พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม - บทที่244 ทางเลือกของคนทำงาน
เฉินเว่ยหมินถูกกำจัดด้วยปืนนัดเดียว ในความเป็นจริงนี่เป็นวิธีตายที่ง่ายที่สุดแล้ว เป็นเพราะเนี่ยเฟิงเห็นแก่ที่เขารายงานเรื่องราวทั้งหมดจึงได้มอบความเมตตาให้
เนี่ยเฟิงค่อยๆพ่นลมหายใจออกมา แล้วเดินออกจากภัตตาคารอันวุ่นวายนี้ไปทันที
เขาได้ข้อมูลที่เขาอยากจะรู้แล้ว ตอนนี้ก็ไม่มีใครจะเป็นเสี้ยนหนามอะไรแล้ว เขากำลังจะเริ่มจัดการเก็บ
พอเนี่ยเฟิงกลับไปถึงโรงแรม เย่หรูเสว่ก็รู้สึกร้อนใจไปหมดแล้ว
“ทำไมนายไปนานขนาดนั้นแล้วไม่กลับมา หรือนายไม่รู้ว่าพี่หกอย่างฉันเป็นห่วงน่ะ？”
เย่หรูเสว่มองค้อนไปที่เนี่ยเฟิง เนี่ยเฟิงเองหยิบยาแก้แฮงค์ออกมาด้วยสีหน้าหงอยๆ“ผมไปซื้อมาตั้งหลายที่ก็หายาแก้แฮงค์ไม่ได้ ผมเลยให้คุณลุงคนขับรถช่วยไปซื้อที่คลินิกที่ไกลจากที่นี่มาก”
เย่หรูเสว่เห็นท่าทางน่าสงสารของเนี่ยเฟิงจะไม่อาจจะตำหนิได้อีกต่อไป ในใจมักจะรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยนัก เธอโทรหาเนี่ยเฟิงหลายสายมาก แต่เนี่ยเฟิงกลับไม่รับสายเลย
“ทีหน้าทีหลังจำไว้ด้วยว่าต้องรับโทรศัพท์ ไม่อย่างนั้นฉันจะเป็นห่วงมากนะ”
เย่หรูเสว่ที่รับยาแก้แฮงค์มาแล้ว จัดการดื่มไปหนึ่งอึก รู้สึกถึงความขมปร่า ใบหน้าของเธอนิ่วคิ้วขมวดเข้าหากัน
“มือถือแบตหมดพอดีน่ะ เลยไม่ได้รับสายจากนี้ไปผมจะพกพาวเวอร์แบงค์ก่อนออกจากบ้านรับประกันว่าแบตเตอรี่จะเต็มตลอดเวลาครับ！พี่หก เป็นห่วงผมมากขนาดนี้เลยหรอ？แต่อย่างไรผมก็เป็นผู้ชายนะครับ ถึงออกไปแล้วจะต้องพบเจอกับอันตราย ดูพี่ไม่เตรียมใจอะไรเลยนะ ถ้าหากพวกเขาแอบวางแผนชั่วขึ้นมา พี่ก็ต้องเจอกับอันตรายไม่ใช่เหรอ？”
เย่หรูเสว่กลอกตาหนึ่งครั้ง“จากสัญชาตญาณของพี่หกอย่างฉัน จะทำให้ตัวเองตกอยู่ในอันตรายได้อย่างไร อีกอย่างนะ วันนี้ที่ออกไปกินข้าวก็พานายไปด้วยไม่ใช่เหรอ？”
เนี่ยเฟิงบ่นพึมพำ“ถ้าผมไม่คะยั้นคะยอให้พี่พาผมไปด้วย ตอนนั้นพี่ยังรู้สึกรำคาญผมไม่อยากให้ผมไปด้วยอยู่เลย！”
“นี่！อย่าบ่นพึมพำแบบนี้นะ ฉันได้ยินหมดเลยนะเฟ้ย！”
เนี่ยเฟิงแลบลิ้น
“อืม？เสื้อผ้าของนายทำไมเป็นแบบนี้？นี่มันอะไรหรอ？”
เย่หรูเสว่หรี่ตาลง มองเห็นบนตัวของเนี่ยเฟิงเหมือนจะมีร่องรอยของคราบเลือด เธอจึงยื่นมือออกไปอยากจะสัมผัส เนี่ยเฟิงที่ก้มหัวมองลงไปแล้วเบี่ยงตัวหลบมือของเย่หรูเสว่ออก
“นี่เป็นรอยคราบเลือดไม่ใช่หรอ？”
ทันใดนั้นสีหน้าของเย่หรูเสว่ก็เคร่งขรึมในทันที เธอเอาแต่จ้องเนี่ยเฟิงไม่วางตา“นี่มันเกิดอะไรขึ้น！นายบอกความจริงฉันมาให้หมดนะ ห้ามปิดบัง ไม่อย่างนั้นฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่”
