พ่อจอมผยอง / คุณพ่อสายเปย์ - ตอนที่ 481

บทที่ 481 หลุมฝังศพของมนุษยชาติ

“ความเร็วของการเดินทางให้ห้วงอวกาศ มีเพียงฉันคนเดียวที่ต้องดูด้วยตนเอง อย่าได้ไปรบกวนการวางแผนของพวกเขา”

มองห้วงอวกาศอันดำมืดที่อยู่ด้านนอกหน้าต่าง ลู่เฉินได้แต่พูดกับใจของตนเองอย่างเงียบๆ

นักวิทยาศาสตร์ของสถาบันนักวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีพวกเขาต่างมีหัวข้อในการวิจัยของตนเองอยู่แล้ว อีกอย่างต่างเป็นโครงการที่มีความสำคัญมาก

เช่นโครงการในการวิจัยเรื่องการต่อสู้ในอวกาศเป็นต้น

กระสวยอวกาศไม่สามารถออกสู้รบได้ การทำลายเครื่องบินขับไล่ยุคที่หกจำนวน100 ลำ ยิ่งไม่เหมาะสมในการเป็นสู้รบในอวกาศ

ดังนั้นลู่เฉินเลยให้กลุ่มของติงต้าเฉิงได้วิจัยเครื่องบินที่สามารถสู้รบในห้วงอวกาศ

เช่นการวิจัยระบบต่อต้านแรงโน้มถ่วงให้มีระดับสูงขึ้น

ครั้งที่อยู่บนดาวอังคาร ถ้าไม่ใช่ว่าขาดแคลนระบบต่อต้านแรงโน้มถ่วงพลังงานอย่างมาก ก็คงไม่ต้องทำให้ต้องสูญเสียนักรบไปมากมายถึงเพียงนี้

อย่างไรก็ตาม ฝ่ายวิจัยทางวิทยาศาสตร์ทุกฝ่ายต่างมีโครงการที่ตนเองวิจัยอยู่แล้ว

“พริบตาเดียว ตั้งแต่ออกมาจากโลก จนถึงเวลานี้ เวลาก็ล่วงเลยมาปีครึ่งแล้ว!”

ลู่เฉินจุดบุหรี่ พร้อมทั้งความรู้สึกหนักหน่วง

เวลาผ่านไปปีครึ่ง จนเกิดเรื่องขึ้นมามากมาย การมีชีวิตอยู่บนโลก ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขไม่ทุกข์ร้อนใดๆ ราวกับเวลามันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน

เรื่องที่ผ่านมาในอดีตประดังประเดเข้ามาในจิตวิญญาณของลู่เฉิน

ครั้งที่ห่างไกลโลก ต้องเผชิญหน้ากับเคราะห์ร้ายอันน่าสยดสยองบนดาวอังคาร ความรู้สึกที่ได้ลิ้มรสอาหารมื้อใหญ่รสชาติแห่งความยินดี การสู้บนไททัน พร้อมทั้งเก็บวัสดุพลังงานมากมายอย่างยินดี จนวินาทีสุดท้ายยังโดนดาวเคราะห์น้อยบีบให้ต้องทิ้งไปอีกครั้ง เรื่องที่เกิดขึ้น มันตีเข้ามาเป็นฉาก

“ไปเถอะนะ รอให้ออกจากระบบสุริยะได้แล้ว ฉันจะพุ่งเป้าวิจัยในการเดินความเร็วในอวกาศ หวังว่าจะไปถึงดาวพร็อกซิมาคนครึ่งม้า b ได้อย่างรวดเร็ว”

เอาความคิดที่ยุ่งเหยิงออกมาจากหัวสมอง พร้อมทั้งควบคุมยานอวกาศซี-หวั้งขนาดใหญ่ มุ่งหน้าไปทางขอบระบบสุริยะ

ในระยะนี้ ลู่เฉินและคนอื่นๆ ต่างรับรู้ถึงหลักการเรื่องหนึ่งได้อย่างลึกซึ้ง

ท่ามกล้างอวกาศ การเดินทางไปยังดินแดนที่มีเศษหินลอยไปทั่วท้องฟ้าไม่ใช่สถานที่ที่อันตรายที่สุด สถานที่อันว่างเปล่านั่นคือว่าเป็นสถานที่ที่อันตรายที่สุด

เพราะว่าการอยู่ที่นี่ ระยะห่างของดาวสักดวงอย่างน้อยต้องใช้การเดินทางเป็นพันๆ ปี

ถ้าตรงนั้นไม่มีอะไรเลย ยามเมื่อเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดเกิดขึ้น คุณก็ไม่สามารถหาสิ่งใดมาทดแทนได้

แค่รอเวลาให้พลังงานหมด จากนั้นก็เสียชีวิต จนเปลี่ยนเป็นน้ำแข็งอันเย็นเฉียบในห้วงอวกาศ และลอยเคว้งคว้างไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ความมืดมิดอันยาวนาน ถือว่าเป็นศัตรูกับการเดินทางในห้วงอวกาศ!

