ภรรยาคนที่เจ็ดของประธาน - 40 หึงหวง
ตอนที่ 40 หึงหวง
ในตอนกลางไม่ได้นอนเลย เพราะทันทีที่ หลับตาลงรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของผลินจะปรากฏขึ้นในจิตใจ ของเขา เขาลุกขึ้นนั่งด้วยความหงุดหงิด กดเปิดโคมไฟ ข้างเตียง แล้วเขาก็เหลือบไปเห็นรูปของหญิงสาวที่วางอยู่ บนโต๊ะข้างเตียง ทันใดนั้นความโกรธทำให้เอื้อมมือไปกด กรอบรูปนั้นคว่ำลง
ถึงจะเคยเห็นคนตาย แต่ก็ไม่เคยเห็นผี
ในตอนเช้าตรู่ ชุดายังคงหลับอยู่ เธอถูกปลุกด้วยเสียง เคาะที่ประตู ขยี้ผมทรงรังนกของตัวเองพลางสบถและ ไปเปิดประตู ผลินยืนอยู่หน้าประตู ชี้นาฬิกาบนข้อมือของ เธอ เมื่อคืนฉันไม่ได้เตือนเหรอว่าเธอจะต้องลงไปทาน อาหารเช้าตอนเจ็ดโมงครึ่ง ลืมไปแล้วหรือไง
ทันทีที่เห็นเธอโกรธ ชุดาก็ตอบกลับไปอย่างเฉยเมย “ฉันไม่กิน” พูดจบก็จะปิดประตู
นี่แคว้นแรกก็จะทำให้ครอบครัวนี้รู้เลยเหรอว่าเธอมี ปัญหากับการตื่นสาย
ซึ่งได้ผล ชุดาขมวดคิ้ว “รู้แล้วน่ะ พูดมาก
เธอกระแทกประตูปิด ผลินไม่สนใจกับพฤติกรรมที่ไม่ดี ของเธอ ตรงไปยังข้างล่าง จากที่ไกล ๆ เธอเห็นน้องสามี คุยอะไรบางอย่างกับแม่ของเธอด้วยสีหน้าสดใส แต่เมื่อเห็นเธอเข้าไปใกล้ก็เงียบลงทันที
“พี่สะไภ้คะ คุณขยันมาก แต่ทำไมน้องสาวคุณถึงขี้เกียจ ปล่อยให้คนมากมายรอเธออยู่คนเดียว ช่างน่าละอายจัง
“ยายณี อย่าหยาบคาย
ธามันจ้องลูกสาวของเขา แล้วหันไปถามลูกสะใภ้ “แล้ว ผู้ชายคนนั้นล่ะ ทำไมยังไม่ลงมา
ผู้ชายคนนั้นที่คุณพ่อพูดถึงคือปยุคลูกชายของเขา ผลิน ตอบอย่างนอบน้อม “คุณพ่อคะ คุณปยุตบอกว่าบริษัทมี ประชุมเช้า จึงออกไปแต่เช้าแล้วค่ะ
ในความเป็นจริงนั่นคือเหตุผลที่เธอสร้างขึ้นเพื่อปยุต เพราะเมื่อตื่นตั้งแต่เช้าตรูก็พบว่าเขาไม่ได้อยู่ในห้อง รถที่ จอดอยู่ข้างนอกก็หายไป คงไม่ใช่การเดินไปอย่างแน่นอน แต่สาเหตุที่แท้จริงก็ไม่ชัดเจน
ผลินเดาว่าส่วนใหญ่เป็นเพราะสิ่งที่เธอทำเมื่อคืนทำให้ เขาเบื่อ และเพื่อหลีกเลี่ยงการที่ต้องเจอเธอเขาจึงออกจาก บ้านไปก่อน
ทุกวันพุธผลินมีสอนสี่ชั้นเรียน และวันพุธของสัปดาห์นี้ มันก็เป็นวันที่เลวร้ายที่สุดในอาชีพของเธอ เพราะแขนทั้ง สองข้างถูกทำร้ายโดยใครบางคน เพียงแค่เธอยกแขนขึ้น เล็กน้อยก็รู้สึกเจ็บจนต้องกัดฟัน โชคดีที่กำลังหันหลังให้กับ นักเรียน แต่การกัดฟันของเธอก็ไม่ได้ทำให้ใครสังเกตเห็นโดยง่าย และคำบนกระดานดำก็ดูไม่เหมือนลายมือของเธอ
