ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่ 230 ประกาศสิทธิ์ในการครอบครอง

“ปังปังปัง…”ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังเข้ามาจากด้านนอก

ลี่เย่ถิงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

หลานซวี่ก็อยู่ด้านนอกประตู เขาน่าจะรู้ว่าตอนนี้เขาไม่อยากให้ใครรบกวน

แต่เสียงเคาะประตูดังไม่หยุด หยุดไปสักพัก ก็ดังขึ้นมาอีก

หลังจากไม่กี่นาที ลี่เย่ถิงไปเปิดประตูด้วยความโกรธ มองเห็นฟู่หลี่ยืนอยู่หน้าประตู

ฟู่หลี่มองสังเกตเสื้อผ้าของลี่เย่ถิงที่ยุ่งเหยิง สายตาของเขาหยุดอยู่ที่บางจุดด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง

“ถ้านายไม่มีเรื่องอะไรเร่งด่วน ฉันจะฆ่านาย!”ลี่เย่ถิงกัดฟันพูดเสียงต่ำ

ฟู่หลี่หนาวสั่นโดยไม่รู้ตัว เขาเชื่อว่าลี่เย่ถิงมีความสามารถนี้ อย่าพูดว่าฆ่าเขา จะฆ่าเขากี่คนก็ได้

“ฉันเชิญแพทย์แผนจีนมาถึงแล้ว”เขากระตุกมุมปากอย่างจนปัญญา ฟู่หลี่พูดกับลี่เย่ถิงเสียงต่ำ“จัดการให้เสร็จแล้วออกมาเถอะ”

ลี่เย่ถิงจัดการเสร็จก็ออกมา มองเห็นฟู่หลี่เชิญผู้เฒ่าแพทย์แผนจีนมา สีหน้าก็แย่ลงกว่าเดิม

“อาจารย์ฉันคนนี้ได้ฝึกแพทย์มาหลายชั่วอายุคน มีจรรยาบรรณแพทย์”ฟู่หลี่เห็นเขาสีหน้าไม่พอใจ หลังจากนั้นก็พูดทันที

หลานชายคนนี้เขาขี้หึงจริงๆ ผู้หญิงของเขากลัวว่าคนอื่นจะมองหลายครั้งก็ไม่ได้ งั้นขังไว้ในบ้านทุกวันก็ได้แล้ว

ลี่เย่ถิงมองความหมายในสายตาของฟู่หลี่ออก เขาหวังว่าจะนำเฉียวเหวยอีล็อกไว้ในกางเกง แต่ว่าเฉียวเหวยอีไม่ยินยอม

เฉียวเหวยอีรีบสวมใส่เสื้อผ้า จัดการผมที่ยุ่งเหยิง เวลาที่ออกมาก็หลีกเลี่ยงที่จะอึดอัดไม่ได้

ฟู่หลี่เหลือบมองรอยแดงเหล่านั้นภายใต้ปกคอเสื้อของเธอที่ปกปิดไว้ไม่อยู่ ลี่เย่ถิงเห็นได้ชัดเจนว่าตั้งใจ นี่คือกำลังประกาศสิทธิ์ในการครอบครอง บอกคนที่อยู่รอบข้างเฉียวเหวยอี ว่าเธอมีเจ้าของแล้ว

“นี่คืออาจารย์ของฉันที่ตอนนั้นเรียนอยู่ในคณะแพทยศาสตร์ ซุนเหล่า ”เขาแนะนำให้กับเฉียวเหวยอี“นั่งเถอะค่ะ”

เฉียวเหวยอีทักทายซุนเหล่า เวลาที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับซุนเหล่า ลี่เย่ถิงจ้องมองด้วยสายตาแวววาว จ้องมองซุนเหล่ายื่นมือออกไปจับมือของเฉียวเหวยอี

ซุนเหล่าถูกจ้องมองจนรู้สึกเสียวสันหลัง ไตร่ตรองเล็กน้อย ดึงทิชชูด้านข้างส่งให้เฉียวเหวยอี บอกใบ้ให้เธอรองไว้บนข้อมือ

“……”เฉียวเหวยอีอดไม่ได้ที่จะหันหน้ามองปราดลี่เย่ถิง

นี่ยุคสมัยไหนกันแล้ว ไม่ใช่ผู้หญิงในยุคโบราณ

“รองไว้”ลี่เย่ถิงพูดเสียงเรียบเฉย

“……”

เฉียวเหวยอีนำทิชชูรองข้อมือไว้อย่างไม่เต็มใจ ยื่นมือไปให้ซุนเหล่า

นิ้วชี้และนิ้วกลางมือขวาของซุนเหล่าแตะเบาๆบนชีพจรของเฉียวเหวยอี ประมาณครึ่งนาที สีหน้าก็จริงจังขึ้นมา พูดกับเฉียวเหวยอี“เปลี่ยนมือ”

เฉียวเหวยอีเปลี่ยนมือ ส่งไปตรงหน้าซุนเหล่า

หลังจากผ่านไปหนึ่งนาที ซุนเหล่าดึงมือของตัวเองกลับมา

ไตร่ตรองเล็กน้อย พูดกับเฉียวเหวยอี“ก่อนหน้านี้เคยคลอดยากใช่ไหม?”

เรื่องนี้ฟู่หลี่ไม่เคยพูดกับซุนเหล่า พูดแค่ว่าให้เขามาวินิจฉัยโรค

ลี่เย่ถิงได้ยินซุนเหล่าถามแบบนี้ ก็ยิ่งรู้ว่าเขามีความสามารถจริงๆ สีหน้าเข้มงวดเล็กน้อย เงยหน้ามองไปทางซุนเหล่า

“ใช่ค่ะ”เฉียวเหวยอีพยักหน้า

“กล้ามเนื้อหน้าท้องส่วนล่างมักเจ็บจากภายในสู่ภายนอก？เจ็บกว่ามีประจำเดือน เชื่อมไปส่วนด้านหลัง?”

“ใช่ค่ะ”

“ก็ไม่ได้รุนแรงเป็นพิเศษ แต่ต้องมีระยะการรักษาบำบัด”ซุนเหล่าไตร่ตรองเล็กน้อย ก็พูดต่อไป

เฉียวเหวยอีอึ้งไปชั่วขณะ

“ปัญหาที่ละเอียดคืออะไร?”ลี่เย่ถิงขมวดคิ้วแน่นซักถาม

“ก็คือโรคตกค้างหลังคลอดยาก บวกกับกล้ามเนื้อฉีกขาดรุนแรงมาก และก่อนที่คุณจะกล้ามเนื้อฉีกขาด ยังพักผ่อนไม่เพียงพอ และยังออกกำลังกายต่อเนื่องอย่างหนัก ใช่ไหม?”ซุนเหล่าถามเฉียวเหวยอี

จริงๆ เฉียวเหวยอีเพิ่งจะพักรักษาตัวหลังคลอดได้สิบวัน ก็เข้าไปในtruthแล้ว