พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม - บทที่ 564 เหรียญทองหมื่นล้าน

หญิงสาวคนแรกใช้ราคาห้าล้านตกลงการค้าขาย

ในเวลานี้เนี่ยเฟิงได้ยินพวกเขาคุยเรื่อยเปื่อยอยู่อีก

“ในครั้งนี้คุณภาพทาสดูแล้วยังถือว่าไม่เลว คนแรกก็มีคุณภาพเช่นนี้แล้ว ก็ไม่รู้ว่าคนต่อไปจะเป็นแบบไหน”

เนี่ยเฟิงจ้องมองไปยังเดรัจฉานในคราบมนุษย์เหล่านี้อย่างเย็นชา ตอนที่เขาปฏิบัติภารกิจก็รู้แล้ว อยู่บนโลกนี้มีเรื่องไม่ยุติธรรมมากมาย

งานประมูลดำเนินการดั่งไฟที่โหมไหม้เป็นไปอย่างคึกคัก ดำเนินการถึงช่วงหลัง สินค้าที่เอาออกมาทำการประมูลจะยิ่งสวยยิ่งหล่อมากขึ้น ทำให้คนใจสั่นไหวเหลือเกิน

เนี่ยเฟิงล้วนไม่ได้เข้าร่วมการประมูลมาโดยตลอด และทาสที่หลังจากเข้าร่วมการประมูลแล้วถูกกักขังไว้อยู่ในกรงข้างๆ พวกเขาสบตากันไม่รู้ว่าต่อจากนี้จะเกิดอะไรขึ้นเลย รู้เพียงว่าพวกเขาถูกติดป้ายราคาขายให้กับคนอื่นแล้ว และพวกเขาไม่ได้เงินเลยสักนิด

“สินค้าประมูลชิ้นสุดท้าย”

พิธีกรมองตระกูลผู้ดีที่นั่งอยู่นั้นมองแล้วมองอีก จากนั้นเชิญสินค้าประมูลชิ้นสุดท้ายออกมา นี่เป็นหญิงสาวที่สวยดั่งนางฟ้าคนหนึ่ง ดูแล้วก็เหมือนเอลฟ์ที่อยู่ในป่าทึบ ทั้งบริสุทธิ์ไร้ที่ติจนเหมือนเป็นทูตสวรรค์อีก คนคนนี้ไม่ใช่คนอื่น เป็นอะเดค่านั่นเอง

ตั้งแต่แรกเนี่ยเฟิงก็รู้ว่าอะเดค่าหน้าตาสวยมาก ยังไม่ได้ผ่านการตกแต่งเธอก็เหมือนดั่งหยกสวยอย่างนั้นแล้ว ตอนนี้ผ่านการตกแต่งของผู้จัด เธอก็เหมือนของขวัญที่งดงามประณีตเลิศล้ำที่สุดชิ้นหนึ่ง

แม้ว่าเธอก็รู้สึกหวาดกลัวเช่นกัน แต่สิ่งที่ยิ่งมีมากมายอยู่ในตาคู่นั้นคือความโกรธแค้น เธอกัดฟันหลังอย่างแน่นจ้องมองด้วยสายตาโมโหกับทุกคนที่นั่งอยู่ ถึงแม้ว่าตรงที่นั่งผู้ชมจะดำปิ้ดปี๋ทั้งมองไม่เห็นหน้าตาของคนเหล่านี้ด้วย แต่อะเดค่ายังคงจ้องมองอยู่อย่างโกรธแค้น

อะเดค่าหน้าตาสวยคล้ายเช่นดั่งทูตสวรรค์ บนใบหน้าเธอกลับมีความโกรธแค้นที่ทำให้คนเห็นสีหน้า แสดงถึงความประทับใจอยู่ นิสัยบ้าระห่ำที่ยังไม่ได้สอนให้เชื่องแบบนั้น ทำให้พวกตระกูลผู้ดีที่นั่งอยู่อยากจะเคลื่อนไหว

“ราคาประมูลเริ่มต้น สิบล้าน!”

