พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม - บทที่ 567 โรงพยาบาลเซนเตอร์

เมื่อกี้เจ้าเมืองเมืองกู่ปาเกือบจะถูกเนี่ยเฟิงฆ่า ตอนนี้หวาดกลัวจนตัวสั่นไปหมดมานานแล้ว

เป็นไปได้ยังไงที่เขาจะปกปิดเรื่องที่ไปเกี่ยวข้องกับพวกเขาเวสลี่อีก เจ้าเมืองเมืองกู่ปากังวลว่าปกปิดต่อไปอีก เนี่ยเฟิงจะฆ่าตัวเองไปเลย ดังนั้นเจ้าเมืองเมืองกู่ปาได้แต่เอ่ยปากพูดว่า “ผมเพียงแค่พ่อค้าคนกลางคนหนึ่งเท่านั้น รับผิดชอบเพียงส่งพวกเขาไปที่ห้างประมูล สำหรับที่ไปของพวกเขา ผมก็ไม่รู้แล้ว”

เจ้าเมืองเมืองกู่ปาไม่ได้ปกปิดเรื่องใดๆเลยจริงๆ หลังจากเขาส่งคนไปที่ห้างประมูลและสถาบันการแพทย์ ได้เงินก้อนใหญ่แล้วก็กลับมาเลย

“สถาบันการแพทย์แห่งนั้นอยู่ที่ไหนล่ะ? ตกลงใครที่ให้เงินคุณ คุณรีบติดต่อกับเขา ถ้าหากว่าพวกเขาเวสลี่มีอันเป็นไปอะไร งั้นคุณก็ตายแน่เลย”

เนี่ยเฟิงจ้องมองเจ้าเมืองเมืองกู่ปาอยู่อย่างเย็นยะเยือก เจ้าเมืองเมืองกู่ปากลืนน้ำลายหนึ่งทีอย่างลำบาก เขารู้สึกคำพูดที่เนี่ยเฟิงพูดออกมาย่อมจะกลายเป็นจริงอย่างแน่นอน ดังนั้นเขารีบพยักหน้า

เจ้าเมืองเมืองกู่ปาก็สนใจมากขนาดนั้นไม่ได้แล้ว เขาโทรหาผู้รับผิดชอบของสถาบันการแพทย์ก่อนหน้านั้นคนนั้น ผู้รับผิดชอบได้รับสายจากเจ้าเมืองเมืองกู่ปาก็ดีใจมากเช่นกัน ยังคิดว่าเจ้าเมืองเมืองกู่ปาจะจัดหาสินค้าที่มีคุณภาพดีอะไรให้อีกล่ะ…..

เจ้าเมืองเมืองกู่ปาอยู่ภายใต้การวางแผนของเนี่ยเฟิง เขาได้ซักถามถึงสินค้าพวกนั้นที่ส่งไปครั้งก่อนของตนเอง ตอนนี้เป็นยังไงบ้างแล้ว? ผู้ที่รับผิดชอบกลับพูดตรงๆไม่อ้อมค้อม

“สินค้าชุดนี้ที่ครั้งก่อนคุณส่งเข้ามายังถือว่าใช้ได้ แต่คุณสมบัติทางกายล้วนไม่ค่อยเท่าไหร่ ต้องบำรุงรักษาระยะหนึ่งจึงจะสามารถใช้ได้”

ก็พูดได้ว่าตอนนี้พวกเขาปลอดภัยอยู่ พออะเดค่าได้ยินโทรศัพท์ฝั่งโน้นพูดเช่นนี้ ทันใดนั้นโล่งอกไปที โชคดีที่ยังไม่เป็นไร มิฉะนั้นเธอย่อมจะตำหนิตนเองมากแน่นอน เพราะว่าเธอถึงขนาดเชื่อคำพูดของเจ้าเมืองเมืองกู่ปาอย่างง่ายดาย ส่งพวกเขาไปยังทางตัน

“คุณผู้ชายผมก็รู้มากแค่นั้นล่ะ……..พูดได้อีกว่า สถาบันการแพทย์แห่งนั้นไม่ได้อยู่ภายใต้การคุ้มครองของผม มีเถ้าแก่ที่ยิ่งใหญ่กว่าอยู่เบื้องหลังพวกเขา ผมไม่มีทางที่จะเอาคนกลับคืนมา……..”

