พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม - บทที่ 559 ประหารชีวิตด้วยปืน

“เลวทรามชั่วช้า! มึงเป็นเหี้ยอะไร! ถึงขนาดยังคิดจะฆ่ากู!”

วิลทนการยั่วยุไม่ไหว กระโดดโลดเต้นขึ้นมาเลย เขาจับสิ่งของที่จับได้อยู่ข้างมือ โยนไปยังเนี่ยเฟิง แม้แต่รองเท้าล้วนถอดออกแล้ว แต่เป็นเพราะว่าสาเหตุที่บนมือเขาสวมใส่กุญแจมืออยู่ ดังนั้นถึงแม้เขาว่าจะโยนก็โยนไม่ถึงเนี่ยเฟิง

“ท่านผู้พิพากษาคุณก็มองเห็นแล้วเช่นกัน เขาก็คือหัวรุนแรงเช่นนี้ เหมือนคนแบบนี้ยากที่จะรับรองว่าจะไม่คุกคามถึงความสมดุลของสามพันธมิตรใหญ่ การคงอยู่ของพวกเราสามพันธมิตรใหญ่ ล้วนแสวงหาจุดร่วมรักษาความเห็นที่ต่างกันเอาไว้อยู่มาโดยตลอด เขาถึงขนาดพูดให้ร้ายพันธมิตรที่หนึ่งกับพันธมิตรที่สามอย่างโจ่งแจ้ง นี่เป็นหัวหน้าพันธมิตรของพันธมิตรที่สองแนะนำให้ทำเลยเชียวเหรอ?”

ความกล้าของเนี่ยเฟิงยิ่งใหญ่จริงๆ ถ้าหากเป็นคนทั่วไป เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะพูดคำพูดอย่างนี้ออกมาเลยสักนิด

ใครล้วนไม่อยากล่วงเกินหัวหน้าของพันธมิตร หัวหน้าของพันธมิตรเป็นผู้บัญชาการที่สูงสุดนะ อยู่ภายใต้มือของพวกเขาเลี้ยงทหารสมองกลุ่มหนึ่งไว้

พวกเขายึดคุมแผ่นดินตั้งตนเป็นกษัตริย์ ทุกคนล้วนมีอำนาจยิ่งใหญ่ยึดคุมฝ่ายหนึ่ง หัวหน้าของพันธมิตรเหล่านี้เป็นไปไม่ได้ที่จะทำการพูดให้ร้ายคนอื่น อยู่ในพันธมิตรที่หนึ่งกับพันธมิตรที่สามมีคนไม่พอใจแล้ว

แม้ว่าพวกเขาสามพันธมิตรใหญ่อยู่ในเขตชายแดนมักจะสู้รบกัน แต่พวกเขายังคงต้องรักษาสันติภาพภายนอกให้คงอยู่ต่อไป เพราะพวกเขาชัดเจนว่าคนที่จ้องเขมือบพวกเขาสามพันธมิตรใหญ่อยู่ ยังมีประเทศมากมายอยู่โลกภายนอก

พวกเขากลับอยากจัดการพันธมิตรอื่นๆ แต่อยู่ในเวลานี้เป็นไปไม่ได้ที่จะก่อเกิดสงครามขึ้นมาเลยสักนิด

พวกเขาสามพันธมิตรใหญ่ล้วนสะสมกำลังทหาร, พลังความสามารถอยู่อย่างต่อเนื่อง เพราะว่าสำหรับพวกเขามากล่าว สิ่งเหล่านี้ก็คืออาวุธที่ดีที่สุดในการโค่นล้มฝ่ายตรงข้าม

