พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม - บทที่ 587 ไม่มีรถไม่สะดวก
“ท่านเจ้าเมืองคุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม？”
หลังจากที่อะเดค่ามั่นใจว่าคนพวกนั้นไม่สามารถขยับตัวได้ก็รีบพุ่งตัวเข้าไปทันที และในเวลานี้เนี่ยเฟิงก็ยืนขึ้นท่ามกลางคนพวกนี้ แล้วมองดูพวกเขา ไม่มีใครลุกขึ้นมาได้ เขาจึงพยักหน้าอย่างพึงพอใจ
“อ๋อ พวกคุณมาพอดีเลย ให้ทีมวิศวกรมาเก็บกวาดหน่อยเถอะ บอกพวกเขาว่าค่าใช้จ่ายพวกนี้ผมชดใช้เอง”
เนี่ยเฟิงปัดมือไปมา หลังจากนั้นก็กวักมือเรียกพานฉางอันกับเมโดว์และคนอื่นๆ
เพราะเมโดว์เป็นห่วงอะเดค่ากับเนี่ยเฟิง ดังนั้นจึงแอบตามมาด้วย คิดไม่ถึงว่าเนี่ยเฟิงจะเก่งขนาดนี้
“บนตัวของไอ้พวกนี้มีอาวุธ พวกคุณไปค้นอาวุธพวกนั้นแล้วส่งไปที่คฤหาสน์ของเจ้าเมืองนะ สำหรับคนพวกนี้ก้ทิ้งออกไปข้างนอกซะ อย่าทำให้เมืองอิลลูชั่นของเราสกปรก ผมจะกลับไปดูในเมืองว่าพวกเขาได้รับบาดเจ็บหนักไหม แล้วให้การรักษาพวกเขา”
เนี่ยเฟิงพูดจบก็กลับไปยังคฤหาสน์เจ้าเมืองทันที อะเดค่า เมโดว์รวมถึงพานฉางอันทั้งสามมองหน้ากันไปมา คิดในใจว่าปกติเนี่ยเฟิงทำอะไรเฉียบขาดรวดเร็วอยู่แล้ว
พวกเก็บรวบรวมของที่อยู่บนตัวของคนพวกนี้อย่างอดทน ใส่เต็มสองกระสอบ
แน่นอนว่า ในตอนที่ค้นสิ่งของเหล่านี้ พานฉางอันปิดระบบความปลอดภัยด้วยตัวเอง ยังถอดแม็กกาซีนออกมา ถ้าปืนเกิดลั่นขึ้นมา พวกเขาจะซวยเอาได้ พานฉางอันเคยเรียนรู้กับพ่อของตัวเองมาเล็กน้อย ถึงจะไม่ถือว่าเก่งมาก แต่ก็รู้วิธีจัดการดี
หลังจากที่พวกเขาทั้งสามคนกลับไปก็เห็นเนี่ยเฟิงรักษาคนของทีมวิศวกรคนหนึ่งเสร็จแล้ว เหล่าสมาชิกในทีมของวิศวกรเหล่านี้ถูกกระทืบจนกระดูกเคลื่อน แต่เนี่ยเฟิงเป็นหมอเทพที่ยังมีลมหายใจอยู่ ใช้วิชาหมอคืนชีวิต ด้วยระยะเวลาแค่แป๊บเดียวก็สามารถรักษาพวกเขาหายแล้ว
“แจ๋วไปเลย！พี่เฟิง พี่เป็นวิชาการแพทย์ได้ตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย？”
พานฉางอันไม่เคยป่วยหรือได้รับบาดเจ็บแม้แต่ครั้งเดียวในโรงเรียนมาก่อน ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าเนี่ยเฟิงเป็นวิชาการแพทย์ ครั้งนี้พานฉางอันได้เปิดโลกสักที
เนี่ยเฟิงเช็ดมือไปมา เขาถามอย่างแปลกใจ
“ฉันไม่เคยบอกนายมาก่อนหรอ ว่าฉันเป็นวิชาการแพทย์น่ะ？”
“พี่ไม่เคยบอกผมแน่นอน ก่อนหน้านี้พี่บอกแค่ว่าพี่มียาที่สามารถทำให้ร่างกายแข็งแรง แต่ไม่เคยบอกว่าพี่มีวิชาการแพทย์ด้วย！ได้เห็นวิชาการแพทย์ของพี่นี่มันสุดยอดไปเลย ถ้าพี่เปิดคลินิกนะ คนมีเงินพวกนั้นต้องเหยียบธรณีประตูพวกเราพังแน่เลย พอคิดถึงอนาคตได้จับเงินจับทองจะไม่ใช่ความฝันอีกต่อไป！”
