พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม - บทที่ 528 ไม่กลัวอำนาจ
เนี่ยเฟิงรู้นานว่าพวกเขามีปืนอยู่ในมือ เขาก็เลยรีบหลบไป
บนใบหน้าของหลุยส์ ก็ยิ้มอย่างบ้าคลั่ง แล้วก็ใช้สายตาหยอกล้อกับเนี่ยเฟิง ราวกับเห็นว่าเนี่ยเฟิงเป็นเหยื่อล่า
เนี่ยเฟิงนิ่งสงบ เขารู้ว่าที่นี่เก็บเสียงเป็นอย่างดี ดังนั้นด้านนอกจะไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย
เขาหลบกระสุนไปหลายนัด คนพวกนั้นได้เอาเขาเป็นเหยื่อล่าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
หลี่สิ้นก็ปรบมือขึ้นมา “พี่ใหญ่！แบบนี้แหละพี่！จัดการมันเลย！จัดการมัน！”
เมื่อครู่เนี่ยเฟิงได้รู้สภาพด้านในนี้หมดแล้ว เขาใช้ความไวที่ไวที่สุด แล้วเข้าไปโจมตีด้านหลังของพวกนั้น
ถึงแม้อาวุธของพวกนั้นจะดี แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเนี่ยเฟิงจะไม่รู้วิธีการรับมือ
คนที่หลุยส์เตรียมไว้ เป็นมือปั้นชั้นดี ในสงครามก็มีดีไม่เบาเหมือนกัน
ใครจะรู่เล่าว่า พวกนั้นก็ยังตามเนี่ยเฟิงไม่ทันเลย เนี่ยเฟิงจัดการด้วยมือเปล่าไปหลายคน แย่งเอาผืนพวกนั้นมาได้ แล้วก็เล็งไปทีละคน ยิ่งถูกทุกคน
เมื่อครู่หลี่สิ้นยังสะใจอยู่เลย เพราะเขาคิดว่าตอนนี้เนี่ยเฟิงต้องได้เจอดีแน่ ใครจะรู้เล่าว่าเนี่ยเฟิงไม่เพียงไม่ได้เจอดี แถมยังสู้กลับมาได้อีก！
ตอนนี้เขาตกใจมาก แม้แต่หลุยส์ที่ยังบ้าคลั่งอยู่เมื่อครู่นี้ รอยยิ้มก็ค่อยๆ หายไปจากบนใบหน้าเขาเหมือนกัน
เนี่ยเฟิงหลบกระสุนของพวกเขาได้ และหลบการโจมตีของพวกเขาได้ เขาคนเดียวก็เหมือนกับทั้งกองทัพ คนพวกนี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเนี่ยเฟิงเสียด้วยซ้ำไป
เนี่ยเฟิงใช้เวลาแค่ไม่กี่นาที ก็จัดการคนถือปืนไปหลายคน ด้วยสีหน้านิ่งๆ
“ปัง！” เขายกผืนยิงออกไปอีก
ในอากาศอบอวลไปด้วยกลิ่วคาวเลือดจนฉุนจมูก ทำให้รู้สึกไม่ค่อยสบายจมูกเท่าไรนัก
หลุยส์เห็นศพที่นอนอยู่บนพื้น ก็ขมวดคิ้ว จากนั้นก็เบะปากพูดว่า “น่าเบื่อจริง”
เขาพูดจบ ก็ลุกขึ้นจะกลับออกไป
หลี่สิ้นก็รีบเดินตามไปด้วย
“ในเมื่อคุณทำของของผมเสียหาย ก็ควรจะขอโทษหน่อยไหม? จะกลับไปแบบนี้ มันเสียมารยาทไปหน่อยหรือเปล่า?” เนี่ยเฟิงไม่คิดจะปล่อยตัวก่อเรื่องไป
หลุยส์ผ่อนหัวไหล่ “เอาเถอะน่า มึงก็รู้ว่ากูเป็นใคร พ่อกูเป็นถึงทหารระดับสูงของพันธมิตรที่หนึ่ง หนักเบาแค่ไหนมึงก็ลองคิดดูเอาเองเถอะ”
เพราะฐานะของตนเอง หลุยส์ก็เลยวางอำนาจบาตรใหญ่ เพราะว่าหลุยส์ไม่คิดว่าคนพวกนี้จะลงมือกับตนเอง
ในใจของหลี่สิ้นก็กลัวมาก แต่ในขณะเดียวกัน เขาก็ยังรู้สึกว่าโชคดี ที่ตนเองมาประจบหาที่พึ่งดีๆ แบบนี้ ต่อให้ไปมีเรื่องกับคนเก่งๆ แบบเนี่ยเฟิง เขาก็สามารถผ่านไปได้！
“ผมไม่รู้หรอกว่าพ่อคุณเป็นใคร และก็ไม่อยากรู้ด้วย”
เนี่ยเฟิงหน้านิ่ง แล้วก็ลั่นไกปืน แล้วกระสุนยิงเข้าไปที่ขาของหลุยส์！
หลุยส์ร้องโอย แล้วล้มลงที่พื้น เขาเอามือจับขาตนเอง แล้วมองเนี่ยเฟิงอย่างไม่เชื่อสายตา ทำไมมันถึงกล้ายิงได้?
