พ่อจอมผยอง / คุณพ่อสายเปย์ - บทที่ 11 ขออภัย

บทที่ 11 ขออภัย

เมื่อเห็นสายตาที่จ้องมาของลู่เฉิน สีหน้าของสามีภรรยาวัยกลางคนก็เปลี่ยนไปทันที

ตอนนี้ไม่ใช่ปัญหาว่าลู่เฉินจะหน้าแตกหรือเปล่า

สิ่งที่พวกเขากังวลในตอนนี้คือลู่เฉินมีฐานะเป็นอะไรและเขาจะแก้แค้นต่อพวกเขาหรือเปล่า

ถ้าลู่เฉินเป็นคนใหญ่คนโตในกลุ่มแกรนด์ไฮแอทจริงๆ นั้นจะง่ายเกินไปที่จะมาแก้แค้นพวกเขา

แม้กระทั่งเขาเพียงแสดงความคิดนี้ออกมาสักหน่อย ก็จะมีกลุ่มคนที่ต้องการประจบสอพลอเขามาทำจนพวกเขาล้มละลาย

“ฉันจำได้ว่าคุณสองคนบอกว่าถ้าฉันสามารถซื้อเสื้อผ้าทั้งหมดที่นี่ได้ พวกคุณคนหนึ่งก็จะคุกเข่าขอโทษกับฉันและอีกคนจะคุกเข่าลงและเลียรองเท้าของฉัน” ลู่เฉินพูดด้วยกึ่งยิ้ม

สามีและภรรยาสองคนตัวสั่นทันที พวกเขากลัวอะไรสิ่งนั้นก็มาตาม

“คุณลู่ ฉันขอโทษครับ พวกเราไม่รู้ฐานะแท้จริงของคุณ โปรดยกโทษให้พวกเราและปล่อยพวกเราไปเถอะ” ชายวัยกลางคนรีบขอโทษลู่เฉิน ถ้าเขาถูกบังคับให้คุกเข่าขอโทษเขาจะรู้สึกอายมาก

“คุณลู่ เรารู้ว่าเราทำผิด เราไม่ควรแย่งเสื้อผ้าจากลูกสาวของคุณ โปรดยกโทษให้เราในครั้งนี้เถอะ เพราะมันจะมีอิทธิพลที่ไม่ดีต่อเด็ก” หญิงผู้ร่ำรวยกล่าวด้วยใบหน้าที่ซีดเซียว

ถ้าวันนี้เธอคุกเข่าลงและเลียรองเท้าของลู่เฉิน นั้นเธอไม่รู้ว่ามันจะส่งผลกระทบต่อชีวิตของลูกสาวเธอมากแค่ไหน

แน่นอนว่าถ้าลู่เฉินเพียงมีเงินซื้อเสื้อผ้าทั้งหมดในร้านนี้อย่างเดียว นั้นทั้งสองคนจะไม่ยอมทำตามที่เดิมพันไว้อยู่แล้ว มากสุดพวกเขาก็แค่จะถูกลู่เฉินล้อเลียนไม่กี่ประโยค จากนั้นพวกเขาก็จะไปที่ร้านอื่นเพื่อซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้ลูกสาวของพวกเขา

แต่เมื่อรู้ว่าลู่เฉินน่าจะเป็นคนใหญ่คนโตในกลุ่มแกรนด์ไฮแอท พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะตอบกลับสิ่งที่พวกเขาพูด

Grand Hyatt Groupเป็นกลุ่มที่ใหญ่ที่สุดในเมืองยวี่โจว ลู่จงในฐานะที่เป็นซีอีโอของGrand Hyatt Group ยิ่งมีชื่อปรากฏอยู่ในรายชื่อ Forbes ต้นๆ ของโลก

แน่นอนพวกเขาไม่กล้าไปยั่วผู้ชายคนมีอำนาจเช่นนี้

หลินอี้เจียและคนอื่น ๆ เห็นว่าคู่สามีภรรยาวัยกลางคนกลัวมาก พวกเขาจึงรู้เกิดความเกลียดชังในใจ

แม้ว่าลู่เฉินจะรู้จักคนคนนี้ แต่ก็ไม่น่าจถึงทำให้พวกเขาต้องกลัวขนาดนี้?

แต่หลินอี้เจียอยากรู้มากๆ ว่า ทำไมตอนนี้ลู่เฉินถึงรู้จักคนใหญ่คนโตอย่างสิงปิงได้ล่ะ

“แกกล้ามาแย่งเสื้อผ้ากับเจ้าหญิงน้อยของเราได้ยังไง ใครเป็นผู้สนับสนุนแก” สิงปิงเข้าใจความเป็นมาของเรื่องแล้ว จากนั้นก็มองไปที่พวกเขาด้วยความโกรธ

เจ้าหญิงน้อย!

