ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่ 357 ฉันเป็นพ่อของเธอ？
เวลาที่เฉียวเหวยอีตื่นขึ้นมา พบว่าเครื่องบินเหมือนจะลงจอดแล้ว
เธอมองดูเวลา เธอนอนหลับไปน่าจะประมาณห้าชั่วโมง
เธอเปิดแผ่นปิดแสงด้านข้างออก เครื่องบินลงจอดแล้วจริงๆ ด้านนอกยังมืด เป็นเวลาหนึ่งทุ่มตามเวลาท้องถิ่นของประเทศH
บริเวณรอบๆเงียบสงบ ไม่มีเสียงอะไรเลย ลี่เย่ถิงก็ไม่อยู่
เธอล้างหน้าบ้วนปาก เปลี่ยนชุดออกไปข้างนอก เวลาที่ผลักประตู อู๋โยวยืนอยู่ด้านนอกเงียบๆ
เห็นเธอตื่นแล้ว ก็พยักหน้าให้เธอ“คุณผู้หญิงตื่นแล้ว”
“ลี่เย่ถิงล่ะ?”เฉียวเหวยอีถือโอกาสย้อนถาม
“คุณชายไปประชุมที่ตึกเอ็มไพร์สแล้ว ไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดเมื่อไหร่ ให้ผมพาคุณออกไปที่พักผ่อน”
เฉียวเหวยอีไม่อยากเห็นหน้าลี่เย่ถิง ดีที่สุดให้เขาประชุมจนถึงกลับประเทศก็จะยิ่งดี เก็บแรงของเธอที่ต้องปั้นหน้ายิ้มให้เขา
“อ้อ”เฉียวเหวยอีกพยักหน้า พูดตอบอย่างไร้อารมณ์
“คุณชายพูดว่าให้คุณนอนดึกหน่อย รอเขากลับมา เขามีเรื่องจะถามคุณ”อู๋โยวพูดต่อไป
เฉียวเหวยอีสบตากับเขา และพูดเสียงเรียบเฉย“อ้อ”
จะนอนหลับเมื่อไหร่ก็ไม่ใช่เธอตัวเองสามารถควบคุมได้ ถ้าหากเขาประชุมถึงเช้ามืด ก็ยังต้องให้เธอรอเขา?
ฝันไปเถอะ
เธอจะเข้านอนหลับเร็วๆ ถึงยังไงเธอเพิ่งจะนอนหลับห้าชั่วโมง ยังนอนหลับไม่เพียงพอ
ด้านนอกสนามบินมีรถมารอรับเฉียวเหวยอีแล้ว เฉียวเหวยอีขึ้นรถ เล่นเกมงูในโทรศัพท์ เพิ่งจะเล่นได้สิบนาที ลี่เย่ถิงก็ส่งข้อความวีแชทเข้ามา
เกมชะงักลง หัวงูชนกับหางงู ตายแล้ว
เฉียวเหวยอีนานมากแล้วไม่ได้ทำสถิติของตัวเอง เธอดูสถิติของเธอในเวอร์ชันสากลและกำลังจะขึ้นอันดับสอง เดิมทีคิดจะเล่นตามปกติ ให้พวกห่วยแตกเหล่านั้นได้เห็น
เธอมองดูหน้าจอเกมที่มืดลง อดไม่ได้ที่จะด่าในใจ
อดกลั้นความโกรธเอาไว้ ออกจากเกม กดเข้าไปในวีแชท ลี่เย่ถิงส่งข้อความง่ายๆเข้ามา“ตื่นแล้ว?”
“อืม”เฉียวเหวยอีตอบอย่างไม่สนใจ
เฉียวเหวยอีรออีกสักพัก เห็นเขาไม่ตอบกลับมา เพิ่งจะเข้าไปเปิดหน้าเกม ก็มีข้อความวีแชทส่งเข้ามาอีก
เฉียวเหวยอีโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ กดออกเข้าไปดูทันที
เขามีเรื่องอะไรก็ไม่สามารถพูดออกมาให้จบเหรอ?มีปัญหา?
ลี่เย่ถิง“อยากกินอะไรก็ซื้อระหว่างทาง บัตรเครดิตอยู่ในกระเป๋าเธอ”
เฉียวเหวยอีหยิบกระเป๋าด้านข้างของตัวเองขึ้นมาดู เป็นไปอย่างที่คิด บัตรสีดำอยู่ในกระเป๋าจริงๆ
เฉียวเหวยอีไม่ใช้เงินของเขา ตั้งแต่เธอเซ็นข้อตกลงกับเขาจนถึงตอนนี้ นอกจากเคยใช้รถของเขา เธอก็ไม่เคยใช้เงินของเขา
“รับของคนอื่น เกิดปัญหาก็ไม่กล้าเอาเรื่องกับเขา”เธอพูดตอบอย่างสงบนิ่ง
นานมาก ลี่เย่ถิงก็ส่งข้อความกลับมาอีก“เธอใช้เงินของฉันมาสิบกว่าปี ทำไมไม่เห็นเธอจะเป็นอะไร?”
“……”
เฉียวเหวยอีชั่วพริบตาเดียวก็ระเบิดออกมา
นานมาก ตอบกลับด้วยความโกรธ“ฉันตามกฎหมาย ผู้ใหญ่มีหน้าที่เลี้ยงดูผู้เยาว์จนถึงอายุสิบแปด ไม่อย่างนั้นผิดกฎหมาย”
ลี่เย่ถิงครั้งนี้ตอบเธออย่างรวดเร็ว“ฉันไม่ได้เป็นพ่อเธอ มีหน้าที่เลี้ยงดูอะไร?”
เฉียวเหวยอีจ้องมองประโยคนี้ของลี่เย่ถิงนานมาก
ทำไมเธอรู้สึกว่า ลี่เย่ถิงเหมือนแอบฟังเธอกับสวี่เฟยฝานพูดคุยกัน?เพราะว่ามีแค่สวี่เฟยฝานที่อยู่ต่อหน้าเธอ พวกเขาทั้งสองคนจึงแย่งพูดคำว่าเป็นพ่อ
เธอใจฝ่อย่างอธิบายไม่ถูก
ถือโอกาสวางโทรศัพท์ไว้ด้านข้าง ไม่ได้สนใจลี่เย่ถิงอีก เสแสร้งทำเป็นตาบอดมองไม่เห็นเขา