“มึงรู้ไหมว่า ทำร้ายกูแล้วจะมีผลอย่างไร? ไม่ว่ามึงจะเป็นคนที่ไหน！เป็นใคร！พ่อกูก็จะทำให้มึงตายอย่างไร้ที่ฝัง！”
หลุยส์ถูกเยินยอตั้งแต่เด็ก จะเคยเจอเรื่องแบบนี้ได้อย่างไร?
ทุกครั้งที่เขาทำ “เรื่องชั่ว” จบ ก็ล้วนมีคนมาขอโทษเขา เพราะว่าพ่อของเขาเป็นทหารระดับสูงของพันธมิตร ดังนั้นเลยไม่มีใครกล้าทำอะไรเขา！
แต่ครั้งนี้เนี่ยเฟิงกลับมาหาเรื่องในถ้ำเสือเสียนี่！
“มึงตายแน่！มึงต้องตายแน่ๆ ！” หลี่สิ้นลืมตาโต แล้วยกนิ้วชี้ไปยังเนี่ยเฟิง ถึงแม้ตอนนี้เขาจะกลัวมาก แต่พอนึกว่ามีหลุยส์ช่วยถือหางให้ตนเองอยู่ เขาจะกลัวอะไรอีก?
แต่ว่าเขายังไม่ทันทำใจให้นิ่งเลย เนี่ยเฟิงก็ใช้ผืนยิงที่นิ้วชี้ของเขาขาดไป
“เฮือก！ นิ้วกู ！นิ้วกู！”
นิ้มชี้ของหลี่สิ้นขาด เลือกไหลนองออกมา เห็นแล้วชวนให้สยอง！
เนี่ยเฟิงทำตาหยี “เอ็งพูดมากไป ทางที่ดีหุบปากไปเสีย ไม่งั้นกูจะเอากระสุนยัดปาก”
เมื่อครู่หลี่สิ้นยังมั่นใจอยู่เลย ตอนนี้เขารู้สึกว่าตนเองมั่นใจไม่ได้แล้ว ไอ้หมอนี่มันเอาความกล้ามาจากไหน ถึงได้กล้าทำขนาดนี้！
เนี่ยเฟิงก็เดินมาข้างหน้าของหลุยส์ แล้วจ้องมองหลุยส์จากทางมุมสูง
“กูไม่รู้หรอกนะว่าเมื่อก่อนชีวิตมึงจะเป็นอย่างไร แต่เรื่องชั่วที่มึงพูดมา ทำให้กูไม่พอใจ ถ้าเมื่อครู่นี้มึงเลือกที่จะขอโทษ บางทีกูอาจจะไว้ชีวิตมึง แต่น่าเสียดาย มึงไม่ขอโทษ กูก็ได้แต่ต้องฆ่ามึงทิ้ง”
เนี่ยเฟิงพูดไป ปืนในมือก็จี้หน้าผากของหลุยส์ไปด้วย
หลุยส์ก็ไม่เคยเจอแบบนี้ เขาถูกความกล้าของเนี่ยเฟิงกดไว้แน่น
เขาอยู่ในกองทัพก็ถือว่ามีผลงานไม่น้อย ฆ่าคนมามาก แต่ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะพ่อของเขาเป็นทหารชั้นผู้ใหญ่ในพันธมิตร！
และด้วยเหตุนี้ หลุยส์ถึงได้กล้าวางอำนาจบาตรใหญ่！
ทุกคนจะต้องยอมให้กับเขา เพราะว่าพวกนั้นไม่กล้าทำอะไรเขา
“มึงจะฆ่ากูไม่ได้！ถ้ามึงฆ่ากู มึงเองก็ไม่รอด！ไม่ใช่แค่มึง ตระกูลมึงก็ต้องซวยเพราะมึงด้วย！มึงคิดให้ดีแล้วกัน！”
