พ่อเลี้ยงยอดเซียน - บทที่ 997 โลภจนตาย

ผลึกแก่นแท้เต๋าคือสมบัติที่ล้ำค่าเป็นอย่างมากของโลกภายนอก เพราะมันเป็นสมบัติสำคัญที่เอาไว้ใช้ขัดเกลาอาวุธศักดิ์สิทธิ์ให้พัฒนาไปเป็นอาวุธเต๋าหรือถ้าจะให้พูดง่าย ๆ ก็คือแค่ผลึกแก่นแท้เต๋าเพียง 10 ก้อนก็สามารถทำให้อาวุธระดับศักดิ์สิทธิ์กลายเป็นอาวุธเต๋าได้อย่างไม่ยากเย็น

แต่แล้วตอนนี้มันกลับมีผลึกแก่นแท้เต๋าปรากฏขึ้น 1,000 กว่าก้อนตรงหน้า

เมื่อเห็นผลึกแก่นแท้เต๋าที่มีจำนวนมากมายขนาดนี้ ทุกคนต่างรู้สึกตื่นเต้นจนแทบคลั่ง

ผู้เชี่ยวชาญขอบเขตเจ้าตำหนักศักดิ์สิทธิ์ขั้นสูงสุดผู้หนึ่ง ซึ่งแอบดูการกระทำของหลิงตู้ฉิงอยู่นานแล้วจากระยะไกล ๆ เมื่อเห็นว่าหลิงตู้ฉิงได้รับผลึกแก่นแท้เต๋ามากมายขนาดนี้เขารีบบินตรงเข้ามาหาทันที

ผู้เชี่ยวชาญขอบเขตเจ้าตำหนักศักดิ์สิทธิ์ขั้นสูงสุดผู้นี้คือคนของเผ่าปีศาจสวรรค์ เมื่อเขาบินมาถึงกลุ่มของหลิงตู้ฉิง เขารีบพูดขึ้นทันที “สหายผู้บ่มเพาะ ในเมื่อท่านได้รับผลึกแก่นแท้เต๋ามามากมายขนาดนี้ ท่านพอจะแบ่งให้ข้าสัก 10 ก้อนจะได้ไหม?”

ถึงแม้ว่าระดับการบ่มเพาะของเขาจะเหนือกว่าหลิงตู้ฉิง แต่เนื่องจากกลุ่มของหลิงตู้ฉิงมีจำนวนคนเยอะกว่า เขาจึงทำได้แค่เอ่ยขออย่างสันติก่อนเท่านั้น

หลิงตู้ฉิงเหลือบมองไปที่ผู้เชี่ยวชาญเผ่าปีศาจสวรรค์เพียงแวบเดียว จากนั้นหลิงตู้ฉิงก็ไม่สนใจอะไรอีก เขาหันไปพูดกับเย่ชิงเฉิง “คันฉ่องสวรรค์หยินหยางของเจ้าใกล้จะกลายเป็นอาวุธระดับศักดิ์สิทธิ์แล้ว และก่อนหน้านี้เจ้าก็เพิ่งจะได้น้ำมหาจันทราบรรพกาล หากเจ้าหาสมบัติที่เกี่ยวกับเต๋าแห่งสุริยะเจออีกอย่าง คันฉ่องสวรรค์หยินหยางของเจ้าจะกลายเป็นอาวุธระดับศักดิ์สิทธิ์ทันที”

“ข้าจะมอบผลึกแก่นแท้เต๋าให้เจ้าไปเก็บเอาไว้ก่อน 20 ก้อน รอเอาไว้เมื่อไหร่ที่คันฉ่องสวรรค์หยินหยางกลายเป็นอาวุธระดับศักดิ์สิทธิ์ เจ้าสามารถใช้ผลึกแก่นแท้เต๋านี้ทำให้คันฉ่องสวรรค์หยินหยางของเจ้ากลายเป็นอาวุธเต๋าได้เลย”

เมื่อพูดจบ หลิงตู้ฉิงมอบผลึกแก่นแท้เต๋าให้กับเย่ชิงเฉิง 20 ก้อนทันที จากนั้นเขาเก็บผลึกแก่นแท้เต๋าทั้งหมดเข้าไปในโลกของเขา

