ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่ 221 นี้คือสร้างความวุ่นวายเพื่อหนีความผิด
เฉียวเหวยอีได้ยินซูหรูเยียนพูดประโยคที่เจ็บแสบ อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้น
“ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับเย่ถิงคืออะไร หรือว่าฉันต้องเอ่ยเตือนเธอ?”ซูหรูเยียนพูดหัวเยาะเย้ยเธอต่อไป
เฉียวเหวยอีทันใดนั้นนึกถึงคำพูดของเฉียวอีเหรินที่พูดกับเธอวันนั้นที่ประเทศD เฉียวอีเหรินพูดว่าซูหรูเยียนจ้างคนมาชนเธอ จึงทำให้เธอแท้งลูก
ความจริงเฉียวเหวยอีคิดว่า มีความเป็นไปได้มาก ว่าคือเธอ
ซูหรูเยียนเห็นเธอไม่พูดจา เดินเข้าไปใกล้เธอหนึ่งก้าว“ฉันเป็นแม่แท้ๆของซุ่ยซุ่ย มีฉันกับลี่เย่ถิงถึงจะเป็นไปได้ เธอเข้าใจไหม?ฉันพูดจูงใจเธอด้วยความซื่อสัตย์ อย่าเชื่อความคิดที่ไม่เป็นความจริงเหล่านั้น ลี่เย่ถิงยังมีความคิดถึงเธอก็เท่านั้นเอง กับฉัน จึงจะเป็นความจริง”
เฉียวเหวยอีมองเธอ ทันใดนั้นก็หัวเราะขึ้นมา“ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นแม่แท้ๆของซุ่ยซุ่ย แล้วยังไง？”
“เธอไม่รู้ ลี่เย่ถิงคิดจะนำทรัพย์สินบ้านของตี้หวงอีเฮ่า เปลี่ยนเป็นชื่อฉัน?”
ซูหรูเยียนนิ่งอึ้งไป ย้อนถามเสียงหนักแน่น“เธอพูดอะไร?！”
“ขาดแค่ฉันเซ็นชื่อ”เฉียวเหวยอียกคิ้วขึ้น พูดต่อ“เดิมทีฉันไม่อยากเซ็น แต่ว่าเพื่อเธอ ฉันตัดสินใจจะเซ็น หลังจากนั้น ในฐานะของเจ้าของบ้าน สั่งให้เธอออกไป”
“เธอ…”ซูหรูเยียนกัดฟันด้วยความโกรธ ยกมือขึ้นสะบัดไปทางเฉียวเหวยอีอย่างรวดเร็ว
ยังไม่ทันได้สัมผัสแก้มของเฉียวเหวยอี ข้อมือก็ถูกเฉียวเหวยอีจับเอาไว้อย่างโหดเหี้ยม
“เธอปล่อยฉัน!”ซูหรูเยียนเจ็บมาก พูดตะโกน
เฉียวเหวยอีหัวเราะเยาะเย้ย พูดเสียงเบา“ฉันคิดว่าว่าเธอโดนตบยังไม่พอ!”
ซูหรูเยียนใบหน้าแดง กำลังจะเปิดปากพูดอะไร ทันใดนั้นทั้งตัวก็เอียงไปทางสระน้ำ ใช้แรงดิ้นรนจากการควบคุมของเฉียวเหวยอี กระโจนเข้าไปในบ่อน้ำ!
เฉียวเหวยอีอยากจะดึงแต่ดึงไม่ไหว ในใจจมดิ่งทันที
เป็นไปอย่างที่คิด ด้านข้างมีเสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามาทันที ผลักเฉียวเหวยอีออกพร้อมพูดเสียงดัง“ทำไมเธอถึงผลักคนลงไปในบ่อน้ำล่ะ!หรูเยียนว่ายน้ำไม่เป็น!!!”
“ช่วยด้วย!!!ซูหรูเยียนตกลงไปในบ่อน้ำแล้ว!”
เฉียวเหวยอีมองซูหรูเยียนที่ร้องขอความช่วยเหลือไม่หยุด คนที่อยู่ไม่ไกลจากห้องอาหารก็ได้ยินการเคลื่อนไหว ก็มีคนวิ่งเข้ามาทันที
นี้คือสร้างความวุ่นวายเพื่อหนีความผิด โหดเหี้ยมจริงๆ!
เฉียวเหวยอีไตร่ตรองไม่กี่วินาที วางของในมือลงทันที ถอดรองเท้า กระโดดลงไป รีบว่ายน้ำไปถึงข้างกายซูหรูเยียน
ซูหรูเยียนว่ายน้ำไม่เป็นจริงๆ เวลาที่เฉียวเหวยอีจับเธอไว้ เธอก็จับผมของเฉียวเหวยอีอย่างสุดชีวิต ทำให้เฉียวเหวยอีกลายเป็นกระดานกระโดดน้ำช่วยชีวิต ตัวเองพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะลอยขึ้นไป สูดลมหายใจเข้าออกลึกๆ
เวลาที่ลี่เย่ถิงมาถึง ซูหรูเยียนถูกคนช่วยดึงขึ้นมาแล้ว หันหน้ากลับไป มองเห็นเฉียวเหวยอีอยู่ในบ่อน้ำ ใบหน้าซีดเผือดเหมือนกระดาษ เหมือนกับไม่มีแรงแล้ว ว่ายน้ำเข้าฝั่งไม่ได้
แผลบาดเจ็บที่หลังของเธอยังไม่หายดี อาจจะช่วยชีวิตของซูหรูเยียนแล้วได้รับบาดเจ็บอีก
ลี่เย่ถิงไม่แม้แต่จะคิด กระโดดลงไปในบ่อน้ำ ยื่นมือดึงเฉียวเหวยอีเข้ามา รีบถามเธอ“เป็นยังบ้าง?ได้รับบาดเจ็บไหม?！”
เวลาที่เฉียวเหวยอีถูกซูหรูเยียนเหยียบลงไป ถูกรองเท้าส้นสูงเหยียบบนแผ่นหลังอย่างโหดเหี้ยมจริงๆ เจ็บจนแทบขยับตัวไม่ได้
เธอสำลักน้ำออกมาเยอะมาก เวลาที่ถูกลี่เย่ถิงอุ้มขึ้นมาสติก็เริ่มไม่ชัดเจนแล้ว พูดพึมพำออกมา“พี่…”
ลี่เย่ถิงนิ่งอึ้งไป
เขาเจ็บปวดใจมาก อุ้มเธอขึ้นฝั่ง ไม่รอให้พนักงานโรงแรมส่งผ้าเช็ดตัวเข้ามา หันหน้าหลับไปตบหน้าซูหรูเยียนอย่างโหดเหี้ยม!
เขาลี่เย่ถิงไม่เคยตีผู้หญิง แต่ว่าซูหรูเยียนทำเกินไปแล้ว!
ซูหรูเยียนเดิมทีกำลังร้องไห้ ถูกลี่เย่ถิงตบหน้าก็มึนงง ชั่วพริบตาเดียวก็หยุดเสียงร้องลง
“เย่ถิง เป็นเฉียวเหวยอีที่ลงมือ”ด้านข้างสองสามคนก็มึนงง หลังจากนั้นรีบพูดอธิบาย