หลุยส์พยายามตั้งมั่น
แต่เนี่ยเฟิงกลับหัวเราะพูดออกมาว่า “ต่อให้ตอนนี้กูปล่อยมึงไป มึงก็งไม่ปล่อยกูไปหรอก ใช่ไหมล่ะ? แทนที่จะเห็นปากทุเรศของมึง ไม่สู้จัดการมึงทิ้งเสียเลยยังดีกว่า”
เนี่ยเฟิงโมโหจริง เขาไม่ควรมายุ่งกับข้าวของตนเองเลยจริงๆ แถมยังทำเสียหายอีกด้วย
และคนมีเงินแบบหลุยส์ พอถึงตอนนั้นก็สืบหาตัวคางเมิ่งพบ แล้วไปทำร้ายคางเมิ่ง ก็จะยิ่งยุ่งกันไปใหญ่
หลุยส์ก็เป็นเหมือนระเบิดเวลา ไม่สู้จัดการเลยดีกว่า
“ไม่ ไม่ใช่！”
หลุยส์ไม่เคยถูกข่มขู่แบบนี้ ตอนนี้หลุยส์เริ่มสับสนแล้ว เขาพยายามจะอธิบายด้วยสัญชาตญาณความกลัว แต่พอจะพูดออกมา กลับพูดอะไรไม่ออก！
เนี่ยเฟิงก็ลั่นไกไปอย่างไม่ไว้หน้า จัดการคนตรงหน้าทิ้งเสีย หลี่สิ้นก็เห็นว่าพี่ใหญ่ตนเองถูกจัดการไปข้างๆ นี้
เขาก็พูดสั่นๆ ว่า “มึงตายแน่！หลุยส์เป็นลูกชายคนเดียว มึงฆ่าเขา มึงก็อย่าหวังจะได้สงบสุข ！”
“กูบอกให้มึงหุบปากไปแล้วไม่ใช่หรือไง?”
เนี่ยเฟิงค่อยๆ ถอนหายใจออกมา แล้วก็มองหลี่สิ้นไปอย่างรำคาญ จากนั้นก็ลั่นไกฆ่าหลี่สิ้นไปอีกคน
พอเนี่ยเฟิงจัดการทุอย่างเสร็จ ก็ทิ้งปืนไว้ที่พื้น เห็นที่พื้นมีศพนอนมั่วไปหมด รังสีการฆ่าบนตัวเขาก็ค่อยๆ มลายหายไป
เดิมทีเขาก็เป็นคนเจอปืนเจอมีดบ่อยอยู่แล้ว เห็นคนตายมากกว่าคนเป็นเสียอีก
เนี่ยเฟิงหยิบตุ๊กตานั้นกลับมา แล้วก็จากวิทยาBไป กลับไปยังหอพักตนเองในวิทยาเขตA ส่วนที่นั่น ใครอยากจะสืบหาตัวคนร้าย ก็หากันไปแล้วกัน
เนี่ยเฟิงกลับมายังหอพัก แล้วทำให้พานฉางอันที่กำลังใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ตกใจเสียไม่มี พานฉางอันมองเนี่ยเฟิงอย่างกลัวๆ แล้วก็ถามอย่างไม่อยากจะเชื่อว่า “พี่ พี่เฟิง? พี่ไม่เป็นอะไรนะ?”
“เอ็งเห็นว่าพี่เป็นอะไรไหมล่ะ?”
เนี่ยเฟิงยิ้มหวาน ต่างกลับเมื่อตอนที่ออกไปเมื่อครู่นี้สิ้นเชิง พานฉางอันก็เดาใจของเนี่ยเฟิงไม่ออก