ทางด้านของจี๋ชิงเฉิงและหลิวชิงเฟิงนั้นรู้สึกอิจฉาเป็นอย่างมาก แต่พวกเขารู้ตัวดีว่าที่ผ่านมาพวกเขาเองก็ได้รับประโยชน์ไปเยอะมากแล้ว แถมตอนนี้พวกเขายังได้กลายเป็นผู้เชี่ยวชาญขอบเขตเจ้าตำหนักศักดิ์สิทธิ์อีกต่างหาก พวกเขาจึงไม่กล้าขออะไรไปมากกว่านี้ พวกเขาเข้าใจดีว่าไม่ว่าใครก็ไม่สมควรที่จะโลภมากเกินไป การโลภมากเกินพอดีมันจะเป็นการนำหายนะมาใส่ตัว

อย่างไรก็ตาม ผู้เชี่ยวชาญที่กลายเป็นคนชราที่เพิ่งติดตามกลุ่มของหลิงตู้ฉิงไม่ได้คิดแบบนั้นเลย…

ผู้เชี่ยวชาญเผ่าปีศาจสวรรค์รู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมากที่หลิงตู้ฉิงไม่สนใจอะไร เขาเลย เขาพูดขึ้นเสียงดังทันที “สหายผู้บ่มเพาะ ท่านไม่คิดว่าท่านแล้งน้ำใจไปหน่อยเหรอ? ท่านมีผลึกแก่นแท้เต๋ามากมายแต่กลับแบ่งให้คนของท่านแค่คนเดียว แบบนี้ท่านไม่สนใจความรู้สึกของคนอื่น ๆ บ้างเลยรึไง?”

ในเมื่อไม่ได้เล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกล เขาพูดเช่นนี้เพราะต้องการทำให้กลุ่มของหลิงตู้ฉิงแตกแยกกันก่อนเป็นอันดับแรก จากนั้นเมื่อกลุ่มคนเหล่านี้แตกแยกกันเขาค่อยจัดการหลิงตู้ฉิงทีหลัง

แต่ก่อนที่หลิงตู้ฉิงจะทันได้ตอบอะไรกลับไป หลิงฟ่างหัวตะโกนขึ้นก่อนว่า “ไปไกล ๆ เลยไอ้หน้าโง่! พวกข้าเป็นครอบครัวเดียวกันและเขาคือพ่อของข้า! กล้าวางแผนทำให้พวกข้าแตกแยกกันงั้นเหรอ? เจ้ารีบไสหัวไปเดี๋ยวนี้ไม่งั้นข้าฆ่าเจ้าแน่!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ผู้เชี่ยวชาญเผ่าปีศาจสวรรค์รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก

คนเหล่านี้เป็นครอบครัวเดียวกันหมดงั้นเหรอ? แต่แล้วทำไมคนเป็นพ่อถึงได้มีระดับการบ่มเพาะที่ต่ำกว่าลูกบางคนซะอีก? นี่มันครอบครัวแบบไหนกัน?

“ข้าอุตส่าห์ขอพวกเจ้าดี ๆ แต่ในเมื่อพวกเจ้าหยาบคายแบบนี้งั้นข้าคงต้องขอตัวลา แต่พวกเราจะต้องได้เจอกันใหม่แน่นอน!” เมื่อพูดจบผู้เชี่ยวชาญเผ่าปีศาจสวรรค์หันหลังกลับและบินจากไปทันที

แทบจะไม่ต้องเดาเลยว่าเขาวางแผนจะไปเรียกผู้เชี่ยวชาญคนอื่น ๆ ให้มารุมกลุ่มของหลิงตู้ฉิงหลังจากนี้

เมื่อเห็นเช่นนี้ หลิงไช่หยุนรีบเอ่ยขึ้นทันที “ท่านพ่อให้ข้าฆ่าเขาเลยไหม? หากเราปล่อยเขาไปแบบนี้เขาจะต้องสร้างความยุ่งยากให้กับพวกเราในอนาคตแน่นอน”

หลิงตู้ฉิงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์และพูดว่า “ไม่ต้องกังวลอะไรกับเขา อันที่จริงพ่อคาดหวังให้เขาพาคนมาให้เยอะที่สุดด้วยซ้ำ พ่อในตอนนี้ไม่สามารถฆ่าใครได้หากไม่มีเหตุผลเพียงพอ แต่ถ้าหากมีใครลงมือกับพ่อก่อนพ่อก็ไม่จำเป็นต้องยั้งมือ”

