พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม - บทที่ 542 เข้ามาทีละคน
เนี่ยเฟิงโบกมือไปมา“ไม่จำเป็นหรอก เพราะคนอย่างผมชอบคนที่มีคุณธรรม ในเมื่อพวกเขาไม่เชื่อในความสามารถของผม ถ้าอย่างนั้นผมก็ทำได้แค่แสดงความสามารถของผมให้พวกเขาเห็น”
หลังจากที่เนี่ยเฟิงพูดจบก็เดินไปทางพวกเขา แล้วเขาก็มองไปที่หัวหน้าแต่ละคน จากนั้นก็หัวเราะพลางพูดขึ้นมาว่า“ผมไม่ได้พุ่งเป้าไปที่ใครคนใดคนหนึ่ง แต่ผมแค่หมายถึงคนที่อยู่ที่นี่ทั้งหมดล้วนเป็นขยะ”
“ว่าไงนะ？！”
หัวหน้าแต่ละคนรู้สึกเหลือเชื่อมาก พวกเขาเบิกตากว้างด้วยความโกรธ ทำไมเนี่ยเฟิงถึงกล้าพูดอะไรแบบนี้ออกมา สมองของเขามีปัญหารึไง？！
ลิซ่าที่ได้ยินเนี่ยเฟิงพูดแบบนั้น จึงรู้สึกเพียงชื่นชม เธอจะรอดูว่าเนี่ยเฟิงจะมีความสามารถมากแค่ไหน！
“นาย！นายจะไปรู้อะไร？นายรู้ไหมว่าแต่ละแผนกของเรามีประโยชน์ในสมาพันธ์นักศึกษายังไง งานที่พวกเราสัมผัสเป็นสิ่งที่นายไม่สามารถจินตนาการได้！”
หัวหน้าฝ่ายปราบคอร์รัปชันโกรธจนตัวสั่น เนี่ยเฟิงกล้าปฏิเสธคุณค่าของพวกเขาได้อย่างไร？การดำรงอยู่ของพวกเขาทำให้สมาพันธ์นักศึกษาสะดวกมากแค่ไหน？หมอนี่มันไม่รู้อะไรด้วยซ้ำ ถึงได้กล้าพูดจาส่งเดชอย่างนี้！
“พูดแค่นี้พวกนายก็รับไม่ได้แล้วหรอ？ดูท่าความสามารถในการต่อต้านการโจมตีของพวกนายจะไม่ไหวเอาซะเลย”
ตั้งแต่ต้นจนจบเนี่ยเฟิงลดคุณค่าของพวกเขาให้ต่ำลง มันจึงทำให้พวกเขารู้สึกโกรธมาก เดิมทีพวกเขาดูถูกเนี่ยเฟิง แต่ตอนนี้ทำให้พวกเขาหัวเสียเป็นอย่างมาก ประเด็นหลักคือพวกเขารู้สึกว่าเนี่ยเฟิงพึ่งพาใต้กระโปรงของประธานสมาคมเพื่อไต่ขึ้นสู่ตำแหน่ง และไม่รู้เหมือนกันว่าประธานสมาคมชอบเนี่ยเฟิงตรงไหน เขาแค่ดูค่อนข้างหล่อเล็กน้อยเท่านั้นเอง
“ในเมื่อพวกคุณเป็นหัวหน้าของแต่ละแผนก นั่นก็คือหัวกะทิในหมู่คนหัวกะทิสินะ งั้นความรู้ที่พวกคุณมีอยู่ก็ต้องดีที่สุด เอาอย่างนี้ไหมล่ะ ให้หัวหน้าของพวกคุณมาแข่งกับผมหน่อยเป็นไง？”
เดิมทีเนี่ยเฟิงอยากจะไว้หน้าพวกเขา แต่ในเมื่อพวกเขาอยากจะเสียหน้า งั้นก็ให้พวกเขาเข้ามาได้เลย
ความจริงลิซ่ายอมรับว่าตนเองมีความสามารถในการพนัน เพราะไม่รู้ว่าเนี่ยเฟิงจะสร้างปาฏิหาริย์ได้หรือไม่ ลิซ่าไม่ค่อยเข้าใจ แต่ลิซ่าสามารถรับรู้ได้ว่าบนตัวของเนี่ยเฟิงมีพลังบางอย่าง ไม่มีใครสามารถเลียนแบบได้
มันเป็นรัศมีบางอย่างของราชา ลิซ่าจะสามารถสัมผัสได้จากผู้ที่มีตำแหน่งสูงสุดเท่านั้น ปัจจุบันเธอไม่เคยเห็นใครที่มีความมั่นใจและสุขุมใจเย็นเช่นนี้มาก่อน
ลิซ่ารู้ว่านี่ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น เนี่ยเฟิงต้องมีความสามารถอย่างแน่นอน ดังนั้นถึงได้กล้าพูดจาจองหองแบบนี้ออกมา