“ห้าสิบล้าน!”

“หนึ่งร้อยล้าน!”

“สองร้อยล้าน!”

“สามร้อยล้าน!”

ไอ้คนกลุ่มนี้บ้าไปแล้วจริงๆเลย ราคานี้ถึงขนาดเป็นหนึ่งร้อยล้าน หนึ่งร้อยล้านบวกขึ้นไป!

เนี่ยเฟิงทำตายี๋แล้วทำตายี๋อีก จ้องมองฉากนี้อยู่อย่างเย็นชา

อะเดค่าถูกเทปใสปิดปากไว้ ดังนั้นเธอไม่สามารถพูดได้เลยสักนิด เธอถูกกักขังอยู่ในกรงก็ไม่สามารถดิ้นรนได้เช่นกัน ได้เพียงแต่เย็นชาจ้องมองไปยังคนกลุ่มนี้ นัยน์ตาคู่นั้นเขียนเต็มไปด้วยความโกรธแค้นกับไม่ยอม!

ถ้าพอดูละเอียดหน่อยก็จะสามารถมองเห็นความหวาดกลัวแบบนั้นที่อยู่นัยน์ตาของอะเดค่า

อะเดค่ากำกำปั้นอย่างแน่น ในใจหวาดกลัวสุดขีดเลย ตอนนี้เธอเสียใจภายหลังอยู่เหลือเกิน พวกน้องๆก็ไม่รู้ว่าถูกเจ้าเมืองเมืองกู่ปาพาไปที่ไหนแล้ว ถ้ารู้ตั้งแต่แรกก็ไม่ควรเชื่อไอ้คนที่วางมาดภูมิฐานมีศีลธรรมคนนี้!

อะเดค่าก็รู้สึกว่าตนเองโง่มากจริงๆ ตั้งแต่แรกก็ควรจะไปถามเนี่ยเฟิงก่อน เนี่ยเฟิงดูแล้วมีประสบการณ์และความรู้ที่กว้างขวาง น่าจะให้คำแนะนำแก่เธอบ้างเล็กน้อยจึงจะใช่

แต่ว่าเครื่องสื่อสารที่อะเดค่าพกติดตัวล้วนถูกเก็บไปหมดแล้ว ตอนนี้เธอได้เพียงแต่ระเหเร่ร่อนตามใจคนจะฆ่าจะแกงอยู่ที่นี่

อะเดค่าไม่สมัครใจอย่างมาก เธอรู้ว่าหน้าตาของตนเองเด่นกว่าเพื่อน แต่เธอล้วนไม่เคยคิดมาก่อนที่จะใช้หน้าตาของตนเองไปหาเงิน เธอยิ่งอยากจะอยู่ด้วยจิตวิญญาณที่กล้าหาญซื่อสัตย์ แต่ฟ้ากลับไม่ให้โอกาสนี้แก่เธอ

ตอนนี้เธอก็เหมือนดั่งลูกแกะที่ตามใจคนจะฆ่าจะแกง อยู่บนเวทีที่งดงามนี้ เธอกลายเป็นสินค้าชิ้นหนึ่งให้คนทำการประมูลตามใจ และราคาการประมูลนั้นเป็นสิ่งที่เธอล้วนไม่กล้าคิดมาก่อน

เธอหวาดกลัวเหลือเกินอีกทั้งอยากจะร้องไห้ออกมา เธอขอบตาแดงแล้ว เธอระงับไม่ได้ที่จะคิดถึงเนี่ยเฟิง ถ้าหากเนี่ยเฟิงสามารถมาช่วยเธองั้นก็ดีแล้ว แต่เนี่ยเฟิงไม่รู้ถึงสถานการณ์ในตอนนี้ของเธอเลยสักนิด

