พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม - บทที่ 558 พิจารณาตัดสินคดี

คำพูดนี้ของเนี่ยเฟิงไม่ว่าพูดให้ใครฟัง ล้วนทำให้รู้สึกไม่น่าเชื่อถือมาก

“ฉันกลับอยากจะทำให้คุณกลายเป็นประธานสหภาพนักศึกษาของหนึ่งในวิทยาเขต” ลิซ่าไม่ได้ปล่อยโอกาสที่ดีเลิศนี้ไปเลย ถ้าหากเนี่ยเฟิงกลายเป็นประธานสหภาพนักศึกษาของวิทยาเขตอีกแห่งหนึ่งจริงๆ งั้นแรงหนุนช่วยของตนเองก็จะยิ่งใหญ่หน่อยแล้ว

ประเด็นหลักคือตอนนี้ภายใต้ลิซ่าไม่มีคนที่เหมาะสมมาแข่งขันชิงตำแหน่งประธานสหภาพนักศึกษาจริงๆ

เนี่ยเฟิงส่ายหัวต่อๆกัน “ขอโทษจริงๆ ผมไม่สนใจเลยสักนิด”

เนี่ยเฟิงล้วนพูดเช่นนี้แล้ว ถ้าหากลิซ่าเกลี้ยกล่อมอีก ก็น่าเบื่ออย่างเห็นได้ชัดแล้ว

“งั้นก็ได้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ฉันก็ไม่บังคับคุณอีก เพียงแค่ทำให้ฉันรู้สึกมหัศจรรย์มาก ตกลงว่าคุณมีภูมิหลังอะไรกันแน่? ฝีมือกับความตื่นตัวของคุณล้วนไม่เหมือนกับนักศึกษาทั่วไปเลยสักนิดล่ะ”

เป็นไปได้ยังไงที่นักศึกษาทั่วไปจะมีลักษณะท่าทีอย่างเนี่ยเฟิงแบบนี้ล่ะ? แค่คิดก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้

เนี่ยเฟิงยิ้มแต่ไม่พูด เขาไม่คิดที่จะบอกกับลิซ่าเลย

“เนี่ยเฟิง คุณไม่สนใจจริงๆเหรอ?” หลังจากกินข้าวเสร็จ ลิซ่ายังคงอดไม่ไหวที่จะซักถามอีกครั้ง เพราะว่าเนี่ยเฟิงสำหรับเธอมากล่าวเป็นแรงหนุนช่วยที่เยี่ยมมากๆอย่างหนึ่งจริงๆ ถ้าหากเนี่ยเฟิงรับปาก ความมั่นใจของเธอก็จะยิ่งมากหน่อยแล้ว

“พูดอีกเถอะ”

เนี่ยเฟิงโบกมือแล้วโบกมืออีก “ขอบคุณอาหารเที่ยงของคุณ”

ลิซ่าจ้องมองภาพด้านหลังที่ออกไปของเนี่ยเฟิง ในใจคิดอยู่ว่านี่ก็อาจจะเป็นผู้แข็งแกร่งมั้ง

ในคืนนั้น พานฉางอันกับอลิซถูกฝึกจนเกือบตายไปอีกครั้ง ถ้าหากเป็นคนทั่วไปอาจจะถอนตัวไปแล้ว แต่พวกเขาทั้งสองคนกลับประลองฝีมือเลย พวกเขาก็ไม่เชื่อว่าตนเองจะทำไม่ได้

เริ่มแรกเนี่ยเฟิงก็ตั้งใจเพิ่มปริมาณการออกกำลังกายให้มากขึ้น ก็เพื่อที่จะทำให้พวกเขารู้ว่ายากเลยยอมแพ้ แต่ตอนนี้ดูแล้วพวกเขาพยายามมากๆจริงๆ เนี่ยเฟิงใจร้ายไม่ลงอีกแล้ว ก็ดูว่าพวกเขาจะสามารถถึงระดับอะไรบ้างล่ะ