– แขนเจ็บมากแค่ไหน หัวใจก็มีความเกลียดชังมากขึ้น เท่านั้น วันทั้งวันเธอถ่มน้ำลายในใจใส่ปยุคไปหลายต่อ หลายครั้ง
กลับบ้านหลังจากเลิกงานตอนบ่าย แต่ก็ต้องรู้สึกเหมือน กับจะตายเพราะชนเข้ากับผู้ชายคนนั้นเธอกำลังกลับเข้ามา ส่วนเขาก็กำลังจะออกไป
“พวกคุณกำลังจะไปไหนกัน
ผลินถามคนสองคนตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ โดย ไม่คาดคิด ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าปยุตจะเดินเคียงข้างกันมา กับชุดา
“ฉันจะไปหาเพื่อน เลยให้พี่เขยขับรถไปส่งนะ
“อืม เดินทางระวังนะ
เธอพยักหน้าอย่างไร้อารมณ์ คิดเกี่ยวกับว่าทำไมคน พวกนี้จู่ ๆ ถึงมาญาติดีกันได้
“เราไปกันเถอะค่ะ บ๊ายบายนะ
ใบหน้าของชุดาสะใจมาก หันกลับมาเพื่อจงใจขยิบตา ให้ผลิน นั่นเป็นการยั่วยุเสียยิ่งกว่าคำพูด
“รอเดี่ยว”
– ผลินตะโกนใส่พวกเขา เดินเข้าไปพร้อมกับหัวเราะแผ่ว เบา เขย่งปลายเท้าขึ้นอย่างไม่คาดคิด จูบลงไปบนแก้ม ของปยุตจนเกิดเสียงดัง “ที่รักคะ กลับมาเร็ว ๆ นะ ฉันมี เซอร์ไพรส์ให้คุณค่ะ…”
เส้นสีดำพาดผ่านศีรษะของชุดา และย้อมใบหน้าของ เธอจนกลายเป็นสีดำคล้ำ และนี่คือผลลัพธ์ที่ผลินต้องการ
ทําเป็นโอ้อวดใส่เธองั้นเหรอ ช่างอ่อนหัด
ได้เวลาทานอาหารเย็นแล้วแต่พวกเขาก็ยังคงไม่กลับ มา น้องสามีบ่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ “พี่สะใภ้คะ ทำไมพี่ ชายถึงลำเอียงแบบนี้ เปรียบเทียบกันแล้วเขาดีกับน้องสาว ของคุณมากกว่าฉันที่เป็นน้องสาวแท้ ๆ เสียอีก ครั้งล่าสุด ที่ฉันขอให้เขาขับรถไปที่ไหนสักแห่ง ขนาดขอร้องเขาอยู่ ครึ่งวันก็ยังไม่ตกลงเลย”
“เขาไปทำงานน่ะค่ะ ที่ตรงนั้นเป็นทางผ่านก็เลยขับรถไป ส่งเธอด้วย
ผลินแก้ตัวให้ปยุต สีหน้าสงบ แต่จิตใจไม่สงบเลยแม้แต่ น้อย มันเต็มไปด้วยความอึดอัด
มื้อเย็นถูกทานกันไปครึ่งหนึ่งแล้วปยุตก็กลับมา เขากลับ มาคนเดียว เมื่อคุณนายท่านเห็นลูกชายของเธอจึงถามขึ้น เบา ๆ แกทานข้าวมาแล้วเหรอ
“ทานแล้วครับ”
-เขาตอบกลับอย่างแผ่วเบาเช่นกัน เหลือบมองไปยังโต๊ะ อาหาร จากนั้นก็หันหลังเดินขึ้นไปข้างบน
หลังจากนั้นไม่นานโทรศัพท์มือถือของผลินก็ดังขึ้น มัน เป็นข้อความ เธอหยิบมันออกมาแล้วเปิดอ่าน “กินอิ่มหรือยัง