ลิซ่าจึงตัดสินใจมอบอำนาจเด็ดขาดให้กับเนี่ยเฟิง เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าเสี่ยวเฮยกลับร่วมมือกับหัวหน้าของแผนกต่างๆจัดการสอบสวนขึ้นมา
ลิซ่าคาดหวังเป็นอย่างมาก เธอก็อยากดูเช่นกันว่าเนี่ยเฟิงเก่งเหมือนที่ตัวเองจินตนาการไว้หรือไม่ ลิซ่าอยากรู้เหมือนกันว่าตัวเองพนันถูกหรือไม่
“เจ้าเด็กนี่จองหองจริงๆ？นายคิดว่านายเป็นใคร？ถึงจะเป็นคนที่ฉลาดที่สุดก็ไม่ใช่คนที่เก่งทุกอย่างหรอกนะ！”
หัวหน้าฝ่ายบริหารการเงินกลอกตาหนึ่งครั้ง รู้สึกว่าเนี่ยเฟิงกำลังรนหาที่ตาย
“มันก็ไม่ใช่แบบนั้นเสมอไปหรอก นายไม่เคยเจอคนที่เก่งทุกอย่าง ดังนั้นนายก็เลยปฏิเสธการดำรงอยู่ของคนแบบนั้น นี่เป็นการกระทำที่ใจแคบมาก พูดไร้สาระให้มันน้อยๆเถอะ พูดมาเลยว่าพวกนายกล้าประลองรึเปล่า？”
เนี่ยเฟิงไม่เห็นพวกเขาอยู่ในสายตาแม้แต่น้อย การกระทำดูถูกเหยียดหยามของเขา ทำให้หัวหน้าคนอื่นๆหัวเสียจนกัดฟันกรอด พวกเขาจะปล่อยเนี่ยเฟิงไปได้อย่างไร พวกเขาแทบอยากจะยื่นข้อเสนอนี้ออกไปให้เนี่ยเฟิง！
“แข่งก็แข่งเลยสิอย่าหาว่าพวกเรารังแกนายก็แล้วกันการแข่งขันครั้งนี้ประธานสมาคมจะเป็นกรรมการ ประธานสมาคมครับ กรุณาดูให้ชัดด้วยว่าไอ้ราชาจอมขี้โม้ที่คุณเลือกมามันน่าตลกแค่ไหน！”
ดูท่าทุกคนจะประเมินให้คะแนนเนี่ยเฟิงไม่ค่อยดีนัก ประเด็นหลักจู่ๆเนี่ยเฟิงก็ปรากฏตัวขึ้น อาจจะทำให้พวกเขาสูญเสียผลประโยชน์ไป แน่นอนว่าพวกเขาเป็นกังวลว่าอาณาจักรกับทรัพยากรที่ตนสร้างขึ้นมาจะถูกคนอื่นเอาไป
“ได้สิ งั้นฉันก็จะเป็นกรรมการให้แล้วกัน”
ในเมื่อเนี่ยเฟิงยินยอม ถ้าอย่างนั้นลิซ่าก็จะรอดูความสามารถของเนี่ยเฟิงว่าเป็นอย่างไร
“ไม่จำเป็นหรอก เพราะผมจะทำให้พวกคุณแพ้อย่างราบคาบ”
น้ำเสียงจองหองของเนี่ยเฟิงทำให้หัวหน้าทุกฝ่ายรู้สึกโกรธไม่น้อย แต่หัวหน้าเหล่านี้คิดในใจว่าอีกไม่นานพวกเขาก็จะทำให้เนี่ยเฟิงหุบปากได้เอง พวกเขาจึงมีความสุขเป็นอย่างมาก
“การแข่งขันครั้งนี้ถ้าเกิดแพ้ งั้นนายก็ถอนตัวออกจากสมาพันธ์นักศึกษาซะ จากนั้นไปอย่าเข้าใกล้ประธานสมาคมอีก และหายไปจากโรงเรียนผู้ดีเมืองจันทร์ จุดนี้ไม่มีปัญหาหรอกใช่ไหม？”
เมื่อหัวหน้าหลายฝ่ายปรึกษากันครู่หนึ่ง ก็ตัดสินใจขับไล่เนี่ยเฟิง
ถึงแม้พวกเขาจะเป็นสมาชิกของสมาพันธ์นักศึกษา แต่ด้านนอกฐานะของพวกเขาก็เป็นตระกูลชั้นสูง อาจจะเป็นเพราะด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงไม่อาจให้ใครหน้าไหนมีอำนาจอยู่เหนือพวกเขาได้
“ได้ไม่มีปัญหา แต่ถ้าพวกนายแพ้ พวกนายจะทำยังไง？”
เนี่ยเฟิงหัวเราะพลางมองไปที่พวกเขา และพวกเขาหลายคนก็มองสบตากัน จากนั้นหัวหน้าของฝ่ายเลขาจึงเอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า
