ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่ 275 หยุดหายใจ

เฉียวเหวยอีมองผู้ชายสองสามคนนั้นที่ยืนทุกคน จ้องมองใบหน้าพวกเขาอย่างละเอียด

จำใบหน้าไว้ จ้องมองใบหน้าต่อไป

เธอสามารถจำรูปร่างหน้าตาของพวกเขาได้

เพียงแค่เธอสามารถมีชีวิตรอดออกไปได้ เธอจะให้พวกเขาได้รู้ว่า ตายทั้งเป็นมีรสชาติยังไง เธอจะให้พวกเขาได้รู้ อยู่ก็เหมือนตาย ตายก็ไม่ได้

สองสามคนเล่นทายนิ้วมีคนได้เป็นคนแรกแล้ว หัวเราะด้วยความอัปลักษณ์

คนแรกหันหน้ากลับมามองเฉียวเหวยอี ขมวดคิ้วพูดถาม“เธอกำลังมองพวกเรา! มองด้วยความรอคอยว่าจะเปิดเธอตามลำดับ!”

เฉียวเหวยอีสายตาเยือกเย็นและเงียบสงบ มองปราดคนนั้นหลายครั้ง ยังคงจดจำใบหน้าคนอื่นอย่างเงียบๆ

คนแรกคนนี้ เธอจะตัดลูกชายของเขา

การเล่นทายนิ้วประมาณสองสามนาที คนที่ได้ลำดับหลังสุดสองคนไม่ค่อยพอใจ ในปากก็สบถคำด่าออกมาไม่หยุด ลูบมือของเฉียวเหวยอีก่อน

“นายอย่าคิดว่า ผู้หญิงคนนี้ดูผอมมาก ความจริงเป็นของล้ำค่านะ!”เวลาที่พูด ก็บีบหน้าของเฉียวเหวยอีแรงๆ

มือยังไม่ดึงกลับ ก็รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดแล่นเข้ามา

เขาหันหน้ากลับมา พบว่าเฉียวเหวยอีกัดนิ้วโป้งของเขาจนมีเลือดไหลออกมา!

“ปล่อย!!!”คนนี้เจ็บจนร้องตะโกนออกมา

เฉียวเหวยอีกัดแน่น ไม่มีความคิดที่จะปล่อย ผู้ชายเจ็บจนทนไม่ไหว หมุนตัวใช้อีกมือฟาดลงไปบนใบหน้าเฉียวเหวยอีอย่างโหดเหี้ยม

เฉียวเหวยอีถูกตบจนหน้าบวม ก็ยังคงไม่ปล่อย

ผู้ชายรู้สึกว่านิ้วโป้งใกล้จะถูกเฉียวเหวยอีกัดขาดแล้ว เจ็บจนบ้าคลั่ง นำศีรษะของเฉียวเหวยอีกระแทกกับขอบเตียง นำนิ้วมือของตัวเองออกมาจากปากของเฉียวเหวยอี

มองดูอย่างละเอียดอีกครั้ง พบว่าบริเวณที่เฉียวเหวยอีกัดเขา ลึกจนสามารถเห็นกระดูกได้แล้ว!

“นังกะหรี่!ไว้หน้าเธอก็ไม่เอา!ยังกล้าลงมือ!”ผู้ชายเจ็บจนพูดด่าในขณะเดียวกันก็เตะเฉียวเหวยอีอีกหลายครั้ง ฉีกเสื้อผ้าของเธอ

ผู้ชายด้านข้างหัวเราะขึ้นมา

“คิดไม่ถึงว่านิสัยเธอจะป่าเถื่อนจริงๆ!”

“อีกเดี๋ยวคนแรกต้องระมัดระวังแล้ว!”

เฉียวเหวยอีนั่งอยู่บนพื้น ในสมองมีเสียงหึ่งๆ แทบจะฟังไม่ออกแล้วว่าพวกเขากำลังพูดอะไร ภาพตรงหน้าก็ไม่ชัดเจน

เธอได้ยินแค่เสียงหัวใจเต้นแรงภายในอก

แม้ว่าปีนั้นจะถูกบังคับให้ฝึกทหารรับจ้าง ขังให้ทุกต่อสู้ด้วยกัน เฉียวเหวยอีจัดการไปสิบกว่าคนที่มีฝีมือเทียบเท่าเธอ เวลาที่ใกล้จะหมดลมหายใจอยู่บนพื้น ก็ไม่เหมือนกับตอนนี้

ปากของเธอเต็มไปด้วยรสชาติเลือดสดๆที่น่าขยะแขยง ผู้ชายที่มีกลิ่นเหงื่อเหม็น ค่อยๆเข้ามาใกล้เธอ

เธอรู้สึกถึง มีคนพลิกตัวเธออยู่บนพื้น

แต่ว่าไม่มีแรงจะลืมตาขึ้นมาแล้ว

เวลาที่ขมุกขมัว เธอเหมือนจะมองเห็นกู้หลิงเฟิงในวันนั้น เขาถอดเสื้อคลุมบนร่างกายออก คลุมบนร่างกายเธอ พูดกับเธอด้วยความรัก“ฉันต้องการให้เธอปกป้องตัวเอง ไม่ใช่ต้องการให้เธอสู้สุดชีวิต นี้เป็นครั้งสุดท้าย จะไม่มีครั้งต่อไปแล้วเหวยอี…”

เฉียวเหวยอีหัวเราะ

กู้หลิงเฟิงไม่เคยรู้ เธอไม่ต้องปกป้องตัวเอง เธอแค่ไม่อยากอ่อนแอเหมือนเมื่อก่อนอีก ถูกคนข่มเหงรังแกได้ตามใจ

เธออยู่ข้างกายกู้หลิงเฟิง ไม่มีคนกล้ารับแกเธอ แต่ว่าออกจากกู้หลิงเฟิง ไม่มีชื่อและฉายานาม เธอเป็นอะไรล่ะ?

เธอไม่เคยคิดว่า จะต้องให้กู้หลิงเฟิงปกป้องเธอตลอดเวลา

เธอไม่เคยมีความรู้สึกระหว่างชายหญิงกับกู้หลิงเฟิง ความจริงคำตอบตั้งแต่แรก ก็ชัดเจนมาก เธออยากกลับมาอยู่ข้างกายลี่เย่ถิง

“เหวยอี!!!”เธอได้ยินมีคนตะโกนเรียกชื่อของเธอด้วยความร้อนใจ

เฉียวเหวยอีเธอตื่นขึ้นมา!!!“ลี่เย่ถิงเหมือนคนบ้าที่ตะโกนเรียกชื่อเธอในอ้อมกอดของตัวเอง”

ในอ้อมกอด ถูกทุบตีจนแทบจะไม่เหลือเค้าโครงของเฉียวเหวยอีและยังหยุดหายใจ ไม่หายใจแล้ว