พี่สาวเจ็ดคนที่สวยสง่าของผม - บทที่347 การแข่งขันคู่
เนี่ยเฟิงหัวเราะเสียงเย็น เขาจะดูสิว่าไอ้หมอนี่คิดจะทำอะไร
เนี่ยเฟิงค้นเจอที่อยู่ของสถานต่อสู้ใต้ดินแล้ว จากนั้นก็ขับรถมุ่งมายังย่านที่คึกคักที่สุดของเมืองหนานหู
สถานต่อสู้ใต้ดินนี้คิดจะหายังต้องเสียเวลาไปพักหนึ่งจริงๆ
แต่ไม่ได้ยากสำหรับเนี่ยเฟิง
เนี่ยเฟิงหาสถานต่อสู้ใต้ดินเจออย่างรวดเร็ว เพิ่งจะเดินเข้าไป เขาก็ถูกการ์ดจำได้ทันที
“ไม่ทราบว่าใช่เนี่ยเฟิงหรือเปล่า?”
ชายที่เป็นหัวหน้าคนนั้นผอมมากจนดูราวกับหนังหุ้มกระดูก หน้าตาเขาเหมือนกับโครงกระดูกเป็นอย่างมาก
เห็นเพียงเขาถูมือไปมา มองเนี่ยเฟิงพลางยิ้มตาหยี
เนี่ยเฟิงพยักหน้า “ถูกต้อง นายเป็นใคร? ทำไมถึงรู้จักฉัน?”
“อ้อ คืออย่างนี้ครับ พวกเราได้รับการไหว้วานจากคุณเฉา……”
ชายที่ผอมแห้งคนนั้นยิ้มพลางยิ้มหนังสือสัญญาฉบับหนึ่งออกมา “นี่เป็นสัญญาระหว่างความเป็นกับความตาย พวกเขาจ้างนักมวยฝีมือระดับราชาที่เก่งกาจที่สุดของเราที่นี่ไว้แล้ว ราชาอะไหลกับคุณจะต่อสู้กัน คุณมีสองทางเลือก หนึ่งคือออกไปสู้ สองคือสละสิทธิ์”
เนี่ยเฟิงหัวเราะอย่างห้ามไม่อยู่ “ฉันยังคิดว่าพวกเขาไม่กลัว คิดไม่ถึงว่าจะหลบมาอยู่ที่นี่ ฉันจะออกไปสู้ และฉันก็รู้ว่าพวกเขาจะต้องอยู่ห้องวีไอพีตรงไหนสักแห่งของที่นี่อย่างแน่นอน หลังเสร็จเรื่องนี้พวกเขาจะต้องเป็นฝ่ายมาพบฉันเอง”
“เรื่องนี้ผมก็ไม่อาจรับประกันได้”
อีกฝ่ายส่ายศีรษะ
“ตอนนี้นายไปติดต่อพวกเขา ด้วยความสามารถของเรา ฉันคิดจะหาตัวพวกเขาออกมาก็ง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ ให้พวกเขาไปคิดใคร่ครวญให้ดี”
ชายคนนั้นกลอกตาทีหนึ่ง ได้แต่โทรศัพท์หาท่านเทพ
ตอนนี้ท่านเทพกับเฉากวงหมิงกำลังนั่งอยู่ในห้องวีไอพี หลังท่านเทพได้ยินรายงานจากลูกน้องเขา ก็พูดยิ้มๆ ว่า “คุณเฉา คุณว่าไง?”
เฉากวงหมิงกัดกรามกรอด “ตอบรับเขา!”
“คุณเฉาบอกว่าตอบรับคุณ”
เนี่ยเฟิงประทับรอยนิ้วมือของตนเองลงในนั้นทันที “งั้นฉันรับคำท้า”
ราชาอะไหลลงสนามน้อยมาก หนนี้ยังคงสู้กับมือสมัครเล่น จึงพบเห็นได้ยาก
แม้พวกคนใหญ่คนโตจะรู้สึกว่ามือสมัครเล่นคนนั้นจะต้องแพ้อย่างน่าสงสารอย่างแน่นอน แต่พวกเขายังคงอยากจะมาชมบุคลิกอันห้าวหาญของราชาอะไหลอยู่ดี
เนี่ยเฟิงรู้ว่านี่คือสถานต่อสู้ใต้ดิน ดังนั้นทุกอย่างที่นี่จะไม่มีทางถูกเผยแพร่ออกไป
เขาไม่กังวลว่าตนเองจะถูกผู้อื่นพบ สิ่งที่เขากังวลคือการถูกพวกพี่สาวเห็นเข้า ถึงเวลาพวกเธอจะต้องกังวลมากแน่ เขาไม่อาจทำให้พวกพี่สาวเป็นห่วงได้
ตอนที่ราชาอะไหลขึ้นสังเวียน ทั่วทั้งสนามต่างคึกคักกันหมด! ทุกคนต่างส่งเสียงโห่ร้องให้ราชาอะไหล แค่คิดดูก็รู้ว่าชื่อเสียงของราชาอะไหลโด่งดังแค่ไหน
ราชาอะไหลเป็นชายรูปร่างกำยำอย่างมาก เขาผ่านสังเวียนมาร้อยครั้ง เป็นแม่ทัพไร้พ่าย ไม่เคยลิ้มรสการพ่ายแพ้เลยสักครั้ง!