“ถ้าพวกเราแพ้ พวกเราจะถอนตัวออกไปเอง ในเมื่อมีคนที่มีความสามารถรอบตัว ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีกต่อไป！”
เนี่ยเฟิงพอใจกับคำพูดของพวกเขาเป็นอย่างมาก จากนั้นเขาก็พยักหน้า
“ได้สิ อย่าหาว่าคุณรังแกแล้วกัน อยากจะแข่งยังไงพวกคุณว่ามาได้เลย”
พวกเขาคิดไม่ถึงว่าเนี่ยเฟิงจะมั่นใจขนาดนี้ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลหรือเพราะอะไรก็ตาม แน่นอนว่าพวกเขาจะใช้วิธีที่มีประสิทธิภาพที่สุดจัดการกับเนี่ยเฟิง
“ในทุกแผนกของเรารับผิดชอบหน้าที่ไม่เหมือนกัน และทุกแผนกเป็นเหมือนที่นายพูดมานั่นแหละมีความสามารถที่แตกต่างกันไป แต่ต่างเป็นคนที่มีความสามารถโดดเด่น ถ้าอย่างนั้นนายก็แข่งกับทุกแผนกเลยแล้วกัน！”
“งั้นฉันจะแข่งกับนายก่อนแล้วกัน งานของฝ่ายบริหารการเงินไม่ได้ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ！”
เพราะสมาพันธ์นักศึกษามีพื้นที่ให้เช่า ดังนั้นในการใช้จ่ายในทุกๆเดือนฝ่ายบริหารการเงินจะต้องคำนวณให้ชัดเจนและแม่นยำ พวกเขามีสูตรวิธีคำนวณโดยเฉพาะ
หัวหน้าฝ่ายบริหารการเงินกำลังพูดอยู่ตรงนั้น แต่เขายังพูดไม่ทันจบ เนี่ยเฟิงก็ขัดบทสนทนาของเขาขึ้นมา
“ดูท่านายจะมั่นใจกับฝ่ายของพวกนายมากเลยสินะ”
เนี่ยเฟิงเห็นว่าหัวหน้าฝ่ายบริหารการเงินมีท่าทีได้ใจ เขาจึงอดที่จะจู่โจมเขาไม่ได้
“นี่มันแน่นอนอยู่แล้ว ฉันมั่นใจในแผนกของฉันมาก！อีกทั้งการตรวจสอบบัญชีของเรา รวมถึงการบัญชี คนเก็บเงินและอื่นๆล้วนเป็นผู้ที่ดีที่สุด！พวกเราต่างจงรักภักดีประธานสมาคม！ประธานสมาคมมีพวกเรา แน่นอนว่าไม่ต้องมีเรื่องทุกข์โศกให้กังวลใจ！”
หัวหน้าฝ่ายบริหารการเงินได้ใจเป็นอย่างมาก ในใจกำลังคิดว่าไม่ว่าอย่างไรเนี่ยเฟิงก็ไม่มีทางชนะตนเองอย่างแน่นอน
“แล้วนายล่ะ？ถ้านายได้เป็นหัวหน้าฝ่ายบริหารการเงิน นายจะเป็นอย่างฉันได้หรอ？”
หัวหน้าฝ่ายบริหารการเงินพูดไปด้วยแล้วก็หยิบใบเรียกเก็บเงินอิเล็กทรอนิกส์ออกมาจำนวนมาก ใบเรียกเก็บเงินอิเล็กทรอนิกส์พวกนี้อยู่ในคอมพิวเตอร์ภายใต้การดูแลของพวกเขาทั้งหมด
“ที่นายพูดมามันก็น่าเชื่ออยู่หรอก แต่จะเก่งขนาดนั้นจริงๆหรอ？ถ้าเก่งขนาดนั้น นายคงไม่มีทางไม่เห็นลูกน้องของนายยักยอกและรับสินบนใต้โต๊ะหรอก？”
เมื่อเนี่ยเฟิงพูดออกไป สีหน้าของหัวหน้าฝ่ายบริหารการเงินและคนอื่นๆก็เปลี่ยนไปในทันที พวกเขามองไปที่เนี่ยเฟิงอย่างตกตะลึง
“นายพูดพล่ามอะไรน่ะ？นายดูจากไหนว่าลูกน้องของฉันยักยอกและรับสินบน！ใบเรียกเก็บเงินฉันก็ตามตลอดทุกเดือน！ทุกสัปดาห์ฉันจะทำการสุ่มตรวจตลอด！นายหยุดพูดจามั่วซั่วไม่คำนึงถึงความจริงนะ！”
หัวหน้าฝ่ายบริหารการเงินไม่เชื่อในสิ่งที่เนี่ยเฟิงพูด！