อันที่จริงเมื่อตอนที่เจอกับกลุ่มพันธมิตร หลิงตู้ฉิงอยากจะฆ่าคนเหล่านั้นแทบใจจะขาด แต่น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถทำได้เพราะคนเหล่านั้นต้องการแค่ให้เขาจากไปไม่ลงมือกับเขา ซึ่งถ้าเขาฆ่าคนโดยไม่มีเหตุผลเพียงพอมันจะมันขัดต่อหลักการเต๋าแห่งอารมณ์ของเขา

แต่แล้วเมื่อผู้เชี่ยวชายเผ่าปีศาจสวรรค์จากไป ผู้เชี่ยวชาญที่กลายเป็นคนชราเผ่ามนุษย์ก็เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน “เอ่อ…บิดาขององค์ชาย…ข้าตามหาผลึกแก่นแท้เต๋ามานานมากแล้ว ท่านพอจะแบ่งมันให้ข้าบ้างสัก 8 ก้อนจะได้ไหม?”

หลิงยี่เทียนหันไปขมวดคิ้วให้คนของเขาทันที

คนผู้นี้ทรยศเขาไปแล้วรอบหนึ่งแล้ว ตอนนี้ยังจะกล้าหน้าด้านขอสมบัติอีกงั้นเหรอ?

แต่ก่อนที่หลิงยี่เทียนจะทันได้พูดอะไรออกไป หลิวชิงเฟิงตวาดขึ้นก่อนว่า “แค่ฝ่าบาทอนุญาติให้เจ้าติดตามมาด้วยก็นับว่าเมตตามากแล้ว นี่เจ้ายังกล้าขอสมบัติอีกงั้นเหรอ?”

“ถ้ามันไม่จำเป็นกับข้าจริง ๆ ข้าก็ไม่อยากจะขอเช่นนี้ แต่อาวุธของข้ามันขาดผลึกแก่นแท้เต๋าอีกแค่ 8 ชิ้นเท่านั้นมันก็จะกลายเป็นอาวุธเต๋า และบิดาขององค์ชายก็ได้พวกมันมามากมาย ข้าสัญญาว่าเมื่อไหร่ที่ข้าแข็งแกร่งขึ้น ข้าจะสร้างคุณประโยชน์ให้กับเผ่ามนุษย์มากกว่าเดิม!”

หลิวชิงเฟิงอยากจะพูดต่ออีก แต่ก่อนที่เขาจะได้พูด หลิงตู้ฉิงกลับถามแทรกขึ้นว่า “เจ้าอยากได้ผลึกแก่นแท้เต๋าจริง ๆ ใช่ไหม?”

“ข้าอยากได้!”

“ถ้างั้นข้าจะมอบให้เจ้า!” เมื่อพูดจบ หลิงตู้ฉิงยื่นผลึกแก่นแท้เต๋าไปให้กับผู้เชี่ยวชาญที่กลายเป็นคนชราทันที 8 ก้อนด้วยสีหน้าจริงจัง

ในเวลาเดียวกัน หลิงยี่เทียนตะโกนขึ้นแทรก “ข้าแนะนำว่าเจ้าอย่ารับไปเด็ดขาด!”

นี่คือการช่วยชีวิตครั้งสุดท้ายที่เขาจะทำให้กับคนผู้นี้ เพราะเขารู้ว่าเมื่อไหร่ที่คนของเขารับผลึกแก่นแท้เต๋าเหล่านี้ไป ชะตาชีวิตคนของเขาจะถึงกาลอวสานทันที ในโลกของแม่น้ำมหาดาราสมบัติทุกอย่างที่อยู่ในที่แห่งนี้ไม่สามารถเก็บเกี่ยวไปได้อย่างใจนึก ไม่อย่างนั้นหลิงตู้ฉิงคงไม่มอบแต่สมบัติที่จำเป็นให้กับพวกเขาเท่านั้นเช่นนี้

แม้แต่พวกเขาเองที่เป็นลูกยังไม่ได้สมบัติทุกอย่างที่ต้องการ แล้วคนนอกจะได้ทุกอย่างตามใจนึกได้ยังไง?