เป็นไปได้ไหมที่ชายหนุ่มธรรมดาคนนี้เป็นพระราชทายาทของกลุ่มแกรนด์ไฮแอทจวินเยวี่ย?

พระเจ้าช่วย!

พอทั้งสองคนคิดเช่นนั้น ใบหน้าของพวกเขาก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง

“ประธานสิง ฉันขอโทษด้วยครับ พวกเราตาบอดไม่รู้จักตัวตนของคุณลู่ พวกเราสมควรไปตายแล้ว! ” ชายวัยกลางคนร้องไห้และหวาดกลัวมาก

เขาแค่ได้เปิดบริษัทเล็กๆ ด้วยงบเงินจำนวนน้อย พอได้เผชิญหน้ากับคนรวยอย่างสิงปิง เขาก็แค่เป็นมดตัวเล็กๆ เท่านั้นเอง

และเบื้องหลังของสิงปิงยังมีกลุ่มแกรนด์ไฮแอทจวินเยวี่ยอยู่ด้วย

“พอแล้ว พวกแกออกไปให้พ้นเถอะ ฉันหวังว่าคราวนี้จะเป็นบทเรียนที่ดีให้พวกแกได้จำนะ คราวหน้าอย่าดูถูกคนอื่นอีก” ลู่เฉินมองไปที่ลูกสาวของพวกเขา ซึ่งมีขนาดเท่ากับลูกสาวของเขา และตอนนี้เธอกำลังมองไปที่พ่อแม่ของเธออย่างมึนงง

คำพูดของแม่เด็กสาวทำให้ลู่เฉินเห็นใจ ลู่เฉินไม่อยากให้สาวน้อยน่ารักคนนี้ได้รับอิทธิพลที่ไม่ดีต่อจิตใจของเธอ

“ขอบคุณลู่มากๆ และขอบคุณประธานสิงด้วยครับ! “เมื่อเห็นว่าลู่เฉินไม่โกรธอีกแล้ว ทั้งสองคนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกโล่งใจและจากไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับลูกสาว

พนักงานรีบจัดเก็บเสื้อผ้าของสาวน้อย 20 ชุดขึ้นมา

พนักงานที่ทำให้ลู่เฉินไม่พอใจรีบก้าวขึ้นไปข้างหน้าเพื่อขอโทษลู่เฉิน:”คุณชายคะ ฉันขอโทษเป็นอย่างยิ่งค่ะ ขอโทษสำหรับท่าทีที่ไม่ดีของฉันที่ดูถูกคุณค่ะ”

ลู่เฉินหัวเราะอย่างเย็นชาแล้วมองไปที่พนักงานผมสั้นและพูดว่า “สินค้าที่ซื้อทั้งหมดล้วนเป็นคอมมิชชั่นของคุณ แล้วคุณให้คนส่งมาที่บ้านของฉันในตอนบ่าย”

“ขอบคุณคุณลู่เป็นอย่างยิ่ง กรุณาฝากที่อยู่ไว้และเราจะจัดส่งให้โดยเร็วที่สุด” พนักงานผมสั้นพูดอย่างตื่นเต้น

คำสั่งซื้อนี้เธอสามารถได้รับค่าคอมมิชชั่นหลายหมื่นแน่นอน เธอเลยรู้สึกตื่นเต้นมาก

หลังจากที่ลู่เฉินเขียนที่อยู่บ้านของเขาเสร็จ เขาก็พาฉีฉีไปเล่นที่สวนสนุกสำหรับเด็กที่ชั้นหนึ่ง

ใบหน้าของหลินอี้เจียเต็มไปด้วยความสงสัยและหลังจากลากับหูหงและคนอื่นๆ แล้ว เธอก็ได้เดินตามลู่เฉินและฉีฉีขึ้นมา

“พี่เขย คุณรู้จักประธานสิงได้อย่างไร?” ท่าทีของหลินอี้เจียเปลี่ยนไปมากและเป็นครั้งแรกที่เธอยิ้มให้ลู่เฉิน

“ฉันไม่รู้จักเขา แต่เขารู้จักฉัน” ลู่เฉินมองกลับไปที่หลินอี้เจียและพูดอย่างราบเรียบ

หลินอี้เจียทำตาขาวใส่เขา และคิดอยู่ในใจว่าคุณนี่กำลังสื่อความหมายกับฉันว่าเขาพยายามประจบสอพลอคุณเหรอ

แม้ว่าเธอดูหมิ่นลู่เฉินเล็กน้อยในใจ แต่เธอก็จะไม่พูดในตอนนี้เพราะเธอมีจุดประสงค์อื่น