สาเหตุที่อะเดค่าไม่ได้บอกกับเนี่ยเฟิง ก็คือไม่อยากจะเพิ่มความยุ่งยากให้กับเนี่ยเฟิง เพราะอะเดค่าคิดอยู่ว่าเนี่ยเฟิงยังมีเรื่องที่ต้องทำ

เพียงแค่นึกไม่ถึงว่าตนเองถึงขนาดจะตกอับร่อนเร่ถึงขั้นนี้ นี่ทำให้อะเดค่าเสียใจมากๆ ไม่สามารถรับได้

“สองพันล้าน! ยังมีคนจะเพิ่มราคาอีกไหม? นี่เป็นราคาสูงสุดแล้วเหรอ?”

ตามปกติถึงแม้ว่าเป็นทาสที่สวยดั่งนางฟ้าก็ประมูลราคาอย่างนี้ออกมาไม่ได้ อะเดค่าสามารถประมูลราคานี้ออกมา เป็นสินค้าที่ประสบความสำเร็จมากแล้ว พิธีกรล้วนจะควบคุมปากของตนเองไม่ไหวแล้ว

“ดี! สองพันล้านครั้งที่หนึ่ง! สองพันล้านครั้งที่สอง! สองพันล้าน……”

“หมื่นล้าน”

ในเวลานี้เสียงเสียงหนึ่งลอยดังขึ้นมา ได้ยินเสียงเสียงนี้ คนทั้งหลายฮือฮา ตกลงเป็นใครถึงขนาดกระทำการยิ่งใหญ่เช่นนี้ ใช้หมื่นล้านซื้อทาสคนหนึ่ง ต้องรู้ว่าทาสเหล่านี้ถึงแม้ว่าสวยขนาดไหน สายเลือดของพวกเขาก็ไม่ได้แท้เท่าไหร่ มีมากมายล้วนเป็นเด็กกำพร้าจากสงครามหรืออาจเป็นคนที่มาจากประเทศอื่น

พวกเขาชั่งดูสักหน่อย ถ้าหากเป็นพวกเขาเป็นไปไม่ได้ที่จะใช้เงินมากมายขนาดนั้นซื้อทาสคนหนึ่งอย่างเด็ดขาด สองพันล้านเป็นราคาที่สูงมากๆแล้ว และคนที่ใช้สองพันล้านมาทำการประมูลคนนั้นเมื่อกี้ ได้ยินเนี่ยเฟิงใช้หมื่นล้านมาทำการประมูล เริ่มแรกมีความรู้สึกโมโหเล็กน้อย แต่คิดว่าคนที่สามารถคว้าเหรียญทองที่เป็นหมื่นล้านออกมาย่อมไม่ใช่คนธรรมดาอะไรแน่นอน

ไฟสปอตไลต์ส่องอยู่บนกายของเนี่ยเฟิงทันที การแต่งตัวของเนี่ยเฟิงดูแล้วก็เหมือนเป็นบุคคลที่รวยชั่วข้ามคืนคนหนึ่ง แต่บุคลิกดีทั้งตัวทั้งยังเหมือนบุตรผู้ประเสริฐ ในชั่วพริบตาเดียวทุกคนที่นั่งอยู่นั้นถึงขนาดไม่สามารถคาดคะเนว่าเนี่ยเฟิงคนนี้ตกลงมีภูมิหลังอะไรกันแน่

“หมื่นล้าน! ตกลงการค้าขาย! สินค้าชิ้นนี้เป็นของคุณผู้ชายแล้ว!”

อะเดค่ามองไม่ชัดว่าคนคนนั้นเป็นใคร ก็ได้ยินไม่ชัดเช่นกัน รู้สึกเพียงว่าเสียงของคนคนนั้นมีความคุ้นหูเล็กน้อย แต่ว่าอะเดค่าหวาดกลัวจนไม่ไหวแล้ว ดังนั้นไม่ว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นใคร อะเดค่าล้วนจะแสดงให้เห็นถึงการต่อต้านกับความหวาดกลัวออกมา

“ทำการประมูลสินค้าชิ้นสุดท้ายจบสิ้น เชิญทุกคนเสพสุขกับชีวิตยามค่ำคืนต่อไปเถอะ!”

