ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่ 227 ไม่มีวิธีเกลียดเธอมาโดยตลอด

เธอไม่รู้

เพราะว่าเขามักจะมีท่าทางเย็นชาเหมือนน้ำแข็ง เธอยอมรับว่าเขาปฏิบัติกับเธอแตกต่างออกไปเล็กน้อย แต่เธอคิดว่า เขาให้เธอเป็นตัวแทนของน้องสาวที่ตายตั้งแต่ในท้องหกเดือนคนนั้น คิดไม่ถึงว่า ลี่เย่ถิงจะชอบเธอ

คนที่เธอชอบ เดิมทีก็ชอบเธอ คาดไม่ถึงว่าจะมีความรู้สึกนี้

“ได้ยินชัดรึยัง?”ลี่เย่ถิงบีบข้อมือของเธอ ขมวดคิ้วแน่นย้อนถาม

เฉียวเหวยอีเงียบไม่พูดจานานมาก พยักหน้า น้ำตาอดไม่ได้ที่จะไหลออกมา

“ร้องไห้ทำไม?”ลี่เย่ถิงนิ่งอึ้งไป ถามเสียงดัง

เขาเวลานี้ถูกเธอร้องไห้จนมือไม้อ่อนไปหมด ขมวดคิ้วแน่น จับใบหน้าเล็กของเธอเช็ดน้ำตาให้เธอ

แต่ยิ่งเช็ดก็ยิ่งเยอะ เขาก็ถอนลมหายใจ ก้มหน้าจูบคราบน้ำตาบนหน้าของเธอ

เฉียวเหวยอีมุ่ยปากร้องไห้สักพัก เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงร้องไห้ขึ้นมากะทันหัน อาจเป็นเพราะความรู้สึกที่มีต่อเขาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ในที่สุดก็ได้คำตอบ

เธอคิดมาตลอดว่าคือตัวเองอาศัยความรู้สึกของเขา แต่คิดไม่ถึงว่า เขาก็ทุ่มเทให้เธอเงียบๆเหมือนกัน เรื่องมากมาย อาจจะเป็นเธอที่เข้าใจผิดเขา

นานมากกว่าเธอจะหยุดลง ร้องไห้จนปวดตาแล้ว ค่อยๆผลักมือของเขาออก ขมวดคิ้วขึ้นถาม“คุณชอบฉันตั้งแต่เมื่อไหร่?”

ลี่เย่ถิงถูกเฉียวเหวยอีถามก็ชะงัก

ตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาตัวเองก็จำไม่ได้ชัดเจนแล้ว อาจจะเป็นเขาตัวเองเวลาที่ไม่ชัดเจน ก็มีความรู้สึกกับเธอไม่เหมือนเดิมแล้ว

เวลาที่จูบเธอครั้งแรก ก็ไม่ใช่ชอบเล็กน้อย เป็นชอบเข้ากระดูกดำไปแล้ว จึงมีความรู้สึกที่หยุดไม่ได้

“สำคัญเหรอ?”เขาชะงักไป ย้อนถามเธอเสียงเบา

“แน่นอนว่าสำคัญ!”เฉียวเหวยอีไม่แม้แต่จะคิดก็พูดออกมา

เธออยากจะรู้ เริ่มชอบเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ หรือเพราะว่าเขาตอบรับเธอแล้ว จึงทำให้เธอจมดิ่งมากขึ้น

“เมื่อก่อนนานมากแล้ว”ลี่เย่ถิงไตร่ตรอง พูดตอบอย่างจนปัญญา

“ก่อนที่ฉันจะอยู่หอพักหรือหลังจากที่อยู่หอพัก？”เฉียวเหวยอียังคงไม่ยอม

ลี่เย่ถิงถอนลมหายใจ นำเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอดอีกครั้ง“ก่อนหน้านั้น”

เฉียวเหวยอีนิ่งอึ้งไป

งั้นก็ยังเร็วกว่าเธอเยอะมาก ก่อนหน้านั้น เธอยังเด็ก เธอกำลังมึนงง คิดว่านั่นก็แค่พึ่งพาอาศัยเขา

“บางที เริ่มจากเธอป่วยและต้องการแค่ฉันในวันนั้น”ลี่เย่ถิงไตร่ตรองหลายวินาที จึงพูดต่อ

เขายังจำได้เฉียวเหวยอีเริ่มป่วย มีเพียงแค่อันถง แต่ว่าอันถงมักจะไม่อยู่เป็นเพื่อนข้างกายเธอ เธอเริ่มค่อยๆต้องการเขา

ครั้งนั้นเวลาที่อันถังกับเขาอยู่ด้วยกันที่บ้าน เฉียวเหวยอีมีไข้กะทันหัน ปากก็ไม่หยุดที่จะเรียกเขา“พี่”อันถงเข้าไปก็ไม่มีวิธีจะปลอบโยนและควบคุมเธอได้ ลี่เย่ถิงทันใดนั้นรู้สึกตัวว่า เฉียวเหวยอีต้องการเขา พอดีกับที่เขาก็ต้องการเฉียวเหวยอี

อาจจะเป็นอันถงที่คิดเตรียมการไว้ ให้พวกเขาทั้งสองคนพึ่งพาอาศัยกัน ให้เขารักพวกเธอสองมองลูกอย่างรวดเร็ว แต่ว่าวันนั้น ลี่เย่ถิงปฏิบัติต่อเฉียวเหวยอี ไม่ได้รังเกียจอีก

เขาเกลียดอันถัง แต่ไม่มีวิธีจะเกลียดเฉียวเหวยอี

เขาเกลียดเบื้องหลังของเฉียวเหวยอี แต่ว่าเพราะว่าซุ่ยซุ่ย เขาไม่มีวิธีเกลียดเธอมาโดยตลอด

เฉียวเหวยอีจำไม่ได้แล้วว่าตัวเองตอนเด็กป่วยเป็นยังไง และมองเขาที่จ้องมองตาของตัวเอง มีความรักและเอ็นดู ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกตัว ลี่เย่ถิงทุ่มเทให้กับเธอมากกว่า

“ฉันรอเธอมาสิบกว่าปี ทำไมจะยอมให้เธอเป็นของคนอื่น?”ลี่เย่ถิงก้มหน้า จูบคิ้วของเธอ และพูด

เขามองตำแหน่งเอวของเธอ ค่อยๆจับตำแหน่งไหล่ของเธอ เขาระมัดระวังดอกไม้ที่เขาปลูกอย่าง เติบโตจากหน่ออ่อนจนผลิบาน เขาจะยอมให้คนอื่นขโมยไปได้ยังไง?

เธอเป็นของเขา ไม่ว่ายังไงก็สามารถเป็นแค่ของเขา