ลู่เฉินครุ่นคิดเรื่องต่างๆ มากมาย จนเลยเถิดไปไกล อีกทั้งควบคุมยานอวกาศซี-หวั้งที่ยังช้าให้เพิ่มความเร็วมากขึ้น

เวลานั้น ตอนที่ออกมาจากโลก ลู่เฉินเคยกระหายกับการเดินทางเข้าสู้ระบบสุริยจักรวาลมาแล้ว

ทว่าเมื่อได้ออกมาจากระบบสุริยจักรวาลแล้ว ใจเขายังคงคิดถึงอย่างอดไม่ได้

“หู้…”

ลู่เฉินสูดลมหายใจเข้า พร้อมทั้งดึงสติกลับมาจากการครุ่นคิดจนเลยเถิดไปไกล

เขาสะบัดความคิดอันสับสนที่อยู่ในใจออกไป พร้อมทั้งควบคุมยานอวกาศซี-หวั้งให้ออกไปจากระบบสุริยะ

เวลาผ่านไป สิบกว่าวันแล้ว

ยานอวกาศซี-หวั้งก็มาถึงวงโคจรดาวยูเรนัส

“ระบบวงโคจรสุริยะยิ่งอยู่ไกลมากแล้ว!” ลู่เฉินพูดอย่างถอนหายใจ

“ใช่ แล้วก็ไม่รู้ว่าพวกเรายังมีโอกาสกลับไปที่ระบบสุริยะอีกครั้งไหม ฉันคิดว่าคงไม่มีวันได้กลับไปอีกครั้งแล้ว” เฉินชูหรันที่อยู่ด้านข้างก็ถอนหายใจเช่นกัน

“น่าจะใช่…คงไม่มีวันนั้นแล้ว!” ลู่เฉินส่ายศีรษะเล็กน้อย เมื่อมองแสงสว่างของดวงอาทิตย์ที่แขวนอยู่บนอากาศยิ่งใกล้ดำมืดลงไปทุกที ลู่เฉินก็อยากจะสูบบุหรี่ขึ้นมาแทน

“ใช่สิ คุณเคยพูดว่าอาศัยมาตรฐานเทคโนโลยีทางวิทยาศาสตร์ของเราในตอนนี้ สามารถทิ้งร่องรอยบางอย่างไว้ในระบบสุริยะไว้ให้คนได้จดจำไหม?” เฉินชูหรันพูดขึ้นมาดื้อๆ

ลู่เฉินตะลึง จากนั้นพลันดำดิ่งอยู่ในภวังค์

วงโคจรของดาวยูเรนัสอยู่ห่างจากวงโคจรของโลกไป 2.7 พันล้านตารางกิโลเมตร

เมื่อมองพระอาทิตย์ตอนที่อยู่ในวงโคจรของดาวยูเรนัสนั้น มันก็แค่เป็นจุดที่สว่างท่ามกลางท้องฟ้า และดูไม่แตกต่างกับดาวฤกษ์มากนัก

ความรู้สึกเช่นนี้ ถึงแม้ว่าจะอยู่บนโลก มองด้วยตาเปล่าก็เห็นพระอาทิตย์นอกนั้นก็มองเป็นดาวฤกษ์ไปทั้งนั้น

เฉินชูหรันพลันยกแก้วกาแฟพลันจิบไปอึกหนึ่ง สายตาที่มองใบหน้าของลู่เฉินอยู่พลันเบนสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง พร้อมทั้งดำดิ่งไปกับความคิด

ไม่มีใครรู้ว่าตอนนี้ในใจเธอคิดอะไรอยู่

“พวกเราสามารถทำอนุสาวรีย์อันหนึ่งขึ้นมา เพื่อให้มันได้วิ่งไปตามระบบสุริยะ” ลู่เฉินตอบอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย

ความคิดของเฉินชูหรันถูกลู่เฉินดึงกลับมา เธอตกตะลึงไปทันที พร้อมทั้งถามกลับ “อนุสาวรีย์เหรอ? อนุสาวรีย์แบบไหน?”