หลังจากพิธีกรพูดจบ มีชายหญิงวัยหนุ่มสาวสวยงามออกมาจากหลังเวทีบ้างเล็กน้อย พวกเขาก็เหมือนเช่นดั่งสินค้าให้คนเลือกตามใจ และคนเหล่านี้ที่นั่งอยู่บนที่นั่งเมื่อกี้ก็มุ่งไปยังชายหญิงเหล่านั้นทั้งหมดเลย

ที่แท้ถึงขนาดเป็นปาร์ตี้ที่สกปรกเช่นนี้

“คุณผู้ชาย สินค้าของท่านส่งไปยังห้องหนึ่งศูนย์หนึ่งแล้ว นี่เป็นคีย์การ์ดห้อง ขอให้คืนนี้ท่านสนุก”

ในเวลานี้มีคนส่งคีย์การ์ดห้องเข้ามา คีย์การ์ดห้องใบนี้ยื่นมาถึงในมือเนี่ยเฟิง เนี่ยเฟิงจ้องมองคีย์การ์ดห้องใบนี้มองแล้วมองอีก จากนั้นเดินไปยังห้องหนึ่งศูนย์หนึ่ง

ในตอนนี้อะเดค่าถูกหมัดไว้ทั้งตัวอยู่ในห้องนอนไม่สามารถขยับตัว เธอขยับร่างกายอยู่อย่างรุนแรง แต่กลับไม่มีประโยชน์เลยสักนิด

ก็อยู่ในเวลานี้นอกประตูอยู่ดีๆ เสียงดังขึ้นพักหนึ่ง อะเดค่าอึ้งชะงักหนึ่งที เธอกลืนน้ำลายหนึ่งทีอย่างลำบาก เธอคิดดีแล้วจะทำให้ตายด้วยกันกับผู้ชายคนนี้ยังไง

หลังจากเนี่ยเฟิงเปิดประตูออกเดินเข้ามาเลย จ้องมองอะเดค่าที่นอนอยู่บนเตียง เนี่ยเฟิงปิดประตูไว้ เขาตรวจดูห้องนอนสักหน่อยตามความเคยชิน ที่นี่ไม่มีเครื่องดักฟังและไม่มีเครื่องเฝ้าสังเกตเลยเช่นกัน

“ฉันตักเตือนคุณ คุณอย่าเตะต้องฉัน ถ้าหากคุณกล้าเตะต้องฉัน งั้นฉันก็ตายกับคุณด้วยกัน!”

เนี่ยเฟิงขึ้นไปฉีกเทปใสที่อยู่บนปากของอะเดค่าออก อาจจะเป็นเพราะว่าติดนานเกินไป บนใบหน้าที่ถูกติดเทปใสของอะเดค่านั้นแดงขึ้นเล็กน้อย

หลังจากฉีกเทปใสออก อะเดค่าตักเตือนเนี่ยเฟิงอยู่อย่างโหดร้าย หลังจากเนี่ยเฟิงได้ยินมีความรู้สึกหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ แต่อยู่ภายใต้สภาพการณ์แบบนี้ อะเดค่ายังสามารถสงบขนาดนั้นถือว่าเก่งมากแล้ว

“คุณจะตายด้วยกันกับผมเหรอ?”

อะเดค่ายิ่งมายิ่งรู้สึกเสียงของคนนี้คุ้นหูมาก ดูเหมือนเคยได้ยินจากไหนมาก่อน

“นี่ไม่ใช่วิธีที่ดีนะ เพราะว่าความสามารถของคุณยังฆ่าผมไม่ได้”