“เมื่อกี้เลือดกำเดาผมไหล……อาจจะเป็นเพราะช่วงนี้อากาศแห้งเกินไป ร่างกายเลยรับไม่ค่อยไหว”
ตอนนี้เข้าสู่ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว อากาศแห้งจริงๆนั่นแหละ เย่หรูเสว่ที่ได้ยินอย่างนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปในทันที“ในเมื่อเลือดกำเดาไหลแล้ว แบบนี้ไม่ได้การล่ะเรารีบกลับกันเถอะ ไปตรวจเช็กที่โรงพยาบาลของพี่สี่ให้พี่สี่ตรวจดูอาการหน่อย！”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่อากาศแห้งเกินไปจนเป็นร้อนในแค่นั้นเอง นี่มันเกี่ยวอะไรกันหรอ？”
เนี่ยเฟิงรีบส่ายหน้าทันที แต่เย่หรูเสว่ยังคงรู้สึกเป็นห่วง ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรต้องพาเนี่ยเฟิงกลับไปตรวจดูอาการให้ได้ ถึงจะวางใจลงบ้าง
เนี่ยเฟิงทำอะไรไม่ได้ จึงทำได้เพียงแค่ตามเย่หรูเสว่กลับเมืองจินไห่
แต่พอกำลังจะกลับนั้น ทีมของเย่หรูเสว่ก็ส่งภารกิจมา เย่หรูเสว่จึงทำได้เพียงแค่สั่งกำชับว่าจะต้องไปหาหมอ หลังจากนั้นกลับสู่ทีมไป
เนี่ยเฟิงไม่ได้ไปหาหมอ เพราะว่าเนี่ยเฟิงรู้ดีมันเป็นคราบเลือดของใคร นี่เป็นเลือดของเฉินเว่ยหมินที่กระเด็นออกมาอยู่บนตัวของตนเอง
เนี่ยเฟิงถอดเสื้อผ้าบนตัวของตัวเองแล้วโยนลงในถังขยะทันที หลังจากนั้นก็เดินไปอาบน้ำออกมา
ดูท่าแล้วเขาคงต้องไปที่เมืองเยี่ยนตูอีกครั้ง เพื่อไปตามหาคุณนายหลัน
คุณนายหลันต้องไม่ใช่หลันหยิงอย่างแน่นอน น่าจะเป็นผู้หญิงอีกคนในตระกูลหลัน
เขาจะไปดูให้เห็นกับตาหน่อยว่าตกลงเป็นผู้หญิงแบบไหนกัน ถึงได้มีจิตใจโหดเหี้ยมอำมหิตได้ถึงเพียงนี้ สังหารทั้งครอบครัวของเขา！
ตอนนี้พี่ใหญ่กำลังปวดหัวกับโปรเจ็คของอ่าวนกยูงอยู่ เนื่องจากนี่เป็นโปรเจ็คที่มันใหญ่มาก
จะทำโปรเจ็คนี้ออกมาให้ดีมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่ตอนนี้บริษัทเทียนหลงเป็นแหล่งอสังหาริมทรัพย์ที่ใหญ่ที่สุดในเมืองจินไห่
เพราะฉะนั้นเย่หรูเสว่จึงไม่ต้องเป็นกังวลว่าบริษัทของพวกเขาจะถูกบริษัทอื่นๆเอาเปรียบกดดัน
ในตอนที่เธอกลับมาก็พบเข้ากับเนี่ยเฟิงแล้ว
“เสี่ยวเฟิง？เธอไม่ได้ไปที่เมืองหนานหูกับน้องหกและน้องเจ็ดหรอกเหรอ？ทำไมถึงกลับมาเร็วขนาดนั้นล่ะ？”
“พี่ใหญ่ครับ！เห็นผมกลับมาแล้วพี่ไม่ดีใจหรอเหรอครับ？”
“เห็นเธอกลับมาฉันก็ดีใจนั่นแหละ”ชิวมู่เฉิงพยักหน้าด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ ปกติเธอเป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว
“เป็นเพราะพี่หกจัดการธุระเสร็จแล้ว เพราะฉะนั้นผมถึงได้กลับมาพร้อมกับพี่หกครับ พี่เจ็ดตอนนี้กำลังอัดรายการอยู่ อีกไม่นานน่าจะกลับเมืองจินไห่ พี่ใหญ่ครับ โปรเจ็คอ่าวนกยูงช่วงนี้มีความคืบหน้าไหมครับ？”
