ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่ 208 จำเป็นต้องกินจนท้องนูนออกมา

อาหารห้าอย่าง น้ำซุปหนึ่งถ้วย แต่ทุกอย่างล้วนเป็นที่เธอชอบกิน

เธอกินไม่กี่คำ ก็เงยหน้าขึ้น มองไปทางลี่เย่ถิง

ลี่เย่ถิงกำลังขมวดคิ้วแน่น จ้องมองบนข้อตกลง

หลานซวี่เดินเข้ามาจากลิฟต์ด้านข้าง เร่งรีบเข้ามาพูดเสียงเบากับลี่เย่ถิง“คุณชาย พวกเขา…”

พูดสองสามประโยค เห็นเฉียวเหวยอีนั่งกินข้าวอยู่ด้านนอก ใส่เสื้อผ้าของลี่เย่ถิง หลังจากนั้นก็หันหลังพูดคุย

ลี่เย่ถิงมองไปที่เฉียวเหวยอี พูดเสียงต่ำ“ให้พวกเขารอต่อไป”

“ครับ”หลานซวี่พยักหน้า หลังจากนั้นก็ออกไป

เฉียวเหวยอีเดาว่าลี่เย่ถิงน่าจะต้องประชุม แต่ว่าเขายังไม่ได้กินข้าว

คิดเล็กน้อย พูดกับเขาเสียงเรียบเฉย“ฉันกินอิ่มแล้ว”

เธอวางตะเกียบลง หยิบผ้าเช็ดปาก กำลังจะลุกขึ้นยืน ลี่เย่ถิงเดินไปถึงข้างกายเธอ มองไปที่บนโต๊ะอาหาร เธอกินข้าวไม่กี่คำ อาหารแทบจะไม่ได้แตะ

เดิมทีเขาก็ไม่รีบร้อน ขณะเดียวกันที่นั่งบนเก้าอี้ ก็ยื่นมือออกไปจับข้อมือของเฉียวเหวยอี ดึงเธอมานั่งบนขาของตัวเอง

เฉียวเหวยอีนึกขึ้นมาได้ ลี่เย่ถิงยื่นมือกดเอวของเธอไว้ ไม่ให้เธอออกไป

“ทำไม่อร่อย?”เขาถามเสียงต่ำ

“ฉันกินอิ่มแล้ว”เฉียวเหวยอีเลิกคิ้วขึ้นพูดตอบ

ลี่เย่ถิงหยิบตะเกียบขึ้นมา ชิมเนื้อทอด เปรี้ยวหวานอร่อย เนื้อทอดข้างในกำลังพอดี คล้ายกับระดับก่อนหน้านี้ ไม่ได้ถอยหลัง

เมื่อก่อนเฉียวเหวยอีชอบกินเนื้อทอดร้านนี้

ถือโอกาส คีบเนื้อส่งไปที่ปากเฉียวเหวยอี

“ฉันกินอิ่มแล้วจริงๆ”เฉียวเหวยอีพูดซ้ำอีกรอบ

“เพิ่งจะกินกี่คำ?”ลี่เย่ถิงย้อนถาม

เฉียวเหวยอีกับเขาต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อให้กัน เห็นว่าเขาจะยัดเข้ามาในปากตัวเอง อ้าปากทันที กัดเอาไว้

ดังนั้นลี่เย่ถิงจึงฉวยโอกาส นำของที่เธอชอบ ป้อนเธออีก

ป้อนจนเขารู้สึกว่าพอประมาณแล้ว จึงวางตะเกียบลง

เฉียวเหวยอีคิดว่าเขาจะปล่อยตัวเอง กลางฝ่ามือของลี่เย่ถิง ทันใดนั้นก็จับท้องเธอไว้ ลูบเบาๆ

เฉียวเหวยอีอิ่มจนใกล้จะอ้วกแล้ว หน้าท้องส่วนล่างยื่นออกมาเล็กน้อย ลี่เย่ถิงลูบเบาๆหลายครั้ง พูดเสียงเบา“ต่อไปนี้ทุกมื้ออาหาร จำเป็นต้องกินจนท้องนูนออกมา”

เมื่อก่อนเฉียวเหวยอีเพิ่งจะสูงหนึ่งร้อยหกสิบ น้ำหนักสี่สิบห้ากิโล เขาก็ไม่พอใจที่เธอผอมเกินไป ตอนนี้เธอสูงมากแล้ว ยังหนักแบบนั้น

นอกจากที่ที่ควรจะอ้วน เธอก็ผอมจนเห็นซี่โครงชัดเจน

“ฉันเป็นนักแสดง”เฉียวเหวยอีขมวดคิ้วแน่น

“ใครกำหนดว่านักแสดงไม่สามารถหนักเกินสี่สิบห้ากิโล?”ลี่เย่ถิงย้อนถามเสียงเรียบเฉย

ในเมื่อเฉียวเหวยอีพูดแบบนี้แล้ว เขาก็หยิบตะเกียบขึ้นมา คีบเนื้อ ส่งไปที่ปากของเธอ

เฉียวเหวยอีลังเลเล็กน้อย แต่ลี่เย่ถิงจ้องมองเธอ ทำให้เธอไม่อ้าปากก็ไม่ได้

เธอกัดเนื้อเข้าปาก ไม่ได้กินเข้าไป คิดว่าอีกสักพักจะหมุนตัวกลับคายออกมา

กำลังจะลุกขึ้น ทันใดนั้นลี่เย่ถิงก็กดท้ายทอยของเธอไว้ จ้องมองริมฝีปากของเธอ ก้มหน้าลงกัดริมฝีปากเธอ

เฉียวเหวยอีไม่ทันได้หลีกเลี่ยง ถูกเขาปิดกั้นเอาไว้ เนื้อนั้นถูกเขายัดเข้าไป

“อุ๊บส์…”

“ข้างล่างนักข่าวรอสองชั่วโมงแล้ว!”ทันใดนั้นเธอได้ยินด้านลิฟต์นั้นมีคนพูดเสียงต่ำ

มีคนมาแล้ว!

เฉียวเหวยอีนิ่งอึ้งไป หลังจากนั้นยื่นมือผลักลี่เย่ถิง แต่ลี่เย่ถิงไม่ได้ปล่อยมือออกจากเธอ จนกระทั่งเฉียวเหวยอีถูกบังคับให้กลืนเนื้อชิ้นนั้นลงไป เขาจึงไม่เร่งรีบ ปล่อยริมฝีปากของเฉียวเหวยอี

เวลาที่ปล่อยเธอ ฉวยโอกาสใช้นิ้วโป้ง ค่อยๆเช็ดมุมปากของเธอที่เปื้อนไปด้วยซอส

พ่อบ้านที่ดูแลตระกูลลี่ก็ยืนอยู่ไม่ไกลจากทั้งสองคน จ้องมองการกระทำที่สนิทสนมของทั้งสองคนด้วยความประหลาดใจ

เฉียวเหวยอีหันหน้ากลับมา พบว่าคนที่มาคือพ่อบ้าน ก็ดิ้นรนออกจากบนร่างกายลี่เย่ถิงทันที

ลี่เย่ถิงไม่ได้บังคับอีก พูดกับเฉียวเหวยอีเสียงเบา“เธอเข้าไปก่อน”