ถ้าอิ่มแล้วก็ขึ้นมา
เป็นข้อความของปยุต นี่เป็นครั้งแรกที่เขาอยากจะเก็บ ข้อความคืนกลับมา ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็นคนจี้จี้จุกจิก เช่นนี้ ที่จริงเขามีด้านที่อดทน แต่ที่เป็นอยู่ตอนนี้กลับน่า ผิดหวัง
“คุณพ่อคุณแม่คะ ฉันอิ่มแล้ว พวกคุณทานให้อร่อยนะคะ ฉันขอตัวขึ้นไปข้างบนก่อน
ผลินสุภาพเช่นนี้เสมอ ในบ้านหลังนี้มีเพียงเธอเท่านั้น ที่ใส่ใจกับมารยาทเหล่านี้ ดังนั้นคุณพ่อคุณแม่สามีจึงเอ็นดู เธอมาก
เมื่อขึ้นไปข้างบน ประตูเปิดอยู่ เธอเดินเข้าไปถามผู้ชาย ที่ยืนอยู่ตรงหน้าต่าง “อะไรคะ”
ปยุตหันมา แบมือออกมาอย่างล้อเล่น “ไหนล่ะ เซอร์ไพรส์”
อ่า…. เป็นครั้งแรกที่ผลินรู้สึกตกใจ แต่จากนั้นก็หัวเราะด้วยความอารมณ์ดี ฉันบอกว่าจะมีเซอร์ไพรสให้น หากว่าคุณกลับมาเร็ว แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้มันจะสายเกินไป แล้วหรือเปล่าคะ
“ตอนนี้มันตึกเกินไปหรือไง”
เขาถามคำถามและจงใจยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาตางดง ตาของเธอ “ดูให้ดี แล้วดูของคุณเองด้วย เมื่อพูดอย่างนั้น แล้วเขาก็ยกข้อมือของเธอขึ้น
“โอ๊ย…” ผลบร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเวทนาแผนที่ บิดาของตัวเอง กลัวว่ามันกำลังจะเสียแล้ว
“ตอแหลให้มันน้อย ๆ หน่อย
ปสุดเหวี่ยงแขนเธอออกไปอย่างไม่มีความอ่อนโยน เป็นอีกครั้งที่มีเสียงกรีดร้องของผลิน แล้วเธอก็พูดออก มาอย่างหงุดหงิด “คุณเป็นโรคจิตใช่ไหม เมื่อสองวันก่อน ยังทำดีกับฉันอยู่เลย แต่พอสองวันนี้ก็กลับมาทรมานฉันอีก แล้ว ฉันบอกคุณแล้วนะว่าถ้าฉันทนไม่ได้ ฉันจะ.…
ที่จริงแล้วเธอกำลังจะขอหย่า แต่ด้วยเหตุผลที่ แข็งแกร่งดั่งหินนั้นหยุดเธอเอาไว้ ดังนั้นคำที่เป็นเหมือน หินและยากที่จะกลืนกิน เธอก็ต้องจำใจกลืนมันลงไปอีกครั้ง
“คุณจะอะไร”
“ไปนอนเถอะค่ะ”
ผลินพูดด้วยน้ำเสียงกระด้าง จากนั้นเธอก็เดินเข้าไปใน ห้องลับของตัวเอง แล้วก็หยิบชุดนอนออกมา แต่ก็ไม่กล้าที่ จะไปเพลิดเพลินกับอ่างจากุซซี่ของใครอีกต่อไป เดินตรง ไปที่ห้องของน้องสามีพร้อมกับชุดนอนในอ้อมแขน
“พี่สะไภ้ นี่คืออะไรคะ”
“ฉันขอยืมใช้ห้องน้ำหน่อยนะคะ”
“ภายในห้องพี่ชายก็มีไม่ใช่เหรอคะ”
