ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่ 363 เธอยังเด็ก หน้าบาง
“น้าสะใภ้เหลาลำบากแล้ว”ลี่เย่ถิงพูดตอเสียงต่ำ
แม่ของฟู่ฉือเดินมาถึงด้านข้างทั้งสองคน นำของที่อยู่ในมือวางลงบนโต๊ะ พูดกับลี่เย่ถิงและเฉียวเหวยอีด้วยความตำหนิ“ฉันว่าแล้วพวกเธอหนุ่มสาว พวกเธอทำให้กระเพาะหิวจนบาดเจ็บ ได้ไม่คุ้มกับที่เสียไป!”
“ครับ”ลี่เย่ถิงดึงแซนด์วิชส่งไปที่ปากเฉียวเหวยอี พูดอย่างชะล่าใจ
เฉียวเหวยอีวินาทีนี้รู้สึกอายจนอยากขุดหลุมหนีเข้าไป เรียกแม่ของฟู่ฉือเสียงเบา“คุณน้า”
ถ้าหากไม่รู้จักก็ไม่เป็นไร แต่ก็เป็นคนที่รู้จัก
ลี่เย่ถิงทรมานเธอจนถึงเช้า ตอนนี้บ่ายโมงกว่าแล้ว
แม่ของฟู่ฉืออวิ๋นเย่ว์ได้ยินเฉียวเหวยอีเรียกตัวเองว่าคุณน้า ก็ยิ่งประหลาดใจ เงยหน้าสบตากับเฉียวเหวยอี“เธอเรียกผิดหรือเปล่า?”
“？”เฉียวเหวยอีกชะงักไปเล็กน้อย
“เธอไม่ควรจะเรียกฉันว่าน้าสะใภ้เหรอ?”อวิ๋นเย่ว์ไม่พอใจเล็กน้อย“อาฉือแก้คำพูดเรียกเธอว่าพี่สะใภ้แล้ว เธอเด็กคนนี้ ห่างเหินจริงๆ”
เรื่องของเฉียวเหวยอีกับลี่เย่ถิงยังไม่สำเร็จ ใบหน้าเล็กเธอร้อนผ่าวขึ้นมา อ้าปากค้าง แต่กลับไม่มีวิธีพูดแก้คำพูดได้
“เธอยังเด็ก หน้าบาง รอให้เธอปรับตัวในช่วงนี้ก่อนเถอะ”ลี่เย่ถิงชว่ยเฉียวเหวยอีพูดตอบ
เฉียวเหวยอีอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว หันหน้าชำเลืองมองลี่เย่ถิง
อวิ๋นเย่ว์มองไม่ออกถึงความผิดปกติของทั้งสองคน ถือของที่อยู่ในถุงเดินไปที่ตู้เย็น
เปิดตู้เย็นดู เห็นว่าของยังอยู่ครบ ก็ยิ่งทนไม่ไหวพูดบ่นเสียงเบาขึ้นมา“ทำไมของที่เตรียมไว้ไม่กินเลย?หรือว่าไม่ชอบกิน?”
“น้าสะใภ้ได้ยินว่าเด็กผู้หญิงล้วนชอบดื่มโยเกิร์ตรสน้ำผึ้ง พวกเธอนักแสดงจริงๆเลยเชียว บังคับตัวเองเกินไปแล้ว กินของหวานบางครั้งจะเป็นอะไรไปล่ะ?”
เฉียวเหวยอีจึงเข้าใจทันที ของในตู้เย็น เป็นอวิ๋นเย่ว์เตรียมไว้ ไม่ใช่ผู้หญิงคนอื่นอยู่ที่นี่
อวิ๋นเย่ว์นำอาหารสดใส่เข้าไป หันหน้ากลับมามองเฉียวเหวยอี และพูด“ก่อนหน้านี้ฉันถามเย่ถิง เย่ถิงบอกว่าเธอผอมลง ฉันเห็นก็ผอมลงจริงๆ”
“ชอบกินอะไร น้าสะใภ้จะทำให้กินคืนนี้ มาที่นี่ก็ถือว่าเที่ยวพักผ่อน ไม่ต้องสนใจอะไรว่าจะอ้วนหรือผอมแล้ว”
เฉียวเหวยอีมองไปทางลี่เย่ถิง ลี่เย่ถิงจ้องมองเฉียวเหวยอี สีหน้าของเธอดีกว่าเมื่อกี้เยอะมาก ทันใดนั้นก็เข้าใจทันที เมื่อกี้ทำไมเธอถึงโกรธไม่กินข้าว
เธอคิดว่าเขาน่ารังเกียจขนาดนั้น คิดว่าชีวิตส่วนตัวของเขาจะยุ่งเหยิงขนาดนั้น
“น้าสะใภ้ก็ไม่ใช่คนนอก มีอะไรพูดกับเธอได้”เขาพูดเสียงต่ำ
เวลาที่พูด ทันใดนั้นก็ลุกขึ้นยืน ดึงเสื้อนอกที่อยู่บนหลังเก้าอี้ขึ้นมา
“ทำไม?จะออกไปคุยเรื่องธุรกิจแล้ว?”อวิ๋นเย่ว์มองเขา พูดถาม
“ครับ ประชุมตอนบ่ายสามโมง”ลี่เย่ถิงพูดตอบเสียงเรียบเฉย ไม่เพียงแค่ตอบคำถามของอวิ๋นเย่ว์ แต่ยังบอกเฉียวเหวยอี
เฉียวเหวยอีนั่งอยู่บนเก้าอี้ มองเขาเก็บของเงียบๆ เหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด
ก่อนที่ลี่เย่ถิงจะออกไปก็สบตากับเธออีกครั้ง
วินาทีที่ทั้งสองคนสบตากัน ลี่เย่ถิงก็หมุนตัวเดินกลับมาทันที
เฉียวเหวยอีเห็นเขาเดินมาหาตัวเอง มองเขาก้มตัวลงมา ก้มหน้าจูบหน้าผากเธอ หยุดอยู่สองสามนาที
เฉียวเหวยอีครั้งนี้ไม่ได้หลีกเลี่ยง
ลี่เย่ถิงปล่อยเฉียวเหวยอี พูดกับอวิ๋นเย่ว์เสียงต่ำ“น้าสะใภ้ เด็กคนนี้ของผมสองสามวันนี้รบกวนคุณแล้ว เธอทำอะไรไม่เป็น”
เฉียวเหวยอี“……”
อวิ๋นเย่ว์ยิ้มและพูดตอบ“ รู้แล้ว ความหมายของเธอฉันยังไม่เข้าใจเหรอ?”