ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่192 เธออยากจะเติบโตขึ้น

“ตอนแรกผมก็แค่เลือกเล่น ๆ เท่านั้นเอง” ลี่เย่ถิงตอบอย่างเฉยเมย

“แกจะใช้เวลา 5 ปีในรั้วมหาวิทยาลัยกระจอก ๆ แบบนั้นงั้นเหรอ แกคิดอะไรอยู่กันแน่ ลี่เย่ถิง !”

“ถ้าเก็บหน่วยกิตได้จนครับก็สามารถเรียนจบก่อนเวลาได้ แล้วอีกอย่าง…พ่อไม่ได้สิทธิ์มาตัดสินว่ามหาวิทยาลัยไหนกระจอกหรอกนะ” ลี่เย่ถิงกล่าวอย่างเย็นชา เมื่อเงยหน้าขึ้นจึงมองเห็นเฉียวเหวยอียืนอยู่บนชั้นสองมองดูพวกเขา จากนั้นจึงหยุดเถียงและเดินขึ้นไปชั้นบน

ลี่เหิงไม่เคยโวยวายต่อหน้าเฉียวเหวยอีเลยสักครั้ง เพราะกลัวว่าเด็กเงียบ ๆ อย่างเฉียวเหวยอีจะตกใจกลัว นี่เป็นความทรงจำเดียวที่เธอจำได้ว่าลี่เหิงโกรธ นับตั้งแต่นั้นมาเขาจึงไม่ยุ่งเรื่องของลี่เย่ถิงอีกเลย

เธอรู้เพียงว่าลี่เย่ถิงก็โกรธเช่นกัน และหลังจากที่เขากลับมาที่ห้อง เธอก็ถือแบบทดสอบไปหาลี่เย่ถิง

อันถงบอกว่าเมื่อใดที่หลี่เยติงโกรธ เธอจะต้องไปเกลี้ยกล่อมเขา และลี่แย่ถิงงก็จะยอมรับพวกเขาอย่างช้าๆ

“พี่ ช่วยสอนคำถามสุดท้ายให้ฉันหน่อยได้ไหมคะ ?” เธอเคาะประตูของลี่เย่ถิงและถามเขาอย่างระมัดระวัง

ลี่เย่ถิงมองเธอด้วยความเฉยเมย จ้องมาที่เธอสักครู่แล้วตอบอย่างไม่อดทน “เข้ามา”

เฉียวเหวยอีหยิบกระดาษแบบทดสอบและเดินไปที่โต๊ะของลี่เย่ถิง มีเก้าอี้เพียงตัวเดียวในห้องดังนั้นเธอจึงยืนที่โต๊ะและไม่กล้านั่งลง

“มัวยืนทำอะไรอยู่ ? เหมือนกับมีคนรังแกเธออย่างนั้นแหละ” เขาเดินตามหลังเธอและกระซิบ

ลี่เย่ถิงเพิ่งอาบน้ำเสร็จ และกลิ่นมิ้นต์จางๆ ที่อยู่บนร่างกายของเขา

เฉียวเหวยอีเหลือบมองกลับมาที่เขาแล้วนั่งลงบนเก้าอี้

ลี่เย่ถิงนั่งอยู่บนมุมเล็กๆ ของเก้าอี้ แล้วเอื้อมมือออกไปและยกตัวเธอขึ้นทั้งหมด ผลักเก้าอี้ไปข้างหน้า

เธอหันกลับมาและอยากจะถามลี่เย่ถิงว่าเขาจะนั่งที่ไหน เขาหมุนเธอจากด้านหลังเก้าอี้โดยไม่คาดคิด คว้ามือเล็กๆ ของเธอที่ถือปากกาไว้ แล้วชี้ไปที่แบบทดสอบ

นี่เป็นครั้งแรกที่เฉียวเหวยอีรู้สึกว่าจมูกเขานั้นสวยมาก

ตั้งแต่นั้นมา เธอไม่เคยเห็นจมูกที่ดูดีกว่าลี่เย่ถิงอีกเลย ดูดีแต่ไม่สูงเกินไป และแม้แต่ลมหายใจที่เขาหายใจออกก็ยังมีกลิ่นหอมอีกด้วย

ตอนนั้นเธอยังเด็กและไม่รู้ว่ามันหมายความว่ายังไง เธอรู้แค่ว่าในสายของเธอนั้นลี่เย่ถิงสมบูรณ์แบบที่สุด ถ้าเขาไม่กลับมานาน เธอจะคิดถึงเขา และต้องการพบเขา

เฉียวเหวยอีจำได้ชัดเจนว่าครั้งหนึ่งเขาพักอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลฟู่ ไม่เช่นนั้นคงไม่ประทับใจถนนอูถงที่นี่และกลิ่นของไม้กฤษณาที่บ้านมาก

เธอจำได้ว่าด้านนอกมีฟ้าร้องเสียงดัง เธอตื่นตระหนกและปีนขึ้นไปบนเตียงของลี่เย่ถิงที่กำลังหลับใหลอยู่ และเธอจะรู้สึกสบายใจมากขึ้นเมื่ออยู่เคียงข้างเธอกับเขา

ฉันจำได้ว่าเขาก้มศีรษะและจูบเธอ และพูดกับเธอว่า “เจ้าหนูน้อย เด็กดี ไม่เป็นไรนะ”

ตั้งแต่นั้นมา ความทรงจำของลี่เย่ถิงและตระกูลฟู่ก็กลายเป็นกลิ่นหอมจางๆ

เพราะคนคนเดียว เธอแทบรอไม่ไหวที่จะหวังว่าเวลาจะเร็วขึ้น เร็วขึ้น เธออยากจะเติบโตขึ้น

“คุณปู่กลับมาแล้ว!” จู่ๆ ซุ่ยซุ่ยก็ส่งเสียงเชียร์ในอ้อมแขนของเขา

เฉียวเหวยอีลืมตาเห้นว่าฟู่หย่วนซานกลับมาแล้ว เขาควรจะเสร็จสิ้นการทัวร์ฝึกอบรมตอนเช้า จากนั้นปิดหนังสือของซุ่ยซุ่ยและพูดเบา ๆ ว่า “ไปทานอาหารเช้ากับคุณปู่สิ”

หลังจากที่เธอพูด เธอก็วางซุ่ยซุ่ยลง ขึ้นไปชั้นบนเพื่อจัดของ และวางแผนจะไปกองถ่าย

เธอรู้ดีว่าฟู่หย่วนซานไม่ชอบเธอ

เฉียวเหวยอีลงมาหลังจากจัดของเสร็จเรียบร้อย ฟู่หย่วนซานได้นั่งอยู่ในห้องอาหารแล้ว และทานอาหารมื้อเช้ากับซุ่ยซุ่ย

“คุณปู่ฟู่” เฉียวเหวยอีเรียกเขาเบา ๆ “ดิฉันจะไปกองถ่ายค่ะ”

ฟูหย่วนซานเหลือบมองเธอเล็กน้อย และกล่าวว่า “นั่งลงทานอาหารด้วยกันก่อนสิ เย่ถิงไม่อยู่ มีอาหารมากมายขนาดนี้ ถ้าทานไม่หมดคงเสียดายแย่