงจะเก่งสักแค่ไหน เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลุยส์แน่ๆ หลุยส์เก่งกว่าหวางต้าฉิวเสียอีก

“ในเมื่อรู้ตัวคนทำแล้ว ว่าคุณเป็นคนทำสิ่งนี้พัง งั้นผมก็คงปล่อยไปไม่ได้”

เนี่ยเฟิงพูดจบ แล้วก็เอาของที่พังวางไว้ที่ริมหน้าต่าง เขาถอดเสื้อผ้าออกจนเห็นหุ่นที่กำยำ

เมื่อครู่หลุยส์ยังหัวเราะคิกคัก แต่ตอนนี้สีหน้าก็ได้เปลี่ยนทันที หลุยส์ขมวดคิ้วขึ้นมา ไอ้หมอนี่เป็นใครกันแน่ ทำไมบนตัวมันถึงได้มีรอยแผลเป็นเยอะขนาดนี้ แถมยังมีรอยถูกยิงอีกด้วย

หลังเว็บไซต์ลี่สิ้นเห็นรอยแผลเป็นต่างๆ บนลำตัวของเนี่ยเฟิง ก็รีบเข้าไปพูดข้างหูของหลุยส์ว่า “พี่ใหญ่ ไอ้หมอนั่นน่าจะสู้กับคนอื่นมาบ่อย ดังนั้นบนตัวมันก็เลยมีรอบแผลเป็นเยอะ พี่ไม่ต้องกังวลไปนะ มันไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพี่หรอก！”

“กูบอกกี่ทีแล้ว ว่าอย่ามาพูดใกล้ๆ แบบนี้ บนตัวมึงมีกลิ่นไม่น่าดม ไสหัวออกไป！”

หลุยส์ทุบไปที่ลำตัวของหลี่สิ้นอย่างโมโห หลี่สิ้นยังบาดเจ็บอยู่ ยังมาถูกหลุยส์ทุบมาที่ลำตัวอีก หลี่สิ้นก็เจ็บจนต้องกัดฟัน

หลุยส์ก็เก็บสายตาของตนเองกลับมา จากนั้นก็มองเนี่ยเฟิงอย่างสนใจ “ถึงแม้จะไม่รู้ว่าบนตัวมึงได้รอยแผลมาจากไหน แต่ว่ามึงดูน่าสนใจดี มีใครจะเข้าไปจัดการมันบ้าง?”

เพิ่งสิ้นเสียงของหลุยส์ ก็มีชายร่างกำยำสามคนเดินออกมาจากข้างหลังเขา สามคนนี้สวมชุดสีดำ สีผิวก็ไม่เหมือนกัน แต่มองออกว่าเป็นคนที่ฝึกการต่อสู้มา

พวกเขาใช้สายตาอำมหิตจ้องมองเนี่ยเฟิง บนใบหน้าของหลุยส์ก็เผยรอยยิ้มบ้าคลั่งออกมา “ถ้าพวกมึงสามารถเอาชนะมันได้ วันข้างหน้าก็จะได้เป็นนายทหารระดับต้น！”

ชายกำยำสามคนนั้นก็ดีใจ ถ้าได้เป็นนายทหารระดับต้น ก็แสดงว่าพวกเขาจะได้เป็นผู้แบ่งแยกแล้ว！

เงินทอง อำนาจ！ทุกสิ่งทุกอย่างจะอยู่ในกำมือของตนเอง ชายกำยำสามคนมองหน้ากัน แล้วก็ตัดสินใจว่าจะลงมือพร้อมกัน ทั้งสามคนก็ไม่รอช้า บุกเข้าไปยังตัวเนี่ยเฟิง

เนี่ยเว็บไซต์รู้สึกว่ามีลมแรงเข้ามาปะทะที่ใบหน้า เขามองชายกำยำพวกนั้นนิ่งๆ โดยไม่คิดจะหลบ ชายกำยำพวกนั้นก็ไม่มีทางจะหยุดมือแน่นอน พวกเขาจะกระทืบเนี่ยเฟิงให้ตาย！

กำปั้นของพวกเขายังไม่ทันถูกตัวของ！เลย ก็รู้สึกว่าแขนสั่นสะเทือนแล้ว！

ความเจ็บปวดที่น่ากลัวมันเข้ามาในทันที！ราวกับพายุใหญ่！ตั้งแต่นิ้วมือจนถึงแขนทั้งแขนของพวกเขา แล้วก็ชาไปทั้งครึ่งตัว

ชายกำยำสามคนรู้สึกว่ากระอักในลำคอ พวกเขาทนไม่ได้ จนต้องส่งเสียง “เอื้อก” ออกมา กระอักเลือดออกมา！

เนี่ยเว็บไซต์ขยะแขยง เลยถอยออกมาหนึ่งก้าว เลือดกระเด็นลงไปที่ข้างเท้าของเนี่ยเฟิง

“อ้อ！ความเร็วนี้เทียบกับกระสุนได้เลย ถึงแม้จะไม่รู้ว่ามึงทำได้อย่างไร แต่ก็ถือว่าทำได้ดีเลยทีเดียว ถึงว่ามึงเอาชนะหวางต้าฉิวได้！”

หลุยส์หัวเราะลั่นออกมา เขาไม่รู้สึกกลัวเลยสักนิด กลับกัน เขาก็ยิ่งบ้าคลั่งมากกว่าเดิม

หลุยส์ลุกขึ้นจากเก้าอี้ เขาไม่ได้ให้เนี่ยเฟิงได้หายใจหายคอ แล้วก็ได้ยินเข้าดีดนิ้ว！

สุดท้ายพวกคนชุดดำนั้น ก็รีบยกปืนสั้นแม็กกะซีนขึ้นมา แล้วก็เหนี่ยวไก！