ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่ 228 รอให้เธอเป็นคนเลี้ยงดูฉันแล้ว

ตอนเย็น หลานซวี่นำเอกสารเข้ามาส่ง ให้เฉียวเหวยอีเซ็นชื่อ

เวลาที่เฉียวเหวยอีเริ่มเขียน ลี่เย่ถิงกำลังหั่นพริกหยวกกับมะเขือเทศอยู่ด้านข้าง

เธอได้กลิ่นหอมอ่อนๆของอาหาร มองดูเอกสารประโยคสุดท้าย รวมถึงตี้หวงอีเฮ่า และอสังหาริมทรัพย์อื่นๆทั้งหมดในชื่อของลี่เย่ถิง ก็นำมาเป็นชื่อของเธอ

เธอเซ็นชื่อหนึ่งตัวอักษร ก็ครุ่นคิด หันหน้าไปถามลี่เย่ถิง“คุณยังมีบ้านที่อีกเหรอ?”

ลี่เย่ถิงกระตุกยิ้มมุมปาก นำวัตถุดิบในการทำอาหารใส่ลงในกระทะและผัด

พูดแล้วกลัวจะทำให้เธอตกใจ

เฉียวเหวยอีมองเขาด้วยความดื้อรั้น รอให้เขาตอบคำถามของตัวเอง

“หลังจากนี้ก็รอให้เธอเป็นคนเลี้ยงดูฉันแล้ว”ลี่เย่ถิงหางตากะพริบ เหลือบมองดูเธอ พูดเสียงเรียบเฉย

ก่อนที่เขาจะจดทะเบียนสมรส นอกจากที่ไม่นับหุ้นที่อยู่ในตระกูลลี่ อสังหาริมทรัพย์ของตัวเองทุกอย่างก็มอบให้กับเธอ เพื่อให้เธออยู่ข้างกายเขาได้อย่างสบายใจ

“？”เฉียวเหวยอียิ่งประหลาดใจ

“ก็ไม่ถือว่าเยอะ ในประเทศมีบ้านสามหลัง ต่างประเทศมีสองสามหลัง”ลี่เย่ถิงนำมะเขือเทศผัดจนมีน้ำออกมา ปรุงรสชาติเสร็จแล้ว ปิดเตาแก๊ส ก็พูด

หลานซวี่ที่อยู่ด้านข้างเหลือบมองลี่เย่ถิงเงียบๆ อสังหาริมทรัพย์มากกว่าร้อยล้าน คุณชายของเขา ยังพูดว่าเล็กน้อย

ที่สำคัญคือลี่เย่ถิงอยากทำให้เฉียวเหวยอีประหลาดใจและคาดไม่ถึง ยกตัวอย่างเช่น ความจริงก่อนที่จะให้กำเนิดลูก เขาซื้อเกาะให้ลูกชายเป็นของขวัญวันเกิด แต่ว่าเกิดเรื่องเกินความคาดหมายขึ้นมา จึงไม่ได้บอกให้เธอรู้เท่านั้นเอง

เกาะนี้พัฒนาไปครึ่งหนึ่งแล้ว เขาลงทุนเงินอย่างต่อเนื่อง ตอนนี้มีมูลค่าพุ่งเป็นหมื่นล้านแล้ว

รอให้เฉียวเหวยอีเซ็นชื่อ ก็ถือว่าอยู่ในชื่อของเธอ

หลังจากนี้ เธอก็จะค่อยๆรู้

เฉียวเหวยอีแอบคำนวณในใจ คำนวณราคาของตี้หวงอีเฮ่าทุกหลังแล้ว ก็น่าจะหลายพันล้าน

อสังหาริมทรัพย์เปรียบเทียบไม่ได้กับหุ้นของเขา ไม่ได้เกินไป

“เซ็นชื่อแล้วเตรียมตัวกินข้าว”ลี่เย่ถิงเหลือบมองเอกสาร พูดเสียงเรียบเฉย

ก่อนหน้านี้เฉียวเหวยอีก็รับปากเขาแล้ว ต้องเซ็นข้อตกลง ถูกเขาเร่งรัดหลายครั้ง จึงลงมือเขียน เซ็นชื่อของตัวเอง

ลี่เย่ถิงหลังจากนั้นก็หยิบกระดาษส่งไปให้หลานซวี่ กลัวว่าเธอจะเปลี่ยนใจ พูดไปทางเฉียวเหวยอี“ไม่ใช่เธอพูดว่าจะทอดสเต๊กเนื้อไวน์แดงด้วยตัวเอง?”

เพราะว่าหนิงหนิงชอบกินสเต๊กเนื้อ เฉียวเหวยอีทำมากกว่าร้อยครั้ง อาหารจานเดียวที่เธอทำได้คือสเต๊กเนื้อ

เฉียวเหวยอีเห็นว่าลี่เย่ถิงดูถูกฝีมือการทำอาหารของเธอเล็กน้อย ลุกขึ้นยืนเดินไปถึงด้านหน้าห้องครัว นำเนื้อที่หมักออกมาตบ พูดกับตัวเอง“อืม พอใช้ได้แล้ว”

ลี่เย่ถิงกระตุกยิ้มมุมปาก ลุกขึ้นยืน ดูท่าทางใช้กระทะของเธอที่ไม่คล่องแคล่วเป็นอย่างมาก

เฉียวเหวยอีล้างมือ ใส่น้ำมันลงในกระทะ คีบเนื้อวางลงไป

ทอดประมาณสิบวินาที น้ำในมือของเฉียวเหวยอี หยดลงไปสองหยดนกระทะน้ำมันก็ระเบิดออกมาสองครั้ง

เฉียวเหวยอีจิตใต้สำนึกสั่งให้ดึงมือกลับมา

ยังไม่ทันได้มองว่ามือโดนลวกไหม ลี่เย่ถิงที่อยู่ด้านข้างเลิกคิ้วขึ้นจับข้อมือของเธอเข้ามา มองอย่างละเอียด

“ไม่เป็นไร”เฉียวเหวยอีสีหน้าไม่เป็นไร

“โง่จริงๆ”ลี่เย่ถิงขมวดคิ้วขึ้นเป็นปม รีบน้ำมือของเธอไปล้างน้ำ

คนบางคนก็ไม่เหมาะกับการทำอาหารโดยกำเนิด อย่างเช่นเฉียวเหวยอีที่เป็นแบบนี้ แม้แต่ดูและตัวเองให้ดียังทำไม่ได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องทำอาหาร

“นั่นฉันไม่ใช่เรียนช้าเหรอ?”เฉียวเหวยอีอดไม่ได้ ที่จะพูดพึมพำอย่างไม่ยอม

ข้อบกพร่องของเธอคือออทิสติก จนกระทั่งอยู่มัธยมต้นก็ค่อยๆฟื้นตัว ก่อนหน้านั้น นอกจากเธอเรียนหนังสือแล้วก็ยังสนใจสินค้าอิเล็กทรอนิกส์อีกด้วย ก็แทบไม่เคยทำอย่างอื่นเลย