“พี่เขยคะ ฉันต้องการซื้อเสื้อผ้าราคามากกว่า20,000หยวนค่ะ แต่มันแพงเกินไป คุณสามารถยืมบัตรวีไอพีของคุณให้ฉันใช้ได้ไหมคะ” หลินอี้เจียเพิ่งได้ยินมาชัดเจนว่าสิงปิงได้มอบบัตรวีไอพีให้ลู่เฉิน บัตรวีไอพีดังกล่าวสามารถซื้อสินค้าใด ๆ ในห้างสรรพสินค้านี้ได้ฟรี

“เอาไปเถอะ” ลู่เฉินหยิบบัตรวีไอพีและส่งให้หลินอี้เจีย ห้างสรรพสินค้าจะตรวจสอบรายการทุกอย่างในบัตรวีไอพีทุกสิ้นเดือน และต้องจ่ายเงินตามจำนวนเงิน อย่าพูดว่าแค่ 20,000 แม้ว่าหลินอี้เจียจะซื้อ 200,000 เขาก็ไม่สน เพราะเธอเป็นน้องสาวของภรรยาตัวเองไง

“ขอบคุณพี่เขยเป็นอย่างยิ่ง”หลินอี้เจีย รีบเอาบัตรวีไอพีมา จากนั้นก็จูบที่แก้มของ ฉีฉี อย่างตื่นเต้น

“ฉีฉี น้าก็จะไปซื้อเสื้อผ้าใหม่แล้วนะ”

เมื่อเห็นถึงความตื่นเต้นของหลินอี้เจีย ลู่เฉินก็ส่ายหัวและจากไปพร้อมกับฉีฉี

หลังจากที่หลินอี้เจียซื้อเสื้อผ้าแบรนด์เนมนำเข้าจากฝรั่งเศสที่เธอชอบเสร็จ เธอไม่ได้คืนบัตรSUPER VIPให้กับลู่เฉิน แต่กลับเอาบัตรไปหาแม่เธอที่บริษัท

“แม่ คุณคิดว่าชุดของฉันสวยไหม” เมื่อหวังเสวี่ยออกมา หลินอี้เจียก็โชว์ชุดใหม่ของเธอด้วยความภาคภูมิใจ

หวังเสวี่ยมองไปที่เสื้อผ้าของหลินอี้เจียอย่างละเอียด และถามด้วยความประหลาดใจ:”นี่คือผ้ายี่ห้อChanelที่นำเข้าจากฝรั่งเศส ราคาหลายหมื่นอยู่ คุณได้เงินมากจากไหน”

“ฟรี” หลินอี้เจีย ตอบคำถามของแม่เธอ

“ฟรี? คุณมาล้อฉันเล่นหรือ? “หวังเสวี่ยรู้สึกจนคำพูด

“เพราะฉันมีสิ่งนี้ไง” หลินอี้เจียหยิบบัตรวีไอพีออกมาอย่างอัศจรรย์

“นี่มันคืออะไร? ” หวังเสวี่ยมองไปที่บัตรSUPER VIPและถามอย่างสงสัย

“บัตรSUPER VIPของห้างซินเทียนเจ๋อ บัตรนี้สามารถซื้อทุกอย่างในห้างซินเทียนเจ๋อได้ฟรีหมด”หลินอี้เจียอธิบาย

หวังเสวี่ยขมวดคิ้วเพราะไม่เชื่อคำพูดของลูกสาว

ห้างซินเทียนเจ๋อเป็นห้างพาณิชย์ที่ใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่งในเมืองยวี่โจว แม้ว่าลูกสาวของเธอจะอยู่มหาลัยปีที่ 4 แล้ว แต่เธอก็ยังเป็นเพียงนักเรียนเท่านั้นเอง เธอจะมีบัตรแบบนี้ได้ยังไงล่ะ?

“จริงๆ ค่ะแม่ บัตรใบนี้เป็นของลู่เฉิน ฉันไม่รู้ว่าเขาโชคดีขนาดไหนถึงได้รู้จักกับประธานสิงปิงในห้างซินเทียนเจ๋อ คุณสิงปิงได้ให้บัตรใบนี้กับเขา จากนั้นฉันจึงยืมบัตรใบนี้มา” หลินอี้เจียอธิบายอีกครั้ง

“หึ ถ้าเป็นอย่างนั้นคุณก็ไม่จำเป็นต้องคืนบัตรใบนี้ให้เขาแล้ว เขาเป็นแค่ขยะสังคม เขาจะมีสิทธิ์พอที่จะใช้บัตรระดับสูงเช่นนี้ได้อย่างไร? ” หวังเสวี่ยพยักหน้าและต้องการยึดบัตรใบนี้มาเป็นของส่วนตัวทันที

“ฉันก็คิดเหมือนกันแม่ค่ะ พวกเราไปซื้อของกันเยอะๆ เถอะ” หลินอี้เจียพูดอย่างตื่นเต้น