ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่ 364 เขาชอบแค่เธอ

รอจนลี่เย่ถิงไปแล้ว อวิ๋นเย่ว์จึงแยกผักยิ้มตาหยีมองไปทางเฉียวเหวยอี

เฉียวเหวยอีถูกเธอมองจนรู้สึกเขินอาย

“ไม่เจอหลายปี โตขึ้นก็หน้าตาสวยแล้ว”อวิ๋นเย่ว์พูดชื่นชม

อวิ๋นเย่ว์ก็ไม่รู้ว่าลี่เย่ถิงชอบเฉียวเหวยอีตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึงอย่างไรเธอก็ชอบเฉียวเหวยอีมาก ลี่เย่ถิงชอบเธอก็อยู่ในความคาดเดาของอวิ๋นเย่ว์

เฉียวเหวยอีสวยและฉลาด รู้จักคิด ถึงแม้ว่าลี่เย่ถิงไม่ชอบเฉียวเหวยอี อวิ๋นเย่ว์ก็เคยมีความคิดที่อยากจะให้เฉียวเหวยอีมาเป็นลูกสะใภ้ของตัวเอง

แต่ก็เป็นเพียงแค่ความคิดเท่านั้นเอง

ตอนนี้ลี่เย่ถิงกับเธอจะต้องแต่งงานกันแล้ว ฟู่ฉือก็มีคู่หมั้นแล้ว

เฉียวเหวยอีถูกอวิ๋นเย่ว์พูดชื่นชมจนรู้สึกเขินอาย กินอาหารเช้าที่ลี่เย่ถิงเตรียมไว้ให้อย่างเงียบๆ ล้างจานของตัวเองอย่างเชื่อฟัง ช่วยอวิ๋นเย่ว์ล้างผัก

อวิ๋นเย่ว์ชำเลืองมองเธอ พูดเสียงเบา“น้าสะใภ้จะไม่พูดก็ไม่ได้ ในเมื่อทั้งสองคนจะอยู่ด้วยกันแล้ว ก็ใช้ชีวิตให้มีความสุข ไม่ต้องสนใจเรื่องอื่น

โอกาสที่ชีวิตคนเราจะได้กลับไปใช้ชีวิตมีไม่มาก”

ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าความยืนหยัดของลี่เย่ถิง เฉียวเหวยอีกับลี่เย่ถิงทั้งสองคนคงไม่มีโอกาสหวนกลับมาร่วมชีวิตกันใหม่

สำหรับเธอ ในใจแอบมีความสุข

“และ ลี่เย่ถิงก็สนใจเธอมาก เรื่องอื่นไม่ต้องพูดถึง หลายปีที่ผ่านมาเธอจากไป เขาไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนมาที่นี่”

“เขา…”เฉียวเหวยอีชะงักไปเล็กน้อย พูดถามอวิ๋นเย่ว์ใหม่“หลายปีที่ผ่านมาคุณอยู่ที่นี่?”

“เวลาที่อากาศหนาวอาฉือจะส่งฉันมาที่นี่ ประเทศHอากาศอบอุ่น เหมาะสำหรับผู้สูงอายุที่ต้องการพักฟื้น ฉันร่างกายไม่แข็งแรงเธอก็รู้”อวิ๋นเย่ว์พยักหน้า พูดตอบ

“เฉียวอีเหรินพวกหล่อน ก็ไม่เคยมา?”เฉียวเหวยอีชะงักไปเล็กน้อย พูดถามหยั่งเชิง

“เธอกำลังพูดล้อเล่นอะไร?”อวิ๋นเย่ว์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา“เป็นเด็กโง่จริงๆ เขาทำไมถึงต้องพาพวกหล่อนมา?เขาไม่ได้ชอบพวกหล่อน”

เฉียวเหวยอีกับอวิ๋นเย่ว์สบตากัน

คำพูดที่อวิ๋นเย่ว์พูดเธอเชื่อ

อวิ๋นเย่ว์ถูกแยกออกจากฟู่ฉือมาหลายปีแล้ว จิตใจมีปัญหาเล็กน้อย จนกระทั่งฟู่ฉือกลับเมืองเจียงเฉิง กลับมาอยู่ข้างกายเธอ อวิ๋นเย่ว์จึงฟื้นคืนสู่สภาพปกติ อวิ๋นเย่ว์ไม่มีแผนการในใจ ไม่โกหกเธอแน่นอน

แต่ว่าลี่เย่ถิงปฏิบัติกับเฉียวอีเหรินดีจริงๆ บางทีอาจเป็นเหมือนก่อนหน้านี้ที่เขาพูด เพราะว่าเขาทำให้เฉียวอีเหรินกลายเป็นตัวแทนของเธอ ดังนั้นในใจก็เลยมีความรู้สึกละอายใจกับเฉียวอีเหริน

นึกถึงวันนั้นในห้องผู้ป่วย ลี่เย่ถิงท่าทางปกป้องเฉียวอีเหริน เฉียวเหวยอีอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

เพราะว่าเขาไม่เชื่อใจเธอ ทำร้ายเธอจริงๆ

เพียงแค่รอให้ลู่เจ๋อตรวจสอบให้ชัดเจนว่าคนที่ฆ่าลี่เย่ถิง เรื่องนี้ไม่ใช่เธอกับคิงเป็นคนทำ

……

เช้าวันต่อมา เฉียวเหวยอีล้างหน้าบ้วนปากเสร็จก็ลงมาชั้นล่างมองดูรอบๆ เหมือนกับลี่เย่ถิงไม่ได้กลับมา

เธอหยิบไข่ไก่ออกมาจากตู้เย็นสองฟอง เปิดไฟกลางเฝ้าดูไข่ในหม้อ

เวลาที่จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ได้ยินเสียงประตูห้องครัวขยับเล็กน้อย

ยังไม่ทันได้หันหน้ากลับไป ก็รับรู้ถึงผู้ชายโอบกอดเธอจากด้านหลัง นำคางวางไว้บนไหล่เธอ

เฉียวเหวยอีได้กลิ่นบนตัวเขา อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

“ทำไมไม่ต้มเพิ่มอีกสองลูก?”ลี่เย่ถิงถามเธอเสียงแหบ

“ฉันไม่รู้ว่าคุณจะกลับมาแล้ว”เฉียวเหวยอีพูดตอบเสียงเรียบเฉย

ลี่เย่ถิงไม่พูดจา เฉียวเหวยอีคิดไปคิดมา ก็ดึงมือของเขาออก หมุนตัวไปหยิบไข่มาเพิ่มอีกสองฟอง ล้างเสร็จก็วางลงในห้อง

ลี่เย่ถิงชอบกินไข่ยางมะตูม สองลูกนี้เธอเพิ่งจะต้มไปได้สามสี่นาที เอาออกมาพร้อมกันก็น่าจะพอดี

“เธอสามารถมองออกว่าอันไหนต้มก่อนอันไหนต้มหลัง?”ลี่เย่ถิงมองดูมือที่เคลื่อนไหวของเธอ พูดถามเสียงต่ำ

“แกะออกดูก็สามารถรู้แล้วไหม?”เฉียวเหวยอีพูดไม่ออกเล็กน้อย

“กลายเป็นคนฉลาดแล้ว”ลี่เย่ถิงพูดชื่นชมเธอ

เฉียวเหวยอีได้ยินคำพูดนี้ ดูเหมือนไม่ใช่ความหมายที่ชื่นชม ชำเลืองมองลี่เย่ถิง

ลี่เย่ถิงความจริงไม่หิว เห็นเฉียวเหวยอี ที่อื่นก็หิวขึ้นมา