แต่ถึงแม้ว่าสะสมเสร็จแล้ว ก็เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะบุ่มบ่ามเช่นกัน เพราะถึงแม้ว่าพวกเขารบชนะสงครามกลางเมือง เป็นไปได้มากอาจจะถูกคนอื่นบุกรุกในขณะที่กำลังอ่อนแอ ถึงเวลานั้นพวกเขาจะไม่ใช่ล้วนไขว่คว้าไม่ได้อะไร หัวหน้าพันธมิตรของสามพันธมิตรใหญ่ล้วนรู้ ด้วยเหตุนี้พวกเขาจะไม่จู่โจมอย่างบุ่มบ่าม ครั้งนี้การกระทำของวิลส่งผลกระทบถึงพวกเขาสามพันธมิตรใหญ่กับสนธิสัญญาสันติภาพโดยตรง

ปัจจุบันนี้ทั้งถูกเนี่ยเฟิงพูดว่าหัวหน้าพันธมิตรของพันธมิตรที่สองแนะนำให้ทำ นี่ก็ไม่ใช่จะยั่วยุให้เกิดสงครามเหรอ?

คำพูเหล่านี้ของเนี่ยเฟิงทำให้คนทั้งหลายไม่พอใจโดยตรง พันธมิตรที่สองก็รู้สึกว่าวิลโง่เขลาจนเหมือนเช่นดั่งหมูตัวหนึ่ง ถึงแม้ว่าอยากจะฆ่าคน ดีเลวก็ต้องทำการเตรียมตัวให้พร้อมสมบูรณ์จึงจะถูก แบบนี้วิลจะไม่ทิ้งจุดอ่อนไว้ในมือของพันธมิตรที่หนึ่งกับพันธมิตรที่สามโดยตรงเลยเหรอ?

“พวกเราพันธมิตรที่สองไม่ได้ให้วิลทำแบบนี้มาก่อนนะ อีกทั้งพวกเราสนับสนุนสนธิสัญญาสันติภาพอยู่ล่ะ พวกเราล้วนไม่เคยคิดที่จะทำลายสนธิสัญญาสันติภาพมาก่อนเลย ทั้งหมดนี้ล้วนจะให้วิลรับผิดชอบด้วยตัวเองคนเดียว”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นมือปืนซุ่มยิง, นักรบรบประชิดที่เขาเรียกใช้และเครื่องบินทิ้งระเบิดที่เขาเรียกเข้ามาล่ะ? สายตาของผมไม่ได้ถือว่าดีมาก แต่ผมมองเห็นได้ชัดที่เขียนอยู่ข้างบนนั้นคือสำหรับใช้ในกองทัพ”

เนี่ยเฟิงไม่คิดที่จะให้วิลได้ดีเลย แม้ว่าครั้งนี้พันธมิตรที่สองย่อมจะปัดให้สะอาด แต่วิลหนีไม่พ้นแล้ว

สายตาที่วิลจ้องมองไปยังเนี่ยเฟิง คล้ายดั่งจะพ่นไฟออกมา เขาอยากให้เนี่ยเฟิงตายในตอนนี้เลยใจจะขาด

ถ้าหากไม่ใช่มีกุญแจมือบ้านี้ล็อกมือสองข้างของเขาไว้ เขาถูกขังไว้อยู่บนที่นั่งของจำเลย เป็นไปได้มากที่เขาอาจจะกระโดดออกไปแล้ว

แต่ถึงแม้ว่าเขากระโดดออกไปก็ไม่มีประโยชน์เช่นกัน เพราะว่าเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะเป็นคู่ต่อสู้ของเนี่ยเฟิง

ผู้รับผิดชอบของพันธมิตรที่สองได้ยินเนี่ยเฟิงยกตนข่มท่าน เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมา ก็ไม่รู้ว่าเนี่ยเฟิงไอ้คนนี้ตกลงมีภูมิหลังอะไรกันแน่ ครั้งนี้คนที่ไปขึ้นศาลล้วนเป็นคนของสามพันธมิตรใหญ่ และเห็นได้ชัดว่าเนี่ยเฟิงไม่ได้เป็นคนของพันธมิตรไหน……

“คุณผู้ชายคนนี้คุณไม่ใช่คนของสามพันธมิตรใหญ่ ดังนั้นขอคุณอย่าเอ่ยปากพูด และก็อย่าปลุกปั่นอารมณ์ของคนทั้งหลายเช่นกัน”