เจ้าเมืองเมืองกู่ปาพูดอย่างจืดชืดแบบนี้ แต่เนี่ยเฟิงไม่คิดที่จะปล่อยเขาไปเลย เนี่ยเฟิงจ้องมองเจ้าเมืองเมืองกู่ปาอยู่อย่างเย็นชา ชี้ไปยังเหรียญทองหลายหีบนั้นที่อยู่บนพื้นชี้แล้วชี้อีก

เจ้าเมืองเมืองกู่ปาที่ไหนยังจะกล้าเก็บเงินเหล่านี้ไว้ล่ะ เขาผลักเหรียญทองออกไปทันที

“เป็นผมที่เสียสติปัญญาจึงทำเรื่องที่โหดร้ายไร้มนุษยธรรมอย่างนี้ออกมา คุณจงอย่าสืบสวนหน้าที่รับผิดชอบกับผมเลย ผมสำนึกผิดแล้ว วันหลังผมไม่กล้าอีกแล้ว คุณปล่อยผมไปเถอะขอร้อง!”

“ผมรู้สึกว่าคนที่เหมือนอย่างคุณจะไม่รู้ว่าตนเองผิดที่ไหนอย่างเด็ดขาด ดังนั้นครั้งนี้ผมยังคงสั่งสอนคุณสักหน่อย ทำให้คุณรู้ว่าเรื่องที่คุณทำจะต้องชดใช้อยู่แล้ว”

หลังจากเนี่ยเฟิงพูดจบเดินไปยังเจ้าเมืองเมืองกู่ปา เจ้าเมืองรู้สึกถึงว่ามีความกดดันที่น่ากลัวอย่างหนึ่งกวาดมาอย่างรวดเร็ว ทำให้เขาไม่สามารถขยับตัวได้

โดยสัญชาตญาณเจ้าเมืองเมืองกู่ปารู้สึกถึงความหวาดกลัวโจมตีมา แต่เขาไม่มีทางหลบอีก ได้เพียงแต่เบิ่งตาค้างจ้องมองเนี่ยเฟิงเดินมายังข้างหน้าเขาอยู่

เนี่ยเฟิงยิ้มตาหยีจับนิ้วมือของเขาไว้ เจ้าเมืองรู้สึกปวดจี๊ดขึ้นมาต่อจากนี้นิ้วมือของเขาก็หักไปข้างหลังด้วยลักษณะที่แปลกประหลาดอย่างหนึ่งเลย เขาร้องเศร้าโศกเสียงหนึ่ง เนี่ยเฟิงไม่ได้คิดว่าจะปล่อยเขาไปเลย เขาเหมือนกับเลียนแบบสูตรสำเร็จรูป หักนิ้วอีกห้านิ้วของเจ้าเมืองเมืองกู่ปา

อยู่ในกระบวนการนี้ เจ้าเมืองเมืองกู่ปานอกจากร้องเศร้าโศก ไม่มีแรงกำลังรับมือใดๆ เนี่ยเฟิงยกเท้าขึ้นมาเหยียบนิ้วเท้าหลายนิ้วของเจ้าเมืองเมืองกู่ปาแตกเลย ทำให้มือกับเท้าล้วนไม่สามารถใช้ได้

“วันนี้ผมหักนิ้วมือของคุณ คือจะทำให้คุณรู้ว่าเงินบางอย่างไม่สามารถได้มาโดยผิดต่อมโนธรรม เหยียบเท้าของคุณหัก คือจะทำให้คุณอย่าวิ่งไปวิ่งมาไปทำร้ายคน”

