พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม - บทที่ 569 ตามรอย
“นั่นยังไงล่ะ?”
ลิซ่าได้ยินเนี่ยเฟิงพูดคำนี้ออกมา เธอล้วนตะลึงงันแล้ว
เป็นอย่างที่คิดไว้เนี่ยเฟิงเป็นคนที่ดีที่สุดในฝูงชนจริงๆ
“แต่ว่าคุณแค่ตัวคนเดียว พวกเขาคณะหนึ่ง พันธมิตรหนึ่ง ที่ไหนคุณจะเป็นคู่ต่อสู้ของพันธมิตรหนึ่ง…”
สิ่งที่ลิซ่าพูดนี้ก็เป็นคำที่จริงมากๆเช่นกัน ด้านหนึ่งเธอหวังว่าเนี่ยเฟิงจะสามารถกล้าหาญอย่างนี้ต่อไป อีกด้านหนึ่งก็หวังว่าเนี่ยเฟิงจะสามารถเจียมตัวสักหน่อย
ดังคำกล่าวที่ว่าคนมีความสามารถที่เหนือกว่าง่ายที่จะได้รับความอิจฉา…
“คุณกังวลอยู่เหรอ? เพราะคุณเคยบอกว่าผมเป็นว่าที่สามีของคุณมาก่อน ถ้าหากเรื่องนี้ถูกพบเห็นแล้ว งั้นคุณก็จะตกกระไดพลอยโจนไปด้วยถูกไหม?”
เนี่ยเฟิงดูเหมือนนึกอะไรออก เขารู้แจ้งกระจ่างในฉับพลันทันที
“ไม่ใช่นะ…” ลิซ่ายังไม่เคยคิดอย่างนี้มาก่อน
“ไม่เป็นไร คุณปัดความสัมพันธ์กับผมออกให้ชัดเจนโดยตรงก็พอแล้ว คนเหล่านั้นผมไปช่วยแน่ คุณไปหาคนหลายคนมาร่วมมือกับผมเถอะ ถ้าหากไม่มีงั้นผมก็ไปจ้างเอง”
“คนของฉันที่นี่ล้วนเป็นคนที่รู้จักรากเหง้าอีกทั้งการชกต่อยก็ยังเป็นมือดีมาก คุณจ้างเอาเองเกรงว่าค่อนข้างยากที่จะเชื่อฟังการวางแผน ฉันจะหาคนให้คุณ คุณส่งตำแหน่งให้ฉัน ฉันให้คนเหล่านี้ไปหาคุณโดยตรง”
หลังจากที่เนี่ยเฟิงวางสายลง ก็ได้ไปที่เมืองกู่ปาหาเจ้าเมืองอีกรอบ
ตอนนี้เจ้าเมืองดูน่าสงสารมากนอนอยู่บนเตียง แขนขาล้วนพันผ้าพันแผลอยู่ เขาเจ็บจนล้วนใกล้จะร้องไห้ออกมาแล้ว
“ไอ้หนุ่ม! ผมจะไม่ปล่อยคุณไปอย่างเด็ดขาด!”
“อืม? คุณไม่ปล่อยใครไปเหรอ?”
อยู่ดีๆเสียงของเนี่ยเฟิงดังขึ้น เกือบจะทำให้เจ้าเมืองตกใจจนตับแตก
เจ้าเมืองเหมือนเช่นดั่งเห็นผีจ้องมองเนี่ยเฟิงอยู่ เขายิ้มแห้งๆอยู่ว่า “ที่แท้เป็นคุณผู้ชายมาแล้วเหรอ? ขอโทษจริงๆ!”
เนี่ยเฟิงเห็นเจ้าเมืองเมืองกู่ปาขยับตัวไม่ได้แล้ว เขาปลื้มใจมากๆพยักหน้าแล้วพยักหน้าอีก
“แขนขาหักแล้ว รู้สึกยังไงล่ะ?”
