ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่ 265 ชิงอวิ๋นคนในรูปแบบอาวุธ

ผู้ชายไม่เคยเห็นสายตาของผู้หญิง ที่มีพลังที่แข็งแกร่งแบบนี้

เฉียวเหวยอีเป็นคนแรก

แต่เขากลับถูกเฉียวเหวยอีทำให้โกรธจนสำลัก ก็ขายหน้ามากแล้ว เวลานี้ถ้ายังถูกสายตาผู้หญิงทำให้หวาดกลัว หลังจากนี้ในเมืองเจียงเฉิงก็คงจะอยู่ไปวันๆแล้ว!

“เธอหาเรื่องเอง”ผู้ชายใช้ไม้กอล์ฟชี้ไปที่เฉียวเหวยอี พูดด้วยสายตาโหดเหี้ยม

เพิ่งจะพูดจบ เฉียวเหวยอียื่นมือจับไม้กอล์ฟเขาที่อยู่ตรงหน้าของตัวเอง

ผู้ชายแค่รู้สึกได้ว่ามีแรงที่รุนแรงและรวดเร็วจับไม้กอล์ฟไว้ เขาในใจไม่มั่นคง พุ่งเข้าไปหาเฉียวเหวยอี

ใครก็ไม่รู้ชัดเจนว่าเฉียวเหวยอีลงมือยังไง เพียงแค่ไม่กี่วินาที ใบหน้าของผู้ชายถูกเธอเหยียบไว้ใต้เท้าแล้ว ไม่กอล์ฟอยู่ในมือของเธอแล้ว

“รีบ ฉันบอกว่าฉันรีบ”เฉียวเหวยอีพูดเสียงเบากับทุกคน

พวกเขาไม่รู้ว่าตัวเองเวลานี้เผชิญหน้ากับ “จวินหลินหัวหน้าทหารรับจ้างที่มีประวัติการฆาตกรรมสูงสุดภายใต้ชื่อของ“ชิงอวิ๋น” ปัจจุบันมีบทบาทที่โหดเหี้ยมอำมหิตที่สุดเพียงคนเดียวของทหารรับจ้างระหว่างประเทศ

หลังจากนั้นยี่สิบนาที สิบกว่าคนก็ล้มอยู่บนพื้น เสียงกรีดร้องไม่มีที่สิ้นสุด

เฉียวเหวยอีมองปราดพวกเขาอย่างเย็นชา พักหายใจเล็กน้อยและถอดแหวนออก หยิบกระเป๋าที่อยู่บนพื้น เช็ดเลือดบนอาวุธออกให้สะอาด ก็ทิ้งเข้าไป

เธอเตือนพวกเขาแล้ว เป็นพวกเขาที่ไม่ฟัง

ก่อนหน้าที่ลู่เจ๋อจะไป ก็ทิ้งเบอร์โทรศัพท์ไว้ให้เธอ เธอไตร่ตรองเล็กน้อย ควักโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า คิดจะโทรศัพท์หาลู่เจ๋อ ให้เขาเก็บกวาดสถานที่เกิดเหตุ

และชั่วพริบตาเดียวที่ต่อสายโทรศัพท์ ก็หยุดลง

ถ้าหากลู่เจ๋อเข้ามาเห็นว่าคนเหล่านี้ถูกเธอจัดการคนเดียว ก็จะสงสัยฐานะของเธออย่างแน่นอน

“วันนี้โชคดีที่ฉันอารมณ์ดี ปล่อยพวกแกไปสักครั้ง”เธอไตร่ตรองหลายวินาที เงยหน้าขึ้น พูดกับคนพวกนั้นที่อยู่บนพื้น

พูดจบ หยิบกระเป๋าที่อยู่บนพื้น เดินตรงไปทางร้านชานม

แต่ เดินไม่กี่ก้าว ศีรษะก็ถูกของแข็งทุบลงมาอย่างโหดเหี้ยม

เฉียวเหวยอีหยุดอยู่ที่เดิม เบื้องหน้ามืดลงหลายนาที

ยังไม่ทันได้หันหน้ากลับมา ด้านหลังก็โจมตีเข้ามาอีก ตีลงบนหลังศีรษะเธออย่างโหดเหี้ยม

……

กลางดึก บ้านเก่าตระกูลลี่

ลี่เย่ถิงลงมาจากรถ รีบเดินเข้ามาถึงตระกูลลี่

เขากลับมาหยิบเอกสารที่ต้องใช้วันพรุ่งนี้ เขาคิดว่าอีกเดี๋ยวจะไปหาเฉียวเหวยอี รีบไปตอนเที่ยงคืน จะเซอร์ไพรส์เธอ

เพิ่งจะขึ้นไป เห็นประตูห้องหนังสือเปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง

เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว เดินไปถึงหน้าประตู หยุดก้าวเท้า

เฉียวอีเหรินกำลังนั่งอยู่ในห้องหนังสือเขา จ้องมองไปที่ลูกบอลคริสตัลบนโต๊ะของเขา

เธอสังเกตเห็นว่ามีคนขึ้นมา เงยหน้าขึ้น สบตากับลี่เย่ถิง

“เย่ถิง คุณกลับมาแล้ว”เธอยิ้มอ่อนโยนให้กับเขา ลุกขึ้นจากบนเก้าอี้

ออกไป“ลี่เย่ถิงจ้องมองเธอด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ พูดเสียงต่ำ

เฉียวอีเหรินเม้มริมฝีปากล่าง สำหรับการกล่าวเตือนของลี่เย่ถิง เธอไม่สนใจอีกแล้ว

เธอพ่ายแพ้อย่างยับเยิน แต่ว่า เฉียวเหวยอีกับลี่เย่ถิงทั้งสองคน ไม่มีทางจะให้มาถึงจุดนี้

ลี่เย่ถิงรังเกียจเธอ แต่สุดท้ายก็ต้องเป็นเธอ

เธอยื่นมือออกไป สัมผัสลูกบอลคริสตัลที่ส่องประกายบนโต๊ะเบาๆ พูดอย่างอ่อนโยน“คุณจำได้ไหม นี่เหมือนจะเป็นของขวัญที่พี่มอบให้กับคุณปีนั้นในวันเกิด”

“พูดถึง พรุ่งนี้ เหมือนจะเป็นวันเกิดของพี่แล้ว”

ลี่เย่ถิงตอนนี้รังเกียจเฉียวอีเหรินมาก?ถ้าไม่ใช่เธอมีบุญคุณเล็กน้อยกับตระกูลลี่ เขาก็คงจะไม่เกรงใจเธอแล้ว

“พูดจบแล้วก็ออกไป ”ลี่เย่ถิงพูดตอบเสียงเรียบเฉย “ก่อนที่ฉันยังสามารถพูดดีๆกับเธอได้”