ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่237 หึงแล้ว

ลี่เย่ถิงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วกับคำถามกะทันหันของเฉียวเหวยอี

“ไร้สาระ !” เขากระซิบ

หรือว่าเฉียวเหวยอีนอกใจเขาไปท้องกับคนอื่นเหรอ?

เฉียวเหวยอีไม่เข้าใจทัศนคติของลี่เย่ถิงที่มีต่อซูหรูเยียน มันอาจจะแย่กว่าเฉียวอีเหรินเสียด้วยซ้ำไม่ใช่เหรอ?

เมื่อครู่เธอแอบคิดว่าหากวุ่ยซุ่ยเป็นลูกชายของซ่งเทียนเฉิง ซ่งเทียนเฉิงไม่อยู่แล้วดังนั้นเขาจึงรักซุ่ยซุ่ยราวกับเป็นลูกของตนเอง และบอกคนอื่นว่าเป็นลูกชายของเขาเอง?

แต่ลี่เยถิงบอกว่าเธอไร้สาระ แปลว่าสมมติฐานนี้ก็ไม่ถูกต้อง

ทั้งสองสบตากันสองสามครั้ง และดวงตาเฉียวเหวยอีก็เริ่มสับสนมากขึ้น

อย่างไรก็ตาม ซูหรูเยียนได้ให้ลูกที่น่ารักแก่เขาอย่างซุ่ยซุ่ย และเขาเองก็รักซุ่ยซุ่ยมากแต่ทำไมถึงทำกับซูหรูเยียนแบบนี้ล่ะ?

เธอรู้สึกสับสนเล็กน้อย

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา นี่เป็นปัญหาแรกที่ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ

“เธอพูดว่าอะไร?” เมื่อเห็นว่าการแสดงออกของเฉียวเหวยอีผิดแปลกไปเล็กน้อย ลี่เย่ถิงจึงถามเธอด้วยเสียงต่ำ

“ไม่ได้พูดอะไร แค่ให้โทรกลับหาเธอ” เฉียวเหวยอีตอบอย่างงุนงง

เมื่อพูดจบเธอจึงหยิบบทขึ้นมาและอ่านต่อไปด้วยใบหน้าที่สงบ

ลี่เย่ถิงมองออกว่าเธอรู้สึกหึงหวงอีกแล้ว

สักพักเขาก็ลุกเดินขึ้นชั้นบน

เฉียวเหวยอีจ้องไปที่แผ่นหลังของเขาเพียงครู่หนึ่ง และหัวใจของเธอก็รู้สึกหนักอึ้งมากขึ้น

เธอได้ยินเขาคุยโทรศัพท์อยู่ชั้นบน “…ฉันรู้…แบบนั้นแหละ…”

หลังจากที่ลี่เย่ถิงคุยโทรศัพท์เสร็จ เขาก็ลงมายังชั้นล่าง เมื่อเห็นว่าใบหน้าของเฉียวเหวยอีถูกสคริปต์บังไว้ทั้งหมด เขาจึงเดินไปหาเธอและนั่งลง จ้องไปที่โทรศัพท์เป็นเวลานานและไม่พูดอะไร

เฉียวเหวยอีเพียงเหลือบมองเนื้อหาในโทรศัพท์ของเขา เขากำลังดูเว่ยป๋อ

เธอไม่ได้คาดหวังว่าคนอย่างลี่เย่ถิงที่ไม่สนใจอะไรจะมีเวยป๋ออย่างเช่นคนอื่นด้วย และเธอไม่เคยเห็นเขาใช้เวยป๋อมาก่อน

เขากำลังดูข่าวการค้นหาที่ร้อนแรงเกี่ยวกับอันหนิงกับซูหรูเยียน

หลังจากดูไปสักพัก เขาก็ลืมตาและเหลือบมองเฉียวเหวยอี

เฉียวเหวยอีที่ถูกเขาจับได้ จึงวางบทแล้วถามว่า “คุณกำลังพยายามช่วยเธออยู่หรือเปล่า?”

“ใช่” ลี่เย่ถิงพยักหน้าและตอบ

เฉียวเหวยอีอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

“เธอเพิ่งโทรหาคุณพ่อน่ะ” ลี่เย่ถิงเอื้อมมือออกไปจับมือเธอ ดึงเธอเข้ามานั่งลง แล้วพูดว่า “ถ้าเธอบอกก่อนหน้านี้ ฉันจะโทรหาหล่อนก่อนไม่ยอมให้คุณพ่อตกปากรับคำช่วยเหลือหล่อนแน่นอน”

เฉียวเหวยอีในอ้อมแขนของเขา จ้องมองมาที่เขาอย่างเงียบๆ

“คุณพ่อเพิ่งออกคำสั่งให้ซูหรูเยียนลงจากตำแหน่ง ไม่เช่นนั้นตระกูลซูจะเสียหน้า ยังไงซะพวกเขาก็เป็นเพื่อนกันมาหลายชั่วอายุคน” ลี่เย่ถิงกล่าวต่อ

เฉียวเหวยอีมองเขาอย่างว่างเปล่า

“หึงจริงเหรอ?” ลี่เย่ถิงจ้องไปที่เธอ

ในความเป็นจริง มันเป็นไปไม่ได้ที่ลี่เย่ถิงจะฟังไม่ออกว่านั่นคือเสียงของเฉียวเหวยอี

เฉียวเหวยอีชอบร้องเพลง เมื่อตอนที่เธอยังเด็ก ลี่เย่ถิงมักจะได้ยินเสียงฮัมของเธออยู่บ่อยๆ

เขาเปิดเพลงของอันหนิงฟังสองเพลง และเขาก็รู้ได้ในทันทีว่าอันหนิงก็คือเฉียวเหวยอี

เขาแค่ไม่อยากถามเซ้าซี้ แค่อยากดูว่าเธอจะเสแสร้งไปได้นานแค่ไหน