หลังจากเนี่ยเฟิงทำสิ่งเหล่านี้เสร็จ ยึดเหรียญทองหลายหีบนั้นโดยตรง เจ้าเมืองเมืองกู่ปาที่ไหนยังจะสนใจได้มากขนาดนั้นล่ะ เขาเรียกองครักษ์ของตนเองมาทันทีส่งเขาไปรักษาที่โรงพยาบาล

การเหยียบของเนี่ยเฟิงช่างมีเทคนิคมากนะ นิ้วเท้าของเจ้าเมืองเมืองกู่ปาล้วนแตกเป็นจุณ ถึงแม้ว่าทำการผ่าตัดก็ไม่สามารถเดินได้ดีๆใช้นิ้วมือได้ดีๆอีกแล้ว ก็พูดได้ว่าวันหลังเขาอยากจะนับเงินล้วนนับเองไม่ได้อีกแล้ว

เจ้าเมืองเมืองกู่ปาอยากจะร้องไห้แต่ไร้น้ำตา ยังไงเขาก็นึกไม่ถึง นังหนูไร้เดียงสาอย่างอะเดค่าแบบนี้ ถึงขนาดมีนักล่าเงินรางวัลที่ร้ายกาจอย่างนี้อยู่เบื้องหลังหนุนหลังให้เธอ ก็ไม่รู้ว่านักล่าเงินรางวัลคนนี้ตกลงถูกใจอะไรอะเดค่า

เนี่ยเฟิงกับอะเดค่าทั้งสองคนนำทองคำหลายหีบนั้นกลับไปคลินิกแพทย์แผนจีน พวกเขาเมโดว์รออยู่ที่นี่จนร้อนใจแล้ว เห็นพวกเขาทั้งสองคนกลับมา เมโดว์ซุกเข้าไปซักถามทันทีว่า “พวกคุณกลับมาแล้ว! ถามเบาะแสอะไรมาได้หรือไม่? น้องสาวของฉันตกลงเธอถูกส่งไปที่ไหนแล้วล่ะ? ตอนนี้มีอันตรายแก่ชีวิตหรือไม่?”

เมโดว์ร้อนใจจนเเย่เเล้ว

“วางใจเถอะ พวกเราถามสถานที่อยู่ในปัจจุบันนี้ของพวกเขาได้แล้ว อีกทั้งแน่ใจว่าพวกเขายังไม่มีอันตรายแก่ชีวิต แต่พวกเรายังคงต้องรีบไปหาพวกเขาน้องสาวของคุณกับน้องชายของฉันเร็วหน่อย!”

อะเดค่าซาบซึ้งในบุญคุณมากๆจ้องมองเนี่ยเฟิงอยู่ ถ้าหากไม่ใช่เนี่ยเฟิง พวกเขาเป็นไปไม่ได้ที่จะรอดตายหลังจากภัยพิบัติเลยสักนิด ปัจจุบันนี้ก็เพราะว่าเนี่ยเฟิง พวกเขาถามได้ว่าเวสลี่ไปที่ไหนแล้ว

“จะต้องรีบหน่อยจริงๆ อะเดค่าพวกคุณรออยู่ที่นี่ ผมไปเดี๋ยวกลับ”

เนี่ยเฟิงพูดจบก็จะออกไป อะเดค่ารีบขวางคนไว้ เธอซักถามเนี่ยเฟิงว่าทำไมไม่พาเธอไปด้วย ประเด็นหลักคือเนี่ยเฟิงกังวลว่าที่นั่นจะมีอันตราย หากพาอะเดค่าไปด้วยเป็นไปได้มากจะทำให้เธอตกอยู่ในอันตราย

“เพิ่มอีกคนหนึ่งจะได้เพิ่มการดูแลประสานกันอีกส่วน คุณยังคงพาฉันไปด้วยเถอะ?”

“ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะพูดสิ่งเหล่านี้ พวกคุณรอผมอยู่ที่นี่อย่างเชื่อฟัง ไม่นานผมก็กลับ”

ฝ่ายตรงข้ามเป็นคนที่ทำสถาบันการแพทย์นะ อีกทั้งได้ยินสิ่งที่เจ้าเมืองเมืองกู่ปาพูดแล้ว ความหมายคราวๆก็คือคนกลุ่มนี้แส่หาเรื่องไม่ง่าย

มิฉะนั้นอยู่ภายใต้ที่ความตายคุกคามจริงๆ เจ้าเมืองเมืองกู่ปาย่อมจะจ่ายเงินไถ่ซื้อคนเหล่านั้นกลับมาแน่นอน

ในเมื่อเจ้าเมืองเมืองกู่ปาล้วนไม่สามารถ งั้นก็พูดได้ชัดเจนว่าไอ้คนคนนั้นร้ายกาจมาก เป็นไปไม่ได้ที่เนี่ยเฟิงจะให้พวกเขาอะเดค่าเอาตัวไปเสี่ยง

อะเดค่าก็รู้ว่า ถ้าถกถูกผิดอย่างนี้อีกต่อไปเป็นไปได้มากจะพลาดเวลาการช่วยเหลือที่ดีที่สุดไป แม้ว่าอะเดค่าจะช่วยอะไรไม่ได้ แต่เธอย่อมจะไม่เพิ่มความยุ่งยากอย่างเด็ดขาด

“คุณผู้ชายงั้นคุณไปเถอะ ฉันย่อมจะรอคุณอยู่ที่นี่อย่างเชื่อฟังแน่นอน!”

หลังจากเนี่ยเฟิงปลอบโยนพวกเขาเสร็จ จากนั้นชี้ไปยังทองคำหลายหีบที่อยู่บนพื้นนั้น ชี้แล้วชี้อีก พวกเขาจ้องมองทองคำหลายหีบนี้ล้วนมีความตื่นตลึงและรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย พวกเขาไม่รู้ว่าทองคำหลายหีบนี้มายังไงกันแน่

แต่ว่าสำหรับพวกเขามากล่าว ทองคำเหล่านี้เต็มเปี่ยมด้วยความยั่วยวนที่ยิ่งใหญ่จริงๆเลย

แต่เป็นไปไม่ได้ที่พวกเขาจะเอาเหรียญทองเหล่านี้ไปในเวลานี้ เพราะว่าพวกเขาชัดเจนว่าเหรียญทองเหล่านี้ไม่ได้เป็นของพวกเขาเลย

เนี่ยเฟิงมาถึงสถาบันการแพทย์ที่เจ้าเมืองเมืองกู่ปาติดต่อไว้แห่งนั้น พวกเขามีตัวแทนรับผิดชอบแห่งหนึ่ง ตัวแทนรับผิดชอบแห่งนี้เรียกว่าโรงพยาบาลเซนเตอร์

โรงพยาบาลเซนเตอร์แห่งนี้ไม่ถือว่าใหญ่มากเลย แต่กลับจับกุมข้อมูลกับทรัพยากรจำนวนมากในเมืองจันทร์ไว้

เนี่ยเฟิงมาถึงโรงพยาบาลเซนเตอร์โดยตรง “สวัสดี ที่นี่ผมมีสินค้าชุดหนึ่งอยากจะปล่อยออก ไม่รู้ว่าจะติดต่อผู้รับผิดชอบของพวกคุณที่นี่ได้หรือไม่”

เนี่ยเฟิงมาถึงหน้าเคาร์เตอร์ พูดกับพยาบาลน้อยแบบนี้โดยตรง หลังจากพยาบาลน้อยฟังแล้วตาสว่างขึ้นเลย ต้องรู้ว่า พวกเขาทำเรื่องแบบนี้จะสามารถได้รับค่าตอบแทนมหาศาลนะ