ฟีนิกซ์นิพพาน-การแก้แค้นของเจ้าหญิง - บทที่ 414 ข้อเท็จจริงของคดี (๒)
เมื่อเห็นเช่นนี้ หลิ่วหยินเฟิงคิดว่านางรู้สึกลำบากใจ จึงพูดอย่างรวดเร็วว่า “อาหยุนไม่บอกกับข้าก็ได้ แต่ข้าหวังว่าอาหยุนจะพูดความจริง ท่านอ๋องเจ็ด… ถือได้ว่าเป็นลูกศิษย์ของข้า ข้าแค่อยากรู้ว่า เขายังสบายดีอยู่หรือไม่”
จู่ๆหยุนชางก็นึกขึ้นได้ นางเคยให้คนตรวจสอบหลิ่วหยินเฟิง และนางก็รู้ว่าหลิ่วหยินเฟิงเป็นอาจารย์ของท่านอ๋องเจ็ดแห่งแคว้นเซี่ย และสิ่งที่สำคัญกว่า นั่นคือ ขุนนางหลายคนของแคว้นเซี่ยรู้ดีว่าหลิ่วหยินเฟิงเป็นชายรักชาย และฝ่ายตรงข้ามคือ ท่านอ๋องเจ็ดแห่งแคว้นเซี่ย ซึ่งเป็นลูกศิษย์ของเขา ตามรายงาน ในวัยเยาว์ของท่านอ๋องเจ็ดแห่งแคว้นเซี่ยนั้นรูปงามกว่าผู้ใด รูปลักษณ์เหมือนหญิงสาว และเนื่องจากสุขภาพของเขาไม่แข็งแรง เขาจึงไม่ค่อยมีส่วนร่วมในการขี่ม้าและการยิงธนู และเขาเอาแต่ติดตามหลิ่วหยินเฟิงทั้งวัน ตามรายงาน ทุกครั้งที่ท่านอ๋องเจ็ดแห่งแคว้นเซี่ยล้มป่วย หลิ่วหยินเฟิงจะไปเยี่ยมที่จวนอย่างแน่นอน และยังถูกคนพบเห็นในสถานการณ์ที่ทั้งสองกำลังกอดกัน และข่าวที่ว่าทั้งสองเป็นชายรักชายจึงถูกลือออกมา
หยุนชางลืมตาขึ้น มองอย่างครุ่นคิดที่หลิ่วหยินเฟิงด้วยความกระวนกระวายบนใบหน้าของเขา หลังจากนั้นไม่นาน ก็นึกถึงคำถามที่หลิ่วหยินเฟิงเพิ่งถามได้ขึ้นมา จึงส่ายหัวและพูดเบาๆว่า “ไม่ ท่านอ๋องเจ็ดไม่อยู่กับในมือข้า” แต่อยู่ในมือของจิ้งอ๋องแค่นั้น ประโยคหลังหยุนชางไม่ได้พูดออกมา
หลิ่วหยินเฟิงลืมตาขึ้นเพื่อดูท่าทางของหยุนชาง และเห็นสีหน้าของนางเฉยเมย แลดูไม่เหมือนกำลังเสแสร้ง และหลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เขาก็พูดอีกครั้งว่า “ไฟที่ไหม้ที่จวนจิ่งในเมื่อคืนนี้ไม่ใช่เจ้า?”