“ตอนนี้ยังอยู่ระหว่างการพัฒนาอยู่เลย รอจนกว่าการพัฒนาจะเสร็จสมบูรณ์ โปรเจคอ่าวนกยูงนี้ก็จะมีกำไรไม่น้อยเลย นี่เป็นโปรเจ็คใหญ่ที่สุดที่บริษัทเคยได้รับเลย พูดถึงมีหลายโปรเจ็คที่ตอนนี้ได้รับเงินก้อนสุดท้ายมาแล้ว มาสิ นี่เป็นส่วนของนาย”
ชิวมู่เฉิงพูดจบก็ยื่นบัตรใบหนึ่งไปให้เขา เนี่ยเฟิงที่มองบัตรใบนั้นด้วยความอดสงสัยไม่ได้“พี่ใหญ่ครับพี่เอาบัตรใบนี้ให้ผมทำไม？”
“แน่นอนว่าให้นายไปใช้นั่นแหละ นี่เป็นเงินค่าขนมของนาย นายไม่ต้องทำงานแล้ว จากนี้ไปพวกพี่ๆจะเลี้ยงนายเอง”
ชิวมู่เฉิงพูดอย่างมุ่งมั่นและเด็ดขาด สีหน้าของเนี่ยเฟิงหมดคำพูดทันที คนอย่างเขาจำเป็นต้องให้ชิวมู่เฉิงเลี้ยงด้วยเหรอ แต่ไหนแต่ไรมาเขาเป็นถึงผู้ที่ร่ำรวยที่สุดในประเทศเชียวนะ
“บัตรใบนี้ผมรับไว้ไม่ได้หรอกครับ พี่เก็บไว้เป็นเงินหมุนในบริษัทดีกว่า อีกอย่างผมก็ไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน อีกทั้งช่วงนี้ผมกำลังปรับตัวกับการทำงานของพี่ๆไม่ใช่หรอครับ！”
เนี่ยเฟิงรีบส่ายหน้าทันที เขากำลังคิดว่าถ้าเขารับบัตรใบนี้มานี่มันก็เท่ากับว่าเขาเกาะผู้หญิงกินน่ะสิ
“ถ้างั้นนายปรับตัวเป็นไงบ้าง？นายว่าตำแหน่งงานของพี่สาวคนไหนที่เหมาะกับนายงั้นเหรอ？”ชิวมู่เฉิงถามขึ้นอีกครั้ง
เนี่ยเฟิงยังคงเลือกงานที่เหมาะกับตัวเองไม่ได้ เพราะว่าเขาเป็นคนที่มีความสามารถรอบด้าน เมื่อก่อนเพื่อที่จะได้ใกล้ชิดกับเป้าหมายที่จะเข้าลอบสังหาร เขาถึงกับทำงานมาทุกอย่างแล้ว
เพราะฉะนั้นงานเหล่านี้สำหรับเนี่ยเฟิงแล้วไม่มีความยากเลยแม้แต่น้อย
“นายกำลังโกหกฉันใช่ไหม？นายยังหาตำแหน่งที่เหมาะสมกับนายไม่ได้ใช่ไหม แต่ก็ไม่ยอมรับเงินค่าขนมของพี่？”
ชิวมู่เฉิงกลอกตาใส่เนี่ยเฟิงอย่างสงสัย เนี่ยเฟิงคิดไม่ถึงว่าพี่ใหญ่จะเฉียบแหลมได้ขนาดนี้ มองทะลุเข้าไปในจิตใจของตน
“ไม่ใช่นะครับไม่ใช่ ผมคดได้แล้ว！มีตำแหน่งหนึ่งจริงๆนั่นแหละ ที่ผมรู้สึกสนใจ และเหมาะกับผม！นั่นก็คือ……”
“ฉันกลับมาแล้ว！ทำไมไม่คนต้อนรับฉันล่ะ？”
คนที่พูดไม่ใช่คนอื่นคนไกล นั่นก็คือโจวลี่ซือ
โจวลี่ซือหิ้วของพะรุงพะรังกลับมา ชิวมู่เฉิงอดที่จะสงสัยไม่ได้“ทำไมเธอถึงหิ้วของอะไรเยอะขนาดนี้？”
“พี่ใหญ่คะ ช่วงนี้ขอยืมบ้านพี่นอนก่อนได้ไหม？”
โจวลี่ซือพูดจบ ก็หยิบไวน์แดงขวดหนึ่งและกับแกล้มยื่นออกมา“ฉันซื้อกับข้าวมาแล้วนะ คืนนี้เรามาดื่มให้เมา ไม่เมาไม่เลิก！”
ในเวลาปกติโจวลี่ซือเป็นคนที่มีนิสัยร่าเริง อีกทั้งเป็นคนรักความเป็นธรรม โดยทั่วไปเธอเป็นคนที่มีความกล้าหาญและละเอียดอ่อน
เพียงแต่เนี่ยเฟิงรู้สึกว่าวันนี้โจวลี่ซือดูแปลกๆไปไม่เหมือนเดิม……
“พี่ใหญ่！ผมคิดได้แล้ว ผมอยากเป็นแอร์ชายครับ！ผมจะตามพี่ห้าไป！”เนี่ยเฟิงอาศัยจังหวะนี้ชิงตอบกลับไป