ลู่เฉินเบนสายตามาทางหน้าจอ พลันเลื่อนไปยังตัวรูปร่างของโลก

“มั่นใจได้ว่า มนุษย์ที่อยู่บนโลกได้สูญพันธุ์ไปแล้ว ถึงแม้ว่าฉันจะให้ความหวังกับพวกเขา แต่พวกเขาก็ไม่สามารถทนต่อไปได้”

“ถ้าพวกเขายังร่วมเป็นใจหนึ่งเดียวกันได้ ถ้าพวกเขามีความรู้สึกที่เสียสละเพื่อคนอื่น พวกเขาน่าจะผ่านศึกหนักจากแอนติบอดีในซีรัมของไวรัส D แต่สุดท้ายแล้วพวกเขายังแย่งอำนาจกันอีก จนต้องเผชิญหน้ากับความตาย”

ลู่เฉินถอนหายใจ

ถึงแม้ว่าพวกเขาสามารถออกมาจากโลกมาก่อน แต่ว่าตอนนี้พวกเขาก็ยังสามารถได้รับข่าวมาจากทางโลกโดยการสื่อสารข้อความผ่านดาวเทียมได้

อาจจะเป็นไปได้ว่า แอนติบอดีในซีรัมของไวรัส D เริ่มแสดงปฏิกิริยา จนสามารถทำให้มนุษย์ทุกคนเสียชีวิตไปหมดแล้ว

“คุณหมายความว่า ทำให้จดจำได้ว่ามนุษย์มีถิ่นเกิดมาจากระบบสุริยะเหรอ?” เฉินชูหรันเข้าใจความหมายของลู่เฉินทันที

“ใช่ พวกเราเกิดมาจากโลก เริ่มต้นที่ระบบสุริยะ นี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่ควรระลึกเอาไว้” ลู่เฉินพยักหน้าตอนพูด

เฉินชูหรันขมวดคิ้วหากัน พลางพูดว่า “คุณว่ามนุษย์อย่างพวกเราเหลือแค่พวกเราหนึ่งแสนหนึ่งหมื่นคนเป็นกลุ่มสุดท้ายแล้ว คนอื่นๆ ที่อยู่บนโลกต่างเสียชีวิตไปแล้ว แล้วโอกาสที่พวกเราจะกลับมามันน้อยนิดมาก ทางที่ดีเรียกว่าหลุมฝังศพของมนุษย์ดีกว่ามั้ง?”

เธอพูดไปก็มองไปทางลู่เฉิน

ลู่เฉินก็ยกแก้วกาแฟขึ้นพลันจิบไปอึกหนึ่ง จากนั้นก็ครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ พร้อมพยักหน้าให้แล้วตอบว่า “อืม คุณพูดก็มีหลักการนะ งั้นก็เรียกว่าหลุมฝังศพของมนุษย์ก็แล้วกัน”

“งั้นจะทำยังไงต่อล่ะ?” เฉินชูหรันถามกลับ

“คุณสนใจไหมล่ะ? การทำงานป้ายของมนุษยชาติเนี่ย ฉันคิดว่าจะเป็นคนลงมือทำด้วยตนเอง” ลู่เฉินถามเฉินชูหรัน

“สนสิ ฉันสนใจกับความคิดนี้” เฉินชูหรันยิ้มหน้าบาน พร้อมทั้งเห็นด้วยกับข้อเสนอของลู่เฉิน

หลายวันต่อมา ลู่เฉินกับเฉินชูหรันช่วยกัน ใช้วัสดุโลหะที่หลงเหลือก่อนหน้านี้ เอามาทำเป็นอนุสาวรีย์หลุมฝังศพ

อนุสาวรีย์หลุมฝังศพ มีความสูงสิบเมตร หนาหนึ่งเมตร เฉกเช่นดาวเคราะห์น้อยโลหะดวงเล็กๆ ที่เคลื่อนตัวอยู่ในระบบสุริยะ

จากนั้นลู่เฉินก็ใช้เทคโนโลยีนิวเคลียร์ฟิวชันทำให้เกิดแบตเตอรี่ขึ้นมา

แบตเตอรี่อันนี้สามารถอยู่ทนทานได้เป็นล้านปี เพื่อเป็นการแสดงว่าเป็นหลุมฝังศพของมนุษย์เช่นนี้

จากนั้นลู่เฉินก็ใช้คอมพิวเตอร์ส่วนกลางในการคำนวณอย่างแม่นยำ เพื่อให้อนุสาวรีย์ได้เข้าไปอยู่ในวงโคจร

อนุสาวรีย์หลุมฝังศพนี้ จะวนรอบดวงอาทิตย์ 130 ปี จนภายในเวลาหนึ่งล้านปี อนุสาวรีย์หลุมศพนี้จะส่องแสงสว่างอยู่ตลอดเวลา พร้อมทั้งส่องแสงสว่างท่ามกลางบรรยากาศอันมืดมิด

พร้อมทั้งเปล่งแสงที่พวกเขาสลักเอาไว้ด้วย

“หลุมฝังศพของมนุษย์เจ็ดพันล้านคน!”

“ลู่เฉิน เฉินชูหรันบันทึก!”