ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่ 380 ฉันไม่ผิด

ซุ่ยซุ่ยมาเป็นเพื่อนลี่จือจิ้งเยี่ยมเฉียวอีเหริน ผู้ใหญ่กำลังพูดคุยกัน เขารู้สึกเบื่อหน่าย ก็ลงมาเล่นลูกบอลชั้นล่าง กำลังเล่นอยู่ ก็มองเห็นเฉียวเหวยอีอุ้มเด็กผู้หญิงออกมาจากที่ไกลๆ

เขานานมากแล้วที่ไม่ได้พบกับเฉียวเหวยอี วิ่งเข้าไปหาเธอด้วยความดีใจ

เฉียวเหวยอีนั่งหันหลังเผชิญหน้ากับเขา ก็มองไม่เห็นเขา

เขามองเฉียวเหวยอีกับเด็กผู้หญิงคนนี้พูดกันสองสามประโยคจบแล้ว ลุกขึ้นยืน จูงมือเด็กผู้หญิงเดินไปแล้ว

เขาหยิบลูกบอลในสนามหญ้า ลังเลว่าจะตามไปไหม ทันใดนั้นเสียงของแม่บ้านเฉินก็ดังมาจากด้านหลัง“คุณชายน้อย?คุณอยู่ที่ไหน?”

ซุ่ยซุ่ยหันหน้ากลับไป มองแม่บ้านเฉินที่อยู่ไม่ไกล

แม่บ้านเฉินคิดว่าซุ่ยซุ่ยหายไปแล้ว รีบร้อนจนใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ

เห็นซุ่ยซุ่ยยืนอยู่ที่พุ่มไม้ หลังจากนั้นก็วิ่งเข้ามาหาเขา ถามเขา“เมื่อกี้ไปที่ไหน?ทำไมไม่พูดกับป้าสักคำ?”

“ต่อไปอย่าทำแบบนี้อีก ข้างนอกมีคนเลวเยอะ!ป้าเคยบอกแล้วใช่ไหม?หม่ามี๊ครั้งที่แล้วก็พบกับคนเลวข้างนอกจึงได้รับบาดเจ็บ!”

ซุ่ยซุ่ยได้ยินแม่บ้านเฉินตำหนิ ก็หันหน้ากลับมา มองไปทางที่เฉียวเหวยอีเพิ่งจะจากไป

นานมาก ก็ถามแม่บ้านเฉิน“คุณป้า อะไรที่เรียกว่า สายเลือดเดียวกัน？”

แม่บ้านเฉินคิดว่าซุ่ยซุ่ยได้ยินคนอื่นพูดอะไรอีก พูดตอบอย่างไม่ใส่ใจ“สายเลือดเดียวกันก็คือ ความสัมพันธ์พ่อลูกของคุณกับคุณชาย หรืออาจจะเป็นความสัมพันธ์พี่น้องของคุณชายกับอาฉือ”

พ่อลูก….พี่น้อง….

ซุ่ยซุ่ยมึนงง

เมื่อกี้เฉียวเหวยอีพูดว่า เด็กผู้หญิงคนนั้น เป็นสายเลือดเดียวกับเธอ เด็กผู้หญิงคนนั้น กับเฉียวเหวยอีก็คือความสัมพันธ์แม่ลูกกัน?

“น้องสาว…”ซุ่ยซุ่ยพูดพึมพำ

จะเป็นน้องสาวของเขาไหม?

แต่ว่า เฉียวเหวยอีให้กำเนิดน้องสาวกับคนอื่น?

“น้องสาวที่ไหน”แม่บ้านเฉินไม่ค่อยเข้าใจ มองไปบริเวณรอบๆ เห็นมีคนพาเด็กผู้หญิงดูปลาทองในบ่อปลาใกล้ๆ คิดว่าซุ่ยซุ่ยพูดคือเด็กของครอบครัวคนอื่น ก็ไม่ได้สนใจ

“คุณปู่ทวดเรียกหาแล้ว ขึ้นไปข้างบนเถอะ ใกล้จะกลับแล้ว”

ซุ่ยซุ่ยขยี้ตา ทันใดนั้นในใจก็รู้สึกเจ็บปวด เขานึกถึงคำพูดก่อนหน้านี้ของลี่เย่ถิง เฉียวเหวยอีไม่อยากเจอพวกเขาสองพ่อลูก ดังนั้นจึงหนีไปหลายปี

เขาอดไม่ได้ที่จะพูดพึมพำ“หม่ามี๊ชอบน้องสาว ไม่ชอบซุ่ยซุ่ย…”

เป็นเพราะว่าซุ่ยซุ่ยติดคนมากเกินไปไหม?หรือว่าปะป๊าไม่สามารถเกลี้ยกล่อมเด็กผู้หญิงได้ ดุร้ายเกินไป?

เขาเป็นห่วงลี่เย่ถิงกับเฉียวเหวยอีทั้งสองคนมาโดยตลอด ปกติเขาสอนลี่เย่ถิงยังไง ลี่เย่ถิงก็ไม่ฟัง มักจะทำให้เฉียวเหวยอีได้รับบาดเจ็บ

ผู้ชายจะตีผู้หญิงได้ยังไงล่ะ?มิน่าล่ะเฉียวเหวยอีอยากหนีไป

ซุ่ยซุ่ยสูดลมหายใจ ตัวเองกอดลูกบอล หมุนตัวเดินไปทางห้องผู้ป่วยเงียบๆ

แม่บ้านเฉินก็ไม่รู้ชัดเจนว่าซุ่ยซุ่ยกำลังพูดอะไร ไม่ได้สนใจ เดินตามซุ่ยซุ่ยออกไป

……

โรงเก็บของ

ลี่เย่ถิงนั่งอยู่บนโซฟา จ้องมองคนสองสามคนที่คุกเข่าและถูกทุบตีอยู่ตรงหน้าอย่างเย็นชา

“ครั้งสุดท้าย จูเซวี่ยครั้งสุดท้ายที่ติดต่อพวกนาย คือที่ไหน?”เขาถามเสียงเบา

มีหนึ่งคนที่อดทนกับความทรมานไม่ไหวแล้ว รีบคลานมาที่ตรงหน้าลี่เย่ถิง“ที่เมืองเจียงเฉิงจริงๆ พวกเราไม่ได้โกหกท่าน…”

ระหว่างลี่เย่ถิงกับจูเซวี่ยมีความแค้นที่ยิ่งใหญ่

เขาต้องตามหาจูเซวี่ยให้เจอ ค่อยๆคิดบัญชี

“คนทรยศ คิงจะให้นายได้รับรู้”มีคนกัดฟันพูดด่า

ลี่เย่ถิงอดไม่ได้ที่จะกระตุกมุมปาก“ดูเหมือนว่า จูเซวี่ยจะอยู่ที่เมืองเจียงเฉิงจริงๆ”