ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่ 229 คุณเลี้ยงดูฉันตลอดชีวิตนะ

เด็กออทิสติกก็เป็นแบบนี้ อาจมีความเข้าใจและสติปัญญาที่เหนือกว่าสำหรับบางสิ่ง ด้านอื่นๆก็ใช่ไม่ได้

ลี่เย่ถิงตอนนั้นก็ใจดำจริงๆ ปล่อยเธอไปอยู่โรงเรียนประจำทั้งที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ค่อยได้ นำเธอทิ้งไว้ที่โรงเรียนและไม่สนใจว่าเธอจะเป็นหรือตาย

ลี่เย่ถิงบังคับให้เธอไป คนอื่นก็ขี้เกียจสนใจ ก็ให้เธอไป

เธอนึกถึงเรื่องเมื่อก่อน ในใจก็อดไม่ได้ที่จะแค้นเคืองขึ้นมา

ลี่เย่ถิงปิดน้ำแล้ว เห็นเธอท่าทางไม่มีความสุข

ทั้งสองคนสบตากัน เขาดึงเธอไปที่กระทะอีกครั้งด้วยใบหน้ามืดครึ้ม ตัวเองยืนอยู่ด้านหลังเธอ มีขวาจับมือที่จับกระทะของเธอ จับไว้ในฝ่ามือของตัวเอง เปิดเตาแก๊สใหม่อีกครั้ง จับมือของเธอให้พลิกเนื้อ

ในกระทะมีน้ำมันร้อน เฉียวเหวยอีบนมือกลับไม่มีน้ำมันกระเด็นใส่

เธอค่อยๆเอียงหน้า เหลือบมองลี่เย่ถิง

เขาขมวดคิ้วแน่น มือข้างหนึ่งปกป้องเธอโดยไม่รู้ตัว มืออีกข้างหนึ่งพลิกกระทะ สีหน้าเรียบเฉย

เฉียวเหวยอีจ้องมองตัวเอง เขาก้มหน้า เหลือบมองเธอ

“จะกินสุกแค่ไหน?”เขาก้มหน้าถามเธอ

“เหมือนกับคุณ”เฉียวเหวยอีเม้มปาก พูดตอบ

ลี่เย่ถิงปิดเตาแก๊ส ใช้มีดหั่นผักที่อยู่ด้านข้างหั่นชิ้นเล็ก ส่งไปที่ปากของเฉียวเหวยอี“ลองชิมดู”

เฉียวเหวยอีสูดดมกลิ่นหอมของสเต๊ก กัดอย่างระมัดระวัง ยังร้อนมาก

ลี่เย่ถิงวางมีดลง มือทั้งสองข้างวางอยู่ด้านข้างเธอ มองดูท่าทางที่เธอร้อนไม่สามารถนำเข้าปากได้ กระตุกยิ้มมุมปาก ก้มหน้าเข้ามาใกล้เฉียวเหวยอี

“ชิมอาหารก็ไม่เป็น ยังไม่ยอมรับว่าตัวเองโง่”

พึ่งจะพูดจบ เขาก็จูบเธอ

เฉียวเหวยอีค่อยๆถอยไปด้านหลัง ลี่เย่ถิงกลับดึงแผ่นหลังของเธอ ไม่ให้เธอสัมผัสกับกระทะร้อนๆ นำเธอยกขึ้นไปนั่งบนเคาน์เตอร์ที่สะอาดด้านข้าง

“วันนี้จะลงโทษเธอ”ลี่เย่ถิงนำเธอปิดกั้นไว้บนเคาน์เตอร์ ในขณะที่แกะผ้ากันเปื้อนสีดำที่เอว เคี้ยวเนื้อในปากแล้วพูดเสียงต่ำ

“ลงโทษแล้วจึงจะรู้ว่าต้องอยู่ห่างจากห้องครัว”

เฉียวเหวยอีปากก็ไม่รู้ถูกเขาจูบแดง หรือว่าถูกความร้อนจนแดง ครุ่นคิดสักพัก มุ่ยปากและพูด“ฉันทำอะไรเป็นสักอย่าง คุณเลี้ยงดูฉันตลอดชีวิตนะ?”

“เลี้ยงดูมาตั้งสิบกว่าปีแล้ว”ลี่เย่ถิงยิ้ม

คิดว่าจะต้องเลี้ยงดูเธอต่อไป อะไรก็ทำไม่เป็น ถูกเขาจับไว้อยู่ในฝ่ามือ หนีไม่พ้น

เฉียวเหวยอีนั่งอยู่บนเคาน์เตอร์สูงหนึ่งเมตร ยังไม่สูงถึงกกหูของลี่เย่ถิง ลี่เย่ถิงกินของในปากหมดแล้ว ก้มหน้าลง จูบริมฝีปากของเธอ

เฉียวเหวยอีมองเขา ใบหน้าค่อยๆเป็นสีแดง เพิ่งจะอยากพูดอะไร ลี่เย่ถิงก็ก้มหน้าลงมาอีกครั้ง ปิดริมฝีปากของเธอเอาไว้

เขาพูดว่าวันนี้จะลงโทษเธอ จะต้องลงโทษแน่นอน

เฉียวเหวยอีรับรู้ถึงความร้อนของร่างกายที่อธิบายไม่ได้ กำลังพลุกพล่าน คุ้นเคยเล็กน้อย และไม่คุ้นเคยเล็กน้อย

ลี่เย่ถิงจับเอวของเธอไว้ นำเธออุ้มไปด้านข้างโต๊ะอาหาร ทั้งสองคนจูบกันจนเสื้อผ้าร่วงกระจายตกลงอยู่บนพื้นด้าน…

“พี่ถิง…”เธอยื่นมือกอดคอของเขา เรียกเขาเสียงเบา

“อะไร?”ลี่เย่ถิงเงยหน้าขึ้นมองเธอ สายตาแดงฉาน เขากำลังอดทนอย่างสุดความสามารถ รอให้เธอเป็นฝ่ายเปิดปากรับเขา

เฉียวเหวยอีรู้สึกถึงร่างกายด้านล่างโต๊ะเหมือนมีก้อนหินใหญ่บนภูเขาเบียดเข้ามา หน้าแดงพูดเสียงเบา“พวกเราไปบนเตียงดีไหม?”

ลี่เย่ถิงอึ้งไปชั่วขณะ นำเธออุ้มท่าเจ้าสาวขึ้นมา