หยุนชางหัวเราะเบาๆ “ข้าก็หวังว่าเป็นข้า เดิมทีข้าตั้งใจจะทำเช่นนี้ อย่างไรก็ตามมันช้าไปหนึ่งก้าว ก่อนที่ข้าจะออกไป ก็ได้ยินว่าจวนจิ่งเกิดไฟไหม้ ข้าจึงรีบไปอย่างรีบร้อน แต่พอข้าไปถึงเห็นทหารรักษาการณ์เมืองหลวงกำลังเข้าช่วยเหลือที่เกิดเหตุอยู่”
“เป็นเช่นนั้นนี่เอง” หลิ่วหยินเฟิงขมวดคิ้วเล็กน้อยอีกครั้ง ดูเหมือนจะผิดหวังเล็กน้อย แต่เขาก็ยื่นมือโค้งไปทางหยุนชาง “ถ้าเป็นเช่นนั้น งั้นข้าขอตัวลากลับก่อน”
หยุนชางตอบรับ สั่งให้พ่อบ้านออกไปส่งแขก แล้วเดินไปที่ทางเข้าห้องโถงด้านหน้าพร้อมกัน
หลิ่วหยินเฟิงหันศีรษะและมองไปที่หยุนชาง “เมื่อไม่กี่วันก่อนได้ยินมาว่าเจ้าป่วยหนัก ข้ามาที่จวนหลายครั้ง แต่ก็ไม่ได้พบเจ้า แต่พอวันนี้ได้พบ แม้ว่าสีหน้าจะยังไม่ค่อยดีนัก แต่จิตใจคงดีขึ้นเยอะแล้ว คิดว่าเกือบจะหายดีแล้ว ข้าก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาก”
เรื่องที่หลิ่วหยินเฟิงมาเยี่ยม เฉี่ยนอินได้รายงานกับนางแล้ว หยุนชางหัวเราะและกล่าวว่า “ไม่ใช่โรคร้ายแรงอะไร เพียงแค่ว่าตั้งแต่เด็กข้าก็มีร่างกายข้างที่ไม่ค่อยแข็งแรงอยู่แล้ว อีกทั้งได้ยินว่าท่านอ๋องเกิดเรื่องเช่นนั้น ตกใจกะทันหัน จนหมดสติไป พักสักสองสามวันก็คงจะดีขึ้น”
“ร่างกายไม่แข็งแรงไม่ใช่ปัญหาเล็กๆน้อยๆ ข้ารู้จักหมอดีๆหลายท่าน แต่ส่วนใหญ่พวกเขาทั้งหมดอยู่ที่แคว้นเซี่ย ข้าได้ยินฝ่าบาทตรัสว่าเจ้าจะกลับแคว้นเซี่ยกับจิ้งอ๋องด้วย เมื่อถึงเวลานั้นข้าจะขอให้พวกเขาช่วยตรวจให้เจ้า” ใบหน้าของหลิ่วหยินเฟิงอ่อนโยนและเขาพูดเบาๆ แต่ก็กลัวหยุนชางจะปฏิเสธ จึงพูดอย่างเร่งรีบว่า “ข้ารู้ว่าแคว้นหนิงของเจ้าก็มีแพทย์ชั้นยอดมากมาย แต่เพียงเพราะสภาพอากาศที่ต่างกัน คุณภาพทางยาก็จะต่างกันด้วย แค่ตรวจดูไม่ได้ยุ่งยากอะไรมากนัก อีกทั้งมีคนที่เชี่ยวชาญด้านนี้อยู่แล้วด้วย”
หยุนชางได้ฟังคำพูดในขั้นนี้แล้ว ดังนั้นนางจึงต้องตอบว่า “เช่นนั้นต้องขอรบกวนคุณชายหลิ่วแล้ว”
หลิ่วหยินเฟิงเงียบไปครู่หนึ่ง รอยยิ้มที่ขมขื่นบนใบหน้าของเขา “เจ้ายังเรียกข้าว่าคุณชายหลิ่ว” แต่ไม่รอคำตอบของหยุนชางเขาก็ยกเท้าออกจากประตู
หยุนชางตกตะลึง เพียงจำได้ว่าในวันที่นางได้รับบาดเจ็บ เขาล่อใจนางด้วยธูปพระพุทธเจ้าและขอให้นางเรียกเขาว่าหยินเฟิง ร่างกายของหยุนชางสั่นเล็กน้อย ถ้าจิ้งอ๋องรู้เรื่องนี้ แม้ปากเขาจะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ด้วยนิสัยของเขา เกรงว่าเขาจะมีปมในใจอีก