“เขากำลังอาบน้ำอยู่น่ะค่ะ”
“แล้วคุณไม่รอจนกว่าเขาจะอาบน้ำเสร็จเหรอคะ”
“เขาอาบน้ำช้า ฉันรอไม่ไหวน่ะค่ะ”
น้องสามีพนักหน้าเชื่องช้า “อ๋อ ได้สิคะ คุณเข้าไปใช้ได้ เลยค่ะ
ผลินไม่ได้อาบน้ำในทันที แทนที่จะเปิดน้ำกลับยืนนิ่ง
ภายใต้ฝักบัว เธอกลัดกลุ่มเล็กน้อยเรื่องที่น่าจะถามปยุตว่า
ทำไมอยู่ๆ ถึงเข้าไปใกล้ยายปีศาจ ดานั่น เมื่ออาบน้ำเสร็จแล้วเธอก็ออกมาเลยแล้วตรงเข้าไป ยังห้องของปยุต มองหาเขาเพราะต้องการให้เขาตอบข้อ
สงสัยของเธอ แต่ก็พบว่าไม่มีใครอยู่ในห้อง “หายไปไหน
แล้ว”
เธอพิมพ์และขมวดคิ้ว คิดว่าเขาอาจจะอยู่บ้าง พาตัวเองลงไป ผลที่ได้คือเมื่อมองไปรอบๆ ก็ไม่พบใคร เดินตามหาเขาไปยังสนามข้างนอกบ้านครของเขาก็ยัง จอดอยู่ คิดว่าคงจะไม่ได้ไปไหนไกล เพลินจึงตัดสินใจที่จะ กลับไปข้างบนเพื่อรอเขา
เมื่อขึ้นบันไดมาก็เหลือบมองไปเห็นแสงไฟจากห้อง ข้าง ๆ ชุดากลับมาแล้วงั้นเหรอ
อันที่จริง ดากลับมาแล้วจริงๆ ไม่นานห เข้าไปในห้องของน้องสามี
คนอย่างชุดาเป็นคนประเภทไหนน่ะหรอ คนที่ไม่ได้ เกิดมาจากนักเต้น แต่เป็นผู้หญิงที่ยั่วสวาทเสียยิ่งกว่านัก เต้น ตราบใดที่คนคนนั้นเป็นผู้ชายที่เธอชอบ ไม่ว่าจะด้วยวิธี ใด ก็ต้องเอามาเป็นของตัวเองให้ได้
แน่นอนว่า ถุงฟางที่มีเพียงรูปร่างแต่ไม่มีสติปัญญา ความล้มเหลวก็ย่อมมากกว่าความสำเร็จเสม
ดังเช่นตอนนี้ สิ่งแรกที่เธอต้องทำเมื่อกลับมาจากบ้าน ตระกูลเจริญมาศก็คือการเข้าหาปชุดพี่เขยของเธอด้วย ความบังเอิญจึงได้รู้ว่าพี่สาวไม่ได้อยู่ที่นี่ คิดว่านี่เป็นโอกาส ของเธอจึงวิ่งกลับไปที่ห้องทันทีและถอดเสื้อผ้าออกจาก นั้นก็เปลี่ยนเป็นชุดนอนที่เซ็กซี่จงใจกระโดดลงมาจาก เตียงแล้วก็โทรไปที่โทรศัพท์มือถือของปยุต ส่งเสียงร้องที่ น่าสงสาร “พี่เขยคะ คุณมาเร็วๆ ฉันสับลงโดยบังเอิญ ตอน นี้มันเหมือนว่าเท้าจะแพลงเลยค่ะ คุณมาเร็ว ๆ นะคะ ฉันเดินไม่ได้อีกแล้ว…
– เมื่อปยุตวางสายโทรศัพท์มือถือก็เดินไปยังห้องข้าง ๆ เห็นชุดานั่งอยู่บนพื้นกอดเข่าใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บ ปวด เขาถามเบา ๆ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
“พี่เขยคะ ไม่เป็นอะไรที่ไหนกัน คุณดูฉันสิว่าเหมือนว่าโอ เคหรือเปล่า คุณอุ้มฉันขึ้นหน่อยสิคะ พื้นนี่เย็นจัง….
