ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่193 น้ำเสียงสั่งการ

เฉียวเหวยอีไม่ได้ตอบอะไร เธอนั่งลงตรงข้ามฟู่หย่วนซานอย่างเชื่อฟัง

“พี่สาว กินนี่สิ ! ” ซุ่ยซุ่ยยิ้มและยื่นเค้กถั่วเขียวให้เฉียวเหวยอี เฉียวเหวยอีชอบทานขนมหวาน ลี่เย่ถิงเคยบอกไว้

ซุ่ยซุ่ยรู้สึกพอใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นเฉียวเหวยอีเดินลงบันไดในตอนเช้าและรับประทานอาหารเช้ากับเขา

“ซุ่ยซุ่ยชอบเธอมาก และติดเธอมากนะ” ฟู่หย่วนซานตักข้าวป้อนซุ่ยซุ่ยพลางพูดเสียงต่ำ

เฉียวเหวยอีมองไปที่ฟู่หย่วนซาน เธอโตขนาดนี้แล้วในใจกลับยังรู้สึกกลัวเขาอยู่ดี ยังไงซะเขาก็คือฟู่หย่วนซานคนเดิม

ไม่ใช่เพียงเพราะเขาไม่น่ากลัว แต่เป็นเพราะลี่เย่ถิงเคารพเขาเป็นอย่างมาก เมื่อตอนยังเด็กเธอรู้สึกกลัวทุกครั้งที่พบกับฟู่หย่วนซาน

ฟู่หย่วนซานน่าจะอายุแปดสิบต้นๆ ในปีนี้ ผมของเขาหงอกกว่าเดิม และเขาก็ดูใจดีขึ้น

“ฉันก็ชอบซุ่ยซุ่ยเหมือนกันค่ะ” เธอเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบ

“ชอบก็ดี” น้ำเสียงของฟู่หย่วนซานค่อนข้างอธิบายไม่ได้

ฟู่หย่วนซานมีกฎเกณฑ์ที่เข้มงวด เฉียวเหวยอีทานข้าวไปได้สองสามคำ จากนั้นวางช้อนลงและพูดว่า “ฉันอิ่มแล้ว ฉันต้องไปที่กองถ่ายแล้วค่ะ”

“ทานแค่นี้เองเหรอ ?” ฟู่หย่วนซานเหลือบมองที่ชามของเธอ

เฉียวเหวยอีจำได้ว่าฟู่หย่วนซานมีกฎว่าเธอไม่สามารถกินเต็ม 80% ดังนั้นเธอจึงกินน้อยลงโดยไม่รู้ตัว

เธอพยักหน้าทันทีและตอบว่า “ใช่ค่ะ”

ฟู่หย่วนซานวางช้อนลงแล้วชนกับชามจนเกิดเสียงดัง

เฉียวเหวยอีคิดว่าเธอทำผิดกฎ เธอชะงักและมองมาที่เขา

“แม้ว่าเธอต้องการที่จะดูดีในกล้อง เธอก็ไม่ควรทานอาหารน้อยขนาดนี้นะ เดี๋ยวจะไม่มีแรงอุ้มเด็กเอา !” ฟู่หย่วนซานทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อย แล้วเขาก็พูดว่า “ใครบอกว่าผอมแล้วจะดูดี ?”

แม้ว่าเฉียวเหวยอีจะไม่ผอมเกินไป แต่ฟู่หย่วนซานก็ยังรู้สึกไม่พอใจเมื่อเห็นข้อมือเล็กๆ ของเธอบางจนเธอไม่สามารถจับตะเกียบได้

แม้ว่าน้ำเสียงของคำพูดจะเข้มงวด แต่เฉียวเหวยอีดูออกว่าเขากำลังเป็นกังวล

อย่างไรก็ตามมันก็ไม่มีปัญหาที่เธอจะอุ้มซุ่ยซุ่ยที่อายุห้าขวบหรอก

อู๋โยวที่ยืนอยู่ด้านข้างเหลือบมองพวกเขาสองสามครั้งแล้วกล่าวว่า “ผู้อาวุโสครับ เค้กนี่มีปริมาณน้ำตาลสูงจนเกินไป หนึ่งชั้นให้พลังงานเท่ากับข้าวหนึ่งจาน หากทานเยอะจนเกินไปจะอ้วนได้ครับ”

ฟู่หย่วนซานเหลือบมองที่โต๊ะ เพราะซุ่ซุ่ยชอบกินขนมส่วนใหญ่ที่เขาเตรียมในตอนเช้า

“กินเสี่ยวหลงเปาอีกชิ้นหนึ่งสิ” เขาขมวดคิ้วและพูดกับเฉียวเหวยอีอย่างเคร่งขรึม

ด้วยน้ำเสียงที่สั่งการ

เฉียวเหวยอีคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะทำตามอยู่เชื่อฟัง

ฟู่หย่วนซานเห็นว่าเธอกินเสร็จแล้ว เขาพูดอย่างพอใจว่า “ไปเถอะ”

เฉียวเหวยอียังไม่ทันได้สวมเสื้อคลุม ซุ่ยซุ่ยที่อยู่ในอ้อนแขนของฟู่หย่วนซานก็โวยวายขึ้น พลางเอื้อมมือออกไปหาเธอ “พี่สาว พี่สาว !”

เฉียวเหวยอีเห็นว่าเขาตั้งใจจะขอหอมแก้ม แต่ฟู่หย่วนซานกำลังมองอยู่ ทำให้เธอรู้สึกเขินอายเป็นอย่างมาก

เขากระแอมเบา ๆ และยื่นซุ่ยซุ่ยให้กับอู๋โยวพลางกล่าวว่า “เขาอยากไปส่งเธอ พาเขาไปสิ”

ซุ่ยซุ่ยทำหน้าตาพึงพอใจ อู๋โยวพาเขาไปส่งเฉียวเหวยอี และหอมแก้มเธอผ่านหน้าต่างรถ

“พี่สาวกลับมาคืนนี้นะ” ซุ่ยซุ่ยพูด

กองถ่ายและเขตการทหารอยู่คนละทิศทางของเมือง ห่างกันเกือบร้อยกิโลเมตร

สิ่งที่เฉียวเหวยอีต้องทำคือตื่นนอนตอนตีสี่หรือตีห้า หากรถติดอาจต้องใช้เวลาสองหรือสามชั่วโมงในการไปกลับ หากจะต้องตื่นเช้ากว่านี้ก็คงไม่ตอนนอนดีกว่า

“ไม่ใช่วันนี้หรอก” เฉียวเหวยอีตอบ

ซุ่ยซุ่ยเบะปากอย่างเศร้า ๆ

“ถ้าพี่ว่างจะรีบโทรหานะ” เฉียวเหวยอีใจอ่อน ลังเลอยู่ไม่กี่วินาทีแล้วจึงตอบเขาเบา ๆ

ซุ่ยซุ่ยพยักหน้าน้อย ๆ อย่างไม่เต็มใจ