ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่ 220 แน่ใจว่าจะแต่งงานกับเธอ？
ซ่งเทียนเฉิง เฉินพัวโจวยังมีอีกคนที่เป็นเพื่อนกับลี่เย่ถิงอยู่หอพักเดียวกันเธอจำไม่ได้แล้ว เฉียวเหวยอีกับพวกเขากินข้าวด้วยกัน เฉินพัวโจวกับเพื่อนอีกคนเป็นครั้งแรกที่เห็นเฉียวเหวยอี ลี่เย่ถิงเป็นครั้งแรกที่ลูบศีรษะของเธอเบาๆ แนะให้กับพวกเขา“นี่คือน้องสาวฉัน เฉียวเหวยอี”
“น้องสาวนายทำไมแซ่ไม่เหมือนกัน?”เวลานั้นเฉินพัวโจวถามด้วยความแปลกใจ
“ก็คือตระกูลเขารับเลี้ยงนายก็ไม่มีสิทธิ์แสดงความคิดเห็น”ซ่งเทียนเฉิงพูดล้อเล่นทำให้จบด้วยดี
เพื่อนนักเรียนในมหาวิทยาลัยไม่รู้ภูมิหลังตระกูลซึ่งกันและกันก็เป็นเรื่องปกติ นอกจากซ่งเทียนเฉิงกับลี่เย่ถิง พวกเขาเป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก เฉินพัวโจวตอนนั้นรู้จักวางตัว ก็ให้เกียรติเฉียวเหวยอีมาก ดังนั้นเฉียวเหวยอีจึงจำเขาได้
คนมามากขึ้น เฉียวเหวยอีกินอาหารเช้าของตัวเองอย่างเงียบสงบไม่พูดจา ดื่มโจ๊กไปครึ่งหนึ่ง กินไข่ขาวหมดไปสองลูก มองไปทางลี่เย่ถิง“ฉันไปเก็บชุดการแสดงของฉันก่อน อีกสักพักยังต้องกลับไปถ่ายหนังที่กองถ่าย”
“อีกสักพักเธอกับฉันไปด้วยกัน”เฉินพัวโจวฉวยโอกาสพูดไปทางเฉียวเหวยอี
“？”เฉียวเหวยอีไม่เข้าใจ
“ฉันเป็นอาจารย์ของมหาวิทยาลัยJ อีกสักพักถือโอกาสพาเธอเข้าไป ลี่เย่ถิงไม่บอกเธอ?”เฉินพัวโจวขมวดคิ้วขึ้น ย้อนถาม
“เธอกับลู่ชวินถ่ายหนังวันนั้น พวกอาจารย์ผู้ชายจะบ้าคลั่งกันหมดแล้ว พูดว่าไม่เคยเห็นนักแสดงรุ่นเล็กที่หน้าตาสวยขนาดนี้ ฉันเหลือบมอง
ไม่ใช่แฟนของลี่เย่ถิงเหรอ?”เฉินพัวโจวกระตุกยิ้มมุมปากพร้อมพูด
เฉินพัวโจวพูดตรงไปตรงมา เฉียวเหวยอีถูกเขาพูดจนเธอหน้าแดงแล้ว
ลี่เย่ถิงสีหน้าไม่พอใจทันที ยื่นมือหยิบซาลาเปาโยนเข้าไป ขมวดคิ้วพูด“ไม่พูดจะตายไหม?”
เฉินพัวโจวกลัวว่าตัวเองจะมองเฉียวเหวยอีหลายครั้ง อาจจะถูกลี่เย่ถิงควักดวงตาออกมา
“งั้นฉันไปเก็บของก่อน”เฉียวเหวยอีลุกขึ้นยืนพร้อมพูด
“ฉันไปเป็นเพื่อนเธอ”ลี่เย่ถิงพูด
“ไม่ต้อง ใกล้แค่นี้เอง”เฉียวเหวยอีหยิบโทรศัพท์ก็เดินออกไป
ลี่เย่ถิงมองแผ่นหลังของเฉียวเหวยอีที่หายไปในมุม เวลาที่ดึงสายตากลับมา เฉินพัวโจวกำลังจ้องมองเขา
ความสัมพันธ์ที่ดีกับคนอื่น ซุ่ยซุ่ยเป็นลูกใครก็ยังไม่รู้ชัดเจน ล้วนคิดว่าเป็นญาติของลี่เย่ถิง มีเพียงเฉินพัวโจวที่รู้
“นายจริงจังใช่ไหม?แน่ใจว่าจะแต่งงานกับเธอ?”
“ไม่อย่างนั้นคือเสแสร้งเหรอ?”ลี่เย่ถิงย้อนถามเสียงเย็นชา
เฉินพัวโจวพยักหน้าอย่างครุ่นคิด และพูด“เมื่อวานอารมณ์ของซูหรูเยียนไม่ปกติ”
ลี่เย่ถิงเพื่อตัดความคิดของซูหรูเยียน ดังนั้นจึงพาเฉียวเหวยอีเข้ามา ซูหรูเยียนวางแผนไว้ในใจแล้วเช่นกัน เขาไม่คิดจะไปสืบสาว
เขาไม่ได้เปิดเผยที่วันนั้นซูหรูเยียนพูดโกหกว่าเฉียวเหวยอีลักพาตัวซุ่ยซุ่ย ก็ไว้หน้าเธอมากแล้ว
หน้าที่กับความชอบ เดิมทีเป็นคนละเรื่องกัน
ครั้งนี้ที่ซุ่ยซุ่ยตกลงจากบันได ปฏิกิริยาของซูหรูเยียน ทำให้ลี่เย่ถิงเข้าใจดี เขาจะไม่ใจอ่อนกับซูหรูเยียนอีก
เฉียวเหวยอีเก็บของตัวเองเสร็จแล้ว เวลาที่ออกมา พอดีที่เจอหน้ากับซูหรูเยียน
บริเวณรอบๆเงียบสงบ มีเพียงแค่พวกเธอสองคน
เฉียวเหวยอีกับซูหรูเยียนจ้องมองตากัน ไม่พูดจา หมุนตัวเดินไปทางห้องอาหาร
“เฉียวเหวยอี”ซูหรูเยียนอยู่ด้านหลังเธอ ทันใดนั้นเรียกเธอไว้“ฉันมีเรื่องจะพูดกับเธอ”
“แต่ว่าฉันไม่อยากพูดกับเธอ”เฉียวเหวยอีตอบเสียงเย็นชา
ซูหรูเยียนเดินไม่กี่ก้าวก็ไล่ตามทัน ขวางด้านหน้าเฉียวเหวยอีไว้
ถนนก้อนหินนี้ความกว้างของคนสองคนเดินเคียงข้างกันได้ ซูหรูเยียนอยู่ตรงกลางถนน เฉียวเหวยอีไม่มีทางเดิน ด้านซ้ายเป็นบ่อน้ำ ด้านขวาเป็นถนนดินที่โดนฝนจนอ่อนนุ่ม
“เธอไม่คิดว่าเธอมาที่นี่ขายหน้ามากเหรอ?ฐานะก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออก?”ซูหรูเยียนจ้องมองเฉียวเหวยอี พูดเสียงเบา“เธอมาในฐานะเมียเก็บ?”