พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม - บทที่ 538 แม้แต่เครื่องจับเท็จก็ไม่สามารถตรวจจับได้

“ผู้บังคับบัญชาคะ ดูที่ท่านพูดสิ ฉันจะปกป้องฆาตกรที่ฆ่าลูกชายของท่านได้ยังไงกันคะ？”

“ลิซ่า！อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าเธอคิดที่จะทำอะไรน่ะ！เธออยากจะปกป้องเขานั่นแหละ！เพราะความสามารถของเขาโดดเด่น เธอไม่อยากสูญเสียผู้ช่วยแบบนี้ไป ฉันพูดไม่ผิดใช่ไหมล่ะ？”

ไอลีนมองไปที่แจ็กสันที่เชื่อเรื่องที่ว่าเนี่ยเฟิงเป็นฆาตกรเรียบร้อยแล้ว เธอไม่อาจให้ลิซ่ามาเอาคนไปในช่วงสถานการณ์รอยต่อแบบนี้ไปได้！

“ฉันไม่รู้ว่าเธอพูดอะไร แต่เนี่ยเฟิงเป็นว่าที่สามีของฉันจริงๆ ที่เนี่ยเฟิงมาเรียนที่นี่ ก็เพื่อฉัน สำหรับเรื่องที่ว่าเมื่อวานเขาออกมา ก็เพื่อมาหาฉันเอง”

ลิซ่ายักไหล่“ฉันไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรพวกเธอถึงอยากเอาการตายของหลุยส์โยนมาให้ว่าที่สามีของฉัน พวกเอคิดว่าคนคนหนึ่งจะสามารถมีความเร็วได้เร็วขนาดนี้เชียวหรอ？ภายในเวลาไม่ถึงสิบนาที เขาไปที่วิทยาเขตB เพื่อฆ่าหลุยส์？อีกทั้งจากที่ฉันรู้ หลุยส์ไม่เพียงแต่ถูกฆ่าตาย ยังมีกองกำลังของหลุยส์ ที่สมาคมเทพมรณะเกิดการดวลปืนอันน่ากลัวขึ้น เรื่องที่ไม่ผิดใช่ไหมล่ะ？”

ลิซ่ารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร เธอให้คนของตนเองไปสืบมาเรียบร้อยแล้ว จึงได้รับข้อมูลที่น่าเชื่อถือ

ลิซ่าเองก็สงสัยเช่นกันว่าเป็นฝีมือของเนี่ยเฟิงหรือไม่

ลิซ่ารู้ถึงความสามารถของเนี่ยเฟิงดี เพราะตอนที่เนี่ยเฟิงต่อกรกับหวางต้าฉิว ลิซ่ายืนอยู่ข้างๆ

เพียงแต่ การดวลปืนในสมาคมเทพมรณะ ดูไปแล้วไม่เหมือนฝีมือของคนคนเดียว

คนคนเดียว คนธรรมดาทั่วไป จะสามารถหลบกระสุนจำนวนมากขนาดนั้นได้อย่างไร？

ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ เนี่ยเฟิงจะผ่านไปได้หรือไม่？ถ้าพูดออกไปคงไม่มีใครเชื่อหรอกมั้ง？นอกจากสายลับนักฆ่าชั้นยอด แม้แต่สมาคมนักล่าผู้ทรงอำนาจ ก็ไม่มีทางทำถึงขั้นนี้ได้หรอก！

แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ลิซ่าจะต้องปกป้องเนี่ยเฟิง ไม่ว่าเนี่ยเฟิงจะเป็นคนที่ฆ่าหลุยส์หรือไม่ เธอก็ต้องพาเนี่ยเฟิงออกไปให้ได้

นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุด เรื่องที่พวกเขาคอยสนับสนุนพันธมิตรที่สี่ในไม่ช้าก็ต้องหงายไพ่ออกมาทั้งหมด ลิซ่าเข้าใจดี

ช่วงนี้พ่อของเธอมอบหมายภารกิจหนึ่งมาให้เธอ นั่นก็คือขอให้เธอยุยงให้เกิดการกบฏและรวบรวมผู้คนที่มีความสามารถ จะต้องทำให้พวกเขาจงรักภักดีต่อพันธมิตรที่สี่

เพราะมีเพียงแบบนี้ พวกเขาถึงจะสามารถพัฒนาเติบโตได้ดีขึ้น ไม่อย่างนั้นแผนการที่พันธมิตรที่สี่วางไว้อาจจะต้องล้มเหลวตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มต้น

ความวุ่นวายของสงครามได้ทำให้เมืองจันทร์ทองคำเข้าสู่สภาวะอ่อนล้า ทุกคนต่างอยากแย่งชิงทรัพยากร มีทหารจำนวนมากที่ตายอยู่ด่านหน้า

