ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่ 316 ตบตีไม่ตายก็พอ
“แม่บ้านหวัง?”เฉียวอีเหรินนั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย ขมวดคิ้วแน่นเรียกหนึ่งครั้ง
เธออยากไปห้องน้ำ
ไม่มีคนตอบเธอ
เฉียวอีเหรินใจร้อนเล็กน้อย ก็เรียกอีกหนึ่งครั้ง“แม่บ้านหวัง?!เธออยู่ด้านนอกไหม?”
ไม่กี่วินาที มีคนผลักประตูเข้ามา
เฉียวอีเหรินเปิดผ้าห่มที่ปิดขาออก และพูด “เธอไปไหนมา?ไม่รู้ว่าฉันช่วยตัวเองไม่ได้เหรอ?”
“จริงๆ”เสียงเรียบเฉยดังมาจากที่ประตู
เฉียวอีเหรินอึ้งไปชั่วขณะ เงยหน้ามองไปทางประตู
เฉียวเหวยอีใส่ชุดผู้ป่วยเหมือนกัน ยืนอยู่หน้าประตู จ้องมองเธอด้วยสีหน้าเย็นชา
“จะทำอะไร ไม่อย่างนั้นฉันช่วยเธอด้วยตัวเอง？”เฉียวเหวยอียกคิ้วขึ้น ถามเธอ
“แกออกไป”เฉียวอีเหรินเงียบไปพูดจาหลายวินาที ทันใดนั้นก็สั่นเทาขึ้นมา ไม่รู้ว่ากลัวหรือว่าโกรธ ชี้ไปที่ประตูและพูดเสียงต่ำ
“เธอดูตัวเอง พูดอะไรออกมา?น้องสาวของฉันไม่สบาย ฉันไม่ควรเข้ามาเยี่ยม?”เฉียวเหวยอีกระตุกยิ้มมุมปาก พูดย้อนถามเสียงเบา
เฉียวอีเหรินเห็นเวลาที่เฉียวเหวยอีพูด ก็เดินเข้ามา พลิกฝ่ามือปิดประตูเบาๆ ยิ่งขดตัวไปด้านหลังโดยไม่รู้ตัว ต่อมาก็ปะทะกับฝาผนัง ไม่มีทางหนี
“ฉันคิดว่า เธอแต่งงานแล้ว?”เฉียวเหวยอีเดินไปข้างเตียงอย่างไม่รีบร้อน ก้มมองเธอ ถามเสียงเบา
“แก…” เฉียวอีเหรินสีหน้าซีดเผือด
“น่าเสียดาย”เฉียวเหวยอีส่ายหน้า“น่าเสียดายจริงๆ”
“ฉันไม่อยากฟังคำพูดของแก?ไสหัวออกไป!”เฉียวอีเหรินพูดเสียงดัง
เฉียวเหวยอีไม่รู้ว่าขาของเฉียวอีเหรินขาดแล้ว ตอนนี้มองดูเธอ คิดว่าเธอดูเหมือนน่าเวทนากว่าที่ตัวเองคิดเอาไว้ คาดไม่ถึงว่าเธอจะมีความเห็นอกเห็นใจเล็กน้อย
“เธอหูหนวกเหรอ?ถ้าเธอยังไม่ออกไปฉันจะเรียกคนให้เข้ามา!”เฉียวอีเหรินเห็นเฉียวเหวยอีทำเหมือนไม่ได้ยิน ยืนอยู่ข้างเธอไม่ขยับ ในใจก็ทั้งกลัวและโกรธ
เฉียวเหวยอีอดไม่ไหวที่จะยิ้ม
เธอเรียกว่าน่าเวทนา ก็ยังมีคนกล้าจัดการเธอ
เฉียวอีเหรินมองไปบริเวณรอบๆ ยื่นมือหยิบแผ่นกระดานที่รองอยู่ใต้ประวัติผู้ป่วยของเธอ โยนตรงไปที่เฉียวเหวยอี“รีบไสหัวไป!!!”
ของยังไม่กระแทกโดนเฉียวเหวยอี สายตาของเฉียวเหวยอีก็แข็งทื่อขึ้นมา เธอค่อยๆยกมือขึ้น จับแผ่นกระดานเอาไว้
กุมไว้ในมือของตัวเอง
“ได้ยินว่าน้องเขยถูกจับเข้าคุกในงานแต่งงาน?”เธอเหลือบมองขาของเฉียวอีเหริน พูดถามเสียงเบา“เธอไปเยี่ยมเขารึยัง?”
“หรือว่า เธอก็อยากจะเข้าไปอยู่เป็นเพื่อนเขา?”
เธอไม่พูด ไม่ได้แสดงว่าเธอไม่รู้
และยิ่งคนอื่นไม่บอกเธอ เธอตัวเองก็ตรวจสอบพบอย่างรวดเร็วว่าเป็นเฉียวอีเหรินที่ลงมือทำ
เธอเคยสาบานไว้ เพียงแค่เธอไม่ตาย เพียงแค่เธอออกมา ก็จะให้คนเหล่านั้นได้ชดใช้ทั้งหมด
เซียวเซิ่งเข้าคุกแล้ว ไม่มีวิธีแล้ว เหลือแค่เฉียวอีเหริน
แต่น่าเสียดายที่เฉียวอีเหรินไม่มีความสามารถแล้ว ยังกล้ามายั่วโมโหเธอ
“ไม่รู้ว่าแกกำลังพูดอะไรอยู่!”เฉียวอีเหรินรีบปฏิเสธทันที“แกเป็นคนบ้า!เรื่องของฉันไม่ต้องให้แกมาชี้นิ้วสั่ง!”
เพิ่งจะพูดจบ เฉียวเหวยอียื่นมือออกไป มืออีกข้างดึงผมของเธอเอาไว้ ใช้แผ่นกระดานบนมือตบไปที่ปากกับแก้มของเฉียวอีเหรินอย่างแรง！
“ใครบ้า?”เฉียวเหวยอีจ้องมองเฉียวอีเหรินที่ถูกเธอตบจนร้องออกมา พูดย้อนถาม
“แก…”
เฉียวอีเหรินเพิ่งจะพูดหนึ่งคำ เฉียวเหวยอีก็น้ำแผ่นกระดาน ฟาดไปที่ปากของเฉียวอีเหรินอย่างโหดเหี้ยมอีกครั้ง
สองครั้ง มุมปากของเฉียวอีเหรินมีเลือดแดงสดหยดลงมา
“ให้โอกาสเธออีกครั้ง”เฉียวเหวยอีพูดเสียงต่ำ