ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่ 361 เย่ถิงคุณเกิดปีจอ？

เขาเก็บกดจนแทบจะบ้าแล้ว แต่เธอล่ะ? กลับไปมาหาสู่ยั่วยวนกับผู้ชายมากมาย

“ให้เธอกินอิ่ม จึงจะรู้ว่าเก่งกาจแค่ไหน!”ลี่เย่ถิงนำเธอพลิกตัว ให้แผ่นหลังเธอเผชิญหน้ากับตัวเอง

มองดูเอวบางที่ขาวสะอาดของเธอภายใต้ชุดนอนผ้าไหม สายตาเขาชั่วพริบตาเดียวก็แดงก่ำ ลมหายใจก็เริ่มหนักหน่วง

เฉียวเหวยอีมองเห็นรอยแป้งและลิปสติกบนเสื้อผ้าที่เขาโยนทิ้งลงด้านข้าง และยิ่งกลิ่นบนตัวของเขา เธอสามารถแน่ใจร้อยเปอร์เซ็นต์ว่า ลี่เย่ถิงเมื่อกี้อยู่ข้างนอกแตะต้องผู้หญิงมาแล้ว!

เธอเพียงแค่รู้สึกรังเกียจ พยายามที่จะดิ้นรน“ลี่เย่ถิงคุณไม่รู้สึกสกปรก?!”

เขาหนึ่งวันแตะต้องผู้หญิงกี่คนกันแน่?!

เขาเกิดปีจอจริงๆ!

ลี่เย่ถิงทันใดนั้นจับเอวเธอขึ้นมา นำชุดนอนเธอถลกขึ้นไป เห็นเธอใส่กางเกงในที่บางและเล็กจนน่าสงสาร ไฟในใจยิ่งโกรธอย่างรุนแรง

ปกติเธอจะใส่กางเกงในแบบนี้?!

“เธอเคยใส่ให้ใครดู?”เขากัดคางของเธอ พูดถามเสียงหนักแน่น

เฉียวเหวยอีถูกเขากัด แค่รู้สึกว่าความโกรธนี้ของเขามาอย่างอธิบายไม่ถูก!นอกจากเขา ใครก็ไม่สามารถมองเห็นเธอแบบนี้!?

บางครั้งชุดการแสดงในกองถ่ายก็ต้องใส่ชุดรัดรูป เธอใส่ชุดชั้นในไร้รอยต่อผิดเหรอ?!

ลี่เย่ถิงรอเธอสองวินาที ไม่เห็นเธอตอบ สายตาก็ยิ่งโกรธ นำเธอกดลง

เฉียวเหวยอีเจ็บจนหน้ามืด เจ็บจนร้องออกมาโดยไม่รู้ตัว ลี่เย่ถิงกลับไม่ได้มีความคิดที่จะปล่อยเธอ มือข้างหนึ่งกดเอวของเธอไว้อย่างโหดเหี้ยม มืออีกข้างหนึ่งนำเสื้อผ้าเธอถลกไปด้านหลัง

เฉียวเหวยอีเจ็บจนใกล้จะหมดสติไปแล้ว ลี่เย่ถิงก็ยังไม่ปล่อยเธอ จับเธอเผชิญหน้าอุ้มพาเข้าไปในห้องน้ำ

เธอรู้สึกสะลึมสะลือ เวลาที่กลับมาถึงบนเตียง ด้านนอกก็เช้าแล้ว

ก็ไม่รู้ว่าเขาหยุดลงเมื่อไหร่ เวลาที่เธอตื่นขึ้นมา ท่วมตัวเต็มไปด้วยความเจ็บปวด บนเตียงยุ่งเหยิงไม่เป็นระเบียบ หลังจากผ่านเรื่องราวแล้วในห้องอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมหวาน

เจ็บหน้าท้องมาก แต่ก็ไม่เจ็บเท่าเมื่อก่อน

เธอดิ้นรนลุกขึ้นนั่งจากเตียง เหลือบมองที่ว่างเปล่าข้างกาย บนเตียงเมื่อคืนเต็มไปด้วยร่องรอยของทั้งสองคน เมื่อคืนเขาเป็นบ้าไปแล้ว

เธอหลับตาลง ไม่ได้ดูนาน อดทนลงจากเตียงด้วยขาที่สั่น ไปห้องน้ำล้างร่องรอยของเขาบนตัวเธอ

เวลาที่ล้างร่องรอยบนตัว ทันใดนั้นเธอก็จำในห้องชั้นบนในงานนิทรรศการขึ้นมาได้ เธอฉีดน้ำหอม

ดังนั้นลี่เย่ถิงเมื่อคืนก็ตั้งใจใช้อำนาจกับเธอ เขาตัวเองก็รู้พวกเขาสองคนสูดดมน้ำหอมนั้นเข้าไป เธอก็มีอารมณ์มากกว่าปกติ

“สารเลว!”เธออดไม่ได้ที่จะด่าออกมา

นึกถึงเมื่อคืนเขาแตะต้องผู้หญิงคนอื่น เธอรู้สึกรังเกียจจนอยากจะอาเจียน ไม่รู้ว่าเช็ดไปกี่ครั้งแล้ว เช็ดจนผิวกลายเป็นสีแดง

ลี่เย่ถิงผลักประตูเข้ามา มองเห็นหมอกในห้องน้ำ เดินเข้าไปทันที ในห้องน้ำเต็มไปด้วยอากาศร้อน ร้อนจนหายใจไม่ออก

เขาขมวดคิ้วแน่น ดึงประตูห้องอาบน้ำออก ยื่นมือปิดฝักบัว อุ้มเฉียวเหวยอีออกมาจากในห้องน้ำ

เฉียวเหวยอีไม่มีแม้แต่แรงดิ้นรน เงียบไม่พูดจาให้เขาอุ้มออกมาถึงบนเตียง

ลี่เย่ถิงหยิบผ้าขนหนูเข้ามา เห็นเธอนั่งบนขอบเตียงอย่างไร้อารมณ์ ไม่ขยับ ก้มมองลงไปที่นิ้วเท้าของตัวเอง ร่างกายมีสีแดง

เขาชะงักไปหลายวินาที นั่งยองๆลงตรงหน้าเธอ ช่วยเธอเช็ดน้ำ เช็ดผิวของเธออย่างระมัดระวัง

เฉียวเหวยอีเม้มปากแน่น อดทนกับความแสบร้อนบนร่างกาย ไม่พูดจา

ในห้องเงียบ ทั้งสองคนไม่พูดจา

นานมาก ลี่เย่ถิงสีหน้าเย็นชาเปิดปากพูดก่อน“ตอนนี้รู้แล้ว ฉันใช้เวลานานแค่ไหน?”

เมื่อคืนที่ออกไปในเวลาแค่นั้นจะสามารถให้เขาทำอะไรได้?แม้แต่เล้าโลมก็ไม่ทัน ไม่รู้ว่าในสมองเธอคิดอะไรอยู่กันแน่