ปีที่แล้วลิซ่า เข้าร่วมการรบในฐานะหน่วยรบพิเศษ ความรุนแรงโหดร้ายของสงคราม ทำให้ลิซ่าตกตะลึงเป็นอย่างมาก

เธอรู้ดีว่า การปล้นสะดมของนายทุนในครั้งนี้ต้องหยุดให้ได้ จะดำเนินต่อไปอย่างไม่สิ้นสุดไม่ได้ นี่มันเป็นความผิดพลาด

แผนการของพันธมิตรที่สี่ใกล้เข้ามาแล้ว ลิซ่ารู้ดี

เนี่ยเฟิงเหมือนจะพบเข้ากับผู้ช่วยอย่างกะทันหัน ถ้าหากคว้าตัวเนี่ยเฟิงมาได้ นั่นจะเป็นอะไรที่ดีมาก

“เขาไปหาเธอ？เหอะๆ！เขาไปหาเธอทำไม？”ไอลีนถลึงตาใส่ลิซ่า

“ว่าที่สามีของฉันมาหาฉันต้องรายงานกับเธอด้วยงั้นหรอ？แน่นอนว่าที่เขามาหาฉันเพราะคิดถึงฉันอยู่แล้ว！”

ลิซ่าเก็บความคิดของตัวเอง เธอประทับรอยจูบบนใบหน้าของเนี่ยเฟิง“ทำไม？ไม่ได้หรอ？”

“ลิซ่า เธอต้องรับผิดชอบต่อคำพูดของเธอ”แจ็กสันหรี่ตาลง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เชื่อในสิ่งที่ลิซ่าพูด แต่เครื่องจับเท็จก็ไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆทั้งสิ้น นั่นก็หมายความว่า พวกเขาทั้งสองคนไม่ได้พูดโกหก

เนี่ยเฟิงแปลกใจมาก ประธานสมาพันธ์นักศึกษาคนหนึ่งที่มีความกล้าหาญขนาดนี้ และยังสามารถสงบสติอารมณ์ได้เมื่ออยู่ต่อหน้าเครื่องจับเท็จ？

ตอนนี้เขาเริ่มมีความสนใจลิซ่าเล็กน้อย

“เรื่องไม่มีหลักฐาน ผู้บังคับบัญชาได้โปรดลืมตาดูด้วย เนื่องจากถ้าคนคนนี้เกิดใจร้อนขึ้นมา อาจจะทำเรื่องแมวดาวสับเปลี่ยนองค์ชายก็เป็นได้”

ลิซ่าชำเลืองมองไอลีนอย่างมีความหมาย ตัวของไอลีนแข็งทื่อ เธอก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว ไม่มีหลักบานอะไรจริงๆ เพราะเธอหาแพะรับบาปที่เหมาะสมที่สุด

ยิ่งไปกว่านั้น……เนี่ยเฟิงเป็นตัวเลือกที่เหมาะสมที่สุด！เพราะเนี่ยเฟิงเขาไม่มีเบื้องหลังอะไร ดูท่าจะเป็นแค่คนธรรมดาทั่วไปเท่านั้น

แจ็กสันค่อยๆพูดออกมาว่า“ลูกชายฉันตายแล้ว เรื่องนี้ต้องสืบให้ได้ ！ทางที่ดีพวกเธอดูแลตัวเองให้ดีเถอะ อย่าให้ฉันจับจุดอ่อนอะไรได้ล่ะ ไม่อย่างนั้นฉันไม่มีทางปล่อยพวกเธอไปแน่”

“ผู้บังคับบัญชาคะ ยังไงฉันก็เป็นชั้นผู้น้อยของคุณ พ่อของฉันทำงานร่วมกันกับคุณ หัวใจและตัวของฉันเป็นของพันธมิตรที่หนึ่ง ดังนั้นฉันไม่อาจหักหลังท่านและไม่อาจหักหลังพันธมิตรที่หนึ่ง จุดนี้ฉันสามารถรับประกันได้ เพียงแต่ฉันไม่อยากให้ใครเข้าใจผิดว่าที่สามีของฉัน”

ลิซ่าพูดจบ ก็เหลือบมองไปที่กุญแจมือที่อยู่บนมือของเนี่ยเฟิง“ต้องจัดการปลดออกไหม？”

แจ็กสันทำหน้าเคร่งขรึม เขายกมือขึ้นมา ให้คนไปปลดกุญแจมือของเนี่ยเฟิงออก ลิซ่าพาเนี่ยเฟิงออกจากห้องสอบสวนทันที

