ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่ 297 กับเธอ ไม่เคยผิดคำสัญญา

เฉียวเหวยอีถูกพยาบาลประคองขึ้นมา นั่งอยู่บนรถเข็นด้านข้าง

สายตามองดูเวลาใกล้จะถึงบ่ายสองโมงแล้ว

“คุณเฉียว พวกเราไปตรวจร่างกายก่อนหรือว่า?”พยาบาลรอสองสามนาที ถามเฉียวเหวยอีอย่างระมัดระวัง

เวลาที่ลี่เย่ถิงวันนี้ตอนเช้าออกไป พูดว่าออกไปทำธุระนิดหน่อย ช่วงบ่ายเธอทำการตรวจร่างกายครั้งใหญ่สามครั้ง เขาจะกลับมา อยู่เป็นเพื่อนเธอ

นัดกับหมอไว้บ่ายสองโมง ตอนนี้ก็ถึงเวลาแล้ว

เฉียวเหวยอีเงียบไปไม่พูดจาหลายวินาที พูดเสียงเบา“พวกเราไปก่อนเถอะ”

เขาก็มีเรื่องของตัวเอง อาจจะมีอะไรทำให้ล่าช้า เธอตัวเองไปเองก็ไม่เป็นไร

“ได้”

เวลาที่พยาบาลพูด เข็นเฉียวเหวยอีออกจากห้องผู้ป่วย

เวลาที่ใกล้จะถึงประตูห้องตรวจร่างกาย ทันใดนั้นด้านหลังก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังเข้ามา“ฉันมาแล้ว”

เฉียวเหวยอีลำคอเข้ายังเข้าเฝือก ไม่สะดวกในการหันหน้ากลับ พยายามเอียงหน้า ใช้หางตามอง

เป็นไปอย่างที่คิดลี่เย่ถิงมาแล้วจริงๆ

ลี่เย่ถิงเห็นเธอมองตัวเองตาปริบๆ อดไม่ได้ที่จะกระตุกมุมปาก พูดถามเธอเสียงเบา“เป็นอะไร?”

“ฉันคิดว่าคุณจะไม่มาแล้ว”เฉียวเหวยอีเม้มปาก พูดตาปริบๆด้วยความน้อยใจ

“เรื่องที่พูดไว้แล้ว ฉันเคยผิดคำสัญญาเมื่อไหร่?”ลี่เย่ถิงย้อนถามเธอ

ก็ใช่ แทบจะมีแค่เธอที่ผิดนัดกับลี่เย่ถิง ลี่เย่ถิงรับปากเรื่องไหนกับเธอ ไม่เคยทำไม่ได้

เฉียวเหวยอีก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ความจริงหมอพูดแล้วว่าไม่ได้มีอะไรมาก อย่างมากก็แค่มีสถานการณ์สั่นสะเทือนสมอง แต่แค่มีลี่เย่ถิงเข้ามา เธอก็สามารถรู้สึกปลอดภัย

ทั้งสองคนเดินเข้าไปห้องตรวจด้วยกัน ลี่เย่ถิงหมุนตัวเดินไปถึงตรงหน้าเธอ อุ้มเธอขึ้นมาอย่างเบามือ วางลงบนเตียง

เฉียวเหวยอีสบตากับเธอ ลี่เย่ถิงอดไม่ได้ที่จะยิ้ม“จ้องมองฉันทำไม?บนหน้ามีเปื้อนอะไรเหรอ?”

เฉียวเหวยอีกำลังจะตอบ กลับพบว่าแก้มเขาเหมือนมีอะไรเปื้อนอยู่ เหมือนกับ…คราบเลือดที่แห้ง

เธอจ้องมองที่นั่นหลายวินาที ยกมือขึ้น ใช้ปลายนิ้วลูบเบาๆ ก็มองอีกครั้ง เป็นเลือดจริงๆ

“เลือดมาจากไหน?”เธอถามเสียงเบา

ลี่เย่ถิงก้มหน้า มองปลายนิ้วของเธอ พูดตอบเสียงเรียบเฉย“ไม่มีอะไร ไม่ระวังก็เลยเปื้อนมาจากที่ไหน”

เฉียวเหวยอีมองท่าทางลี่เย่ถิง การแสดงออกผิดปกติ

และเขาไม่ยอมพูด เธอก็ไม่ได้ถามเยอะ ถ้าเขาอยากจะบอกเรื่องราวกับเธอ ก็จะเป็นฝ่ายที่จะพูดกับเธอเอง

ลี่เย่ถิงถอยหลังไปสองก้าว ยืนด้านข้าง ให้หมอทำขั้นตอนตรวจ

เขาล้วงมือข้างหนึ่งเข้าไปในกระเป๋ากางเกงสูท ก็สั่นเทานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว

เขาบังคับให้อารมณ์สงบลง สบตากับเฉียวเหวยอีทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น มองดูหมอนำเธอเข็นเข้าไปในเครื่องตรวจร่างกาย

ต่อให้เฉียวอีเหรินวันนี้จะต้องตาย ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขา

ตรวจเสร็จเร็วมาก ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง ตรวจร่างกายทุกอย่างเสร็จแล้ว

เฉียวเหวยอีนอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย มองดูบริเวณรอบๆ ลี่เย่ถิงยังอยู่

เธอถูกกั้นไว้ผ่านหน้าต่างกระจก พอดีกับที่เห็นลี่เย่ถิงเดินออกไป

ประตูที่อยู่ไม่ไกล เหมือนมีคนกำลังรอเขา

เธอพยายามเงยหน้ามองและจดจำ พบว่าเหมือนจะเป็นลี่จือจิ้งมาแล้ว ในใจรู้สึกอธิบายไม่ถูก ลี่จือจิ้งเข้ามาด้วยตัวเอง ต้องเกิดเรื่องอะไรแน่นอน

ลี่เย่ถิงเดินไปถึงด้านหน้าลี่จือจิ้ง หยุดลง การแสดงออกแย่มาก ท่าทางเหมือนไม่พอใจ

ทั้งสองคนพูดไม่กี่วินาที ลี่จือจิ้งยกมือขึ้นอย่างเย็นชา ตบลงบนหน้าลี่เย่ถิงอย่างโหดเหี้ยม