“ราชาอะไหล! ราชาอะไหล!”
ณ บนที่นั่งของผู้ชม เหลยจ้านทุ่มพลังส่งเสียงเรียกออกมาอย่างเต็มที่ ในมือเขาถึงกับมีธงที่ช่วยเพิ่มอานุภาพในการเชียร์โบกสะบัดไปมาอยู่ตลอดอีกด้วย
คนที่นั่งอยู่ด้านข้างเหลยจ้านคือฝูยานหรงและกลุ่มเพื่อน ฝูยานหรงเห็นราชาอะไหลที่อยู่บนสังเวียน ก็รู้สึกร้อนระอุขึ้นมาเช่นเดียวกัน
“ราชาอะไหลคนนี้เหมือนจะไม่ได้ออกมาแข่งนานมากแล้ว”
เหลยเทียนกอดอก ใช้สายตามองราชาอะไหลอย่างพิจารณา เขาเป็นคนที่ร้ายกาจอย่างมากจริงๆ
“ใช่แล้ว ครั้งนี้สู้กับมือสมัครเล่น เลยทำให้คนรู้สึกประหลาดใจมาก เมื่อก่อนเขาไม่มีทางสู้กับมือสมัครเล่นแน่ แบบนี้จะเป็นการทำลายชื่อเสียงของเขา”
เหลยจ้านรู้สึกแปลกใจมาก และไม่รู้ว่าคู่ต่อสู้เป็นคนอย่างไรกันแน่ถึงสามารถทำให้ราชาอะไหลลงมือได้
ราชาอาไหลขึ้นสังเวียน ทำให้ผู้ชมทั้งสนามต่างคึกคักกันหมด
“ต่อไป ขอแนะนำคู่ชกมือสมัครเล่นของเรา! ขอเสียงปรบมือต้อนรับเนี่ยเฟิง!”
แม้เสียงของพิธีกรจะมีพลังดึงดูดอย่างมาก แต่พวกผู้ชมกลับไร้การตอบสนอง พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเนี่ยเฟิงผู้นี้เป็นใครกันแน่
“เนี่ยเฟิง?”
เหลยจ้านกับฝูยานหรงทั้งสองคนมองสบตากัน ใจพวกเขาต่างเต้น “ตึกตัก” เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าเนี่ยเฟิงคนนี้ใช่เนี่ยเฟิงคนที่พวกเขารู้จักหรือเปล่า……
ในเวลานี้เอง เนี่ยเฟิงที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็เดินออกมา
ร่างกายท่อนบนเขาไม่ได้สวมเสื้อผ้า ท่อนล่างสวมกางเกงที่ใช้สำหรับการแข่งขัน กางเกงตัวนี้ยังคงยืมมาใช้ชั่วคราว
“พี่เฟิงนี่! เป็นพี่เฟิงจริงๆ ด้วย!”
เหลยจ้านชะงักอยู่กับที่ทันที!
“สวรรค์ พี่เฟิงบอกว่ามีธุระต้องไปทำ หรือว่าจะมาท้าสู้กับราชาอะไหลใช่ไหม? นี่มันจะโหดเกินไปแล้ว!”
คนอื่นๆ ก็อดตื่นเต้นขึ้นมาไม่ได้เช่นกัน
“นี่! ทำไมพวกนายยังใส่ผ้าโพกหัวของราชาอะไหลอยู่อีก! รีบถอดให้ฉันเดี๋ยวนี้! พวกเราต้องตะโกนเชียร์พี่เฟิงสิ!”
หลังเหลยจ้านรู้ตัวว่าคู่ต่อสู้ของราชาอะไหลคือเนี่ยเฟิง ก็รีบถอดผ้าโพกหัวบนศีรษะออกทันที กระทั่งธงก็ยังดึงลงมา “พี่เฟิงสู้ๆ!”
เสียงของเหลยจ้านดังกว่าคนอื่นๆ ทั้งสนามล้วนได้ยินกันหมด
เนี่ยเฟิงเงยหน้าขึ้นโดยสัญชาตญาณ หลังจากมองเห็นพวกเขา มุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อย
ช่างบังเอิญจริงๆ พวกเหลยจ้านบอกว่าจะมาดูราชาอะไหลแข่งต่อสู้ ใครจะรู้ว่าจะเป็นการแข่งต่อสู้ของเขา
“พี่เฟิงดูผอมมาก คิดไม่ถึงว่าตอนใส่เสื้อจะดูผอมตอนถอดเสื้อจะมีเนื้อหนัง! กล้ามเนื้อนี่! ยอดเยี่ยมมาก!”
