ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่ 198 เธอก็ยังยอมทิ้งเกียรติของตัวเอง
ตั้งแต่เล็กจนโต ก็เป็นเช่นนี้มาตลอด เวลาที่เธออยากจะโกหกคน ก็ตื่นเต้นโดนไม่รู้ตัว น้ำเสียงก็เปลี่ยนเป็นเร็วขึ้น
เมื่อก่อนเธอพูดช้า พูดล่าช้า สามารถเห็นชัดเจนเป็นพิเศษ ตอนนี้ก็ยังเป็นข้อบกพร่องเหมือนเดิม
เฉียวเหวยอีนิ่งอึ้งไป เงยหน้ามองไปทางเขา พูดกับคำชัดถ้อยชัดคำ“งั้นฉันกับถังอี้ก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกันจริงๆ”
“คุณสามารถฟังออกไหม ประโยคนี้ของฉันเป็นความจริงไหม?”
นอกจากฐานะของตัวเอง ทุกประโยคที่เธอพูดกับลี่เย่ถิงล้วนเป็นความจริง เธอไม่เคยหลอกเขา แต่เขาไม่เชื่อเธอ
“งั้นก็ได้ ฉันจะให้โอกาสเธอ!”ลี่เย่ถิงในใจเต็มไปด้วยความโกรธ พูดเสียงต่ำ“ตอนนี้ วินาที เอาใจฉัน”
เธอพูดว่าเธอรู้สึกรังเกียจ ได้ เขาก็จะไม่บังคับเธอ ชั่วพริบตาเดียวเธอก็อยู่กับผู้ชายคนอื่นแล้ว!
เฉียวเหวยอีท่วมตัวแข็งทื่อ ที่นี่คือห้องน้ำสาธารณะ!เขาคิดว่าเธอเป็นอะไร?
“ปิดประตู！”ลี่เย่ถิงพูดเสียงต่ำกับบอดี้การ์ดที่เฝ้าอยู่ด้านนอกประตู
“ลี่เย่ถิง…”เฉียวเหวยอีท่วมตัวอดไม่ได้ที่จะสั่นเทา
เขาจะทำแบบนี้กับเธอจริงๆ
“ฉันจะไม่พูดครั้งที่สอง”เขาพูดตอบเสียงเบา
เฉียวเหวยอีกับเขาต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อให้กัน เวลาที่นั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าเขา ในใจก็รู้สึกเจ็บปวดมาก
ยื่นมือออกไป ช่วยเขาปลดกระดุม…
เธออดไม่ได้ที่จะหันหน้าไปทางอื่น หลับตาลง
ลี่เย่ถิงมองดูการกระทำของเธอหยุดอยู่ที่ขั้นสุดท้าย สายตายิ่งเย็นชา
รอสิบวินาที เฉียวเหวยอียังยื่นมือค้างอยู่ ทันใดนั้น ลี่เย่ถิงทันใดนั้นก็ยื่นมือออกมา บีบข้อมืออย่างดุร้าย
เฉียวเหวยอีจิตใต้สำนึกสั่งให้เงยหน้ามองเขา เบ้าตาแดง
เขาจ้องมองน้ำตาในเบ้าตาของเฉียวเหวยอี อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะเย้ยออกมา
ถึงแม้จะไม่สมัครใจขนาดนี้ ถึงแม้ไม่อยากสัมผัสเขา ถึงแม้ว่าจะกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรมมาก เธอก็ยังยอมทิ้งเกียรติของตัวเอง
เพื่อจะช่วยตระกูลถัง เธอเต็มใจที่จะทำลายตัวเอง!
“เธอเพื่อตระกูลถังยอมกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรม รังเกียจฉัน”เขาพูดเสียงเบา
พูดจบ สะบัดมือเธอออกด้วยความโหดร้าย
เฉียวเหวยอีหลังพิงกับกระเบื้องหินอ่อนของอ่างล้างมือ มองดูลี่เย่ถิงจัดการเสื้อผ้าตัวเองอีกครั้ง มีความในใจอยากจะพูดออกมาแต่ก็ไม่อาจจะพูดออกมาได้เหมือนมีกระดูกติดอยู่ที่คอ
“ส่งเธอกลับไปที่โรงแรมของกองถ่าย！”ลี่เย่ถิงเปิดประตู ก็พูดกับหลานซวี่ที่ยืนอยู่ประตูด้านนอก
พูดจบแล้ว ไม่หันหน้ากลับมาก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว
หลานซวี่สายตาซับซ้อนมองไปที่เฉียวเหวยอี เดินเข้ามา พูดเสียงเบา“คุณผู้หญิง ไปเถอะ”
เฉียวเหวยอีพยุงตัวเองขึ้นจากอ่างล้างมือ ยากมากกว่าจะยืนขึ้นมา รู้สึกมือเท้าชา
นานมาก หมุนตัวล้างเลือดบนหลังมือของตัวเอง นำโทรศัพท์ที่ถูกลี่เย่ถิงทุบจนพังออกมาจากเศษกระจกอย่างระมัดระวัง
เศษกระจกที่แตกทิ่มนิ้วมือเธอจนมีเลือดไหลออกมา แต่เธอเหมือนไม่รู้สึก
“เหวยอี?”ด้านนอกประตูห้องน้ำ ทันใดนั้นเสียงของถังอี้ก็ถังเข้ามา“เธออยู่ข้างในไหม?”
เฉียวเหวยอีไม่พูดจา
“คุณผู้หญิง ในเมื่อพังแล้ว ก็ไม่ต้องเอาแล้วเถอะ!”หลานซวี่อยู่ด้านหลังรอเฉียวเหวยอีอยู่สักพัก เดินเข้าไปดูใกล้ๆ พบว่ามือของเฉียวเหวยอีที่จับโทรศัพท์เต็มไปด้วยเลือด จากนั้นก็พูดด้วยความตกใจ
เฉียวเหวยอีค่อยๆสะบัดมือของหลานซวี่ที่ยื่นออกมาห้ามเธอ เช็ดกระจกที่แตกบนหน้าจอออก หน้าจอยังคงสว่างอยู่ ถังอี้ก็โทรศัพท์เข้ามาอีก
“ฮัลโหล”เธอพูดตอบเสียงเบา
“เธอไม่ใช่ไปห้องน้ำเหรอ?คนล่ะ?”ถังอี้ถามด้วยความตึงเครียด
“ฉันไม่สบายนิดหน่อย จะนั่งรถแท็กซี่กลับกองถ่ายก่อน”เฉียวเหวยอีนิ่งอึ้งไป พูดตอบ“ขอโทษ เรื่องพวกนี้ชะลอไปก่อนสักพัก หลังจากนี้ค่อยพูดคุยกันเถอะ”
“เธอเป็นอะไร?”ถังอี้ฟังออกว่าเฉียวเหวยอีเสียงผิดปกติ ก็ซักถาม
“ฉันไม่เป็นไร”เฉียวเหวยอีพูดตอบเสียงเบาสามคำ และวางสายโทรศัพท์