เช้าวันที่สอง เสี่ยวเฮยไปรับเนี่ยเฟิงที่ใต้ตึกหอพักชายโดยตรง พวกเขาจะไปศาลทหาร

ศาลทหารแห่งนี้ตั้งอยู่ตรงกลางของสามสถานทูตในเมืองจันทร์ ถูกสามสถานทูตล้อมรอบอยู่

พวกเขาจะเดินทางไปยังศาลทหารแห่งนี้จะต้องใช้เวลาไม่น้อยจริงๆ

เสี่ยวเฮยขับรถเร็วมาก หลังจากผ่านเรื่องครั้งที่แล้ว เสี่ยวเฮยต่อเนี่ยเฟิงสามารถพูดได้ว่ามองด้วยสายตาที่ทึ่ง แม้ว่าตั้งแต่แรกเนี่ยเฟิงก็แสดงให้เห็นความสามารถที่ไม่ธรรมดาออกมาแล้ว แต่ลิซ่าชอบเนี่ยเฟิง ทำให้เสี่ยวเฮยล้วนไม่มีความรู้สึกดีต่อเนี่ยเฟิงสักนิด

แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกันแล้ว ตั้งแต่เนี่ยเฟิงช่วยพวกเขา ช่วยลิซ่า เสี่ยวเฮยก็เลยเคารพนบนอบต่อเนี่ยเฟิงมากเลย เพราะว่าเสี่ยวเฮยรู้ว่าสถานะของตนเองไม่สามารถยืนอยู่ข้างกายของลิซ่าเลยสักนิด

ถึงแม้ว่าเสี่ยวเฮยก็ไม่รู้ว่าเนี่ยเฟิงมีภูมิหลังอะไร แต่เนี่ยเฟิงมีพลังความสามารถจริงๆ คนอย่างนี้ปกป้องลิซ่า ก็ทำให้เสี่ยวเฮยรู้สึกไม่มีปัญหา

ลิซ่ากับเนี่ยเฟิงทั้งสองคนเข้าไปในศาลทหารพร้อมกัน วันนี้คือจะดำเนินการพิจารณาตัดสินคดีของวิลนี้

เริ่มเปิดศาลก็เห็นว่ามีคนไม่น้อยมาแล้ว

“บิดา!”

ก็อยู่ในเวลานี้ ลิซ่าอยู่ในคนมากมายหาบิดาของตนเองเจอ เธอยิ้มอยู่เดินไปยังข้างหน้า

ในวันนี้ลิซ่าสวมใส่ชุดราตรีสีดำชุดหนึ่ง ดูแล้วงดงามอ่อนช้อย เส้นผมสีน้ำตาลก็เหมือนเช่นดั่งสาหร่ายทะเลปล่อยสยายลงมา ตาสว่างพร่างพราว เพียงแค่เห็นหนึ่งทีอยู่ในฝูงชนก็สามารถทำให้คนรู้สึกลานตาอย่างยิ่ง

ในโรงเรียนก็ไม่ขาดสาวสวยเช่นกัน เมืองจันทร์สามารถพูดได้ว่าเป็นสถานที่ที่มีสาวสวยหนุ่มหล่อมากที่สุด เพราะว่าทุกคนล้วนอยากจะมาพึ่งพาอาศัยอิทธิพลที่นี่ พวกเขาไม่สามารถอาศัยพลังความสามารถ ได้เพียงแต่อาศัยหน้าตาแล้ว

แต่ถึงแม้ว่าอยู่ในเมืองจันทร์ที่มีสาวสวยมากมาย ลิซ่ายังคงเป็นสาวงามที่เป็นหนึ่งไม่เป็นสองรองใคร

และพ่อแม่ที่ให้กำเนิดลิซ่าย่อมจะไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน สามารถบ่มเพาะลูกสาวของตนเองให้กลายเป็นแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาจะมีวิธีการเฉพาะตัวอยู่

ตามหลักการบิดาของลิซ่าจะมีอายุสี่สิบกว่าปีแล้ว แต่ล้วนไม่เหมือนเลยสักนิด

เขาดูแล้วสุภาพงดงาม ไม่ค่อยเหมือนผู้บังคับบัญชา เหมือนที่ปรึกษาด้านการทหารมากกว่า

“ลิซ่า ลำบากแกแล้ว แกย่อมตกใจจนแย่แล้วแน่นอนล่ะ?”