ฝูยานหรงเองก็เห็นร่างกายของเนี่ยเฟิงแล้วเช่นกัน ไม่รู้ว่าจู่ๆ ทำไมถึงเขินอายขึ้นมาเล็กน้อย
อีกทั้งบนร่างกายสีข้าวสาลีของเนี่ยเฟิงล้วนมีแต่รอยแผลเป็นใหญ่น้อยเต็มไปหมด จึงดูราวกับติดเต็มไปด้วยเครื่องราช
“คนคนนี้เป็นใครกัน?”
“นั่นสิ ดูอายุยังน้อยอยู่เลย”
“ได้ยินว่าเป็นมือสมัครเล่น แสดงว่าไม่รู้กฎของการชกมวยสินะ?”
“อย่างนั้นก็จบเห่กันน่ะสิ มือสมัครเล่นคนนี้ไม่รู้ว่าจะต้านหมัดของราชาอะไหลได้เกินสองหมัดหรือเปล่า”
บนที่นั่งผู้ชม ทุกคนต่างสนทนากันขึ้นมาอย่างสนิทสนม พวกเขาไม่ได้คาดหวังกับการแข่งครั้งนี้ กลับรู้สึกว่ารู้ผลแพ้ชนะแล้ว
บางทีราชาอะไหลในความคิดของพวกเขาเป็นคนที่แข็งแกร่งเป็นพิเศษ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่เชื่อแม้แต่น้อยว่าเนี่ยเฟิงจะเอาชนะราชาอะไหลได้
ราชาอะไหลมองเนี่ยเฟิงขึ้นมาบนเวทีมวย เขาใช้สายตามองเนี่ยเฟิงอย่างจับผิด ก่อนจะพูดว่า “นายชกมวยเป็นไหม?”
เนี่ยเฟิงตอบยิ้มๆ ว่า “พอเป็นอยู่บ้าง”
ราชาอะไหลยิ้มเย็น ให้เขาสู้กับมือสมัครเล่นคนหนึ่งก็ไร้เหตุผลมากแล้ว เพียงแต่คิดไม่ถึงว่ามือสมัครเล่นคนนี้จะยังอวดเก่งอีก ถึงกับกล้าบอกว่าตัวเองพอเป็นอยู่บ้าง
“ฉันไม่มีทางออมมือให้หรอกนะ นายเตรียมตัวให้ดีล่ะ”
ราชาอะไรล้วนโจมตีอย่างสุดฝีมือเสมอมา เพราะเขาคิดจะใช้ความเร็วจัดการคู่ต่อสู้ให้ได้โดยเร็วที่สุด
เนี่ยเฟิงพยักหน้า “ไม่เป็นไร ฉันเองก็จะไม่ออมมือเหมือนกัน”
การแข่งครั้งนี้เป็นการต่อสู้อย่างอิสระ อันที่จริงหากไม่ใช่เพราะราชาอะไหลโผล่มา พวกผู้ชมก็ไม่คิดจะมาชมการแข่งครั้งนี้อย่างแน่นอน
ต่อให้มาถึงสถานที่แข่งขันในตอนนี้ พวกเขาก็รู้สึกว่าขาดความน่าสนใจอย่างเห็นได้ชัด เพราะพวกเขารู้สึกว่าคนที่ชื่อเนี่ยเฟิงคนนั้นน่าจะสู้ไม่ไหว
เพียงแต่คิดไม่ถึงว่า……
“เริ่มชกได้!”
หลังกรรมการเป่านกหวีด ราชาอะไหลกับเนี่ยเฟิงต่างคุมเชิงกันและกัน จากนั้นราชาอะไหลก็ทำการจู่โจมทันที!
เขาไม่มีแม้แต่จะออกหมัดหยั่งเชิงดูด้วยซ้ำ ก็พุ่งไปอยู่ตรงหน้าเนี่ยเฟิงทันที!
หมัดตรงของราชาอะไหลมีชื่อเสียงที่สุด หากโดนหมัดนี้เข้าไป ก็จะรู้สึกหัวหมุนอย่างแน่นอน!
แต่เนี่ยเฟิงกลับหลบหมัดของราชาอะไหลได้อย่างง่ายดาย ราชาอะไหลรู้สึกตกตะลึงต่อสิ่งนี้เป็นอย่างยิ่ง เขาทำได้ยังไงกัน?
“ว้าว! ความเร็วของพี่เฟิงช่างรวดเร็วมากจริงๆ! พี่เฟิงสู้ๆ!
เหลยจ้านสองตาเป็นประกาย ฝูยานหรงกลับรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาเล็กน้อย