ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่ 320 เธอคืออันหนิง
อันหนิงอยู่ในเมืองเจียงเฉิง ซึ่งพิสูจน์ให้เห็นว่ากู้หลิงเฟิงอยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน
“ตั้งแต่สี่โมงเย็นถึงสี่ทุ่ม ทั้งหมดหกชั่วโมง” ลี่เย่ถิงเบ้ปากเล็กน้อย “กินอะไรไปงั้นเหรอ?”
เฉียวเหวยอีใช้ถังหยวนเป่าเป็นหน้ากากบังหน้าว่าไปทานอาหารเย็นที่คฤหาสน์ตระกูลถังใครจะรู้ว่ามีใครอีกบ้างที่นั่งอยู่ตรงนั้น?
“ฝีมือการทำอาหารของถังหยวนเป่าแย่มาก ดังนั้นพวกเราจึงไปกินหม้อไฟกัน” เฉียวเหวยอีทนไม่ได้ จึงเริ่มโกรธเล็กน้อย “ไม่อย่างนั้น คุณคิดว่าฉันกำลังทำอะไรอยู่ล่ะ? ”
ทันทีที่มีเสียงพูด ลี่เย่ถิงก็ยื่นมือออกไป คว้าข้อมือของเธออย่างแรง และลากเธอไปด้านหน้า
“เฉียวเหวยอี ฉันอยากให้เธอพูดความจริงออกมาซะ !”
“คุณทำให้ฉันเจ็บนะ !” เฉียวเหวยอีขมวดคิ้ว
ไม่ได้เจอกันมาสองสาม เธอคิดว่าเขาควรจะอ่อนโยนเมื่อเขากลับมา และเธอไม่รู้ว่าเธอไปยั่วโมโหเขาตรงไหน !
เธอกัดฟันและดิ้นรน ทันใดนั้นลี่เย่ถิงก็ผลักเธอเข้าไปในรถและปิดประตูอย่างกะทันหัน
“ปล่อยฉันนะ !” เฉียวเหวยอีงุนงง และความโกรธของเธอก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว และเธอเอื้อมมือออกไปขวางกั้นระหว่างพวกเขาทั้งสอง ไม่ยอมให้เขาแตะต้องตัวเอง
เมื่อเห็นเธอผลักตนเอง ลี่เย่ถิงก็คว้าข้อมือเธอ วางเธอไว้ตรงกลางเบาะรถ เหยียดมือออกและฉีกเสื้อคลุมของเธอออกอย่างรุนแรง
“ลี่เย่ถิง คุณกำลังทำอะไรน่ะ !” เฉียวเหวยอีที่หวาดกลัวความหยาบคายอย่างกะทันหันของเขา และอดไม่ได้ที่จะกรีดร้อง
“ก็เห็น ๆ กันอยู่ จะปล้ำเธอน่ะสิ” ดวงตาของลี่เย่ถิงเต็มไปด้วยความมืดมน และเขาตอบด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น
“อย่าทำแบบนี้นะลี่เย่ถิง ! ที่นี่คือโรงรถ !” เฉียวเหวยอีที่ถูกกดไว้ใต้ร่างพยายามดิ้นหลบ
ลี่เย่ถิงบีบเอวบางของเธอและเอื้อมมือไปถอดกางเกงชั้นในของเธอ
อาการบาดเจ็บเบนร่างกายของเฉียวเหวยอียังไม่หายดี และยังมีร่องรอยของความรุนแรงที่คนเหล่านั้นทิ้งไว้ก่อนหน้านี้ ความเจ็บปวดทำให้น้ำตาไหลรินออกมา “อย่านะ…”
“ฉันทำไม่ได้ ! คนอื่นทำได้งั้นเหรอ?” เขาถามอย่างเศร้าโศก
ก่อนที่เสียงหนึ่งจะดังขึ้น เฉียวเหวยอียกมือขึ้นตบหน้าเขาอย่างแรง
ลี่เย่ถิงหยุดชะงักและมองมาที่เธอ
เฉียวเหวยอีสั่นด้วยความโกรธ จ้องไปที่เขาด้วยตาสีแดงก่ำ ดวงตาเต็มไปด้วยความผิดหวัง
เธอยอมตายดีกว่าถูกคนพวกนั้นทำอะไร เขาพูดแบบนี้ได้ยังไง !
“ถ้าคุณคิดว่าฉันสกปรก ก็แค่พูดออกมาก็ได้” เธอกัดฟันและกระซิบกับเขาว่า “คุณไม่จำเป็นต้องดูหมิ่นฉันด้วยวิธีนี้”
ลี่เย่ถิงจ้องมองเธออย่างเงียบ ๆ สักครู่และดวงตาที่ลึกล้ำของเขาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่อธิบายไม่ได้
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็กระซิบกับเธอว่า “ฉันแค่ถามเธอว่ากู้หลิงเฟิงเคยสัมผัสเธอหรือเปล่า !”
ก่อนออกเดินทางลี่เย่ถิงได้ยินการสนทนาระหว่างเธอกับกู้หลิงเฟิงอย่างชัดเจน เขาบอกว่าเขาไว้ใจเธอและปล่อยให้เธอจัดการความสัมพันธ์กับกู้หลิงเฟิง
เฉียวเหวยอีไม่ใช่คนโง่ เธอรู้ว่าลี่เย่ถิงกำลังจับผิด
แต่เธอเลือกเขา ดังนั้นเธอจึงเต็มใจแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ
“รู้ไหม อะไรคือสิ่งสำคัญที่สุดที่คนสองคนอยู่ด้วยกัน?” เฉียวเหวยอีสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วถามเขาเบาๆ
หลังจากหยุดไปชั่วครู่ เธอก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย “ถ้าคุณไม่เชื่อใจกัน จะบังคับใจกันไปเพื่ออะไรล่ะ?”
ลี่เย่ถิงเป็นผู้ชายคนเดียวในชีวิตของเธอ เธอภักดีและไม่เคยทรยศต่อเขา แต่เขากลับถามเธอว่าเธอเคยนอนกับกู้หลิงเฟิงหรือไม่
เธอไม่คิดว่าลี่เย่ถิงจะถามเรื่องนี้ เธอเพียงรู้สึกว่าเธอน่าสงสารและน่าสมเพชมาก
ลี่เย่ถิงจ้องไปที่เธอ ดวงตาของเขาสั่นไหวเล็กน้อย
ขณะที่กำลังจะพูด จู่ๆ ไฟในห้องใต้ดินก็ดับลง
ชั่วขณะหนึ่ง มืดมากจนคุณมองไม่เห็นอะไร และแม้แต่คนสองคนที่อยู่ใกล้ๆ กันก็มองไม่เห็นกันอย่างชัดเจน