ปยุตยื่นมือออกมาแต่เธอส่ายหน้า “ไม่สิคะ ฉันไม่ สามารถยืนได้ด้วยตัวเอง ฉันจะไม่โทรหาคุณเลยถ้าฉันยืน ด้วยตัวเองได้”
เธอจับข้อเท้าตัวเองแน่น ถ้าเขาไม่ช่วย เธอก็คงจะตาย
เพราะความเศร้า
“ลัมจริงน่ะเหรอ”
เมื่อเผชิญหน้ากับความสงสัยของพี่เขย ชุดาก็พยายาม บีบน้ำตา “คุณไม่เชื่อเหรอคะ ถ้าคุณไม่เชื่อ คุณก็สัมผัสมันดู สิ กระดูกอาจจะหักแล้วก็ได้”
ปยุตไม่อยากเสียเวลากับเธอ ถึงแม้ว่าจะเกลียดผู้หญิง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ก้มตัวลงอย่างหงุดหงิด กอดเธอไว้ใน อ้อมแขนของเขาและอุ้มเธอเดินไปที่เตียง ชุดากอดแนบ หน้าอยู่กับอกของเขาเหมือนนกตัวเล็ก ๆ ชั่วแวบหนึ่ง เธอ รู้สึกว่าตัวเองมีความสุขจนเหมือนกำลังจะตาย
เมื่อผลินมาถึงห้องพักแขก ก็บังเอิญได้เห็นฉากที่ คลุมเครือนี้ เธอดวงตาเบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็ ไม่ได้พูดอะไร หันหลังแล้วเดินจากมา
ปยุตค่อนข้างอึดอัด วางชุดาลงบนเตียงแล้วเขาก็ เดินออกมา ชุดาไม่คาดคิดว่าเขาจะไม่สนใจเธอเลย ด้วย ความเร่งรีบ เธอลุกขึ้นและถ่วงเวลาเขาไว้ “พี่เขยคะ คุณยัง ไม่ได้ทายาให้ฉันเลยนะ
สายตาของเขาย้ายไปที่ข้อเท้าของเธอ ทันใดนั้น ใบหน้าก็พลันเย็นชา เมื่อชดาได้เห็นปฏิกิริยาที่เปลี่ยนไป โดยฉับพลันของเขา ก็ขยับข้อเท้าด้วยความเลื่อน ราว เหมือนจะไม่เป็นอะไรแล้วนะคะ ความจริงแล้วพี่เขยของฉัน เป็นเซียนที่มีชีวิต แค่มองครั้งเดียวก็ดีขึ้นเลย
ปยุตยังคงเงียบ ถอนหายใจครั้งหนึ่งด้วยความหงุดหงิด หันหลังแล้วเดินออกไป
เมื่อกลับไปที่ห้อง ก็พบผลินนั่งอยู่บนโซฟารอเขาด้วย ใบหน้ามืดครึ้ม
“นี่ เมื่อไหร่คุณจะส่งน้องสาวของคุณกลับบ้าน มันไม่ สะดวกที่จะให้เธออยู่ที่นี่คุณไม่รู้หรือไง”
ก่อนที่คนชั่วร้ายจะบ่นต่อ ผลินก็ยิ้มเยาะ “ใครเหรอคะที่ไม่ สะดวก ไม่น่าจะเป็นคุณหรอกใช่ไหม ฉันก็เห็นคุณสองคน เข้ากันได้ดีนี่ คุณไม่ได้สนุกกับมันหรอกหรือไง”
“ทำไมเหมือนว่าเสียงดูเศร้า ๆ กันนะ” ปยุตเดินเข้ามาหา เธอ ก้มตัวลงเข้าไปใกล้ ๆ แล้วเอ่ยถาม “ไม่ใช่ว่ากำลังดึง อยู่หรอกเหรอ”