หลิ่วหยินเฟิงออกจากจวนจิ้งอ๋อง และมีรถม้ารออยู่ข้างนอก หลิ่วหยินเฟิงลอดเข้าไปในรถม้า บนรถม้ามีชายชราที่มีเคราสีขาวนั่งอยู่ เมื่อเห็นหลิ่วหยินเฟิงขึ้นรถ เขาก็รีบพูดขึ้นว่า “เป็นยังไงบ้าง”
หลิ่วหยินเฟิงส่ายหัว “นางบอกว่าไม่ใช่ฝีมือนาง”
ชายชรายิ้มอย่างไม่พอใจเล็กน้อย “นางบอกว่าไม่ใช่นางก็คือไม่ใช่งั้นหรือ คำพูดของผู้หญิงก็น่าเชื่อถือได้ด้วยหรือ เมื่อเร็วๆนี้ข้าได้สืบบางอย่างเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้น ฮื้ม ไม่ใช่คนดีอะไร แต่เจ้ากลับบอกว่านางจะไม่โกหกเจ้า โกหกเจ้าหรือไม่เขียนไว้ที่หน้าหรือ ตามข้าว่า จับตัวนางมาและสอบสวนทรมานนางซะ ข้าไม่เชื่อว่านางจะไม่พูดอะไร”
หลิ่วหยินเฟิง เขาขมวดคิ้วและพูดเบาๆว่า “ท่านอย่าได้คิดอะไรไม่ดีต่อนาง นางบอกว่าไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ ตราบใดที่นางพูด แม้แต่ ถ้ามันเป็นเรื่องโกหก ข้ายินดีที่จะเชื่อ”
เมื่อได้ยินชายชรายิ่งโกรธมากขึ้น ยกไม้เท้าในมือขึ้นแล้วเคาะไหล่ของหลิ่วหยินเฟิง “ข้าเห็นว่าเจ้าคงถูกมารครอบงำแล้ว”
หลิ่วหยินเฟิงไม่ตอบโต้ และเปลี่ยนเรื่องพูด “ถ้าตกอยู่ในมือของหยุนชางและลั่วชิงเหยียน เกรงว่าท่านอ๋องเจ็ดจะไม่ตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต ตัวตนของลั่วชิงเหยียนเพิ่งถูกเปิดเผย แม้ว่าจะเป็นองค์ชายใหญ่ของแคว้นเซี่ยที่หายสาบสูญไปนาน แต่ปักหลักที่แคว้นหนิง แม้ว่าฮวากั๋วกงเป็นตาของลั่วชิงเหยียน เพียงเพราะเขาคิดว่าฮองเฮาฮวาก็สิ้นพระชนม์แล้ว เขาไม่มีใจที่จะต่อสู้แย่งชิงอำนาจเหล่านั้น ตอนนี้จวนฮวาค่อยๆถดถอย ไม่เป็นภัยคุกคามใดๆ ลั่วชิงเหยียนต้องการตำแหน่งนั้น และเขาต้องคิดให้ดีๆ ทุกอย่างต้องเริ่มต้นจากศูนย์ ในเวลานี้ ถ้าเพิ่มข้อหาฆ่าน้องชายของเขา เป็นอันตรายถึงชีวิตกับเขา เขาไม่ได้โง่ขนาดนั้น”
ชายชราทำเสียงเชอะก่อนจะพูดว่า “ข้าแย่งชิงกับตาเฒ่าฮวามาตลอดชีวิต ข้าคิดเสมอว่าข้าเป็นผู้ชนะ อย่างน้อยท่านอ๋องเจ็ดแห่งแคว้นเซี่ยก็เป็นหลานชายของข้า เขาไม่มี แต่จู่ๆลั่วชิงเหยียนก็ปรากฏตัวขึ้น เสี่ยวชีทำตัวซ่อนเร้นความสามารถของเขาอยู่หลายปี แกล้งทำเป็นป่วยและหลีกเลี่ยงมิให้ฮองเฮาคิดแผนการต่อเขา และในที่สุดก็จะพบทางสว่างแล้ว ข้ายอมไม่ได้ ที่จะให้ใครมาทำลายแผนของข้า”
หลิ่วหยินเฟิงไม่ได้ตอบ สักพักค่อยพูดว่า “แต่เดิมฝ่าบาททรงสนพระทัยท่านอ๋องเจ็ด”
“เสี่ยวชีเป็นคนโปรด?” ชายชราเยาะเย้ย “ใจคนยากที่จะคาดเดาได้ ข้าอยู่กับฝ่าบาทมาหลายปีแล้ว ก็เดาไม่ถูกว่าพระองค์กำลังคิดอะไรอยู่ ถ้าทรงโปรดเสี่ยวชี จะเพิกเฉยตอนที่ฮองเฮาชั่วนั้นปองร้ายเสี่ยวชีได้อย่างไร?”
