ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - บทที่282 ไม่เหมาะสำหรับเด็ก

ร่างกายของเฉียวเหวยอีแข็งทื่อขึ้นเล็กน้อย

นั่นหมายความว่าลี่เย่ถิงพาเธอออกมาตามลำพังงั้นเหรอ ?

ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยพาเธอออกมาทานอาหารตามลำพังหรอกนะ เพราะเขามักจะพาเธอไปเที่ยวเล่นอยู่บ่อย ๆ เวลาที่ลี่เหิงกับอันถงไม่อยู่บ้าน

แต่นี่เป็นครั้งแรกที่พาเธอออกไปค้างคืนกันเพียงลำพัง

ในตอนนี้เฉียวเหวยอีไม่ใช่เด็กอีกต่อไป เธอรู้สึกประหม่าและมีความคาดหวังบางอย่างที่เธอไม่สามารถอธิบายได้อย่างชัดเจน

ลี่เย่ถิงกล่าวทักทายครอบครัวของเธอ เมื่อหันกลับมาจึงเห็นว่าเฉียวเหวยอีกำลังจ้องมองเขา “ตื่นแล้วก็ลงมาเถอะ”

“ค่ะ…” เฉียวเหวยอีพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

เฉียวเหวยอีห่มผ้าห่มและสะพายกระเป๋าลงมาจากรถ พบว่าตอนนี้พวกเธออยู่ที่เชิงเขา

ป้ายด้านข้างเขียนว่าภูเขาหลิงซาน

ไม่น่าแปลกใจที่มันมืดแล้ว ภูเขาหลิงซานเป็นจุดชมวิวที่มีชื่อเสียง ห่างจากเมืองริมแม่น้ำมากกว่าหนึ่งร้อยกิโลเมตร

เมื่อเฉียวเหวยอีลงจากรถ เธออดไม่ได้ที่จะขยับคอ

มีคนมารับที่ด้านข้างเห็นลี่เย่ถิงจึงทักทายพวกเขาเสียงดัง “ลี่เย่ถิง !”

เมื่อเดินเข้าไปใกล้ จึงเห็นร่างเล็กๆ ข้างหลังลี่เย่ถิง

อีกฝ่ายอึ้งเมื่อรู้ว่าเป็นเฉียวเหวยอีและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “ถ้าจะมาเที่ยวก็มาสิ จะพาเจ้าตัวเล็กนี่มาทำไมกัน ?”

“สิ่งที่พวกเราเล่นกันน่ะ เด็ก ๆ ดูได้เหรอ ? ไม่เหมาะสำหรับเด็กหรอกน่า”

เฉียวเหวยอีจำได้ว่าเขาคือเฉินพัวโจว จึงเบะปากไปทางเขาโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ลี่เย่ถิงมองไปทางเฉียวเหวยอีที่สั่นเทาและพูดเบา ๆ ว่า “ไปดูห้องพักก่อน”

นี่คือโฮมสเตย์ที่เปิดโดยคุณปู่ของเฉินพัวโจว บ้านของคุณปู่อยู่ใกล้กับภูเขาหลิงซาน ดังนั้นการเปิดโฮมสเตย์ที่นี่จึงไม่เหมือนใคร

เฉียวเหวยอีเดินตามพวกเขา ฟังเสียงพึมพำของเฉินพัวโจวและลี่เย่ถิง

ลี่เย่ถิงมองย้อนกลับไปที่เฉียวเหวยอี เอื้อมมือไปหยิบกระเป๋านักเรียนของเธอแล้วพูดว่า “เดี๋ยวก็ถึงแล้ว”

โฮมสเตย์ที่เฉินพัวโจวเปิดเผยต่อสาธารณชนนั้นมีชื่อเสียงมาก มีห้องไม่มากนักและห้องเต็มเกือบทุกวัน วันหยุดต้องทำล่วงหน้าอย่างน้อยครึ่งเดือน โฮมสเตย์ทั้งหมดได้รับการออกแบบและวางแผนโดยแม่ของเขา ทำให้มีกลิ่นอายศิลปะประณีตอยู่ทุกหนทุกแห่ง

เพื่อที่จะให้มีที่ว่างสำหรับลี่เย่ถิงซึ่งได้นัดหมายห้องไว้ เฉินพัวโจวได้มอบห้องที่แม่ของเขามักจะให้พวกเขาพัก

“มีแค่ห้องนี้เหรอ ?” ลี่เย่ถิงเดินไปที่ประตูและกระซิบกับเฉินพัวโจว

“คืนนี้นายพักกับฉันก็แล้วกัน กว่าจะได้ห้องนี้มามันไม่ง่ายเลย” เฉินพัวโจวตอบอย่างช่วยไม่ได้

ลี่เย่ถิงมองย้อนกลับไปที่เฉียวเหวยอี ไตร่ตรองสักครู่แล้วพูดกับเพื่อนของเขาว่า “นายไปที่ร้านอาหารก่อนแล้วกัน”

เฉียวเหวยอีขี้ขลาด การเข้าไปในห้องแปลก ๆ คนเดียวทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว และเธอก็โล่งใจเมื่อเห็นลี่เย่ถิงรับบัตรและเปิดประตูเข้าไปก่อน

เครื่องทำความร้อนในห้องได้ถูกเปิดไว้ล่วงหน้า ทำให้ในห้องอบอุ่นมาก

เมื่อเข้าไปเฉียวเหวยอีรีบทิ้งผ้าห่มลงกับพื้น โดยที่เสื้อผ้าข้างในยังเปียกอยู่

เธอลังเลและไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะทำอะไร ข้างหลังเธอ…ลี่เย่ถิงยื่นเสื้อคลุมอาบน้ำให้แล้วพูดว่า “ใส่ก่อน เสื้อผ้าที่สะอาดจะถูกส่งมาภายหลัง”

เฉียวเหวยอีหันไปหยิบมัน และกำลังจะไปห้องน้ำ จู่ ๆ ก็เห็นว่าดวงตาของลี่เย่ถิงจ้องมาที่เธออย่างผิดปกติ

เฉียวเหวยอีงุนงง เธอก้มหน้าลงและเหลือบมองตัวเอง

เสื้อผ้าที่เปียกโชกติดอยู่กับตัวเธออย่างแนบแน่น เธอสวมเพียงชุดนักเรียนบาง ๆ เท่านั้นที่ด้านนอกของเสื้อยืดครึ่งบนของชุดนักเรียนเป็นสีขาว เมื่อเปียกฝนจึงสามารถมองเห็นสีของชุดชั้นในได้อย่างชัดเจน