หลังจากที่ออกมาแล้ว เนี่ยเฟิงก็ถามเธอไปว่า“ทำไมเธอต้องพูดแบบนั้น？”

“ชู่ นายไม่กลัวว่าพวกเขายังจับตาดูนายอยู่หรอ？”

ดวงตาคู่สวยของลิซ่ากะพริบตาปริบๆ เธอยังคงควงแขนของเนี่ยเฟิงอยู่

“ไม่มีอะไรต้องกลัวหรอก เธอไม่กลัวไม่ใช่หรอ？”เนี่ยเฟิงรู้ดีว่าบริเวณโดยรอบไม่มีใครจับตามองพวกเขา สัญชาตญาณของเขาไม่เลวเลย

“ถ้าอย่างนั้นนายไม่กลัวว่าฉันจะร่วมมือกับผู้บังคับบัญชาหรอ？ความจริงฉันอาจจะล้วงความลับนายเมื่อกี้ก็เป็นได้！”ลิซ่าพูดอย่างหยอกเย้า

“มีความเป็นไปได้”สายตาของเนี่ยเฟิงลึกซึ้ง“แต่ฉันจะไม่ให้เธอถ่ายทอดในสิ่งที่เธอรู้ออกไป”เธอยังไม่ทันได้พูดจบ คาดว่าจะถูกเนี่ยเฟิงส่งไปเข้าเฝ้าพระเจ้าแล้วล่ะ

“หยาบคายจริงๆ”ลิซ่าเบะปาก“ยังไงเมื่อกี้ก็ถือว่าฉันเป็นคนช่วยนายนะ ทำไมนายไม่ขอบคุณฉันหน่อยยะ？”

“ฉันบอกให้เธอช่วยฉันงั้นหรอ？”เนี่ยเฟิงยักไหล่ ไม่แสดงความขอบคุณแม้แต่น้อย

“แต่สถานการณ์แบบนั้น ถ้าฉันไม่ช่วยนายล่ะก็ นายก็จะถูกทหารพันธมิตรกระทืบ วิธีการสอบสวนของพวกเขาน่กลัวจริงๆ”

ลิซ่าเคยเห็นพวกเขาปฏิบัติต่อสายลับและเชลยอย่างไร ในใจของเธอรู้ดี

“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ที่นั่นไม่มีใครสู้ผมได้หรอก”

“นายนี่มันจองหองจริงๆ ถึงว่าทำไมไอลีนจะทำร้ายคนอื่นจนทนทุกข์ทรมานไม่ไหว”

ลิซ่าหรี่ตาลง“แต่ไม่ว่ายังไง นายก็ติดหนี้บุญคุณฉันอยู่ดี เอายังไง？จะตอบแทนบุญคุณฉันไหม？”

สิ่งที่เนี่ยเฟิงไม่ชอบที่สุดนั่นก็คือการติดหนี้บุญคุณคนอื่น ถึงจะเป็นฝ่ายถูกกระทำ เนี่ยเฟิงก็ชอบอยู่ดี

“เธออยากได้อะไร？”

“นาย！”ลิซ่าไม่ใส่แม้แต่น้อย เธอไม่ปิดบังแม้แต่นิดเดียว“ตอนนี้นายต้องตัวติดกับฉันแล้วล่ะ เรื่องที่นายเป็นว่าที่สามีของฉัน อีกไม่นานแจ็กสันก็ต้องไปสืบจากพ่อของฉัน”

ลิซ่าแสยะยิ้ม“ยังไงนายก็ต้องแสดงละครกับฉันแล้วล่ะ”

ถึงแม้เนี่ยเฟิงจะไม่ค่อยเต็มใจ แต่อิทธิพลของสมาพันธ์นักศึกษาใหญ่จริงๆ เขาหรี่ตาลง แล้วพูดกับลิซ่าว่า“เธออยากได้วิทยาเขตBยังงั้นหรอ？”

“นายหมายความว่าไง？”ลิซ่าเหมือนจะสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง

“หรือวิทยาเขตCล่ะ ถ้าเธออยากได้ ฉันไปกำจัดวิทยาเขตพวกนั้นได้นะ”เนี่ยเฟิงมองไปที่ลิซ่าอย่างตั้งใจ“ถือเป็นการตอบแทนบุญคุณเธอไง”

ลิซ่ามองไปที่เนี่ยเฟิงอย่างสงสัย“นายมีปัญญาทำอะไรได้？”

“มีสิ”เนี่ยเฟิงพยักหน้าอย่างแน่วแน่ เขาไม่กล้าแสดงความสามารถอะไรออกมาให้เห็นเพราะกลัวเผยจุดอ่อนของตัวเอง