ในเวลานี้ทนายของพันธมิตรที่สองเอ่ยปากแล้ว พวกเขาย่อมหวังว่าเรื่องนี้จะเป็นเรื่องใหญ่กลายเป็นเรื่องเล็ก เรื่องเล็กกลายเป็นไม่มีเรื่องอย่างแน่นอน ถึงยังไงนี่เกี่ยวข้องถึงผู้บริหารระดับสูงของสามพันธมิตรใหญ่

“งั้นก็พูดได้ว่าอยู่ในสายตาของพวกคุณ ผู้บริสุทธิ์ใจตายแล้วก็แล้วกันไป ก็ไม่ต้องตัดสินชี้ขาดพฤติการณ์ที่กระทำผิดของวิลเล้ว ใช่ไหม?”

“คุณผู้ชาย พวกเราไม่เคยพูดอย่างนี้มาก่อนนะ ขอคุณอย่าขุดอยู่กับปัญหาที่ไม่สามารถแก้ไขได้”

“พวกคุณไม่ต้องพูดมากขนาดนั้นเลย พูดถึงที่สุดก็คือรังแกเนี่ยเฟิงที่เป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง ตอนนี้ฉันบอกกับพวกคุณเนี่ยเฟิงไม่ใช่คนธรรมดานะ เขาเป็นว่าที่สามีของฉัน เดิมทีฉันกับว่าที่สามีของฉันจับกลุ่มวิ่งมาราธอนอยู่ แต่กลับถูกวิลวางแผนทำร้ายเกือบเสียชีวิต ถ้าหากไม่ใช่ว่าที่สามีของฉันฉลาดเฉียบแหลม ตอนนี้เป็นไปได้ยังไงที่ฉันจะอยู่รอดยืนอยู่ที่นี่ฟ้องวิลได้อีกล่ะ?”

ลิซ่ารู้ว่าพวกเขาอยากจะกดอัดเรื่องนี้ต่อไป

เดิมทีลิซ่าก็ไม่เคยคิดว่าแนวโน้มของเรื่องนี้จะราบรื่นเช่นนี้ ประเด็นหลักคือวิลกระหืดกระหอบแค้นอับอายจนโกรธ คิดว่าเนี่ยเฟิงเป็นคนธรรมดาคนหนึ่ง ด้วยเหตุนี้จึงเผยทั้งหมดออกมาให้เห็น

อย่างนี้สมปราถนาของพวกเขาพอดี

เคลต์ชื่นชมมากๆจ้องมองไปยังเนี่ยเฟิง ไอ้คนนี้มีความกล้ามีกุศโลบาย ความกล้าหาญเหนือคนจริงๆ

“สรุปว่าเรื่องนี้เป็นไปไม่ได้ที่พวกเราจะยอมปล่อยแน่ การลงโทษอย่างเฉียบขาดที่ควรมีก็ต้องมีแน่นอน เหมือนคนแบบนี้ ใครจะรู้ว่าเขาจะทำการจลาจลอีกครั้งหรือไม่ล่ะ?”

ทุกคนล้วนอยากรู้อยากเห็นมากๆ เพราะว่าพวกเขาล้วนไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าลิซ่ามีว่าที่สามีคนหนึ่ง พูดได้อีกว่าถึงแม้ลิซ่าจะหาว่าที่สามี ก็ควรจะหาคนที่สมฐานะ เนี่ยเฟิงคนนี้แม้แต่ได้ยินพวกเขาล้วนไม่เคยได้ยินมาก่อน

เขามาจากตระกูลสูงศักดิ์ของฝั่งตะวันออกเหรอ? หรือว่าเป็นลูกชายเจ้าเมืองของเมืองไหนล่ะ? หรือเขาอาจจะเป็นผู้มีอิทธิพลฝั่งไหนอีกล่ะ?

ตอนนี้คนทั้งหลายคาดคะเนคาดการณ์สถานะของเนี่ยเฟิงอยู่ และเวลานี้เนี่ยเฟิงกลับยกตนข่มท่านทำให้ผู้พิพากษาจำเป็นต้องทำการตัดสินที่พอใจให้กับพวกเขาสักหน่อย

เดิมทีวิลสามารถโทษเบาได้นะ ถึงยังไงครั้งนี้ก็ไม่ได้ทำให้บุคคลใดเสียชีวิตเลย

สำคัญที่สุดคือเจ้าเมืองน้อยเมืองทองและลิซ่าลูกสาวของผู้บังคับบัญชาพันธมิตรที่หนึ่งก็ไม่ได้เป็นอะไรมากเช่นกัน

แต่อยู่ภายใต้การใช้ประโยชน์จากสถานการณ์ชนะด้วยแรงน้อยของเนี่ยเฟิง สภาพการณ์เกิดการเปลี่ยนทิศทางเลย

ตอนนี้ทุกคนก็ไม่กล้าช่วยวิลพูดแล้ว พูดได้อีกว่า คนของพันธมิตรอื่นๆล้วนหวังว่าวิลจะได้รับการลงโทษอย่างเฉียบขาดที่เข้มงวด

“อีกทั้งตามที่ผมรู้ ก็ไม่ได้เป็นครั้งแรกที่วิลทำร้ายคนเช่นกัน มีคนมากมายในโรงเรียนที่ได้รับการกดขี่ประทุษร้ายจากพวกเขา ผมคิดว่าทุกคนที่นั่งอยู่ที่นี่ล้วนยังคงชัดเจนมาก”

พอคำพูดนี้ของเนี่ยเฟิงพูดออกไป คนทั้งหลายล้วนเงียบไปเลย วิลโมโหทันทีร้องพูดว่า “นั่นพวกเขาควรรับบาปกรรมที่ก่อไว้!”

“พวกคุณดูคู่กรณีสิยังยืนกรานในความผิดพลาดอย่างโงหัวไม่ขึ้นแบบนี้อยู่เหมือนเดิม เขาล้วนไม่รู้สึกว่าตนเองทำผิดเลยสักนิด หรือว่าเป็นหรือตายของคนเหล่านั้นก็ไม่สำคัญแล้วใช่ไหม?”

“ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง ฉันสงสัยว่าความตายของหลุยส์มีความเกี่ยวข้องกับวิล พวกเขาทั้งสองล้วนเป็นศัตรูคู่แค้นมาโดยตลอด ตั้งแต่วันแรกที่เจอกันพวกเขาก็ชกต่อยกันแล้ว!”

ในเวลานี้ลิซ่าดูเหมือนนึกถึงอะไรได้ เธอจ้องมองไปยังวิล

ถึงยังไงเขาล้วนต้องตายแล้ว เพิ่มข้อกล่าวหาบนกายอีก นั่นจะยังไงล่ะ?

ถึงแม้ลิซ่าไม่รู้ว่าตกลงเป็นใครฆ่าหลุยส์กันแน่ เพียงแค่วิลก่อกรรมทำชั่วไปหมด ถ้าหากเขาจะฆ่าหลุยส์ก็อาจจะไม่ใช่เรื่องที่แปลกประหลาดอะไรเช่นกัน

“คุณอย่ากุเรื่องขึ้นมาใส่ร้ายคนอื่นนะ ผมจะไม่ยอมรับข้อกล่าวหานี้ ผมไม่เคยฆ่าหลุยส์มาก่อน!”

แต่น่าเสียดายแล้ว คำพูดนี้ของวิลไม่มีใครเชื่อถือแล้ว เพราะว่าเขาประสงค์วางแผนประทุษร้ายลิซ่าของพันธมิตรที่หนึ่งจริงๆ นี่เป็นเรื่องที่ทำการตัดสินชี้ขาดแล้ว

สุดท้าย วิลยังคงถูกตัดสินลงโทษประหารชีวิตด้วยปืน วิลก็นึกไม่ถึงเรื่องถึงขนาดเดินถึงขั้นนี้ แต่เขายังคิดอยู่ว่าบิดาจะมาช่วยเขาเหมือนเดิม