บิดาของลิซ่าชื่อเคลต์ หลังจากเขาปลอบโยนลูกสาวของตนเองไปรอบหนึ่ง เงยหน้าจ้องมองไปยังเนี่ยเฟิง

“คิดว่าคุณน่าจะเป็นผู้กล้าคนนั้นที่ลูกสาวของผมเอ่ยถึงล่ะ? ขอบคุณคุณมากจริงๆ ถ้าหากไม่ใช่คุณ ลูกสาวของผมอาจจะตายแล้ว”

ตาทั้งคู่ของเคลต์เต็มไปด้วยความซาบซึ้งในบุญคุณ

เนี่ยเฟิงยิ้มอยู่ตอบกลับว่า “นี่ไม่มีอะไร เพียงแค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น”

“คุณถ่อมตัวมากเกินไปแล้ว สามารถช่วยคนอยู่ภายใต้สภาพการณ์ที่เลวร้ายขนาดนั้นได้ อีกทั้งยังสามารถถอนตัวโดยไม่ต้องกังวลอีก นี่ทำให้ผมรู้สึกตื่นตะลึง ไม่รู้ว่าคุณเนี่ยเคยเข้าออกสนามรบมาก่อนหรือไม่?”

ตอนที่เคลต์พูดอยู่ จ้องมองไปยังมือของเนี่ยเฟิง คิดที่จะได้ข้อมูลอะไรบางอย่างจากบนกายเนี่ยเฟิง

เป็นไปได้ยังไงที่เนี่ยเฟิงไม่รู้ว่าเคลต์คิดจะทำอะไรล่ะ? เขาก็ไม่มีความคิดที่จะหลบเช่นกัน แบมือออกอย่างไม่เสแสร้ง “ไม่มี”

เคลต์มีความรู้สึกคาดเดาเนี่ยเฟิงไม่ถูกเล็กน้อย ตามที่เขาดูแล้ว เนี่ยเฟิงลึกลับมากๆ

เคลต์ไม่ได้ทำการสัมผัสเจาะลึกกับเนี่ยเฟิงเลย เขาเชื่อว่าลูกสาวที่ตนเองบ่มเพาะออกมาจะทำได้ยิ่งดีกว่าเขา

ดังนั้นเคลต์ส่งมอบภารกิจชิ้นนี้ให้กับลิซ่าลูกสาวโดยตรง

“เตรียมตัวจะเปิดศาลแล้ว พวกเราเข้าไปเถอะ”

ครั้งนี้ลิซ่ายื่นฟ้องวิล วิลนั่งอยู่บนที่นั่งจำเลยล้วนไม่มีความรู้สึกเสียใจภายหลังเลยสักนิด ถ้าหากไม่ใช่เนี่ยเฟิงใช้ปืนจี้เขาอยู่ เป็นไปได้ยังไงที่เขาจะยอมแพ้อีกล่ะ?

ถ้ารู้ว่าเป็นเช่นนี้ตั้งแต่แรก เขาก็ควรที่จะต่อสู้กันกับพวกเขาจนตกตายไปตามกันทั้งสองฝ่าย!

