ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่ 189 ขอโทษ ยัยใบ้

ครั้งที่แล้วเฉียวเหวยอีนอนที่ตระกูลฟู่ ก็เป็นเพียงแค่ครั้งเดียวที่มาพักค้างคืนอยู่ที่ตระกูลฟู่

เหตุผล ลี่เย่ถิงจำไม่ได้ชัดเจนแล้ว จำได้แค่คืนนั้นฟ้าร้องและฝนตกพร้อมกัน ฟู่หย่วนซานถูกเรียกไปกลางดึกเพราะภารกิจกะทันหัน มีแค่เขากับเฉียวเหวยอีที่อยู่ในบ้าน

เฉียวเหวยอีมีโรคออทิสติก ออทิสติกไม่ได้พูดว่าหายก็รักษาให้หายได้ทันที อาการของโรคที่แสดงออกของเฉียวเหวยอี ไม่เต็มใจที่จะใช้ความคิดริเริ่มในการสื่อสารกับผู้อื่น กลัวเสียงดัง จนกระทั่งเธออายุสิบกว่าปีก็ยังมีโรคที่ตกค้างอยู่

คืนนั้นเขาฝันร้าย เสียงฟ้าร้องไม่ได้ปลุกเขา เวลาที่ตื่นท่วมตัวเต็มไปด้วยเหงื่อ โดยเฉพาะบริเวณบางจุดมีความชื้นสูงมาก และร่างกายเล็กๆนุ่มๆของเฉียวเหวยอี อยู่ในอ้อมกอดของเขา กำลังสั่นเทา

ด้านนอกมีเสียงฟ้าร้อง เฉียวเหวยอีกอดเอวของเขาแน่น กลิ่นหอมกรุ่นจางๆบนร่างกาย โชยเข้าไปในจมูกเขา

ลี่เย่ถิงจำความรู้สึกที่ตัวเองมีต่อเฉียวเหวยอีไม่ได้ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เริ่มเปลี่ยนแปลง หลังจากที่เขาตัวเองค้นพบ จงใจหลีกเลี่ยงการสัมผัสใกล้ชิดกับเฉียวเหวยอี และเพราะว่าสถานการณ์แบบนี้ เฉียวเหวยอีเข้ามาถึงบนเตียงของเขา

ลี่เย่ถิงเป็นครั้งแรกที่จูบเธอ ก็เป็นคืนนี้เมื่อสิบปีก่อน

เวลาที่เธอสั่นเทา เบ้าตาแดงและมุ่ยปาก อกสั่นขวัญหายเงยหน้าขึ้นมองว่าเขาตื่นหรือยัง เขาก้มหน้า จับพลัดจับผลูแทบจะจูบริมฝีปากของเธอ

เธอสามารถพูดแก้ตัวว่าเขาคือปลอบโยน ลี่เย่ถิงตัวเองกลับรู้ดี ว่าไม่ใช่

เฉียวเหวยอีอาจจะลืมไปแล้ว แต่เขา กลับจดจำไม่ลืม นั่นเป็นจูบแรกของเขา

เพราะว่าเขารู้ชัดเจนกับคุณสมบัติของจูบนั้น ไม่กี่วันหลังจากนั้น เพื่อที่จะหลีกหนีความรู้สึกที่ซับซ้อนของตัวเองที่มีต่อเธอ เขาสมัครเรียนต่อต่างประเทศโดยตรง อยู่ต่างประเทศสองปีกว่า กลับประเทศเพียงครั้งเดียวในช่วงตรุษจีน

เพียงแค่กลับมาครั้งแรก เฉียวเหวยอีรูปร่างหน้าตาขาวสวย ยิ่งทำให้เขาตะลึงต่อภาพที่เห็น ยังตรุษจีนไม่จบ เขาก็รีบออกนอกประเทศแล้ว

หลังจากนั้นก็กลับประเทศจีนเพื่อศึกษาต่อ พอดีที่เธอกำลังขึ้นมัธยมปลาย ส่งเธอไปโรงเรียนประจำ ไม่อนุญาตให้เธอกลับบ้าน เขาคิดว่า ไม่พบ ก็จะไม่คิดถึง

แต่มีเพียงลี่เย่ถิงตัวเองที่รู้ เพื่อจะได้เจอเธออาทิตย์เดียว กี่ครั้งแล้วที่เขาบอกปัดงานเลี้ยงส่วนตัวและการเซ็นสัญญาหมื่นล้าน นอกจากเป็นการเดินทางที่ไม่อาจบอกปัดได้

เขาใจร้อนเฝ้าดูเธอเติบโต

เขาสูดลมหายใจลึกๆ ลงจากเตียงทันที

ซุ่ยซุ่ยนอนหลับสนิทมาก ห้องตรงข้ามของฟู่หย่วนซาน ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวแล้ว

……

เวลาเฉียวเหวยอีใกล้จะนอนหลับ ทันใดนั้นได้ยินเสียงเปิดประตู

ท่ามกลางความเงียบ เสียงเปิดประตูชัดเจนมาก

ชั่วพริบตาเดียวที่ตื่นขึ้นมา ฟังเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคย เดินมาถึงเตียง

วินาทีต่อมา ลี่เย่ถิงขึ้นเตียง กอดเธอจากด้านหลัง ห่มผ้าให้เธอ

เขาไม่ใส่เสื้อ อุณหภูมิกล้ามเนื้อผิวที่ร้อน ทะลุผ่านเสื้อผ้าบางๆของเธอเข้ามา

เธอคิดว่าเขานอนหลับไปแล้ว ไม่มีทางที่จะเข้ามาแล้ว

“ขอโทษ ยัยใบ้…”เขาแนบชิดใบหูของเธอ พูดเสียงเบา

เสียงแหบเล็กน้อย

เฉียวเหวยอีนิ่งอึ้งไป ไม่ขยับ เขาน่าจะไม่รู้ว่าเธอตื่นแล้ว ดังนั้น เวลาที่เขาคิดว่าเธอนอนหลับแล้ว จึงพูดขอโทษเธอ

เฉียวเหวยอีรู้จักลี่เย่ถิงมาหลายปี ไม่เคยได้ยินคำขอโทษจากปากเขาเลย แต่ว่าเวลานี้ เขาพูดขอโทษเธอแล้ว

เธอหลับตา เสแสร้งนอนหลับต่อไป แต่หัวใจดวงน้อยกลับเต้นเร็วมาก

ริมฝีปากของลี่เย่ถิง จูบลงบริเวณขมับที่ได้รับบาดเจ็บของเธอ นานมากก็ไม่จากไป