การสร้างเมืองอิลลูชั่นจะไปมีเงินเร็วกว่าการเป็นหมอช่วยคนได้อย่างไร？อีกอย่างทักษะการแพทย์นี้ถ้ามีฝีมือยอดเยี่ยมล่ะก็ ก็ไม่ต้องพูดถึงโรคอะไรที่รักษายากๆ งั้นพวกเขาก็สร้างรายได้มีเงินรวยเละเลยน่ะสิ？
เนี่ยเฟิงโบกมือไปมา“นี่เป็นแค่งานอดิเรกส่วนตัวเอง ถึงแม้ทักษะการแพทย์นี้จะสามารถช่วยชีวิตคนแล้วสร้างรายได้ได้ แต่สุดท้ายหาเงินมาได้ก็จะเป็นแค่ของตัวเอง ฉันอยากให้คนทั้งเมืองอิลลูชั่นใช้ชีวิตอย่างสงบสุข เป็นหนึ่งในดินแดนแห่งความสุขในท่ามกลางสงคราม”
พานฉางอันรีบดึงสติกลับมา เขาเกาหัวของตัวเองอย่างเขินๆ
“ดูสิสมองของผมไม่รู้ว่ามันทำมาจากอะไร ลืมเรื่องนั้นอีกแล้ว พี่เฟิงคิดรอบคอบจริงๆ！”
“จริงสิ ท่านเจ้าเมืองคะ นี่เป็นอาวุธที่เราพึ่งค้นมาได้ค่ะ อาวุธพวกนี้จะเอาไปไว้ที่ไหนคะ？”
เวลานี้เองอะเดค่าพูดแทรกขึ้นมา เนี่ยเฟิงมองไปที่ปืนที่อยู่ในกระสอบของพวกเขา ดังนั้นจึงเปิดกระสอบมาตรวจสอบดู คนพวกนี้ถนอมปืนของตัวเองดีจริงๆ ปืนพวกนี้ยังใหม่มาก
หลังจากที่เนี่ยเฟิงเก็บเรียบร้อย ก็นำของเหล่านี้ไปทำการแบ่งแยก หลังจากนั้นก็เอากล่องมาใส่ลงไป วางไว้ในคฤหาสน์ของเจ้าเมือง
“ช่วงนี้ฉันจะหาองครักษ์เมืองมาคุ้มกัน ถึงเวลานั้นจะเอาอาวุธพวกนี้แบ่งให้พวกเขา มีองครักษ์เมืองคอยคุ้มครองความปลอดภัยของพวกเรา จะไม่มีใครกล้ามารุกรานที่นี่อีก”
อะเดค่าที่ได้ยินเนี่ยเฟิงพูดแบบนั้น เธอจึงรู้สึกดีใจมาก เธอรีบปรบมือ
“ท่านเจ้าเมืองคิดรอบคอบจังเลยค่ะ！”
เนี่ยเฟิงนำปืนพวกนี้ไปเก็บไว้ในตู้นิรภัย เนื่องจากเป็นวัตถุอันตราย ถ้าถูกชาวบ้านธรรมดาเอาไป อาจจะเกิดเรื่องใหญ่ได้
“งานห้ามหยุดเดินนะ ทำต่อไป เดี๋ยวผมจะส่งทีมบอดี้การ์ดมาลาดตระเวนที่นี่ ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นให้โทรศัพท์หาผมก่อน ผมจะรีบตามมา”
เดิมทีเนี่ยเฟิงใช้เงินหาคนมาลาดตระเวนที่นี่ เพราะองครักษ์เมืองของเขายังไม่ได้รับการฝึกฝน แต่อีกไม่นานหรอก อีกทั้งการให้พวกเขาเข้าร่วมกับองครักษ์เมือง ยังสามารถพัฒนาความก้าวหน้าของพวกเขาอย่างก้าวกระโดด
อะเดค่าได้ยินคำพูดของเนี่ยเฟิงว่าเตรียมจะจากไป อะเดค่าไม่อยากให้เขาไป เพราะเนี่ยเฟิงพึ่งมาได้ไม่นาน
แต่อะเดค่าก็เข้าใจเหมือนกัน ว่าเนี่ยเฟิงจะต้องมีเรื่องที่ต้องจัดการ
ดังนั้นอะเดค่าจึงส่งเนี่ยเฟิงจากไป พานฉางอันตามเดินตามข้างๆเนี่ยเฟิง
หลังจากที่จัดการคนพวกนี้เรียบร้อยแล้ว เนี่ยเฟิงก็บอกว่ารู้สึกกระปรี้กระเปร่ามาก แต่การโบกรถที่นี่กลับใช้เวลาโบกไปนานแล้วแต่กลับยังโบกไม่ได้
หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งถึงได้โบกรถโดยสารคันหนึ่งได้ เนี่ยเฟิงกับพานฉางอัน สีหน้าของทั้งสองไม่สู้ดีนัก เวลานี้เองพานฉางอันก็เอ่ยขึ้นมาว่า
“พี่เฟิง จากนี้ไปเราต้องมาที่เมืองอิลลูชั่นบ่อยๆ เพราะฉะนั้นผมว่าเราไปซื้อรถมาขับเถอะครับ ผมรู้ว่าที่นี่มีแหล่งขายรถที่ค่อนข้างใช้ได้”
ก่อนหน้านี้เนี่ยเฟิงคิดจะซื้อรถ แต่เพราะเนี่ยเฟิงค่อนข้างยุ่ง ดังนั้นจึงเอาเรื่องนี้วางไว้ก่อน ไม่มีรถเป็นอะไรที่ค่อนข้างยุ่งยากจริงๆ
“นายพูดถูก ทางที่ดีเราไปหารถมาสักคันดีกว่า งั้นก็ไปแหล่งขายรถที่นายว่าแล้วกัน”
พานฉางอันรีบพยักหน้า ในมือยังถือเงินหนึ่งพันล้านที่เนี่ยเฟิงเป็นคนให้ เงินก้อนนี้เขาไม่กล้าใช้
พานฉางอันยังไม่กล้าใช้เงินก้อนนี้นัก เขาวางแผนจะนำเงินก้อนนี้ไปซื้อรถให้เนี่ยเฟิง
แต่เนี่ยเฟิงไม่ได้คิดเช่นนี้
กลุ่มชายชุดดำที่ถูกไล่ออกไป ค่อยๆฟื้นฟูกำลังกลับมาเล็กน้อย พวกเขาพยายามลุกมาจากพื้นอย่างทุรนทุราย คนที่เป็นหัวหน้าล้วงมือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วเขาก็โทรหาแอนโทนี่
“นายพลครับ ไม่ใช่ว่าเราจัดการเรื่องได้ไม่ดี แต่การต่อสู้ของไอ้หมอนั่นแข็งแกร่งมากจริงๆ เราไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา……”
“ทำงานไม่ดีก็คือทำงานไม่ดี ยังแก้ตัวอีก？！คนเยอะมากมายขนาดนั้นกลับจัดการไอ้เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนเดียวไม่ได้？ฉันเลี้ยงพวกแกไว้ทำไม！”
เดิมทีแอนโทนี่คิดว่าที่จะได้รับข่าวดี แต่คิดไม่ถึงว่า พวกหมอนี่จะทำล้มเหลว แอนโทนี่กำลังจบกาแฟอยู่ เขาโกรธจนปาแก้วกาแฟในมือลงพื้นจนแตกกระจาย
ชายชุดดำตัวสั่นจนไม่กล้าพูดอะไร กังวลว่าถ้าตัวเองพูดออกไปจะเจ็บตัว
“ตอนนี้พวกเขาอยู่ไหน？”
“พวกเขานั่งรถโดยสารออกไปแล้วครับ ทะเบียนรถผมยังจำได้ แต่ผมไม่รู้ว่าพวกเขาจะไปไหน”
ชายชุดดำเอาทะเบียนรถบอกกับแอนโทนี่ไป แอนโทนี่จึงรีบให้คนตรวจสอบทันที ผ่านไปไม่นานพวกเขาก็หาความเคลื่อนไหวของรถโดยสารคันนั้นเจอ
แอนโทนี่ไม่อยากลงมือด้วยตัวเอง แต่เขาอยากให้เนี่ยเฟิงตาย แน่นอนอยู่แล้วว่า จะปล่อยเนี่ยเฟิงไปง่ายๆไม่ได้
แอนโทนี่วางแผนจะทำให้เนี่ยเฟิงตายอย่างไร้เกียรติและศักดิ์ศรี สิ่งนี้เป็นสิ่งที่แอนโทนี่ต้องการ
ในตอนที่แอนโทนี่รู้ว่าเนี่ยเฟิงเป็นเจ้าเมืองของเมืองกู่ปา เขารู้สึกแปลกใจเล็กน้อย จึงให้คนไปตรวจสอบเนี่ยเฟิง แต่เนี่ยเฟิงตัวตนขาวสะอาดเกินไป ไม่เหมือนคนรวยอะไร ดังนั้นแอนโทนี่จึงมั่นใจว่าลิซ่าต้องเป็นให้ยกเมืองกู่ปาให้เนี่ยเฟิงอย่างแน่นอน