เพียงแค่วิลไม่มีความกล้าหาญเด็ดเดี่ยวอย่างนี้ เพราะว่าเขาหวาดกลัวความตายอยู่

หลังจากทนายทั้งสองฝ่ายออกหน้าแล้ว ก็คือเดินตามกระบวนการเลย

“ท่านผู้พิพากษา ยังมีพวกผู้รับผิดชอบของสามพันธมิตรใหญ่ที่มาร่วมงาน พวกคุณล้วนได้ยินแล้ว นี่ไม่ใช่ฉันพูดสุ่มสี่สุ่มห้าเลย ตนเป็นลูกชายของผู้บังคับบัญชาพันธมิตรที่สอง ถึงขนาดพูดคำพูดแบบนี้ออกมา ยังเพราะว่าความแค้นส่วนตัวอยากจะฆ่าฉันกับเจ้าเมืองน้อยเมืองทอง อีกทั้งตกกระไดพลอยโจนถึงคนที่บริสุทธิ์ใจหลายคน พวกหัวรุนแรงอย่างวิลแบบนี้ อยากจะทำลายความสมดุลของพวกเราพันธมิตร ฉันหวังว่าเขาจะได้รับการลงโทษอย่างหนัก!”

ลิซ่าจ้องมองไปยังวิลอย่างเย็นชา

เป็นพยานหลักฐานอย่างแท้จริงแน่ชัดแล้ว ถึงแม้ว่าวิลอยากจะแก้ตัวอย่างน้ำขุ่นๆก็ไม่มีประโยชน์เช่นกัน แต่วิลก็คือไม่ยอมล่ะ!

“ไม่งั้นลงโทษประหารชีวิตเถอะ”

ก็อยู่ตอนที่ทุกคนร่วมหารือจะตัดสินลงโทษยังไง อยู่ดีๆเนี่ยเฟิงพูดมาคำหนึ่งอย่างนี้ คนทั้งหลายตกกะใจ

“การลงโทษอย่างเฉียบขาดแบบนี้จะมากเกินไปแล้วหรือไม่”

ถึงยังไงวิลก็เป็นลูกชายของผู้บังคับบัญชา ยังเป็นลูกชายคนเดียวอีก

“ผมไม่รู้สึกเลย เขาเพื่อที่จะฆ่าลิซ่าลูกสาวของผู้บังคับบัญชาพันธมิตรที่หนึ่งกับอลิซเจ้าเมืองน้อยเมืองทอง จะใช้วิธีการทุกอย่างไม่ได้เล่ห์ก็เอาด้วยกลนะ เพื่อจะล้อมปราบพวกเรา เขากระทั่งตั้งใจเลื่อนมาราธอนที่โรงเรียนผู้ดีเมืองจันทร์วางแผนไว้ให้เร็วขึ้น ล้างถนนให้ว่างเปล่า ก็เพื่อที่จะโจมตีฆ่าพวกเราอย่างถูกต้องแม่นยำ มือปืนซุ่มยิง, นักรบรบประชิด, เครื่องบินทิ้งระเบิด นี่เป็นการล้อเล่นเชียวเหรอ?”

เนี่ยเฟิงจ้องมองไปยังวิลอย่างเย็นชา “วันนี้ เขาพยายามในการฆ่าแต่ไม่สำเร็จ พวกเราจึงได้ปรากฏตัวอยู่ที่นี่ แต่เขาทำการยิงทิ้งระเบิดใส่พวกเราจริงๆ เขาเคยพูดมาก่อนว่า พันธมิตรที่หนึ่งเอาตัวไม่รอดแล้ว พันธมิตรที่สามไม่นับว่าเป็นอะไรเลยสักนิด พันธมิตรที่สองปกครองเมืองจันทร์เป็นเรื่องที่ไม่ช้าก็เร็วอยู่แล้ว เขามีความคิดเช่นนี้ผมไม่รู้สึกเป็นการเกิดขึ้นอย่างกะทันหันนะ”

“เนี่ยเฟิง! คุณอยากจะฆ่าผม!” วิลกระหืดกระหอบแล้ว เขา “พรึ่บ” ลุกขึ้นจากที่นั่งหนึ่งที ใช้ตาที่แดงระเรื่อทั้งคู่จ้องมองไปยังเขา

“เป็นคุณที่อยากจะฆ่าพวกเราก่อน ผมเพียงแค่คิดเพื่อความปลอดภัยของผมเท่านั้น”