ผู้เชี่ยวชาญชรารับผลึกแก่นแท้เต๋ามาในทันทีโดยไม่ฟังคำเตือนของหลิงยี่เทียนแม้แต่น้อย

หลิงตู้ฉิง เมื่อส่งผลึกแก่นแท้เต๋าไปให้แล้ว เขาหันไปพูดกับคนอื่น ๆ ทันที “ทุกคนเดินทางต่อ!”

หลิงยี่เทียนมองไปที่ผู้เชี่ยวชาญชรา จากนั้นเขาส่ายหัวและเดินตามพ่อของเขาต่อไป

เมื่อเห็นว่าหลิงตู้ฉิงเดินทางต่อทันที ผู้เชี่ยวชายที่กลายเป็นคนชราก็อยากจะตามไปต่อเช่นกัน แต่เขาทนห้ามใจของตัวเองไม่ไหวที่จะทำให้อาวุธของเขากลายเป็นอาวุธเต๋า ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะนั่งลงหยิบอาวุธของตัวเองขึ้นมา และหลอมรวมผลึกแก่นแท้เต๋าทั้งแปดเข้าไปในอาวุธของเขาเอง

ในเวลาแค่เพียงชั่วครู่เท่านั้น อาวุธของเขาก็กลายเป็นอาวุธเต๋าอย่างสมบูรณ์ แต่ในทันทีที่อาวุธเต๋าปรากฏขึ้น จู่ ๆ กฎแห่งมิติกลับผันผวนขึ้นรอบกายของผู้เชี่ยวชาญชราทันที ส่งผลให้มีรอยแยกมิติจำนวนมากปรากฏขึ้น ซึ่งมันทำให้เขาจำเป็นต้องใช้อาวุธเต๋าของตัวเองทำให้รอยแยกมิติเหล่านั้นหายไป และคืนความสมดุลให้กับกฎแห่งมิติที่อยู่ในบริเวณรอบ ๆ

ทุกคนที่เห็นภาพเช่นนี้ต่างก็เดาได้ว่าผู้เชี่ยวชาญชราต้องตายแน่แนอน

“ท่านพ่อ พวกเราจะไม่รอเก็บอาวุธเต๋านั่นสักหน่อยงั้นเหรอ?” หลิงฟ่างหัวเอ่ยถามขึ้น

หลิงตู้ฉิงส่ายหัว “มันไม่มีอาวุธเต๋าอะไรทั้งนั้นหรอก หลังจากนี้ทั้งอาวุธเต๋าทั้งเจ้าของมันจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของโลกใบนี้กลายเป็นพลังที่คืนสมดุลให้กับกฎแห่งมิติของบริเวณโดยรอบ เอาล่ะพวกเราไปกันต่อยิ่งมองไปก็ยิ่งเสียเวลาเปล่า ๆ”

ทางด้านของจี๋ชิงเฉิงและหลิวชิงเฟิง เมื่อเห็นภาพเช่นนี้พวกเขาก็รู้สึกขนลุกไปทั้งตัว พวกเขาต่างคิดกันว่านับจากนี้พวกเขาจะไม่ขออะไรจากหลิงตู้ฉิงอีกแน่นอนหากหลิงตู้ฉิงไม่เสนอให้กับพวกเขาด้วยตัวเอง

ต่อให้สมบัติจะล้ำค่าสักขนาดไหน หากได้รับมันมาแล้วต้องตายมันจะไปคุ้มอะไร?

แต่แล้วก่อนที่พวกเขาจะทันได้จากไป กลุ่มผู้เชี่ยวชาญนับร้อยคนก็ปรากฏตัวขึ้นพุ่งมาหาพวกเขาด้วยความเร็วสูงสุด ซึ่งหนึ่งในผู้เชี่ยวชาญที่บินมาล้อมพวกเขาก็คือผู้เชี่ยวชาญเผ่าปีศาจสวรรค์ที่เพิ่งจะจากไป

“จงส่งผลึกแก่นแท้เต๋ามาให้พวกข้าเดี๋ยวนี้!”

ทุกคนในกลุ่มที่มาใหม่มองไปที่หลิงตู้ฉิงด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความโลภ