ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่ 314 ให้เธอได้ชิมรสชาตินี้
อันหนิงไม่เคยเห็นกู้หลิงเฟิงเป็นแบบนี้ อึ้งไปชั่วขณะ ก็วิ่งไล่ตามเขาไปทันที“พี่!”
เธอยังเล็กเกินไป กู้หลิงเฟิงเดินเร็วมาก เธอไล่ตามไม่ทัน เวลาที่วิ่งข้ามผ่านประตู ก็สะดุดกับที่กั้นประตูด้านล่างล้มลงบนพื้น
อันหนิงนอนคว่ำอยู่บนพื้น มองดูร่างของกู้หลิงเฟิงหายไปจากหัวมุมอย่างรวดเร็ว เบ้าตาแดง ร้องไห้ขึ้นมา“พี่!!!”
กู้หลิงเฟิงไม่หันหน้ากลับมา ยิ่งเดินเร็วมากขึ้น
อันหนิงดิ้นรนจากพื้นขึ้นมาด้วยตัวเอง ลุกขึ้นมาเพิ่งจะวิ่งได้สองก้าว ก็ล้มลงบนพื้นอีกครั้ง
เมื่อก่อนเธอกินข้าวร้อนโดนปาก กู้หลิงเฟิงก็เป็นห่วงและถามนานมาก ครั้งนี้เธอล้มจนปากมีเลือดออกมากู้หลิงเฟิงก็ไม่แม้แต่จะหันหน้ากลับมา!
กู้หลิงเฟิงคงจะผิดหวังกับเธอมากแล้วเถอะ?เป็นเฉียวเหวยอีที่ทรยศเขาก่อน หลังจากนั้นก็เป็นเธอ ตัดสินใจอยู่ที่เมืองเจียงเฉิง กู้หลิงเฟิงคงจะเจ็บปวดมากแล้ว!
แต่ว่าเธอสามารถอธิบายกับเขาได้!ทำไมเธอถึงต้องอยู่ที่มั่วเจ่อ ทำไมถึงต้องออกจากเขา ทำไมเขาไม่ฟังเธออธิบายล่ะ?
ด้านหลัง มือที่ขาวดึงเธอขึ้นมาจากพื้น
“เขานิสัยเป็นยังไง เธอไม่รู้?”มั่วหานเซิงคุกเข่าลงตรงหน้าเธอ ใช้นิ้วโป้งเช็ดเลือดบนปากของเธอ พูดเสียงต่ำ
อันหนิงร้องไห้สะอึกสะอื้น ร้องไห้จนใบหน้าจนตรอก
มั่วหานเซิงสบตากับเธอ ตบฝุ่นเบาๆบนตัวเธอ และพูด“ฉันรู้ เธออยู่ที่นี่ ไม่ใช่เพื่อตัวเอง”
“แล้วคุณเก็บหนูไว้ไหม?”ในขณะที่อันหนิงร้องไห้ ก็ถามเขา
ตระกูลมั่วน้อยมากที่จะรับเด็ก เฉียวเหวยอีเป็นข้อยกเว้น เพราะว่ากู้หลิงเฟิงมาขอร้องสามครั้ง
มั่วหานเซิงมองอันหนิง และพูด“พวกเขาไม่อนุญาต”
อันหนิงร้องไห้อย่างรุนแรง แต่ยังยืนหยัดที่จะถามเขา“เพราะอะไรคะ?”
“ไม่อนุญาตก็คือไม่อนุญาต ไม่มีเหตุผลว่าเพราะอะไร”มั่วหานเซิงพูดตอบเสียงเรียบเฉย
“แต่ว่าฉันพูดว่า เธอมีพรสวรรค์มาก”
วินาทีต่อมาอันหนิงลืมร้องไห้ หลังจากนั้นก็จ้องมองมั่วหานเซิง
“ตอนนี้ใครก็ไม่ต้องการเธอ นอกจากฉันจะเจตนาดียอมรับเธอไว้ เธอเด็กน้อยจะสามารถไปอยู่ที่ไหนได้ล่ะ?”มั่วหานเซิงเป็นคนรักสะอาด พับแขนเสื้อขึ้น เช็ดน้ำมูกและน้ำตาบนใบหน้าของอันหนิงจนสะอาด
“ไม่ต้องร้องไห้แล้ว หลังจากนี้ไม่ต้องถามว่าทำไมเยอะ ฉันไม่ชอบพูด”
“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอเป็นนักเรียนของฉันแล้ว”
……
เวลาที่เฉียวเหวยอีถอดปูนปลาสเตอร์ หมอจ้องมองดูรูปภาพที่ซุ่ยซุ่ยวาด อดไม่ได้ที่จะยิ้ม“ลูกของคุณวาด?น่ารักจริงๆ”
เฉียวเหวยอีกำลังโทรศัพท์ไปหามั่วหานเซิงครั้งที่สิบแล้ว
ไม่เพียงคิงกับลุงเทียนไม่สนใจเธอ แม้แต่มั่วหานเซิงก็ไม่รับสายโทรศัพท์เธอ
เธอได้ยินหมอถามเธอ เก็บโทรศัพท์ ครุ่นคิดเล็กน้อย ยกยิ้มมุมปากโดยไม่รู้ตัว และพูด“ใช่ ลูกชายฉันวาด”
“ดูไม่ออกจริงๆ คุณยังอายุน้อยขนาดนี้”หมอพูดด้วยความประหลาดใจ
เฉียวเหวยอีไตร่ตรองเล็กน้อย พูดตอบเสียงเบา“ฉันท้องตอนเรียน”
“โชคดีมาก”
เฉียวเหวยอีฟังหมอพูดไม่หยุด ทันใดนั้นก็นึกถึงคนหนึ่งขึ้นมาได้
หลังจากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดตัวปลดล็อกเครือข่าย เข้าไอดีของตัวเอง หาชื่อไอดี Old friend Old alley
Old friend Old alleyกำลังอยู่ในระบบ เฉียวเหวยอีส่งข้อความให้เขา“ทางด้านบริษัทเอินลี่ตรวจสอบเป็นยังไงบ้างแล้ว?”
Old friend Old alleyตอบกลับข้อความกลับมาเร็วมาก “ก่อนหน้านี้ลี่เย่ถิงสงสัยฉัน ดังนั้นทางด้านเขาฉันไม่กล้าปรากฏตัวชัดเจน ก็ไปแอบแฝงตัวที่บริษัทเอินลี่ตรวจสอบอยู่สักพักแล้ว เธอลองเดาดู?สองสามวันนี้ฉันค้นพบเรื่องที่แปลกใจอะไร!”
เฉียวเหวยอีตอนนี้แค่สนใจผลลัพธ์ของเรื่องนี้ ไม่สนใจจะอ้อมค้อมกับเขา“พูด”