หลิ่วหยินเฟิงไม่พูดอะไรสักคำ ชายชราถอนหายใจ “ช่างเถอะ ข้าจะไปทูลขอฝ่าบาทเอง รัชทายาทเพิ่งเสียชีวิตไม่กี่วันก่อน ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับอ๋องเจ็ดอีก เกรงว่าจะทำให้ใจของราษฎรไม่มั่นคงไปด้วย แม้ฝ่าบาทจะทรงปกป้องคนชั่วช้านั่นก็เถอะ แต่ก็ไม่ได้หมายความถึงจะทรงเพิกเฉยต่อสิ่งอื่นใดๆได้”
“การตายของรัชทายาท เกรงว่าท่านอ๋องเจ็ดต้องมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย หากเอาเรื่องนี้ไปขอร้องฝ่าบาท ก็ยากที่จะรับรองได้ว่าฝ่าบาทจะไม่ทรงเกรี้ยว” เสียงของหลิ่วหยินเฟิงพูดเบาๆและไม่มีอารมณ์แม้แต่น้อย
“เกรี้ยว? ข้าจำได้ว่าฝ่าบาททรงตรัสด้วยพระองค์เองว่า จักรพรรดิแห่งแคว้นเซี่ยนั้นไม่ใช่จะเป็นได้อย่างง่ายๆ แม้ว่าโอรสของพระองค์จะมีไม่มาก แต่ก็นับว่าไม่น้อยเกินไป มันสามารถแย่งชิงกันได้เสมอ ถ้าสามารถกำจัดคนอื่นได้ นั่นคือความสามารถ และตำแหน่งนั้นควรเป็นของเขา เสี่ยวชีสามารถกำจัดรัชทายาทได้ นั่นเพราะเขาไร้ความสามารถ!” ชายชราเอาไม้เท้ากลับ ยกมือขึ้น และไม้เท้าก็ส่งเสียงตูมๆบนรถม้า
หลิ่วหยินเฟิงยิ้มอย่างเย็นชา “ลั่วชิงเหยียนก็เป็นโอรสของฝ่าบาทเช่นกัน ตามที่ท่านพูด ถ้าลั่วชิงเหยียนกำจัดท่านอ๋องเจ็ดได้จริงๆ ฝ่าบาทอาจโปรดเขามากขึ้น และคิดว่าเขามีความสามารถมากก็ได้”
ทันใดนั้นสีหน้าของชายชราก็แย่ลง “เจ้าถูกมารครองงำจริงๆ เสี่ยวชีเป็นลูกศิษย์ของเจ้านะ เมื่อก่อนพวกเจ้าเคยมีความสัมพันธ์ที่ดีกันมาตลอด แต่ตอนนี้ เพราะผู้หญิงคนนั้น เจ้าถึงกับเข้าข้างคนชั่วช้าคนนั้นแล้ว นี่เจ้าลืมไปแล้วหรือไง คนชั่วช้านั่นเป็นสามีของผู้หญิงคนนั้น! ไร้ยางอาย เมื่อก่อนเจ้าเคยชอบ…” ชายชราหยุดและพูดขึ้น “ตอนนี้กลับชอบหญิงที่มีสามี”