เจ้าเมืองเมืองกู่ปาล้วนเคียดแค้นเนี่ยเฟิงแทบตายแล้ว แต่เขาล้วนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเนี่ยเฟิง
“ยัง ยังใช้ได้! คุณผู้ชายสั่งสอนได้ดี!”
แม้ว่าคำพูดของเจ้าเมืองเมืองกู่ปาพูดอย่างนี้ แต่ในใจไม่ได้คิดอย่างนี้นะ
“นี่เพียงแค่สั่งสอนคุณเล็กๆน้อยๆเท่านั้น คืนนี้ผมก็จะดำเนินการ เพื่อที่จะป้องกันคุณแอบไปส่งข่าว ผมตัดสินใจว่าจะทำให้คุณนอนไปสักสองวัน”
เนี่ยเฟิงยิ้มตาหยีจ้องมองเจ้าเมืองอยู่
เจ้าเมืองเบิกตาโพลง จ้องมองเนี่ยเฟิงหยิบเข็มเงินออกมา เขาขยุกขยิกร่างกายของตนเองอยู่อย่างบ้าคลั่ง เขาอยากจะวิ่งหนี แต่ทำไม่ได้เลยสักนิด!
“คุณ! คุณอย่าเข้ามา! คุณจงอย่าเข้ามาล่ะ!”
เจ้าเมืองเมืองกู่ปาไม่รู้ว่าเนี่ยเฟิงคิดจะทำอะไร แต่เขารู้สึกว่าเนี่ยเฟิงย่อมมาโดยไม่หวังดีแน่นอน!
เนี่ยเฟิงกลับไม่ได้ให้ช่องทางที่ยังเหลืออยู่แก่เจ้าเมืองเมืองกู่ปาต่อต้านเลยสักนิด——พูดได้อีกว่า ในตอนนี้ลักษณะท่าทีอย่างเจ้าเมืองเมืองกู่ปาแบบนี้ ถึงแม้ว่าอยากจะวิ่งหนีก็เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน
เนี่ยเฟิงฝังเข็มอยู่จุดหลับในของเจ้าเมืองเมืองกู่ปาโดยตรง ลงมือตรงจุดนี้จะต้องรู้หนักเบาแน่นอน มิฉะนั้นก็จะไม่มีทางช่วยเลย
เจ้าเมืองเมืองกู่ปาหลับในไปโดยตรง เนี่ยเฟิงออกไปอย่างพอใจมากๆ
ไม่นานคนที่ลิซ่าส่งมาก็มาแล้ว คนเหล่านี้ดูแล้วแข็งแรงมาก อีกทั้งชายหญิงล้วนมีหมด
“คนของฉันมาถึงแล้ว ฉันบอกกับพวกเขามาก่อนแล้ว ไม่ว่ายังไงล้วนต้องเชื่อฟังการวางแผนของคุณ คุณเอาแต่ใช้ก็พอแล้ว ไม่เป็นไร”
เนี่ยเฟิงให้พวกเขาเปลี่ยนเสื้อผ้า เปลี่ยนรูปโฉมสักหน่อย พวกเขาดูแล้วก็เหมือนคนที่อยู่ในสลัมโดยกำเนิด
เนี่ยเฟิงพอใจเหลือเกิน
หลังจากทำสิ่งเหล่านี้เสร็จ เนี่ยเฟิงซื้อรถคันหนึ่งมา ให้คนเหล่านี้ขึ้นรถไป เขาขนส่งคนไปยังชานเมืองโดยตรง
หลังจากมาถึงชานเมือง เป็นอย่างที่คิดไว้ที่นี่มีคนมารับต่อจริงๆ
เนี่ยเฟิงเหมือนคนที่วิ่งเต้นสุดขีด หลังจากส่งคนขึ้นไป เขาก็ขับรถออกไป
ตามความจริงเขาไม่ได้ออกไปเลย แต่ติดตามเข้าไป
เนี่ยเฟิงยังติดตั้งเครื่องดักฟังอยู่บนกายคนเหล่านี้ด้วย สะดวกในการยึดกุมข้อมูล
“สินค้าในครั้งนี้ดีมากกำยำล่ำสัน! ล้วนอาจจะไม่ต้องไปบำรุงรักษาอีก สามารถใช้ได้โดยตรง!”
“เจ้าเมืองเมืองกู่ปาได้ใจจริงๆ ก็ไม่รู้ว่าเขาไปหาสินค้าที่งดงามขนาดนี้มาจากไหน!”
“หลายวันก่อนผมยังได้ยินว่ามีมหาเศรษฐีคนหนึ่ง หัวใจเขาแย่มาก ตอนนี้ก็รอสินค้าที่สามารถจับคู่เข้ากันได้สำเร็จแล้ว ก็ไม่รู้ว่าในคนกลุ่มนี้จะมีหรือไม่เช่นกัน”
“ไอ้หยะ สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นเรื่องของอัตราที่อาจเป็นไปได้ ใครจะรู้ล่ะ?”
เนี่ยเฟิงทั้งฟังพวกเขาคุยเรื่อยเปื่อย ทั้งขับรถอยู่
ท้องฟ้ายิ่งมายิ่งมืดแล้ว รถก็วิ่งไปที่ไกลโพ้น
ไม่นานพวกเขาก็มาถึงโรงงานร้างในชานเมืองที่ไม่มีคน
ใครก็คิดไม่ถึง อยู่ใต้โรงงานร้างแห่งนี้ถึงขนาดมีโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
โรงพยาบาลแห่งนี้ก็ทำกิจกรรมแบบนี้โดยปริยายอยู่แล้ว
เนี่ยเฟิงขับรถตามไปอีกไม่ได้แล้ว ถ้าขับรถตามไปต่อละก็เป็นไปได้มากจะแหวกหญ้าให้งูตื่น
ดังนั้นเนี่ยเฟิงหาที่แห่งหนึ่ง จอดรถไว้ให้ดี ตามขึ้นไปต่อ
พวกเขาคนกลุ่มนั้นถูกพาเข้าไปในโรงพยาบาลใต้ดิน
ถึงโรงพยาบาล ฝีมือในการแสดงของคนกลุ่มนี้เยี่ยมมาก ไม่นานพวกเขาก็เสียงดังเอะอะขึ้นมา แต่ว่าคนที่นี่ก็เยอะมากเช่นกัน เพื่อที่จะมาปราบปรามคนเหล่านี้
“พวกคุณอย่าเสียงดังเอะอะเลย ผมบอกกับพวกคุณ เงียบหน่อยดีที่สุด ไม่งั้นลูกกระสุนของผมจะไม่มีตานะ!”
เป็นอย่างที่คิดไว้คนเหล่านั้นไม่กล้าพูดอีกเลยจริงๆ พวกเขาล้วนหวาดกลัวมาก
หลังจากปราบปรามคนเหล่านี้เสร็จ พวกเขาถูกพาเข้าไปเลย
ส่วนเนี่ยเฟิงแอบเข้าไปแล้ว
ที่นี่ใหญ่มาก ทั้งยังมีกล้องวงจรปิดจำนวนมาก ตอนที่เนี่ยเฟิงมาตั้งใจหาแล็ปท็อปเครื่องเล็กเครื่องหนึ่งมา เขาแฮ็กเข้าเน็ตเวิร์คของโรงพยาบาลแห่งนี้โดยตรง ควบคุมกล้องวงจรปิดของที่นี่ไว้
เนี่ยเฟิงผู้บุกรุกคนนี้ก็เดินเข้าไปอย่างองอาจอย่างนี้
โรงพยาบาลใต้ดินแห่งนี้ช่างทำเลียนแบบได้จนเหมือนมากจริงๆ ดูแล้วไม่ได้แตกต่างกันอะไรกับโรงพยาบาลตามระเบียบแบบนั้น กระทั่งยิ่งโออ่าหรูหรามากกว่า
เนี่ยเฟิงหยิบเสื้อกาวน์, หน้ากากกับแว่นตาชุดหนึ่งมาใส่ เขาเดินเข้าไปล้วนไม่ได้ถูกสงสัยเลยสักนิด
เขาตามทิศทางของคนกลุ่มนั้นไปเลย เป็นไปได้มากสถานที่ที่คนกลุ่มนี้ไปจะเป็นสถานที่ที่กักขังเวสลี่
เนี่ยเฟิงไหลลื่นไม่มีอุปสรรคตลอดทาง มาถึงห้องผู้ป่วยโดยตรง
ถ้าจะพูดว่านี่เป็นห้องผู้ป่วยห้องหนึ่ง ยังมิสู้พูดว่านี่เป็นกรงขังแห่งหนึ่งดีกว่า
พวกทาสที่สวมชุดผู้ป่วยอยู่ ถูกขังอยู่ข้างใน พวกเขาหวาดกลัวมาก แขนขาล้วนมีกุญแจมือ ไม่สามารถขยับตัวเลยสักนิด
พวกเขาหวาดกลัวไม่เป็นสุขจ้องมองหน้าต่างเล็กๆอันนั้น แต่หน้าต่างเล็กๆนี้ก็ไม่สามารถนำความรู้สึกว่าปลอดภัยใดๆให้กับพวกเขา
แป๊บเดียวเนี่ยเฟิงก็หาเด็กห้าคนนั้นที่อะเดค่ารับเลี้ยงไว้เจอ เวสลี่กำลังดูแลโนราอยู่ เด็กคนอื่นๆอีกสามคนก็พูดอะไรอยู่อย่างไม่เป็นสุข
เพราะว่าห้องผู้ป่วยทำการกันเสียงไว้แล้ว ดังนั้นคนที่อยู่ข้างนอกไม่ได้ยินเสียงข้างใน คนที่อยู่ข้างในก็ไม่ได้ยินเสียงพูดคุยจากข้างนอก
เนี่ยเฟิงเห็นพวกเขาปลอดภัยมาก โล่งอกไปทีเล็กน้อย
“เหว่ย คุณเป็นใครเหรอ?”
ก็อยู่ในเวลานี้ อยู่ดีๆเสียงเสียงหนึ่งดังขึ้น ตาทั้งคู่ของเนี่ยเฟิงขึงลับลง เขาหันหน้าไป มองเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่สวมใส่เสื้อกาวน์ที่กำลังใช้สายตาที่สงสัยจ้องมองเขาอยู่
“ผมเป็นหมอมาใหม่” เนี่ยเฟิงไอนิดๆเสียงหนึ่ง ตอบกลับแบบนี้
“หมอมาใหม่เหรอ? คุณชื่ออะไรล่ะ?”
ผู้ชายจ้องมองหน้าอกของเขาหนึ่งที ข้างบนมีป้ายชื่ออันหนึ่ง แน่นอนป้ายชื่อนี้ย่อมไม่ใช่ของเนี่ยเฟิงเลย
“นี่เห็นได้ชัดว่าเป็นเสื้อกาวน์ของหมอคนอื่น คุณทำไมต้องใส่ของคนอื่นล่ะ?”
หมอคนนั้นตื่นตัวมากๆ เขาถอยหลังไปก้าวหนึ่ง “ฮัลโหล่ ช่วยผมตรวจดูหน่อย มีคนคนหนึ่ง…”
ยังไม่ทันรอเขาพูดจบ เนี่ยเฟิงลงมือก่อนแล้ว!
เขาเข้าไปสองทีก็ทำให้หมอคนนี้ขยับตัวไม่ได้ เพียงแค่บนหัวเขายังมีกล้องวงจรปิดอยู่
“ติง ติง ติง!” แป๊บเดียวสัญญาณเตือนภัยดังขึ้นมาเลย!